EP.8 รักแรก แสบสัน

ดวงตาที่มองเขาอย่างค้นคว้าปนผิดหวังทำให้ พาทิศเมินมองออกไปทางหน้าต่างห้อง ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเย็นชาจนคนฟังหนาวเยือกไปทั้งใจ

         “ก็แค่ชั่วคราว ไว้คลอดเมื่อไรก็ค่อยกลับไปทำใหม่”

         มุมปากอิ่มกระตุกเบาๆ กับคำตอบของเขา

         “กลับไปทำหน้าที่อะไรล่ะคะ”

         พาทิศพ่นลมหายใจหนักหน่วง ตวัดสายตาหันมามองหญิงสาวอย่างหงุดหงิด

         “แล้วจะทำยังไง ท้องโย้ไปทำงานเหรอ ได้อายขายขี้หน้าคนอื่นน่ะสิ พรุ่งนี้ไปทำเรื่องลาออกให้เรียบร้อย ส่วนเงินเดือนผมจะโอนให้ทุกเดือน คุณไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย”

         หญิงสาวกัดริมฝีปากจนเจ็บไปหมด แต่มือกำแน่นยิ่งกว่า ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้งว่า

         “อ้ายต้องการให้คุณรับผิดชอบอ้าย”

         คนฟังถึงกับคิ้วและมุมปากกระตุก เขาหันขวับมองหญิงสาวราวกับไม่เคยเห็น ดวงตาที่หล่อนเคยเห็นแสดงออกมาทั้งรักทั้งหลง ยามนี้มองหล่อนอย่างหมิ่นแคลนและรังเกียจ!

         “รับผิดชอบ?”

         เดือนอ้ายขบเม้มริมฝีปากที่สั่นระริก หล่อนจนหนทางแล้ว ถ้าหากเขาคิดจะทิ้งขว้างหล่อนแล้วละก็ คงได้เห็นดีกันแน่

         “ค่ะ แต่ถ้าไม่ ทุกคนจะได้รู้ว่าคุณทำอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างอ้าย ผู้ชายแสนดีที่ใครๆ ต่างชื่นชม ทำให้ผู้หญิงท้องแล้วไม่ยอมรับผิดชอบ”

         “เดือนอ้าย!!”

         ดวงตาคู่คมวาวโรจน์พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวหล่อนพร้อมยกมือทั้งสองขึ้นขยุ้มหัวไหล่นุ่มแล้วกระชากเข้าไปหาเต็มแรง ทว่าเดือนอ้ายเพียงนิ่วหน้าข่มความเจ็บ เพราะเวลานี้ไม่มีอะไรที่เจ็บปวดแสบร้อนไปยิ่งกว่าก้อนเนื้อที่อยู่ข้างใต้อกข้างซ้ายของหล่อนอย่างแน่นอน

         “เธอกล้าดียังไงถึงมาขู่ฉันแบบนี้!!”

         สรรพนามที่เคยให้เกียรติแปรเปลี่ยนตามแรงอารมณ์ จากอ้ายครับ อ้ายจ๋า คนดี คนเก่ง เวลานี้เป็นได้แค่ ‘เธอ’

         หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองเขา กวาดสายตาจดจำดวงหน้าที่เคยรักแสนรัก ยามนี้กลายเป็นใบหน้าของปีศาจตนหนึ่งเท่านั้น

         “อ้ายไม่ได้ขู่ แต่อ้ายทำจริง” หญิงสาวแสยะยิ้มให้กับคนตรงหน้า ทางเดียวที่เขาจะหยุดหล่อนได้ก็คือฆ่าหล่อนให้ตายเสียตั้งแต่ตอนนี้

         พาทิศจ้องลึกเข้าไปนัยน์ตาคู่สวยที่เคยมองเขาอย่างรักใคร่อ่อนหวาน เดือนอ้ายเคยเป็นแค่สาวน้อยที่อ่อนต่อโลก หัวอ่อน ว่าง่าย เขาบอกซ้ายหล่อนไปซ้าย เขาบอกขวาหล่อนไปขวา บอกว่าช้างเป็นมดหล่อนก็เชื่อมาแล้ว แต่ไฉน จู่ๆ ผู้หญิงสาวที่เคยยอมเขาทุกอย่างกลับลุกขึ้นมาข่มขู่และท้าทายเขาได้ถึงเพียงนี้

         ดวงตาสีเข้มหรี่แคบ มุมปากกระตุกเมื่อคิดถึงเหตุทั้งหมดทั้งมวล

         “อ้อ… วางแผนมาสินะ หน้าซื่อตาใส ที่แท้ก็รอบจัด! คิดจะจับฉันมันไม่ง่ายหรอกเดือนอ้าย!!”

         ร่างบางเซถอยไปด้านหลังทันทีที่ถูกเขาผลักออก อย่างไร้ปรานี ดวงหน้าหล่อเหลายามนี้เต็มไปด้วยความหยามหยัน นัยน์ตาที่เคยอ่อนโยนกลับเย็นชา ก่อนตอกย้ำความเจ็บปวดด้วยประโยคสั้นๆ ว่า

         “รู้เอาไว้ อย่างดีที่สุดเธอเป็นได้แค่คู่นอน แค่นั้น เธอเป็นได้แค่นั้นเดือนอ้าย...”

         พูดจบ ร่างสูงก็หมุนกายตรงไปยังประตูห้อง เสียงกระแทกประตูดังสนั่น ทำเอาร่างบอบบางที่โอนเอนต้องทรุดกายลงบนพื้นห้องด้วยอาการหมดแรง

         ดวงหน้างามยามนี้ซีดเซียวไร้สีเลือด ริมฝีปากสั่นระริก นวลแก้มเปื้อนน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายราวทำนบแตก

         นี่คือเหตุผลของการปฏิเสธ เพราะเขาไม่เคยรักหล่อนเลยสักนิด ไม่เป็นอย่างที่เคยคิดเอาไว้แม้แต่น้อย ก็โง่เอง โง่ที่หลงคิดไปว่าคนที่เพียบพร้อมอย่างพาทิศจะรักหล่อนจริง แต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนที่ใครๆ เคยปรามาสมาโดยตลอด

         หล่อนเป็นได้แค่คู่นอนของเขาเท่านั้น วันเวลาพิสูจน์คำพูดของคนเหล่านั้นได้เป็นอย่างดี ขณะที่ความเชื่อใจ ไว้ใจและความรักของหล่อนที่ทุ่มเทให้เขาไป กลับย่อยยับแตกสลายไม่มีชิ้นดี

         รักแรก แสบสันเกินจินตนาการ...