สนใจ

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์หลังจากที่นัดคุยเรื่องสถานที่ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่ทางตัวแทนจะติดต่อกลับมา ทำให้แสนหวานรู้สึกกังวลใจเนื่องด้วยกลัวว่าจะไม่ได้เช่าสถานที่ ทำให้แสนหวานตัดสินใจติดต่อสโรชาไป แต่สิ่งที่สโรชาตอบกลับมากลับทำให้แสนหวานถึงกับกุมขมับ

“หวานต้องติดต่อนายดิน...เอ่อคุณดินแดนโดยตรงเหรอค่ะ”

“ใช่ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ” สโรชาตอบปลายสายไปตามที่ผู้ช่วยหนุ่มหล่อบอกเธอ โดยตอนแรกเธอก็ยัง งง ว่าชายหนุ่มรู้ได้ไงว่าแสนหวานจะต้องติดต่อมา และก็ติดต่อมาจริงๆ หรือว่าสองคนนี้จะมีอะไรนอกเหนือจากเรื่องเช่าสถานที่โรงแรม แต่เธอก็ไม่กล้าถามเพราะดินแดนเป็นถึงคนสนิทเจ้าของโรงแรมที่เธอทำงานอยู่

“ไม่เป็นไรค่ะ เดียวหวานติดต่อคุณดินแดนเองค่ะ ขอบคุณนะค่ะ” หลังจากวางสายหญิงสาวก็ได้แต่ถอนหายใจว่าทำไมมันซวยอย่างนี้ ทั้ง ๆ ที่เธอคิดว่าจะไม่ต้องติดต่อไอ้บ้านั่นหลังจากทำเรื่องซ่อมรถเสร็จแล้วแท้ๆ

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ดินแดนต้องเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้า แต่พอเห็นชื่อที่ปรากฏก็อมยิ้มทันที แต่แทนที่ชายหนุ่มจะรีบรับกลับปล่อยให้สายมันตัดไป โดยที่เขามั่นใจว่ายังไงปลายสายต้องโทรมาอีกรอบแน่และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ครั้งนี้ชายหนุ่มกดรับสายทันทีที่สายเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง

“สวัสดีครับผมดินแดนพูดครับ” ชายหนุ่มแกล้งแนะนำตัวไป ให้เหมือนกับว่าเขานั้นไม่รู้ว่าใครโทรมา

“สวัสดีค่ะฉันแสนหวานค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปหลังจากที่ปลายสายกดรับ

“แสนหวาน...อืม นึกออกแล้ว โทรหาผมมีเรื่องอะไรหรือป่าวครับ” ดินแดนแกล้งถามหญิงสาวออกไปทั้ง ๆ ที่เขารู้อยู่แล้วว่าเธอโทรหาเขาทำไม

“ฉันจะโทรมาถามเรื่องเช่าโรงแรม เห็นคุณเงียบไปฉันเลยโทรมาถาม”

“โทษทีพอดีผมงานยุ่งเลยไม่มีเวลาดูให้น่ะ”

“อะไรนะ” แสนหวานขึ้นเสียงด้วยความโมโหเมื่อได้ยินที่ปลายสายบอกมา พร้อมกับนับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วคิดว่าตั้งแต่เจอไอ้ดินเหนียวนี่เธอนับหนึ่งถึงสิบไปกี่รอบแล้ว

“งั้นเอาแบบนี้ เย็นนี้คุณว่างไหม ไปเจอกันที่ร้าน...แล้วกัน”

“ทำไมฉันต้องไปด้วย” เธอถามกลับไปด้วยความงุนงง

“ก็ไปคุยเรื่องรายละเอียดอีกรอบไง แต่ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”

“ว่างฉันว่าง หกโมงเจอกัน” แล้วแสนหวานก็กดวางสายทันที โดยไม่ให้ปลายสายได้พูดอะไรอีก ดินแดนหัวเราะในลำคอหลังจากที่แสนหวานชิงกดตัดสายไปก่อน แล้วคิดว่าพยศๆ แบบนี้แหละผมชอบ

18.00 น. ร้าน...เป็นแสนหวานที่มาถึงก่อนเพราะเธอคิดว่ารีบคุยรีบจบ และเธอคิดว่าข้อเสนอของเธอไม่น่ามีปัญหาอะไร เธอคิดว่าไอ้ดินเหนียวนั่นต้องแกล้งเธอแน่ ๆ

“สวัสดีครับ มาถึงนานหรือยัง” ดินแดนเอ่ยทักหญิงสาวหลังจากที่เดินมาถึงโต๊ะแล้ว

“สักครู่แล้วค่ะ เรามาคุยกันเลยไหมค่ะ” แสนหวานเปิดประเด็นทันทีที่ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามเธอ

“นี่คุณไม่คิดจะให้ผมนั่งก่อนเหรอ อีกอย่างผมยังไม่ได้กินข้างกลางวันเลย ขอกินข้าวก่อนได้ไหม” เมื่อฟังชายหนุ่มตรงหน้าพูดจบ แสนหวานก็ถอนหายใจทันที

“ได้ค่ะ งั้นสั่งอาหารเลยนะค่ะ” แล้วแสนหวานก็เรียกพนักงานมาเพื่อสั่งอาหาร ระหว่างรออาหารแสนหวานก็เอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าเกี่ยวกับข้อเสนอของเธอ

“สรุปว่าทางโรงแรมจะให้ฉันเช่าสถานที่ไหมค่ะ”

“ผมไปอ่านมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ผมว่าก็ไม่น่ามีอะไร คุณสบายใจได้” เมื่อฟังชายหนุ่มพูดจบแสนหวานก็สบตากับชายหนุ่มตรงหน้าแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขด้วยความดีใจที่เธอจะได้เช่าสถานที่ในโรงแรมดิ เอมเมอร์รัลด์ แกรนด์ โดยที่ชายหนุ่มตรงหน้าก็สบตากับแสนหวานพร้อมกับส่งรอยยิ้มละมุนตอบกลับไป หลังจากสบตากับสักพักทั้งคู่ก็ได้สติต่างก็กระแอมแล้วหันหน้าหนีกันไปคนละทาง พอดีกับที่อาหารมาเสิร์ฟทำให้ทั้งคู่ถอนหายใจกับสถานการณ์เมื่อคู่

หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินมาที่ลานจอดรถ ซึ่งก่อนที่หญิงสาวจะขึ้นรถไปดินแดนก็เอ่ยกับแสนหวานว่า

“เออ ผมมีเรื่องจะถามคุณหน่อย”

“ถามว่าอะไรค่ะ” แสนหวานหันไปถามด้วยสีหน้างุนงง

“คุณ...มีแฟนหรือยัง” เมื่อได้ยินคำถามแสนหวานก็เงียบไปทันที ไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะกล้าถามเธอแบบนี้

“จะมีหรือไม่มี ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องตอบค่ะ”

“แต่ผมไม่มีใครนะ ผมอยู่คนเดียว”

“แล้วไงค่ะ ฉันจำเป็นต้องรู้ไหม”

“ผมก็แค่อยากบอกให้คุณรู้ไว้”

“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไม่อยากรู้” พูดจบแสนหวานก็ขึ้นรถพร้อมกับขับออกไปทันที โดยที่ชายหนุ่มยังยืนยิ้มมองตามท้ายรถแสนหวานไปจนลับตา แล้วชายหนุ่มก็ขับรถตามออกไป

เมื่อมาถึงห้องแสนหวานก็มานั่งพักที่โซฟากลางห้องพลางคิดไปถึงคำถามที่ชายหนุ่มถามว่าเธอมีแฟนหรือยัง

“ฉันจะมีหรือไม่มี ยังไงฉันก็ไม่ชอบนายหรอก แต่จะว่าไปไอ้บ้านั่นก็ตรงสเปกเธอเหมือนกันนะ โอ้ย..จะบ้าเหรอคิดอะไรเนี่ยยัยหวาน นี่เธอเห็นไอ้ดินเหนียวนั่นหล่อเหรอ บ้า ๆ ๆ ๆ ไปแล้ว” หลังจากได้สติที่คิดว่าชายหนุ่มหล่อตรงสเปก แสนหวานก็สะบัดหน้าแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำทันทีและคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ต่างจากชายหนุ่มที่เมื่อกลับมาถึงห้องก็คิดถึงรอยยิ้มที่แสนหวานเผลอยิ้มแสดงความดีใจออกมา แล้วคิดว่าคนอะไรน่ารักชะมัด ตัวเล็ก อกตูม เซ็กซี่ สเปกเขาเลย และเขาคิดว่าคนนี้แหละแม่ของลูก

เช้าวันต่อมาแสนหวานก็ได้รับข่าวดีจากสโรชาว่าให้เธอไปเซ็นสัญญาเช่าที่โรงแรมดิ เอมเมอร์รัลด์ แกรนด์ หลังจากวางสายแสนหวานก็กรี๊ดลั่นด้วยความดีใจ แล้วรีบโทรไปบอกพระพายทันที

“ฮัลลโหลหวานว่าไงจ๊ะ”

“พายย หวานได้เช่าห้องแกรนด์บอลลูมที่โรงแรมดิ เอมเมอร์รัลด์ แกรนด์ แล้วนะ”

“จริงเหรอพายดีใจด้วยนะ”

“หวานก็ดีใจ แต่ก็มีเสียใจนิดหน่อยที่พายไม่ยอมมาเดินแบบให้” แสนหวานตัดพ้อออกไปเมื่อเพื่อนรักไม่ยอมเดินแบบให้จริงๆ

“โอ๋ๆ พายบอกหวานแล้วไงว่าพายไม่ถนัด แต่หวานไม่ต้องกลัว พายจะทำของว่างให้หวานแจกแขกอย่างสุดฝีมือเลย และพายจะไปให้กำลังใจหวานโดยที่จะไม่หนีไปไหนแน่นอน

“สัญญาแล้วนะ”

“แน่นอน ถ้าพายผิดสัญญาให้หวานโกรธพายได้เต็มที่เลย”

“ก็ได้ ว่าแต่พายว่างวันไหนเข้ามาหวานหน่อยสิ หวานอยากปรึกษาเรื่องของว่างแขก”

“อืม.. เป็นอาทิตย์หน้าได้ไหม อาทิตย์นี้พายจะไปภูเก็ตน่ะ”

“ตั้งแต่มีแฟนก็ไม่มีเวลาให้หวานเลยนะ”

“มีสิ หวานอย่างอนเลยนะ สัญญากลับจากภูเก็ตจะรีบไปหาเลย”

“หวานล้อเล่น พายไปเที่ยวให้สนุกเถอะ อาทิตย์หน้าเจอกัน”

“โอเค บายจ๊ะ”  หลังจากวางสายเพื่อนรักหญิงสาวก็เตรียมตัวเก็บของเพื่อเดินทางไปภูเก็ตกับคนรักของเธอ ซึ่งตั้งแต่คบกับชายหนุ่มมาเธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอมีแต่ความสุข