EP.9 อยู่ต่อหรือพอแค่นี้

๔

อยู่ต่อหรือพอแค่นี้

เกือบสามทุ่ม เสียงรถยนต์ของพาทิศแล่นเข้ามาที่โรงจอดรถ เดือนอ้ายผุดลุกจากเตียงนอนแล้วตรงไปยังหน้าต่าง พยายามมองหาร่างของสามีแล้วขบเม้มเรียวปากอิ่มเอาไว้ ภายใต้แสงสว่างจากแสงไฟ ทำให้เห็นเขาผ่านไปแวบเดียว จากนั้นก็กลับมานั่งนิ่งบนเตียงนอน

         ห้องของหล่อนอยู่ด้านซ้าย ห้องของเขาอยู่ด้านขวาจึงไม่มีทางที่จะได้ยินเสียงของเขาเดินผ่านหน้าห้องของหล่อน ภาพของเขากับผู้หญิงอื่นรบกวนจิตใจมาตลอดวัน และหากคืนนี้ไม่ได้พูดกับเขา คงนอนไม่หลับอีกทั้งคืน...

         ก๊อก ก๊อก ก๊อก

         เสียงเคาะประตูห้องทำให้คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังเป่าผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งวางไดร์เป่าผมลงบนโต๊ะ จากนั้นร่างสูงในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำเดินตรงไปที่ประตูห้อง เมื่อเปิดออกก็พบกับร่างของเดือนอ้ายที่ยืนรออยู่

         คิ้วหนาสีเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะคลายออกขณะมองหล่อนด้วยสายตาเย็นชา ทำให้คนที่มองอยู่แล้วฝืนยิ้มให้เขา ทว่าในหัวใจกลับปวดร้าวอย่างบอกไม่ถูก

         คิดถึงรอยยิ้มอ่อนโยนของเขาเหลือเกิน

         หญิงสาวได้แต่คิด และเจ็บปวดไปพร้อมกัน

         “มีอะไร”

         “อ้ายมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณพริกค่ะ”

         เสียงถอนหายใจผ่อนออกมาหนักหน่วง พร้อมกับเจ้าของห้องที่ยกมือขึ้นกอดอก

         “ว่ามา” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามเดิม

         หญิงสาวหลุบดวงตาลงแวบหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา

         “ผู้หญิงคนนั้น” พาทิศหรี่ตาเมื่อคนตัวบางตรงหน้ามองเขาอย่างคนไม่มั่นใจในอะไรทั้งนั้น “คนที่เป็นข่าวกับคุณ เอ่อ...”

         คนฟังเลิกคิ้วสูง ดวงตาที่มองหญิงสาวมีแววหยามเหยียดขึ้นมาวูบหนึ่ง เขารู้ว่าหล่อนต้องการถามเรื่องอะไร

         “เธอจะถามว่าเขาเป็นอะไรกับฉันใช่ไหม”

         เมื่อถูกถามกลับหญิงสาวจึงเป็นฝ่ายเงียบ มีอาการลังเลฉายออกมาวูบหนึ่ง คล้ายกับอยากรู้พอๆ กับไม่อยากรู้นั่นแหละ

         พาทิศกระตุกยิ้ม เขารู้สึกสะใจนัก เอาสิ อยากรู้ก็จะบอกให้เอาบุญ...

         “รู้จากข่าวล่ะสินะ” ริมฝีปากเรียบตรงของพาทิศหักโค้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาขยับยิ้ม “ก็ถ้าอ่านละเอียดแล้วจะมาถามทำไม”

         แม้จะเตรียมใจมาแล้ว แต่เมื่อได้รับฟังคำตอบจากปากของเขาตรงๆ สีหน้าของเดือนอ้ายก็เผือดสีลงอย่างไม่อาจหักห้ามความวูบโหวงช้ำชอกนั้นลงได้

         “คุณพริกจะบอกกับอ้ายว่า ผู้หญิงคนนั้น...”

         ริมฝีปากได้รูปสวยของชายหนุ่มขยับยกเพียงเล็กน้อยแต่กลับกลายเป็นอาวุธชั้นดีที่ทิ่มแทงเข้าไปที่กลางใจของคนมองอย่างแม่นยำ

         “ทีนี้ก็รู้แล้วใช่ไหม ว่าผู้หญิงที่เหมาะสมและคู่ควรกับฉันต้องเป็นแบบไหน ไม่ใช่อะไรก็ได้อย่างที่เธอคิด เพราะหากเป็นแบบนั้นฉันคงต้องยอมแต่งงานเป็นร้อยๆ ครั้งแล้วละ แต่ทุกวันนี้ก็แค่คบเอาไว้เล่นๆ ฆ่าเวลา แค่ความสนุกเพียงชั่วครั้งชั่วคราว แต่คนบางคนก็ไม่ได้สำเหนียก ไม่ได้เข้าใจเลยสักนิดว่าตัวเองนั้นควรอยู่ตรงไหน ในฐานะอะไร ควรทำตัวแบบไหนถึงจะอยู่ได้ยาวๆ แต่ก็นะ คนบางคนสมองน้อย อยู่ไม่เป็น มันก็เลยต้องเจออะไรแบบนี้นี่แหละ ทนได้ก็ทนไปนะ เพราะฉันเองไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว กับอีแค่ทะเบียนสมรสที่เธอเรียกร้องต้องการ อย่าคิดว่าจะผูกมัดฉันเอาไว้ได้ เพราะถ้าคิดแบบนั้นก็ขอให้เลิกคิดซะ เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะเอาเธอขึ้นมาเป็นเมีย จำใส่สมองโง่ๆ ของเธอเอาไว้เดือนอ้าย ไม่ว่ายังไง ฉันไม่มีวันยอมรับคนอย่างเธอมาเป็นเมียเด็ดขาด”

         รอยยิ้มหยามหยันปรากฏขึ้นมาวูบหนึ่งแล้วเลือนหายพร้อมกับประตูบานสูงที่ปิดลงหนักๆ ใส่หน้าเมียที่ไร้ตัวตน พลันน้ำตาของผู้มาเยือนก็ไหลลงมาอาบนวลแก้ม หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ภายในสมองขาวโพลน แต่ละประโยคเชือดเฉือนไร้เยื่อใยของเขายังดังก้อง ชัดเจนทุกถ้อยคำ เป็นนานร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงนั้นจึงค่อยๆ หมุนตัวกลับไปด้วยอาการราวกับหุ่นยนต์

         คุณปาลินยืนมองอยู่แค่หน้าประตูห้องของตัวเอง ท่านมองหญิงสาวที่อุ้มท้องหนึ่งชีวิตด้วยสายตาเห็นใจกึ่งสมเพชเวทนา ทว่าพาทิศพูดถูก ผู้หญิงที่คู่ควรกับเขาจะต้องไม่ใช่หญิงสาวที่ไร้หัวนอนปลายเท้าเช่นเดือนอ้าย เพราะนั่นไม่ใช่แผนที่ท่านวางเอาไว้ให้กับลูกชายเพียงคนเดียว พาทิศจะต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ...