Share

บทที่ 6

Penulis: เฉียวเหมย
ทันทีที่ฮั่วหยุนเซียวและโอวจินเดินเข้ามายังประตูด้านหน้า พวกเขาต่างก็ได้รับความสนใจอย่างนับไม่ถ้วน

แม้ว่าหลายคนอยากได้ยศถาบรรดาศักดิ์ของตระกูลฮั่ว แต่ฮั่วหยุนเซียวนั่นเป็นคนแปลกที่แค่ได้ยินชื่อเสียงก็ไม่มีใครกล้าที่จะออกมาพูดคุยด้วย

ฮั่วหยุนเซียวเดินตรงไปที่เฉินลี้ซาน พร้อมเอ่ยเรียก “คุณเฉิน”

เพียงประโยคนี้ประโยคเดียวเท่านั้น ก็สามารถดึงดูดสายตานับไม่ถ้วนจากผู้คนได้แล้ว

ตัวตนของฮั่วหยุนเซียวเป็นยังไงน่ะเหรอ? เขาไม่เคยปรากฏตัวในงานเลี้ยงทั่วไปเลยสักครั้ง ทว่าเขาในตอนนี้กลับเข้าไปทักทายเฉินลี้ซานเป็นการส่วนตัวด้วย นี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีเลยทีเดียว!

“คุณฮั่ว...บอสฮั่วมาแล้วเหรอ!” เฉินลี้ซานประหลาดใจมาก เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฮั่วหยุนเซียว ออร่าของชายหนุ่มคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าเล็กน้อย “เรื่องครั้งก่อน ผมต้องขอบใจคุณเฉินมากสำหรับการช่วยเหลือพิเศษ”

“ไม่เป็นไร มันง่ายจนแทบไม่ต้องออกแรงเลย!” เฉินลี้ซานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณทำตัวตามสบายเลยนะ ผมขอตัวไปหาคุณปู่ที่ด้านหลังก่อน”

“เชิญครับ”

หลังจากที่เฉินลี้ซานออกไป ฝูงชนก็ร้องอุทานออกมา ฮั่วหยุนเซียวและโอวจินเบนสายตาตามเสียงร้องของฝูงชนไป จนเห็นสาวสวยในชุดสีฟ้าอ่อนกำลังเดินลงบันไดมา

หญิงสาวมีรูปร่างที่ผอมเพรียว ผมยาวของเธอม้วนงอเล็กน้อยอยู่ทางด้านขวา ใบหน้าซ้ายของเธอเหมือนดอกพีช ใบหน้างดงาม ดวงตาเยือกเย็นราวกับน้ำพุบนภูเขา ทำให้รู้สึกซึบซาบเข้าไปในหัวใจ

โอวจินแทบจะสำลักไวน์ “นี่ไม่ใช่...ไม่ใช่...คนที่นายรุนแรงขนาดนั้น…”

ก่อนที่จะได้ฟังจนจบประโยค ดวงตาของฮั่วหยุนเซียวก็ถูกปิดกั้นลงช้า ๆ

เฉินมู่ชำเลืองมองลงมาด้านล่าง และเห็นฮั่วหยุนเซียวที่ยืนโดดเด่นอย่างเป็นธรรมชาติได้ในแวบแรกที่ปรายตา เมื่อเห็นหนุ่มหล่อไม่มีใครเทียบที่ “ตกทุกข์ได้ยากร่วมกัน” เมื่อคืนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ เท้าเล็กก็สะดุดกึกจนเกือบจะเหยียบเท้าตัวเอง

ขายาวของฮั่วหยุนเซียวก้าวฉับเข้าไปคว้าตัวเฉินมู่ไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอล้มต่อหน้าแขกบ้านแขกเรือน

เฉินมู่มองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของฮั่วหยุนเซียว พร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “สุดหล่อ ช่างเป็นพรหมลิขิตจริง ๆ !”

ฮั่วหยุนเซียวยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ลู่ซีเจ๋อที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็ถามด้วยความโกรธว่า “เฉินมู่! นี่คุณกำลังทำอะไร?”

เฉินมู่มองย้อนกลับไปเพ่งใบหน้าของลู่ซีเจ๋อที่กำลังเปลี่ยนเป็นยักษ์สีเขียวด้วยความโกรธ แล้วทำทีพูดหน้าซื่ออยู่ข้างฮั่วหยุนเซียว ร่างบางเอียงตัวเล็กน้อย “ฉันทำอะไรเหรอ?”

“เฉินมู่ ตอนแรกผมไม่เชื่อที่ชิงเสวี่ยบอกว่าคุณออกไปดื่มกับผู้ชายมาเมื่อคืนนี้! แต่ตอนนี้คุณกลับสนิทสนมกับคนอื่นในที่สาธารณะ ผมคิดว่า ความรักที่คุณมีให้ผมมาตลอดมันแค่เรื่องหลอกลวงใช่ไหม! เรายังไม่ได้ถอนหมั้นกันเลย แต่นี่คุณ…”

ใบหน้าของลู่ซีเจ๋อเป็นสีเขียวเพราะความโกรธจัด

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเฉินมู่ แต่เฉินมู่ก็เป็นหนอนตามก้นของเขามาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าตอนนี้จะถอนหมั้นแล้ว เฉินมู่ก็ไม่ควรหาใครอื่นมาแทนที่เขาได้เร็วขนาดนี้!

เฉินชิงเสวี่ยดึงชายเสื้อผ้าของลู่ซีเจ๋อ พลางกระซิบเกลี้ยกล่อม “ซีเจ๋อ คุณไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องของเมื่อคืนพี่ก็ได้พูดไปแล้ว จริง ๆ คือ… ”

ฮั่วหยุนเซียวถามทันที “เมื่อคืนนี้ เธอพูดว่าอะไรเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำถามของฮั่วหยุนเซียวแล้ว เฉินชิงเสวี่ยก็ยกยิ้มพอใจ เธอแสร้งหวาดกลัวและไม่กล้าพูด เสียงเล็กเอ่ยตะกุกตะกัก “พี่สาวของฉันบอกว่า เธอได้กับผู้ชายคนอื่นเมื่อคืนนี้…”

“อะแฮ่ม!” เฉินมู่ไอเสียงดัง หวังให้เฉินชิงเสวี่ยคนบ้าคนนี้หยุดพูดเรื่องไร้สาระเสียที

ลู่ซีเจ๋อโต้กลับด้วยสีหน้าเย็นชา “กระแอมทำไมมิทราบ? แล้วยังจะทำหน้าทำตาแต่ไม่พูด? เมื่อคืนคุณพูดเองไม่ใช่เหรอ?”

“ห๊ะ” โอวจินถึงกับสำลักไวน์

ฮั่วหยุนเซียวหันไปมองเฉินมู่ เสียงเข้มถามอย่างสบาย ๆ “ขนาดนั้นเลย?”

เฉินมู่หน้าแดง เธอมองลู่ซีเจ๋อพลันเอ่ยโต้ตอบ “ลู่ซีเจ๋อนี่หัวดีจังเลยนะ ช่างน่าประทับใจซะจริง!”

พูดจบร่างบางก็ดึงฮั่วหยุนเซียว แล้วลากเขาไปที่สวนเล็ก ๆ นอกห้องจัดเลี้ยง

ฮั่วหยุนเซียวปล่อยให้เฉินมู่ดึงตัวเองออกไป มือเล็กๆ อันอบอุ่นของหญิงสาวจับมือหนาของเขาแน่น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่รังเกียจเมื่อถูกผู้หญิงสัมผัส

ฮั่วหยุนเซียวมองดูท่าทางที่รีบร้อนของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้า ก่อนที่หูข้างซ้ายของเขาจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง ราวกับว่ากำลังจะมีเลือดหยด จนในใจรู้สึกขบขันตัวเองเล็กน้อย

เมื่อเดินเข้าไปในสวน เฉินมู่ก็สะดุดล้มอีกรอบ ทว่าฮั่วหยุนเซียวคว้าตัวเธอไว้ได้ก่อน ร่างของเฉินมู่ถูกดึงกลับมากระแทกเข้าที่หน้าอกที่แข็งของชาย จมูกของเธอเจ็บจนน้ำตาซึม

ฮั่วหยุนเซียวผละตัวออกมายืนพิงเสา แก้วไวน์แดงในมือของเขายังอยู่ดีไม่หกเลอะพื้น คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองเฉินมู่ “คุณเป็นคนชนผมเองนะ จะร้องไห้ทำไม?”

“มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายต่างหาก!” เฉินมู่ตะโกนร้องด้วยความโมโห

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า

“เงียบปากไปเลย!” เฉินมู่ใช้มือปิดปากฮั่วหยุนเซียว

คิ้วของฮั่วหยุนเซียวขยับเล็กน้อย เพราะสัมผัสอุ่นจากมือเล็ก ๆ ที่แนบทับริมฝีปากบางของเขา แต่เขากลับไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความรังเกียจให้คนตรงหน้า

เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เมื่อคืนคุณหนูเฉินควบคุมตัวเองให้สงบ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในใจคุณจะคิด…”

เกิดเป็นเฉินมู่นี่ช่างโชคร้ายเสียจริง เธอกัดฟันแน่น “ฉันแค่พูดมั่ว ๆ ให้ลู่ซีเจ๋อโกรธก็แค่นั้น คุณก็เชื่อกับเขาด้วยเหรอ?”

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “อืม เชื่อ”

ก็เธอเล่นคุยโวโอ้อวดเขาอย่างชัดแจ้ง ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ?

เฉินมู่ “…”

เธอมองไปที่ฮั่วหยุนเซียวอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนเอ่ย “สุดหล่อคนนี้นี่ ฉันแค่…”

“ฮั่วหยุนเซียว”

“อะไรนะ?” เฉินมู่กระพริบตา

“ชื่อของผมคือ ฮั่วหยุนเซียว เป็นเมฆที่มีปณิธานอันสะเทือนเลือนลั่น เป็นนักสู้ผู้กล้าหาญและองอาจ” ฮั่วหยุนเซียวพูด

เฉินมู่พยักหน้า “อืม คุณฮั่ว คุณช่วยฉันเมื่อคืนนี้ แถมพาฉันไปหาหมออีก ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ๆ ฉัน…”

“ถ้าอย่างนั้น เมื่อไหร่คุณจะตอบแทนผมอย่างจริงจังล่ะ?” ฮั่วหยุนเซียวเริ่มสนใจเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ของตระกูลเฉินมากจนอธิบายไม่ถูก

เฉินมู่เกาหัว “เอ่อ...เรื่องนี้ ถ้าอย่างนั้นก็พรุ่งนี้ไหมล่ะ? ฉันจะชวนคุณไปทานอาหารเย็น”

“ตกลง” ฮั่วหยุนเซียวพอใจเล็กน้อยกับข้อเสนอของหญิงสาว

เฉินมู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่นานก็เอ่ยออกมาอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น เราจะกลับกันเลยไหม เพื่อนคุณอาจจะยังรอคุณอยู่”

เฉินมู่หันไปรอบ ๆ พลันรู้สึกเจ็บหนังศีรษะขึ้นมาเสียอย่างนั้น เจ็บจนต้องยิ้มเหย

“อย่าเพิ่งขยับ” ฮั่วหยุนเซียวดึงเธอกลับมา “ผมของคุณพันติดเป็นปมแล้ว”

เฉินมู่ได้แต่ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง และถอยกลับมาย่อเข่าลงเล็กน้อย เธอก้มศีรษะลงที่ให้ฮั่วหยุนเซียวแก้ปมผมออกให้ ดวงตาเรียวสวยมองแต่เนคไทของฮั่วหยุนเซียว ก่อนพูดชมเชยสักนิด “ผูกเนคไทได้ไม่เลวเลยนะ”

“ขอบคุณ”มือหนาของฮั่วหยุนเซียวยังคงขยับแก้ปมไม่หยุด ในหัวค่อย ๆ เริ่มปลุกปั่นคิดหัวข้อสนทนา “พรุ่งนี้คุณจะทานอะไร”

เฉินมู่ส่ายหัว “ฉันไม่รู้ ฉันยังไม่ได้คิดเลย คุณแก้มันหรือยัง ฉันเจ็บหัวเข่าไปหมดแล้ว”

“ใกล้จะเสร็จแล้วครับ”

“ทำไมไม่หากรรไกรมาตัดผมล่ะ!”

“แล้วคุณคิดว่าผมจะเอากรรไกรมาจากไหนล่ะ”

เฉินมู่ทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมของตัวเองอีกครั้ง พร้อมก้มศีรษะลง ทางด้านโอวจินที่บังเอิญเดินเข้ามาเจอทั้งคู่ในสวนก็ตะโกนเรียก “หยุนเซียว นาย…”

ทว่าเมื่อเห็นท่าทางของทั้งสอง โอวจินก็อ้าปากกว้างราวกับค้นพบโลกใหม่...
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่   บทที่ 255

    ฮั่วหยุนเซียวไม่รู้ว่าควรจะสงสารสาวน้อยตรงหน้าดี หรือควรจะภูมิใจในความหนักแน่นในสถานการณ์ที่อันตรายของเธอดีเขายกมือพร้อมขมวดคิ้ว “ฮานเฉิง จัดการให้เรียบร้อย”“ครับ บอส”ฮานเฉิงยกโทรศัพย์อยู่หลายสาย และแล้วนักข่าวที่สมควรจะอยู่ที่นี่ต่อ กลับแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็วเฉิงหยวนกระพริบตา “ทำไมพวกเขาไปกันหมดแล้วล่ะ?”เมื่อฝูงชนสลายตัว สายตาเฉินมู่ก็สะดุดเข้ากับรถเบนท์ลีย์หรูที่จอดอยู่ข้างทาง“ปีศาจร้ายปรากฎตัวแล้ว” เธอกล่าวเฉิงหยวนถือถุงขนมของตัวเองตามไปและถามต่อ “อะไรนะ?”เฉินมู่ช่วยถือของในมือเธอ แล้วพูดว่า “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อนแล้วกัน”ใต้แสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาว สองสาวพูดคุยถึงเรื่องในอนาคต และรถหรูระดับโลกอย่างเบนท์ลีย์คันนั้นก็ขับตามหลังมาอย่างช้า ๆฮานเฉิงถามอย่างสุขุม “บอสครับ พวกเราจะขับช้าขนาดนี้จริงเหรอครับ?”ฮั่วหยุนเซียวมองแผ่นหลังหญิงสาวตรงหน้าอย่างสนใจ แล้วพยักหน้า “ขับช้ากว่านี้”ฮานเฉิง “...”เมื่อเดินมาถึงใต้อาคาร เฉินมู่ก็พูดว่า “คุณไปเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเราไปโรงพยาบาลกัน”เฉิงหยวนปัดมือไปมา “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน พวกเขาแค่ขว้างปาผักมาขู่ฉัน

  • เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่   บทที่ 254

    เธอลงจากรถแล้วเห็นเฉิงหยวนที่ถูกฝูงชนล้อมเอาไว้ เหมือนแมวที่กำลังตื่นตระหนกตกใจ และไม่มีที่ซ่อนตัวเธอวิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไป แล้วดึงเฉิงหยวนเข้ามายังอ้อมอก พร้อมถามอย่างกังวลว่า “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”เมื่อเฉิงหยวนเห็นเฉินมู่ ก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมาเธอยื่นมือไปปัดเศษผักบนตัวของเฉินมู่ออกให้ พร้อมส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”เฉินมู่ประคองเธอให้ลุกขึ้น และแล้วไข่ไก่ฟองหนึ่งก็ลอยมา แต่เฉินมู่ยกมือขึ้นรับไว้ได้อย่างแม่นยํา“แกร๊ก” ไข่ไก่ในมือถูกบดขยี้จนแหลก และไข่ไก่เหลว ๆ ก็ไหลลงมาตามข้อมือของเธอ แววตาอันโหดเหี้ยมของเฉินมู่ทำให้ฝูงชนและนักข่าวต่างค่อย ๆ สงบลงเธอพูดกับหน้ากล้องที่ใกล้ที่สุด ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “จรรยาบรรณของนักข่าวคือการนำเสนอความเป็นจริง หวังว่าสื่อมวลชนทุกคนจะตระหนักข้อนี้ไว้หน่อย”พลันมีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ความจริงก็คือเฉิงหยวนเป็นมือที่สาม! คนทั้งโลกต่างก็รู้เรื่องนี้!”“ใช่ ๆ คุณเป็นใคร! ทำไมถึงได้แก้ตัวแทนเฉิงหยวน!”เฉินมู่ตอบอย่างเยือกเย็น “เธอไม่ใช่มือที่สาม หวังว่าหลังจากวันที่ความจริงกระจ่างแล้ว ทุกคนในที่นี้ต้องขอโทษต่อการกระทำที่ทำต่อเฉิงหยวน”จ

  • เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่   บทที่ 253

    เฉินมู่ซบอยู่ในอ้อมกอดลู่ซีเจ๋อพร้อมเช็ดน้ำตาด้วยท่าทีน้อยใจ “พี่คะ พี่เชื่อฉันสักครั้งเถอะ…”ลู่ซีเจ๋อหมดความอดทนกับเฉินมู่อย่างสิ้นเชิง เขาตะโกนอย่างเหลืออดว่า “ออกไป! ไสหัวออกไป!”เฉินมู่มองท่าทีที่ปวดใจของลู่ซีเจ๋อ แล้วถอนหายใจ “ลู่ซีเจ๋อ คุณ…”ลู่ซีเจ๋อมองหน้าเธอด้วยความโกรธเคืองเฉินมู่จึงได้เงียบลง พลางคิดว่าทำไมต้องปริปากพูดคำนี้ทั้ง ๆ ที่่ก่อนหน้านี้เธองัดหลักฐานเป็นร้อย ๆ อย่างเพื่อให้เห็นถึงจิตใจอันโหดเหี้ยมของเฉินชิงเสวี่ย แต่ลู่ซีเจ๋อก็มองไม่เห็นเธอจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ แถมยังต้องถูกเฉินชิงเสวี่ยตอกกลับว่าเธออิจฉา“คุณคิดจะพูดอะไรอีก?” ลู่ซีเจ๋อมองเธอด้วยโกรธเคืองเฉินมู่ส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว แต่มีอะไรอยากจะบอกคู่หมั้นสุดที่รักของคุณหน่อย”เฉินชิงเสวี่ยมองเฉินมู่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว “พี่มีอะไรอยากให้ฉันช่วยคะ...”เฉินมู่หัวเราะ แล้วพูดว่า “รบกวนเธอฝากบอกซุยซินยี่กับเฉินชิงโหรวด้วยนะ ว่าเฉิงหยวนจะกลับเข้าสู่วงการบันเทิงเร็ว ๆ นี้”เฉินชิงเสวี่ยจ้องมองเฉินมู่อย่างปวดใจ พลันเอ่ย “พี่คะ เฉิงหยวนเป็นมือที่สาม ทำไมพี่ยังจะคบหากับคนแบบนั้นอยู่อีก?”

  • เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่   บทที่ 252

    แผลเป็นที่หน้าเกลียดน่ากลัวเหมือนตัวหนอนเกาะอยู่บนใบหน้า แถมยังมีรอยแดง ๆ อยู่รอบ ๆ เฉินชิงเสวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งใจ แผลเป็นยังอยู่!ตอนที่กำลังลองชุดคราวก่อน เธอได้ข่าวว่าเฉินมู่กำลังรักษารอยแผลพวกนี้ มันทำเธอทุรนทุรายไปหลายวันเธอกลัวว่าเฉินมู่จะรักษาร่อยรอยแผลบนใบหน้าจนหายดี เพราะหากใบหน้านี้หายดีแล้ว มันจะกลับมาทำให้ชาวเมืองปินไห่ตกตะลึงอีกครั้ง เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะอย่างโล่งใจ แถมยังเย้ยหยันเฉินมู่ต่อว่า “ได้ยินว่าเธอไปรักษาใบหน้า ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะ?”เธอชี้ไปยังใบหน้าของเฉินมู่ พร้อมหัวเราะเยาะเย้ย “เธอดูไม่ออกเหรอว่ามันอาการหนักกว่าเมื่อก่อนอีกน่ะ?”“เฉินมู่ อย่าพยายามต่อไปเลย หน้าของเธอยังไงก็รักษาไม่หายหรอก เธอต้องแบกหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลแบบนี้ไปตลอดชีวิต เธอจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะตลอดเวลา และถูกทอดทิ้งตลอดไป”เฉินมู่ง้างมือขึ้นแล้วกระแทกไปที่ใบหน้าของคนเจ็บอย่างแรง ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยหันไปตามเสียงดัง “เพี๊ยะ”เฉินชิงเสวี่ยโดนตบจนโกรธมาก เธอจ้องมองเฉินมู่ด้วยความเคียดแค้น “สมควร ใครให้เธออยู่เป็นหนามยอกอกในตระกูลเฉิน เธอควรตายไปพร้อมกับแม่ของเธอตั้งนานแล้ว!”

  • เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่   บทที่ 251

    “นี่คุณ!” ลู่ซีเจ๋อถูกเฉินมู่ปั่นหัวจนออกอาการโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทั้งป่าเถื่อนและชั่วร้ายอย่างเธอมาก่อนเฉินชิงเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอก พี่สาวก็แค่ล้อเล่น คุณไปเถอะ”เฉินชิงเสวี่ยออดอ้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอยากจะทานของหวานหน้าโรงพยาบาล ลู่ซีเจ๋อจึงได้แต่ทำตามคู่หมั้น แต่ก่อนเดินออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะถลึงตาใส่เฉินมู่อีกหนึ่งทีทันทีที่เขาเดินออกไป เฉินมู่ก็ขมวดคิ้วมองไปทางร่างบนเตียงอย่างเร็ว “เหลือเราแค่สองคนแล้ว มีอะไรอยากพูดไม่ใช่เหรอ?”ครั้งแรกเฉินลี่ซานสั่งให้เธอมาที่นี่ ครั้งที่สองลู่ซีเจ๋อก็พาเธอมาด้วยตัวเองอีกหนึ่งครั้ง เฉินชิงเสวี่ยเป็นคนวางแผนทั้งหมดให้เฉินมู่มาที่นี่ ไม่รู้ว่าเธอจะมีแผนการอะไรอีกเฉินชิงเสวี่ยเปลี่ยนสีหน้าในทันที ใบหน้าอ่อนหวานเมื่อสักครู่หายไปอย่างไร้ร่องรอยเธอมองหน้าเฉินมู่อย่างหงุดหงิด พร้อมพูดว่า “เธออย่ายุ่งเรื่องของตระกูลซุย!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนถามว่า “ทำไมเหรอ? ตระกูลซุยทำไมเหรอ?”เฉินชิงเสวี่ยพูดตรง ๆ ว่า “ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดี ตระกูลซุยกับตระกูลเราทำธุรกิจร่วมกันมา ถ้าเธอทำงานแต่งซินยี่

  • เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่   บทที่ 250

    เฉินมู่ยักไหล่เล็กน้อย “ถึงฉันจะทำร้ายเธอจนตาย ฉันก็จะไม่รู้สึกผิด”ลู่ซีเจ๋อขมวดคิ้ว “เฉินมู่ คุณทำร้ายเสวี่ยเอ๋อถึงขั้นนั้น เธอยังไม่ถือโทษโกรธ แค่บอกให้คุณอย่าเข้าไปยุ่งกับตระกูลซุย แค่คุณไปเยี่ยมเธอบ้าง มันยากนักหรือไง?”เธอหัวเราะเยาะเล็กน้อย “แค่เธอบอกว่าไม่ถือโทษโกรธฉัน คุณก็เชื่อเหรอ? ลู่ซีเจ๋อ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าในสมองคุณมันมีรอยหยักบ้างไหม”ลู่ซีเจ๋ออึ้งไปสักพัก เขาไม่ใช่คนที่ทะเลาะวิวาทกับใครบ่อย ๆ ร่างสูงลากเฉินมู่ไปเรื่อย ๆ แล้วพูดว่า “ไปโรงพยาบาลกับผม!”ช่วงเวลาเลิกเรียนนักศึกษาทุกคนเดินลงจากอาคาร ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาตรงนั้น และแล้วทั้งสองก็เริ่มตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนเฉินมู่ไม่อยากตกเป็นประเด็นของคนทั้งมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ จึงสะบัดมือออกอย่างจำใจและตอบว่า “ปล่อย ฉันเดินเองได้”ลู่ซีเจ๋อปล่อยมือเธอ เฉินหยวนจึงรีบวิ่งมาดึงแขนเฉินมู่ไว้ “ฉันไปเป็นเพื่อนนะ”เฉินมู่แตะมือเธอเบา ๆ “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก เธอกลับหอพักไปก่อนเถอะ”เฉินหยวนพูดด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “งั้นเธอต้องระวังตัวนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต้องรีบโทรหาฉันนะ หรือไม่ก็… โทรหาตัวรวจเลย!”เฉินหยวนหัวเ

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status