บทที่ 22 หนังสือหย่า

บทที่ 22

หนังสือหย่า

            ตอนนี้บรรยากาศกำลังดี สักครู่หนึ่ง กลับมีสตรีอายุสิบแปดสิบเก้าเดินบิดเอวเข้ามายืนข้างๆ เฟิงหยาง สตรีนางนั้นวาดมือเกาะแขนของเขาอย่างสนิทสนม

            หางคิ้วของฉินหรูกระตุก

            “ท่านแม่ทัพกลับมาสักทีนะเจ้าคะ พวกเรารอท่านจนไม่เป็นทำอะไรแล้ว”

            สตรีผู้มากจริตมารยาพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ดูจากการแต่งตัวและท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่แล้ว ฝ่ายนั้นย่อมไม่ใช่แค่บ่าวในเรือนธรรมดาอย่างแน่นอน

            หรือจะเป็นสตรีอุ่นเตียง?

            ฉินหรูคิด พร้อมกับมองทั้งคู่ที่แนบชิดสนิทสนมด้วยสายตาไร้อารมณ์

            ด้านเฟิงหยางเม้มปากเงียบไม่พูดไม่จา ยอมให้สตรีนางนั้นเกาะแกะ หากดวงตาคมเข้มคอยสังเกตปฏิกิริยาของฉินหรู

            เฟิงหยางเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ กรำศึกในสนามรบตั้งสี่ปี ย่อมต้องมีความใคร่ในแบบของบุรุษ เขาจะมีสตรีหลับนอนด้วยย่อมไม่ใช่แปลก อีกอย่าง สตรีนางนี้รูปร่างอวบอิ่ม ทรวดทรงองค์เอวดูเย้ายวน ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงล่างของนางก็ดูแข็งแรง เหมาะจะรองรับแรงม้าพ่อพันธุ์รูปงามอย่างเฟิงหยางพอดี

            หากมีสตรีนางนี้คอยอุ่นเตียงในยามที่เฟิงหยางคึกคักขึ้นมา ฉินหรูก็จะรอดพ้น ไม่ถูกเขาบดจนร่างแหลกคาเตียง

            แต่...

            แม้จะคิดอย่างนั้น ฉินหรูกลับรู้สึกไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

            หากสตรีนางนี้เลื่อนขึ้นมาเป็นฮูหยินรอง ถึงตอนนั้นนางจะไม่กลายเป็นหมาหัวเน่าหรอกหรือ

            ระหว่างที่ฉินหรูคิดอย่างไม่สบอารมณ์

            เจ้าตัวเล็กมองสตรีแปลกหน้าสลับกับท่านพ่อด้วยตาแป๋วแหวว ครู่ต่อมา มืออวบอ้วนก็ยื่นไปตีมือของหญิงสาวแล้วตะโกนสุดเสียง

            “ห้ามจับ!”

            ทุกคนที่เห็นและได้ยินต่างตะลึง 

            ต่อมา บนใบหน้าของหญิงสาวนางนั้นผุดพรายรอยยิ้ม ก่อนจะถามเด็กน้อยด้วยความท้าทาย

            “ทำไมจะจับไม่ได้”

            “ท่านพ่อ...เป็นของอาเหยา”

            ใช่ๆ อาเหยาของแม่กล้าหาญมาก เจ้าต้องเกาะขาเก้าอี้ทองคำเอาไว้

            หญิงสาวนางนั้นเงียบไปสักพักครู่ พอปล่อยมือจากแขนล่ำสันของเฟิงหยาง นางก็หัวเราะจนน้ำตาเล็ด

            “ตัวแค่นี้รู้จักหวงท่านพ่อแล้วหรือ น่ารักเสียจริง” หญิงสาวพูดพร้อมแตะปลายจมูกเล็กๆ ของอาเหยา จากนั้นค่อยหันมาย่อกายคารวะให้ฉินหรูด้วยท่าทางเป็นมิตร

            “ขออภัยฮูหยิน เมื่อครู่ข้าแค่แกล้งท่านเล่นเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะเจ้าคะ”

            “....”

            ฉินหรูงงงันวูบ

            “นางชื่อว่าซินเหมียว เป็นภรรยาของสหายข้าเอง” เฟิงหยางไขข้อสงสัย

            “ภรรยาของสหายท่านหรือ” ฉินหรูทวนคำ พร้อมกับมองรอบๆ บ้าน

            แม้เป็นบ้านแม่ทัพ แต่จนถึงตอนนี้กลับยังไม่เห็นบ่าวรับใช้สักคน หมายความว่ายังไง

            “ถ้ามองหาพี่จั่นเฉิงละก็ ตอนนี้เขาออกไปทำธุระให้กับท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ” ซินเหมียวบอก “ที่ข้าสนใจคือเจ้าตัวน้อย นอกจากจะหน้ารักน่าชังแล้ว ยังกล้าหาญด้วย เหมือนท่านแม่ทัพเลยเจ้าค่ะ”

            ได้ยินเช่นนี้เฟิงหยางผุดยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

            “เรื่องที่ให้เจ้าเตรียม ถึงไหนแล้ว” เฟิงหยางถาม

            “อ๋อ เรื่องนั้นข้าเตรียมเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” ซินเหมียวตอบ

            เฟิงหยางพยักหน้าตอบซินเหมียวว่า อืม จากนั้นก็หันมาพูดกับฉินหรูต่อ

            “เสี่ยวหรู จากนี้ข้ากับเจ้าต้องหย่ากัน”

            ฉินหรูอึ้งอีกรอบ

            หย่าหรือ!

            ในขณะนั้น...

            ภายในห้องโถงของบ้านเสิ่น

            เสิ่นเทา หนิงลี่ เสิ่นเซียวอวี้และภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์แก่ ทั้งสี่นั่งรอบโต๊ะ สีหน้าตึงเครียด

            “ท่านพี่ เสิ่นหยางลูกชายท่านทำเช่นนี้นับว่าอกตัญญูยิ่งนัก!” หนิงลี่โวยวายเสียงแหลม

            เสิ่นเซียวอวี้เห็นด้วยกับมารดา รีบพยักหน้าเออออ “ท่านแม่พูดถูก จู่ๆ พี่ใหญ่ก็เปลี่ยนแซ่ ทำแบบนี้ไม่ไว้หน้าท่านพ่อเลยขอรับ”

            ความจริง เสิ่นเซียวอวี้กังวลว่าหากครั้งหน้ามีการเกณฑ์ทหารไปสนามรบอีก ตนที่เป็นคนแซ่เสิ่นจะต้องรับหน้าที่ออกไปรบ

            เสิ่นเทานั่งตรงหัวโต๊ะตำแหน่งประธาน ใบหน้าที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นของชายวัยกลางคนฉายแววกลัดกลุ้ม

            เจ้าลูกอตัญญูนั่นเปลี่ยนไปใช้แซ่ ‘เฟิง’ จากนี้ต้องเรียกเจ้านั่นว่า ‘เฟิงหยาง’

            ไม่ใช่แค่นั้น เด็กคนนั้นยังกลับมาในฐานะแม่ทัพเฟิงหยาง หากรู้ว่าเป็นอย่างนี้ ตอนนั้นไม่น่าตัดรายชื่อออกจากวงศ์ตระกูลเลย

            สิ่งที่เสิ่นเทากังวลตอนนี้ ไม่ใช่แค่เสียดายที่ลูกชายคนโตได้ดิบได้ดีกลับมาในฐานะของคนตระกูลเฟิง แต่ธุรกิจที่ตนทำตอนนี้ เกรงว่าลูกชายคนนั้นจะเอามาเปิดโปง

            คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเทาตวัดสายตาดุดันไปทางหนิงลี่ “เจ้าบอกว่าเขาหนีทหารไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงกลับตาลปัตรเช่นนี้เล่า”

            หนิงลี่ตีหน้าเศร้า พูดอย่างสำนึกผิด “ใครจะรู้ว่าลูกชายตัวดีของท่านอยู่ดีๆ จะเปลี่ยนแซ่ นายทหารที่ข้ารู้จัก ตรวจสอบให้ตายก็ไม่พบชื่อ ‘เสิ่นหยาง’ ตอนอยู่บ้านเสิ่น เขาเองก็เป็นคนขี้ขลาดขนาดนั้น ข้าก็เลยเข้าใจว่าเขาต้องหนีทหารเป็นแน่”

            เหตุผลนี้เสิ่นเทาเข้าใจได้

            หนิงลี่พูดต่อ “ข้ากลัวว่าเขาจะทำให้บ้านเสิ่นของเราเดือดร้อน ทางที่ดีควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เอาชื่อเขาออกจากวงศ์ตระกูลไปเสียก่อน ท่านพี่ นี่ไม่ใช่ความผิดข้าเลยสักนิด”

            นายทหารที่หนิงลี่จ้างวานคนนั้นเป็นคนรู้จักกับตระกูลของนางอีกที ที่จริงแล้ว นางไม่ได้จ้างให้คอยสอดแหนมความเคลื่อนไหวของเฟิงหยาง แต่จ้างให้ไปกำจัดฝ่ายนั้น โดยทำทีเป็นว่าให้ตายอยู่ในสนามรบ ใครจะคิดว่า นอกจากเจ้านั่นจะมีชีวิตรอดกลับมา ยังได้ดิบได้ดีเป็นถึงแม่ทัพ

            ที่น่าเจ็บใจกว่านั้น!

            คนที่ทำตัวมืดมน ขี้ขลาดมาตั้งแต่เด็กๆ ดูอย่างไรก็ไร้กำลัง จะซ่อนความสามารถมาตลอด

            “ท่านพี่ ถึงลูกชายของท่านคนนั้นจะหันไปใช้แซ่เฟิง แต่เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน สายเลือดย่อมตัดไม่ขาดใช่หรือไม่”

            “นั่นก็ใช่ เจ้าถามเช่นนี้ คิดจะทำอะไร?”

            “ไม่คิดจะทำอะไรทั้งนั้นเจ้าค่ะ แค่อยากให้ท่านพี่ตระหนักถึงจุดยืนของท่าน หากเขาทำเรื่องที่ไม่ไว้หน้าบ้านเสิ่น เพียงแค่ได้ใจเพราะเปลี่ยนไปใช้แซ่เฟิงแล้ว คนที่ถูกตราหน้าว่าอกตัญญูก็คือเขา ในทางกลับกัน เขาเป็นลูกชายคนโตบ้านเสิ่น ชื่อเสียงของเขาก็เป็นหน้าเป็นตาของท่านเหมือนกัน”

            “ถูกของเจ้า”

            เสิ่นเทาเห็นด้วย ชั่วอึดใจนั้น บนใบหน้าเหี่ยวๆ ก็ผุดรอยยิ้มย่ามใจ

            ธุรกิจปล่อยเงินกู้ของเสิ่นเทาตอนนี้กำลังสร้างกำไรเป็นกอบเป็นกำ ถ้าเจ้าเด็กคนนั้นเห็นแก่ที่เขาเป็นพ่อแท้ๆ อย่างน้อยก็ต้องไว้หน้าพ่อคนนี้บ้าง

            ด้านหนิงลี่นั้นคิดว่า หากเล่นงานเฟิงหยางตรงๆ ไม่ได้ ก็ยังมีวิธีจัดการอย่างอื่น นางผู้หญิงบ้านนอกคนนั้นเป็นหมากโง่เง่าชั้นดี

            ผู้หญิงบ้านนอกคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น คือฉินหรูนั่นเอง