บทที่ 42 ความคืบหน้าของคดี

บทที่ 42

ความคืบหน้าของคดี

            ฉินหรูถูกสามีทรมานบนเตียงทั้งคืน กว่าจะได้นอนก็เกือบรุ่งสาง

            หลังจากได้รับอิสรภาพ ฉินหรูหลับใหลอยู่บนเตียงจนถึงบ่าย ดังนั้นพอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางจึงนอนนิ่งไม่ขยับ ไม่รู้สึกอยากลงจากเตียงแม้แต่ก้าวเดียว

            เฟิงหยางเรี่ยวแรงเยอะมาก ทำนางปวดร้าวไปทั้งตัว! 

            แรกเริ่มเฟิงหยางกอดนางแบบค่อยเป็นค่อยไป แต่ในภายหลัง เขากลับเหมือนไร้หัวใจ โถมใส่นางไม่ยั้ง เคี่ยวกรำนางตลอดทั้งคืน

            ภาพความสุขอันเร่าร้อนพลันย้อนเข้ามาในหัว ทันใดนั้น ใบหน้าของฉินหรูก็แดงก่ำ หัวใจเต้นระส่ำระส่าย ในอกร้อนผ่าว 

            ฉินหรูรีบสลัดภาพนั้นทิ้ง ทำท่าลุกขึ้นจากเตียง แต่แล้วเอวของนางก็ปวดแปลบขึ้นมา 

            “อูย...”

            นางสูดปาก ลดมือลงไปนวดๆ ทุบๆ บนเอวตัวเอง

            “หากเพลียก็นอนต่ออีกหน่อย อย่าได้ฝืน”

            เสียงทุ้มดังขึ้นตรงหน้าประตู

            “ทะ ท่านพี่” พอเห็นสามี ฉินหรูพลันหน้าแดงแป๊ด ก่อนจะแสร้งว่าเป็นความผิดของเขา “หะ หะ หากไม่เป็นเพราะท่าน ข้าคง...ไม่มีสภาพแบบนี้!”

            เฟิงหยางยิ้มอย่างไม่ถือสา

            ฉินหรูทำท่าจะลุกจากเตียงอีกครั้ง หากจนที่ลุกไม่ขึ้น

            ฮือ...สภาพของนางตอนนี้ดูไม่ได้เลย นับเป็นความผิดของเขาจริงๆ ใช่หรือไม่  

            ฉินหรูเม้มปาก สักครู่ก็เอ่ยขึ้นว่า “วันนี้ต้องไปรับอาเหยา ข้าเป็นแบบนี้แล้ว คงไปรับลูกไม่ได้”

            “เมื่อเช้าข้าไปหาอาเหยาที่บ้านฉินมาแล้ว ดูเหมือนเขาจะสนุกที่ได้อยู่กับท่านตาท่านยาย ไม่ยอมกลับมากับข้า” เฟิงหยางบอกภรรยาอย่างเรียบง่าย

            ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของฉินหรูเผยความลำบากใจ

            “ตั้งแต่ที่อาเหยาอายุได้หนึ่งขวบ ข้าก็ออกมาทำงานที่บ้านเซวียแล้ว หากถามว่าอาเหยาสนิทกับใครมากที่สุด คงเป็นท่านยายของเขากระมัง”

            “อืม” เฟิงหยางตอบรับสั้นๆ

            “ในเมื่อวันนี้ข้าคงไปรับอาเหยาไม่ได้ คงต้องฝากให้ท่านแม่เลี้ยงอีกวัน”

            พูดจบ ฉินหรูยกมือปิดหน้าปิดซ่อนความเขินอาย

            เฟิงหยางหัวเราะเบาๆ 

            ตอนที่ฉินหรูลดมือที่ปิดหน้าลง นางเพิ่งเห็นว่าเฟิงหยางเข้ามาในห้องพร้อมกับอ่างน้ำล้างหน้า

            ชายหนุ่มวางอ่างน้ำบนโต๊ะข้างเตียง ใช้ผ้าสะอาดชุบน้ำบิดหมาดๆ เช็ดใบหน้าแดงเรื่อของภรรยาอย่างเอาใจใส่

            ฉินหรูตะหนักขึ้นมาได้ ตอนตื่นนอนเมื่อครู่ ร่างกายของนางไม่ได้เหนียวเหนอะหนะ ทั้งยังหลับสนิทจนถึงบ่าย จำได้ว่าหลังกิจกรรมเร่าร้อน ฉินหรูอ่อนเพลียจนผล็อยหลับ คนที่ช่วยความสะอาดร่างกายให้นางก็คือเฟิงหยาง

            มิน่าเล่า นางถึงได้รู้สึกสบายตัวยิ่งนัก

            เฟิงหยางอ่อนโยนและเอาใจใส่นางมากจริงๆ ทั้งเช็ดตัวให้ ตอนนี้ก็ยังเช็ดหน้าให้อีก ยิ่งคิดก็ยิ่งซาบซึ้งใจอย่างมาก 

           

            หลายวันต่อมา

            บ้านแม่ทัพเฟิง

            จั่นเถิงเดินนำเฉินต้านมายังเรือนรับรอง ทันทีที่เจอท่านแม่ทัพ เฉินต้านรีบประสานมือคารวะ ก่อนจะหยิบเอกสารตอบกลับจากเมืองหลวงออกมาจากอกเสื้อ ยื่นให้กับท่านแม่ทัพโดยตรง

            คำสั่งของท่านแม่ทัพเฟิงคือเฉินต้านต้องเดินทางไปส่งเอกสารลับให้กับแม่ทัพใหญ่ จากนั้นรอเอกสารตอบกลับมาส่งอีกที เอกสารนี้ห้ามผ่านมือผู้ใดเด็ดขาด แม้จั่นเถิงเป็นคนสนิทของแม่ทัพเฟิง เฉินต้านก็ไม่อาจฝากเอกสารนี้ส่งต่อได้เพราะเป็นคำสั่ง

            ความสัตย์ซื่อของเฉินต้าน ทุกคนต่างลงความเห็นว่าคนผู้นี้ช่างไม่เลว

            หลังจากอ่านเอกสารจบ มุมปากของเฟิงหยางก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม 

            เอกสารที่เฟิงหยางส่งไปให้แม่ทัพใหญ่คือหลักฐานเอาผิดขุนนางทุจริต คดีนี้พ่วงด้วยการลักลอบค้าขายใบต้าหมา และการรับสินบนจากบ้านเศรษฐี

            ส่วนบ้านเศรษฐีที่ว่าไม่ใช่ใครอื่น เสิ่นเทานั่นเอง 

            แม่ทัพใหญ่อยู่เมืองหลวงคอยประสานงานกับราชสำนัก คดีนี้พัวพันกับขุนนางมากมาย ต้องมีหลักฐานพร้อมและรอให้เบื้องบนอนุญาตเสียก่อนจึงจะทำคดีได้

            บัดนี้ คดีได้รับการอนุมัติแล้ว ที่เหลือคือการไต่สวน

            จั่นเถิงเห็นสีท่านแม่ทัพยิ้มอารมณ์ดี พลันอดถามไม่ได้

            “ท่านแม่ทัพ ทางแม่ทัพใหญ่ตอบกลับมาว่าอย่างไรขอรับ”

            เฟิงหยางยื่นเอกสารให้จั่นเถิง ก่อนบอกว่า “นำสิ่งนี้ไปให้นายอำเภอเซวีย ให้เขาทำคดีเมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อม” 

            “ขอรับ” 

            ….

            ที่ว่าการอำเภอเมืองตั้งอยู่กลางเมืองฉาง เซวียฉิน นายอำเภอเซวียถึงจะขี้ขลาดอยู่บ้าง หากก็เป็นคนมีคุณธรรม

            ยามนี้เซวียฉินนั่งอ่านเอกสารคดีในห้องรับรองพร้อมผู้ช่วย

            หลังจากมือปราบนายหนึ่งเข้ามารายงานเซวียฉินว่า ผู้ติดตามแซ่จั่น มือขวาของแม่ทัพเฟิงมาขอพบ เซวียฉินวางเอกสารลง แล้วสั่งให้มือปราบไปเรียกผู้ติดตามแซ่จั่นผู้นั้นเข้ามา

            จั่นเถิงประสานมือให้ความเคารพนายอำเภอเซวียอย่างมีมารยาท จากนั้นยื่นเอกสารให้กับมือปราบที่ยืนข้างๆ เพื่อส่งต่อให้กับนายอำเภอ

            “เบื้องบนมีคำสั่ง ให้นายอำเภอเซวียแห่งเมืองฉางตรวจสอบคดีขุนนางทุจริต รวมถึงผู้ที่เกี่ยวข้องขอรับ ห้ามละเว้นใครสักคน เอกสารที่ข้ามอบให้ท่านไปนั้นคือหลักฐานและรายชื่อผู้เกี่ยวข้องกับคดีทั้งหมด เรื่องนี้เกี่ยวพันกับขุนนางและเศรษฐีในท้องที่ เป็นคดีที่ไม่ง่ายนัก แต่แม่ทัพเฟิงยืนยันว่าจะช่วยเหลือนายอำเภอเซวียเต็มที่ ทั้งยังรับรองความปลอดภัยให้ท่านด้วย”

            คราแรก นายอำเภอเซวียทำหน้าตกใจ เนื่องจากเป็นคดีที่เกี่ยวข้องกับขุนนาง แน่นอนว่าย่อมไม่ง่าย แต่พอได้ยินว่าแม่ทัพเฟิงช่วยเหลืออย่างเต็มที่ เขาจึงค่อยพยักหน้าอย่างเข้าใจ

            ทันทีที่จั่นเถิงส่งมอบเอกสารเรียบร้อย เขาขอตัวกลับทันที

            เซวียฉินอ่านเอกสารในมือ พออ่านจบก็ส่งต่อให้กับผู้ช่วย

            “ตรวจสอบบันทึกคดี และเอกสารทั้งหมด รวบรวมหลักฐานครบถ้วนแล้ว เราจะทำการไต่สวนคดีกัน” นายอำเภอเซวียออกคำสั่งอย่างเข้าใจง่ายและกระชับที่สุด

            “ขอรับ” ผู้ช่วยนายอำเภอรับคำสั้นๆ ก่อนจะตั้งคำถามต่อ “เบื้องบนกำชับมาว่า ‘ห้ามละเว้นใครไปสักคน’ เห็นชัดว่าคดีนี้เกี่ยวข้องกับเสิ่นเทาด้วย แม่ทัพเฟิงผู้นี้ไม่ใช่บุตรชายแท้ๆ ของเสิ่นเทาหรอกหรือ”

            นายอำเภอเซวียหันใบหน้าไปทางหน้าต่าง สายตาทอดทอดมองออกไปไกลขณะกล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

            “ก็แค่ลูกชายที่เสิ่นเทาให้กำเนิดเท่านั้นแหละ”

            “ความหมายของนายอำเภอเซวียคือ…”

            “ความสัมพันธ์ภายในบ้านเสิ่นซับซ้อน ข้าไม่อยากยุ่ง ในเมื่อเสิ่นเทาทำผิดย่อมต้องสอบสวน นี่คือหน้าที่ของพวกเรา” นายอำเภอเซวียกล่าว

            ก่อนหน้านั้นก็พอจะรู้เรื่องภายในบ้านเสิ่นมาจากลูกชายบ้างแล้ว ใจยังคิดว่าเฟิงหยางที่เก็บงำความแค้นจะใช้ศาลเตี้ยตัดสินเสิ่นเทาหรือไม่ แต่ในเมื่อเขาส่งมอบเอกสารมาให้ทางอำเภอเป็นผู้ทำคดี ดูไปแล้ว เฟิงหยางคนนี้ยังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง