บทที่ 0001

ตามระเบียบแล้ว เมรุเผาศพไม่อนุญาตให้ญาติดูการเผาศพ

แต่หลินจืออี้ใช้เงินแหกระเบียบ เขาพยุงเตียงเหล็กที่เย็นจัดเดินเข้าไปในห้องเผาไฟ

ในอากาศมีความรู้สึกแสบร้อน และยังมีฝุ่นที่ปลิวว่อนอยู่ใต้แสงแดด

บางทีอาจจะเป็นเถ้ากระดูกก็ได้

อีกไม่นาน ลูกน้อยของเธอก็จะกลายเป็นแบบนี้

หลินจืออี้สวมชุดกระโปรงยาวสีดํา ไซส์ที่เล็กที่สุดก็ซ่อนร่างผอมแห้งของเธอไม่ได้

ดวงตาที่ทั้งแดงทั้งบวมจากการร้องไห้ ตอนนี้กลับดูสงบเป็นพิเศษ

เธอเอื้อมมือไปสัมผัสมือเล็กๆ ที่ซีดและแข็งนอกผ้าขาว ก่อนจะวางดาวพับสีชมพูสองดวงไว้ในฝ่ามือของลูกสาว

“ซิงซิง รอแม่ด้วยนะ”

ได้เวลาแล้ว

พนักงานก้าวไปข้างหน้าและดึงหลินจืออี้ออก เปิดผ้าขาวออก เผยให้เห็นรูปลักษณ์ของซิงซิง

เธออายุแปดขวบแล้ว แต่ก็ยังร่างผอมแคระเกร็น กระดูกซี่โครงที่ส่วนล่างมีรอยยุบเป็นรูโหว่

เมื่อเห็นรูนั้น น้ำตาของหลินจืออี้ก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เป็นเพราะเธอไม่ได้ปกป้องซิงซิงให้ดี

พนักงานปลอบด้วยเสียงเบาๆ ว่า "เสียใจด้วยนะครับ แต่อย่างน้อยหลังจากที่ลูกสาวของคุณจากไป ไตของเธอก็ยังช่วยเด็กคนหนึ่งไว้ เด็กคนนั้นจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขแทนลูกสาวของคุณนะครับ”

ความเย็นชาแวบผ่านดวงตาของหลินจืออี้ หัวเราะเยาะเย้ย

"ใช่ เด็กคนนั้นเป็นลูกนอกสมรสของสามีฉัน ตอนนี้ครอบครัวของพวกเขาทั้งสามคนกําลังจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่ยิ่งใหญ่สําหรับเด็กคนนั้น คุณรู้ไหม? วันนี้ก็เป็นวันเกิดลูกสาวฉันเหมือนกัน”

พนักงานตกตะลึงและไม่รู้ว่าจะปลอบโยนผู้หญิงที่สิ้นหวังคนนี้ยังไงดี

หลินจืออี้มองซิงซิงพลางยิ้มอย่างซีดเซียว “เผาเถอะ เดี๋ยวจะเสียฤกษ์ หวังว่าลูกสาวฉันชาติหน้าสามารถเกิดมาในครอบครัวที่ดีได้”

เจ้าหน้าที่ถอนหายใจเล็กน้อยและส่ายหัวเพื่อส่งศพไปที่หน้าเตาเผา

บางทีอาจเป็นเพราะความเห็นอกเห็นใจ เขาจึงปิดกั้นกระบวนการไว้

หลินจืออี้กลับไม่กลัวสักนิด เพราะซิงซิงหลุดพ้นแล้ว

ไม่ต้องถูกพ่อของเธอเกลียดทุกวันอีกแล้ว

“แม่คะ ทําไมพ่อถึงไม่ชอบหนูคะ?”

“แม่คะ ทําไมพ่อถึงชอบลูกชายของน้าซ่งคะ?”

"แม่คะ พ่อไม่ชอบแม่เพราะหนูใช่ไหมคะ? หนูขอโทษค่ะแม่"

ลูกสาวเธอดีขนาดนี้!

กลับถูกกงเฉินทําร้ายจนตายแบบนี้!

ทั้งๆ ที่ก่อนวันเกิดได้ตกลงกันไว้ว่า เขาพาลูกสาวไปสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดเพื่อเติมเต็มความปรารถนาในวันเกิดที่เธอใฝ่ฝันอยากอยู่กับพ่อตามลําพัง

เขากลับผลักลูกสาวเข้าไปในห้องผ่าตัดเพื่อบริจาคไตข้างหนึ่งให้ลูกชายเขา

จากนั้นปล่อยให้เธอติดเชื้อและเสียชีวิตบนเตียงในโรงพยาบาลอย่างโดดเดี่ยว

และแม่อย่างหลินจืออี้กลับเป็นคนสุดท้ายที่รู้!

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังลืมไม่ได้ว่าตอนที่ตัวเองวิ่งเข้าไปในห้องคนไข้ สิ่งที่เธอเห็นคือศพที่แข็งกระด้างของลูกสาว

และหน้าจอนาฬิกาสําหรับเด็กที่เปื้อนเลือดบนหัวเตียงกําลังโทรหาผู้เป็นพ่ออย่างน่าขัน

หลังจากเชื่อมต่อแล้ว มีเพียงประโยคเดียวจากปลายสาย

“อย่าทําตัวเป็นบ้าเหมือนแม่แก”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด...

เมื่อได้ยินเสียงสายไม่ว่างจากในเครื่อง หลินจืออี้กลั้นน้ำตาและกอดลูกสาวไว้ เธอกลัวจริงๆ ว่าถ้าร้องไห้ออกมาจะทําให้ลูกน้อยของเธอตกใจ

ในความเป็นจริง ตั้งแต่ซ่งหว่านชิวพาลูกชายของเธอกลับประเทศเพื่อฟ้องร้องหลินจืออี้ที่ข่มเหงแม่และลูกของพวกเขา

เธอก็ถูกกงเฉินบีบบังคับให้กลายเป็นผู้หญิงบ้าที่ผู้คนรู้จัก

โดยเฉพาะสายตาของกงเฉินที่มองพวกเธอแม่ลูก เมื่อได้ยินซ่งหว่านชิวร้องไห้และพูดว่าตัวเองระเหเร่ร่อนไปต่างประเทศ และให้กําเนิดทารกที่คลอดก่อนกําหนดที่มีปัญหาเรื่องไต

ผู้ชายที่เรียบร้อยและสง่างามนั้น พลันกลายเป็นโหดร้ายและไร้ความปราณี

เขาสาปแช่งโดยไม่คํานึงถึงคําอธิบายของเธอเลย "หลินจืออี้ เธอทําร้ายหว่านชิวและลูกชายของฉัน ฉันจะให้พวกเธอจ่ายคืนเป็นสองเท่าแน่"

กงเฉินทําได้แล้ว ทุกอย่างก็ควรจะจบลงได้แล้ว

เมื่อหลินจืออี้ตื่นจากความทรงจํา ในมือมีโถเถ้ากระดูกสีชมพูอันหนึ่งติดมาด้วย

ซิงซิงชอบสีชมพู

เธอกอดโถเถ้ากระดูกไว้แน่น "ซิงซิง เรากลับบ้านกันเถอะ"

สายลมพัดชายกระโปรงของผู้หญิงขึ้นมา ภายใต้แสงแดด ร่างของเธอช่างอ้างว้างและว้าเหว่เหลือเกิน

……

หลินจืออี้กลับไปที่เรือนหอของเธอกับกงเฉิน เก็บข้าวของของลูกสาว แล้วนั่งโถเถ้ากระดูกจนถึงเย็น

เสียงจอดรถดังมาจากนอกประตู

จากนั้นก็มีเงาสีดําที่สุขุมและมั่นคงเดินเข้ามา

เป็นกงเฉินนั่นเอง

แปดปีผ่านไป เขายังคงเหมือนเพิ่งเห็นครั้งแรก สง่าผ่าเผย อันตรายและไร้อารมณ์

และก็ยังคงไม่เห็นเธอในสายตาเหมือนเดิม

กงเฉินไม่ได้มองเธอและเดินข้ามเธอขึ้นไปชั้นบน

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ลงไปชั้นล่างอีกครั้ง บนตัวเปลี่ยนเป็นชุดสูทที่เขาสะสมมาหลายปีแล้ว

นั่นคือชุดสูทที่ซ่งหว่านชิวออกแบบให้เขาเป็นพิเศษตอนที่เขาหมั้นกับเธอ

กงเฉินยังคงไม่มองหลินจืออี้เหมือนเดิม

แปดปีที่ผ่านมา เขาเย็นชาแบบนี้มาตลอด

อยากทรมานเธอก็กดตัวเธอลงบนเตียง ระบายอารมณ์เสร็จแล้วก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย

ส่วนลูกนั้น...

เขาห้ามแม้กระทั่งซิงซิงเรียกเขาว่าพ่อ

อาจเป็นเพราะวันนี้หลินจืออี้เงียบเกินไป กงเฉินจึงหยุดเดิน แต่ก็ยังคงไม่ได้หันกลับมา

“คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน บอกซิงซิงด้วยว่าอย่าโทรหาฉันตามใจชอบ”

“อืม”

หลินจืออี้ลูบคลําโถเถ้ากระดูกที่ราวกับยังมีอุณหภูมิของซิงซิงอยู่ในอ้อมอก

ถ้าเขายอมมองเธอแม้แต่วินาทีเดียว แม้แต่วินาทีเดียว บางทีเขาอาจจะค้นพบโถเถ้ากระดูกแล้ว

กงเฉินจัดกระดุมแขนเสื้อและพูดอย่างเย็นชาว่า "เธอลองคิดดูว่าต้องการอะไรบ้างหลังหย่า อีกสองวันก็จะไปดำเนินการแล้ว ส่วนเด็ก ฉันไม่ต้องการ"

“อืม”

หลินจืออี้ยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม

โชคดี ต่อไปซิงซิงจะเป็นของเธอคนเดียวแล้ว

มือของกงเฉินชะงัก แต่เขาก็ยังไม่สนใจหลินจืออี้อยู่ดี

“เห็นแก่ที่ซิงซิงช่วยซือเฉินไว้ ฉันจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลและค่าใช้จ่ายทั้งหมดในภายหลัง แต่ฉันไม่อยากเห็นพวกเธออีกแล้ว นี่ถือว่าเป็นการชดใช้ครั้งสุดท้ายให้พวกเธอก็แล้วกัน”

“อืม”

หลินจืออี้คิดในใจว่า อีกไม่นานก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้วจริงๆนั่นแหละ

กงเฉินรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้ เมื่อเขากําลังจะหันหลังกลับไป ซ่งหว่านชิวก็โทรมา

พอรับสาย ห้องที่เงียบสงบก็มีเสียงของเด็กที่ตะโกนอย่างมีความสุขจากปลายสาย

"พ่อครับ! พ่อรีบมาสิครับ ผมกับแม่กําลังรอพ่ออยู่นะ”

“พ่อจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เสียงของกงเฉินดังขึ้นและเร่งฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว

ไม่ได้สังเกตเลยว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขากอดของในอ้อมแขนอย่างแน่นๆ และค่อยๆ แข็งทื่อ

แสงจันทร์สาดส่องลงมา

หลินจืออี้หยิบเค้กที่จองไว้ให้ซิงซิงก่อนหน้านี้ออกมาจากตู้เย็น

เธอจุดเทียนวันเกิด

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ...”

เธอร้องเพลงพลางสาดน้ำมันเบนซินไปรอบๆ จากชั้นบนถึงชั้นล่าง ไม่เว้นแม้แต่มุมใดๆ

เพราะเธอไม่คิดที่จะปล่อยตัวเองไป

ถ้าตอนนั้นเธอสามารถใจแข็งปฏิเสธแต่งงานกับกงเฉินได้มากกว่านี้

ทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น

หลังจากทําทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอก็กลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับโถเถ้ากระดูก

“ซิงซิง สุขสันต์วันเกิดนะ รอแม่นะ”

หลินจืออี้โยนเทียนวันเกิดไปที่ผ้าม่าน

……

ณ งานเลี้ยง

กงเฉินพาซ่งหว่านชิวแม่ลูกเข้าไปในสถานที่อย่างเอิกเกริก

พวกเขาดื่มเหล้าสังสรรค์กัน ไม่มีใครไม่ชมว่าทั้งสามคนดูมีความสุข แม้กระทั่งยังมีคนจํานวนไม่น้อยที่เหยียบย่ำหลินจืออี้

มีเพียงเพื่อนของกงเฉินที่เป็นหมอคนเดียวที่ขมวดคิ้วและเดินไปข้างหน้ากงเฉินอย่างรวดเร็ว

“นายท่านสาม ขออภัยด้วย ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”

“หมายความว่ายังไง?”

"ลูกสาวของคุณ... เสียชีวิตจากการติดเชื้อหลังผ่าตัด วันนี้คุณนายกงไปรับไปโรงฌาปนกิจแล้ว”

“หลินจืออี้ให้เงินนายมาเท่าไหร่?” กงเฉินยกแก้วขึ้นดื่มด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“ผมส่งใบมรณะบัตรให้คุณตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณยังบอกว่าได้รับแล้ว”

สิ้นเสียง ซ่งหว่านชิวก็จับมือลูกชายแน่นด้วยความกลัว

ในเวลานี้ โทรศัพท์ของกงเฉินก็ดังขึ้น

“นายท่านสาม ที่บ้านเกิดไฟไหม้แล้วครับ”

แก้วเหล้าของกงเฉินตกลงบนพื้น เขาหันหลังแล้วรีบจากไป

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหยียบคันเร่งมาถึงวิลล่าได้ยังไง มองดูบ้านที่มีไฟลุกท่วมอย่างรุนแรง ทันใดนั้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างเสียบทะลุหัวใจ

ผ้าม่านตกลงมา เผยให้เห็นหลินจืออี้ที่นั่งตัวตรงอยู่หน้าเค้กวันเกิดและโถเถ้ากระดูกในอ้อมแขนของเธอ

เธอยิ้มให้เขาเหมือนเพิ่งเจอกันครั้งแรก

“ลาก่อน ฉันเกลียดคุณ ถ้าทุกอย่างสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง...”

พูดยังไม่ทันจบ บ้านทั้งหลังก็พังทลายลง

บางทีอาจเป็นภาพลวงตาก่อนตาย หลินจืออี้เหมือนเห็นกงเฉินคุกเข่าลง

ช่างมันเถอะ

ซิงซิงของเธอมารับเธอแล้ว

“แม่คะ แม่คะ”

……

ในช่วงบ่าย ดวงอาทิตย์กําลังส่องประกายแผดเผา

บรรยากาศในห้องโถงสไตล์วังหลวงยิ่งเหมือนถูกย่างบนกองไฟ

ถ้วยชากระแทกพื้นตามเสียง ความเจ็บปวดจากเศษแก้วบาดผิว ทําให้หลินจืออี้ได้สติขึ้นมาทันที

เธอคุกเข่าอยู่กลางห้องโถง มองคนในห้องโถงอย่างงุนงง

นี่มัน...