บทที่ 93

“ใช่แล้ว อยู่ข้างหน้า...”

อวี้หลานชิงไม่รู้เลยว่าหลังจากที่แยกทางกัน ซือถูเหมี่ยวกับศิษย์น้องหญิงยังคงพูดถึงนาง

และก็ไม่รู้ว่าศิษย์น้องผู้นั้นที่อยู่ข้างกายซือถูเหมี่ยวก็คือ “ผู้เบิกเนตรสวรรค์” ที่เลื่องชื่อหลังงานชุมนุมใหญ่ของสำนักเซียนในชาติก่อน

เมื่อบอกลาซือถูเหมี่ยวกับศิษย์น้องหญิงแล้ว นางก็มองไปยังแผงลอยก่อนหน้านั้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นก้อนเหล็กดำสนิทยังคงวางทับอยู่ตรงมุมหนึ่งของแผงลอย นางก็อดโล่งใจไม่ได้

ก้อนเหล็กดำสนิทนี้ก็คือเหล็กดาวเหมันต์อันเลื่องชื่อ

แต่เป็นเหล็กดาวเหมันต์ที่ผ่านการหลอมมาแล้ว

แม้จะไม่ค่อยงดงาม แต่ด้วยฝีมือของช่างตีเหล็ก ระดับความบริสุทธิ์และความแข็งแกร่งกลับเหนือกว่าก่อนหลอมมากนัก

ในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร ช่างตีเหล็กเป็นตัวตนที่อยู่ต่ำกว่าช่างหลอมอาวุธขั้นหนึ่ง การหาช่างตีเหล็กมาหลอมแร่วิญญาณให้นาง ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองหินวิญญาณมากนัก

ผู้ฝึกตนที่ขัดสนเงินทองบางคนก็จะให้ช่างตีเหล็กช่วยหลอมแร่วิญญาณที่ต้องใช้ก่อน แล้วค่อยไปหาช่างหลอมอาวุธให้ลงมืออีกที

แบบนี้อย่างน้อยก็ประหยัดหินวิญญาณได้สองถึงสามส่วน ทว่าช่างหลอมอาวุธไม่ยอมรับวิธีเช่นนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ