มาแล้วตัวช่วย

“มาเถิดมากับข้า เข้าไปนั่งข้างในก่อน” แพรวาเดินตามอย่างว่าง่าย ภายใน บรรยากาศอึมครึม แสงใดใดแทบไม่เล็ดลอดเข้ามา ชา อุ่นบนเตาถูกรินส่งให้แพรวา มือเย็นเฉียบกุมถ้วยชา ไว้ ก่อนจะยกขึ้นจิบ

“สถานที่ต้องห้ามสำหรับ คนทั่วไป แต่สำหรับข้ามันที่ที่พักพิงสุดท้าย”

น้ำเสียงเศร้าสร้อย แพรวา รู้สึกหดหู่ตาม นางต้องทนทุกข์ทรมานแค่ไหน ดูจากซีรีส์จีน ใครที่ต้องเข้าไปอยู่ในสุสานบรรพชน นี่ถือว่าต้องทรมานทั้งกายใจ

“ข้าหย่าจิ้ง แม่นางน้อยมีนามว่าอะไร”

“ข้า เฟยลี่ เป็นข้าหลวงหญิงหน้าพระพักตร์ของ ฮ่องเต้”

“เจ้าหมายถึง หยางหลง ใช่ไหม” แพรวาพยักหน้า

“ข้าอยู่นานไป จนเกือบลืมว่าแผ่นดินแสนสงบนี้ กลายเป็นของหยางหลงไปเสียแล้ว อย่างไรก็ดีหยางหลงผู้นี้ไม่เหมือนพ่อของเขา ที่มักใหญ่ใฝ่สูงเจ้าอยู่ข้างกายเขาคง ปกติสุขไม่น้อย”

ดวงตาเศร้าสร้อยทอดยาวไปไกล เหมือนกำลังคุ้นคิดอะไรบางอย่าง แพรวาอยากหาคำพูดปลอบใจมากไปกว่านี้แต่ไม่รู้ว่าจะหาคำพูดไหนมาปลอบใจนาง

“ข้าปกติสุขดี....” อยากต่อท้ายด้วยคำว่า ท่านแม่เหลือเกิน

“ไหน ไหนก็มาแล้ว อยู่เป็นเพื่อนคุย กับข้าสักพักคงไม่ถือว่าเป็นการรบกวนเจ้า ใช่ไหมแม่นางน้อย” ชาถูกรินเติมลงในถ้วย

“ข้