46

เมื่อจบเรื่องของฟ่านเหมยเหมย ถึงแม้ในใจจะไม่ได้อยากจะให้หล่อนไปอยู่ถึงแดนใต้ แค่อยากจะให้แยกบ้านกันอยู่ เพราะไม่อยากจะอยู่ร่วมชายคากับหล่อนอีกต่อไป แต่เมื่อบทลงโทษออกมาแล้วก็ยากจะขัด ดีเหมือนกันให้หล่อนไปเจอกับโลกภายนอกบ้าง โลกที่ไม่ใช่ใครก็ได้ที่หล่อนจะดูถูกหรือรังแก

"ขอบคุณมากนะคะ ท่านประธาน รวมถึงคณะกรรมการด้วย " เล่อเยียนค้อมคำนับกล่าวขอบคุณด้วยใจจริง

" ไม่เป็นไรหรอก ผิดก็ว่าไปตามผิด ทุกคนฟังไว้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้อย่าได้เอาไปพูดต่อให้เกิดความเสียหายเด็ดขาด" ประธานกล่าวย้ำ

" ไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเธอรีบไปเก็บข้าวของพรุ่งนี้ออกเดินทางแต่เช้า " พูดจบประธานก็เดินออกจากบ้านไป

"ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งหล่อนจะเป็นคนที่ถูกทิ้งแบบฉัน หล่อนจะได้เข้าใจว่าการที่เป็นคนถูกลืมมันรู้สึกเช่นไร " ฟ่านเหมยเหมยจดจำบัญชีแค้นนี้ไว้ในใจ เธอสัญญากับตัวเองว่าต้องมีชีวิตรอดกลับมาจากแดนใต้ให้ได้ แก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย

" นี่หล่อน" ยวี่ไท่อดไม่ได้ที่จะตะคอกเพื่อเตือนสติ หล่อนเป็นแบบนี้โทษใครได้นอกจากตัวเอง

" ปล่อยไปเถอะ ผู้สูญเสียความซื่อสัตย์ เหมือนสูญเสียแล้วทุกสิ่ง " เล่อเยียนไม่สนใจคำก