บทที่ 23 สามีภรรยาย่อมต้องนอนห้องเดียวกัน

บทที่ 23

สามีภรรยาย่อมต้องนอนห้องเดียวกัน

            พอเข้ามาในนั่งในห้องโถง ซินเหมียวก็ยื่นหนังสือหย่าให้ฉินหรู

            นางกวาดสายตาอ่านรอบหนึ่ง จากนั้นก็ประทับนิ้วมือลงบนหนังสือหย่าโดยที่ไม่ถามอะไร

            ตอนที่ฉินหรูแต่งงานกับสามี เขาอยู่ในฐานะของ ‘เสิ่นหยาง’ ด้วยเพราะไม่อยากลากฉินหรูเข้ามายุ่งเกี่ยวกับความวุ่นวายในบ้านเสิ่น จึงต้องให้นางหย่ากับ ‘เสิ่นหยาง’

            หนังสือหย่าฉบับนี้ เพื่อให้นางเป็นอิสระจากตระกูลเสิ่น

            “เรียบร้อยเจ้าค่ะ”

            ฉินหรูยื่นหนังสือหย่าให้เฟิงหยางตรวจสอบ 

            จากนั้นกระดาษแผ่นที่สองก็ถูกยื่นมาตรงหน้านางอีกครั้ง

            “อะไรหรือ” นางเงยหน้าถามซินเหมียว

            “หนังสือรับรองการแต่งงานใหม่ของพวกท่านเจ้าค่ะ” ซินเหมียวตอบ

            ซับซ้อนจัง

            แม้คิดแบบนั้น แต่ฉินหรูก็ประทับลายนิ้วมือลงบนกระดาษแผ่นที่สองแต่โดยดี เป็นหลักฐานยืนยันว่านางแต่งงานกับ ‘เฟิงหยาง’ 

            “ยินดีด้วยเจ้าค่ะ”

            “ยินดีด้วยขอรับ”

            ซินเหมียวกับลุงหม่าโค้งศีรษะให้กับฉินหรู กล่าวแสดงความยินดีกับนางจากใจจริง

            ตอนนี้ฉินหรูกลายเป็นฮูหยินของแม่ทัพเฟิงหยางแล้ว  

            ไม่นานนัก ‘จั่นเถิง’ ที่เป็นคนสนิทของเฟิงหยางก็กลับมา

            จั่นเถิงก้มศีรษะทักทายฉินหรูอย่างให้เกียรติ เหมือนรู้ฐานะของนางอยู่แล้ว 

            ท่าทางของจั่นเถิงทั้งองอาจและสง่า ชัดเจนว่าเขาก็เป็นทหาร

            “อาเหยา ทักทายท่านอาจั่นเถิงหน่อยสิลูก”

            ในเมื่อจั่นเถิงเป็นสหายที่เฟิงหยางไว้ใจ ฉินหรูก็ต้องให้เกียรติเขาเช่นกัน

            อาเหยาเป็นเด็กรู้ความ พอท่านพ่ออุ้มลงจากตัก เจ้าตัวเล็กก็ประสานมือ ก้มหัวคารวะจั่นเถิง

            ชายหนุ่มยิ้มแล้วลูบศีรษะเล็กๆ ด้วยความเอ็นดู

            “คุณชายน้อยฉายแววเฉลียวฉลาดตั้งแต่เด็กเช่นนี้ อนาคตต้องมีตำแหน่งใหญ่โตไม่แพ้ท่านแม่ทัพแน่ๆ”

            คำชมนั้น ทำเอาฉินหรูยิ้มจนเห็นฟันขาว

            ลูกชายของนาง นางอบรมมากับมือเชียวนะ

            ทางด้านของเฟิงหยางเอง ก็แสดงสีหน้าปลาบปลื้มอย่างปิดไม่มิด

            จากนั้น เฟิงหยางกับจั่นเถิงก็ย้ายไปที่ห้องทำงาน เห็นว่าต้องคุยธุระกัน ลุงหม่าขอตัวไปทำงาน ภายในห้องโถงจึงเหลือฉินหรู ซินเหมียวและเจ้าตัวเล็ก

            ซินเหมียวจึงพาฉินหรูเดินดูรอบๆ บ้าน

            บ้านหลังนี้ค่อนข้างกว้าง แต่บ่าวรับใช้กลับไม่มีสักคน เหตุผลเพราะเฟิงหยางไม่ชอบความวุ่นวาย หน้าที่ดูแลทำความสะอาดจึงเป็นของซินเหมียวกับลุงหม่า

            เมื่อฉินหรูกับอาเหยาย้ายเข้ามา เฟิงหยางถึงมีคำสั่งให้ซินเหมียวจ้างบ่าวมาช่วยงานสักสองสามคน

            ซินเหมียวตั้งใจว่า หลังจากเสร็จธุระทางนี้ นางจะออกไปหานายหน้า ซื้อตัวบ่าวรับใช้ตามคำสั่งของเฟิงหยาง

            “จนถึงตอนนี้ เจ้าต้องทำงานทั้งหมดคนเดียว ลำบากเจ้าแล้วจริงๆ” ฉินหรูพูดด้วยสีหน้าเห็นใจ

            ซินเหมียวยิ้มเขิน “พูดแล้วก็ละอายใจ เรื่องทำความสะอาดเป็นหน้าที่ข้าก็จริง แต่เรื่องทำครัว ท่านแม่ทัพกับพี่จั่นเถิงเป็นคนจัดการเจ้าค่ะ”

            “เขาทำอาหารเป็นด้วยหรือ” ฉินหรูถามด้วยความแปลกใจ

            “ล้วนเป็นอาหารง่ายๆ เจ้าค่ะ” ซินเหมียวตอบ 

            นั่นสินะ

            การทำอาหารจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก แต่ผัดๆ ทอดๆ ใส่เครื่องปรุงรสนั่นนี่นิดหน่อยก็กินได้แล้ว แต่ว่า รสชาติจะเป็นอย่างไรก็อีกเรื่องหนึ่ง 

            ฉินหรูยิ้มพลางส่ายหัวในใจ

            จากนั้น ทั้งสามคนก็เดินมาถึงเรือนเล็กที่แยกตัวจากเรือนหลัก หน้าเรือนมีกระจาดใส่สมุนไพรตากไว้เยอะแยะ กลิ่นยาคละคลุ้ง

            “ที่นี่คือ?”

            “ที่นี่คือห้องปรุงยาของลุงหม่าเจ้าค่ะ” ซินเหมียวบอก ก่อนจะถามฉินหรู “ฮูหยินคงรู้เรื่องสกุลเฟิงแล้วใช่หรือไม่?”

            “เฟิงหยางบอกข้าคร่าวๆ แล้วน่ะ” 

            หลังจากลังเลสักครู่ ซินเหมียวก็ขยายความต่อ “ตระกูลเฟิงเป็นตระกูลหมอยา คนในตระกูลที่มีความสามารถจะสอบเข้าไปเป็นหมอหลวง เรื่องนี้ฮูหยินคงทราบแล้ว แต่เดิมนั้น ‘เฟิงเฟยกุ้ย’ มารดาของท่านแม่ทัพมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว เป็นคุณชายจากตระกูลขุนนางเหมือนกัน แต่ว่า เฟิงเฟยกุ้ยกลับตกหลุมรักเสิ่นเทา ขัดคำสั่งของตระกูล แต่งเข้าบ้านเสิ่น คงเพราะละอายใจ มารดาของท่านแม่ทัพจึงไม่ติดต่อกลับตระกูลเฟิงอีก” 

            บ่าวรับใช้ที่ติดตามเฟิงเฟยกุ้ยมานั้นมีเพียงไม่กี่คน พอถูกหนิงลี่ไล่ออก เฟิงหยางก็ไม่เหลือใครให้พึ่งพิง แต่โชคดีที่มีลุงหม่าคอยให้ความช่วยเหลือลับๆ

            ลุงหม่าคือบ่าวเก่าแก่ตระกูลเฟิง เชี่ยวชาญทั้งสมุนไพร พิษและวรยุทธ์ เฟิงหยางเรียนรู้วิชาต่างๆ ลุงหม่า

            เดิมที ขาของลุงหม่าไม่ได้พิการ แต่ครั้งหนึ่งตระกูลเฟิงถูกโจรปล้นบ้าน ลุงหม่าปกป้องเฟิงเฟยกุ้ย หัวเข่าได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ได้รับการรักษาจนกลับมาเดินได้ แต่ก็กลายเป็นคนขาเป๋

            ซินเหมียวรู้เรื่องจากจั่นเถิงผู้เป็นสามีอีกทีหนึ่ง

            ส่วนเรื่องราวของซินเหมียวนั้นไม่มีอะไรเป็นพิเศษ นางเป็นเพียงหญิงบ้านนอก สงครามทำให้สูญเสียครอบครัว ได้จั่นเถิงช่วยเหลือและคอยดูแล หลังจากสงครามจบ นางจึงตกลงปลงใจเป็นภรรยาของเขาและตามมาที่เมืองฉาง 

            เดินไปคุยไป จู่ๆ อาเหยาก็หยุดยืนนิ่ง มือเล็กป้อมขยี้ตา ส่งเสียงงัวเงีย

            “...แม่”

            “ง่วงแล้วหรือ”

            “คงถึงเวลานอนกลางวันของคุณชายน้อยแล้ว ข้าลืมพาพวกท่านไปดูห้องเสียสนิท” ซินเหมียวบอก “เช่นนั้นข้าจะพาฮูหยินกับคุณชายน้อยไปที่ห้องนะเจ้าคะ”

            ฉินหรูอุ้มลูกน้อยขึ้นมาจากพื้น เดินตามซินเหมียวเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของเรือนหลัก เสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ของบุรุษพาดไว้บนราวไม้ ดาบยาวที่แขวนบนผนัง และชุดเกราะอันองอาจ ฉินหรูตระหนักได้ทันทีว่านี่เป็นของเฟิงหยาง

            “ห้องนี้คือ…”

            ฉินหรูเพิ่งขยับปาก ซินเหมียวก็ยิ้มแย้มตอบทันที

            “ห้องของท่านแม่ทัพกับฮูหยินยังไงเจ้าคะ”

            อือฮึ!?

            ฉินหรูยิ้มค้างก่อนจะกัดฟันพูด

            “นะ นั่นสินะ สามีภรรยาควรนอนห้องเดียวกัน”