บทที่ 6

ทันทีที่ฮั่วหยุนเซียวและโอวจินเดินเข้ามายังประตูด้านหน้า พวกเขาต่างก็ได้รับความสนใจอย่างนับไม่ถ้วน

แม้ว่าหลายคนอยากได้ยศถาบรรดาศักดิ์ของตระกูลฮั่ว แต่ฮั่วหยุนเซียวนั่นเป็นคนแปลกที่แค่ได้ยินชื่อเสียงก็ไม่มีใครกล้าที่จะออกมาพูดคุยด้วย

ฮั่วหยุนเซียวเดินตรงไปที่เฉินลี้ซาน พร้อมเอ่ยเรียก “คุณเฉิน”

เพียงประโยคนี้ประโยคเดียวเท่านั้น ก็สามารถดึงดูดสายตานับไม่ถ้วนจากผู้คนได้แล้ว

ตัวตนของฮั่วหยุนเซียวเป็นยังไงน่ะเหรอ? เขาไม่เคยปรากฏตัวในงานเลี้ยงทั่วไปเลยสักครั้ง ทว่าเขาในตอนนี้กลับเข้าไปทักทายเฉินลี้ซานเป็นการส่วนตัวด้วย นี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีเลยทีเดียว!

“คุณฮั่ว...บอสฮั่วมาแล้วเหรอ!” เฉินลี้ซานประหลาดใจมาก เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฮั่วหยุนเซียว ออร่าของชายหนุ่มคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าเล็กน้อย “เรื่องครั้งก่อน ผมต้องขอบใจคุณเฉินมากสำหรับการช่วยเหลือพิเศษ”

“ไม่เป็นไร มันง่ายจนแทบไม่ต้องออกแรงเลย!” เฉินลี้ซานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณทำตัวตามสบายเลยนะ ผมขอตัวไปหาคุณปู่ที่ด้านหลังก่อน”

“เชิญครับ”

หลังจากที่เฉินลี้ซานออกไป ฝูงชนก็ร้องอุทานออกมา ฮั่วหยุนเซียวและโอวจินเบนสายตาตามเสียงร้องของฝูงชนไป จนเห็นสาวสวยในชุดสีฟ้าอ่อนกำลังเดินลงบันไดมา

หญิงสาวมีรูปร่างที่ผอมเพรียว ผมยาวของเธอม้วนงอเล็กน้อยอยู่ทางด้านขวา ใบหน้าซ้ายของเธอเหมือนดอกพีช ใบหน้างดงาม ดวงตาเยือกเย็นราวกับน้ำพุบนภูเขา ทำให้รู้สึกซึบซาบเข้าไปในหัวใจ

โอวจินแทบจะสำลักไวน์ “นี่ไม่ใช่...ไม่ใช่...คนที่นายรุนแรงขนาดนั้น…”

ก่อนที่จะได้ฟังจนจบประโยค ดวงตาของฮั่วหยุนเซียวก็ถูกปิดกั้นลงช้า ๆ

เฉินมู่ชำเลืองมองลงมาด้านล่าง และเห็นฮั่วหยุนเซียวที่ยืนโดดเด่นอย่างเป็นธรรมชาติได้ในแวบแรกที่ปรายตา เมื่อเห็นหนุ่มหล่อไม่มีใครเทียบที่ “ตกทุกข์ได้ยากร่วมกัน” เมื่อคืนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ เท้าเล็กก็สะดุดกึกจนเกือบจะเหยียบเท้าตัวเอง

ขายาวของฮั่วหยุนเซียวก้าวฉับเข้าไปคว้าตัวเฉินมู่ไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอล้มต่อหน้าแขกบ้านแขกเรือน

เฉินมู่มองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของฮั่วหยุนเซียว พร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “สุดหล่อ ช่างเป็นพรหมลิขิตจริง ๆ !”

ฮั่วหยุนเซียวยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ลู่ซีเจ๋อที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็ถามด้วยความโกรธว่า “เฉินมู่! นี่คุณกำลังทำอะไร?”

เฉินมู่มองย้อนกลับไปเพ่งใบหน้าของลู่ซีเจ๋อที่กำลังเปลี่ยนเป็นยักษ์สีเขียวด้วยความโกรธ แล้วทำทีพูดหน้าซื่ออยู่ข้างฮั่วหยุนเซียว ร่างบางเอียงตัวเล็กน้อย “ฉันทำอะไรเหรอ?”

“เฉินมู่ ตอนแรกผมไม่เชื่อที่ชิงเสวี่ยบอกว่าคุณออกไปดื่มกับผู้ชายมาเมื่อคืนนี้! แต่ตอนนี้คุณกลับสนิทสนมกับคนอื่นในที่สาธารณะ ผมคิดว่า ความรักที่คุณมีให้ผมมาตลอดมันแค่เรื่องหลอกลวงใช่ไหม! เรายังไม่ได้ถอนหมั้นกันเลย แต่นี่คุณ…”

ใบหน้าของลู่ซีเจ๋อเป็นสีเขียวเพราะความโกรธจัด

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเฉินมู่ แต่เฉินมู่ก็เป็นหนอนตามก้นของเขามาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าตอนนี้จะถอนหมั้นแล้ว เฉินมู่ก็ไม่ควรหาใครอื่นมาแทนที่เขาได้เร็วขนาดนี้!

เฉินชิงเสวี่ยดึงชายเสื้อผ้าของลู่ซีเจ๋อ พลางกระซิบเกลี้ยกล่อม “ซีเจ๋อ คุณไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องของเมื่อคืนพี่ก็ได้พูดไปแล้ว จริง ๆ คือ… ”

ฮั่วหยุนเซียวถามทันที “เมื่อคืนนี้ เธอพูดว่าอะไรเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำถามของฮั่วหยุนเซียวแล้ว เฉินชิงเสวี่ยก็ยกยิ้มพอใจ เธอแสร้งหวาดกลัวและไม่กล้าพูด เสียงเล็กเอ่ยตะกุกตะกัก “พี่สาวของฉันบอกว่า เธอได้กับผู้ชายคนอื่นเมื่อคืนนี้…”

“อะแฮ่ม!” เฉินมู่ไอเสียงดัง หวังให้เฉินชิงเสวี่ยคนบ้าคนนี้หยุดพูดเรื่องไร้สาระเสียที

ลู่ซีเจ๋อโต้กลับด้วยสีหน้าเย็นชา “กระแอมทำไมมิทราบ? แล้วยังจะทำหน้าทำตาแต่ไม่พูด? เมื่อคืนคุณพูดเองไม่ใช่เหรอ?”

“ห๊ะ” โอวจินถึงกับสำลักไวน์

ฮั่วหยุนเซียวหันไปมองเฉินมู่ เสียงเข้มถามอย่างสบาย ๆ “ขนาดนั้นเลย?”

เฉินมู่หน้าแดง เธอมองลู่ซีเจ๋อพลันเอ่ยโต้ตอบ “ลู่ซีเจ๋อนี่หัวดีจังเลยนะ ช่างน่าประทับใจซะจริง!”

พูดจบร่างบางก็ดึงฮั่วหยุนเซียว แล้วลากเขาไปที่สวนเล็ก ๆ นอกห้องจัดเลี้ยง

ฮั่วหยุนเซียวปล่อยให้เฉินมู่ดึงตัวเองออกไป มือเล็กๆ อันอบอุ่นของหญิงสาวจับมือหนาของเขาแน่น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่รังเกียจเมื่อถูกผู้หญิงสัมผัส

ฮั่วหยุนเซียวมองดูท่าทางที่รีบร้อนของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้า ก่อนที่หูข้างซ้ายของเขาจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง ราวกับว่ากำลังจะมีเลือดหยด จนในใจรู้สึกขบขันตัวเองเล็กน้อย

เมื่อเดินเข้าไปในสวน เฉินมู่ก็สะดุดล้มอีกรอบ ทว่าฮั่วหยุนเซียวคว้าตัวเธอไว้ได้ก่อน ร่างของเฉินมู่ถูกดึงกลับมากระแทกเข้าที่หน้าอกที่แข็งของชาย จมูกของเธอเจ็บจนน้ำตาซึม

ฮั่วหยุนเซียวผละตัวออกมายืนพิงเสา แก้วไวน์แดงในมือของเขายังอยู่ดีไม่หกเลอะพื้น คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองเฉินมู่ “คุณเป็นคนชนผมเองนะ จะร้องไห้ทำไม?”

“มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายต่างหาก!” เฉินมู่ตะโกนร้องด้วยความโมโห

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้า

“เงียบปากไปเลย!” เฉินมู่ใช้มือปิดปากฮั่วหยุนเซียว

คิ้วของฮั่วหยุนเซียวขยับเล็กน้อย เพราะสัมผัสอุ่นจากมือเล็ก ๆ ที่แนบทับริมฝีปากบางของเขา แต่เขากลับไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความรังเกียจให้คนตรงหน้า

เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เมื่อคืนคุณหนูเฉินควบคุมตัวเองให้สงบ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าในใจคุณจะคิด…”

เกิดเป็นเฉินมู่นี่ช่างโชคร้ายเสียจริง เธอกัดฟันแน่น “ฉันแค่พูดมั่ว ๆ ให้ลู่ซีเจ๋อโกรธก็แค่นั้น คุณก็เชื่อกับเขาด้วยเหรอ?”

ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “อืม เชื่อ”

ก็เธอเล่นคุยโวโอ้อวดเขาอย่างชัดแจ้ง ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ?

เฉินมู่ “…”

เธอมองไปที่ฮั่วหยุนเซียวอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนเอ่ย “สุดหล่อคนนี้นี่ ฉันแค่…”

“ฮั่วหยุนเซียว”

“อะไรนะ?” เฉินมู่กระพริบตา

“ชื่อของผมคือ ฮั่วหยุนเซียว เป็นเมฆที่มีปณิธานอันสะเทือนเลือนลั่น เป็นนักสู้ผู้กล้าหาญและองอาจ” ฮั่วหยุนเซียวพูด

เฉินมู่พยักหน้า “อืม คุณฮั่ว คุณช่วยฉันเมื่อคืนนี้ แถมพาฉันไปหาหมออีก ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ๆ ฉัน…”

“ถ้าอย่างนั้น เมื่อไหร่คุณจะตอบแทนผมอย่างจริงจังล่ะ?” ฮั่วหยุนเซียวเริ่มสนใจเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ของตระกูลเฉินมากจนอธิบายไม่ถูก

เฉินมู่เกาหัว “เอ่อ...เรื่องนี้ ถ้าอย่างนั้นก็พรุ่งนี้ไหมล่ะ? ฉันจะชวนคุณไปทานอาหารเย็น”

“ตกลง” ฮั่วหยุนเซียวพอใจเล็กน้อยกับข้อเสนอของหญิงสาว

เฉินมู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่นานก็เอ่ยออกมาอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น เราจะกลับกันเลยไหม เพื่อนคุณอาจจะยังรอคุณอยู่”

เฉินมู่หันไปรอบ ๆ พลันรู้สึกเจ็บหนังศีรษะขึ้นมาเสียอย่างนั้น เจ็บจนต้องยิ้มเหย

“อย่าเพิ่งขยับ” ฮั่วหยุนเซียวดึงเธอกลับมา “ผมของคุณพันติดเป็นปมแล้ว”

เฉินมู่ได้แต่ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง และถอยกลับมาย่อเข่าลงเล็กน้อย เธอก้มศีรษะลงที่ให้ฮั่วหยุนเซียวแก้ปมผมออกให้ ดวงตาเรียวสวยมองแต่เนคไทของฮั่วหยุนเซียว ก่อนพูดชมเชยสักนิด “ผูกเนคไทได้ไม่เลวเลยนะ”

“ขอบคุณ”มือหนาของฮั่วหยุนเซียวยังคงขยับแก้ปมไม่หยุด ในหัวค่อย ๆ เริ่มปลุกปั่นคิดหัวข้อสนทนา “พรุ่งนี้คุณจะทานอะไร”

เฉินมู่ส่ายหัว “ฉันไม่รู้ ฉันยังไม่ได้คิดเลย คุณแก้มันหรือยัง ฉันเจ็บหัวเข่าไปหมดแล้ว”

“ใกล้จะเสร็จแล้วครับ”

“ทำไมไม่หากรรไกรมาตัดผมล่ะ!”

“แล้วคุณคิดว่าผมจะเอากรรไกรมาจากไหนล่ะ”

เฉินมู่ทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมของตัวเองอีกครั้ง พร้อมก้มศีรษะลง ทางด้านโอวจินที่บังเอิญเดินเข้ามาเจอทั้งคู่ในสวนก็ตะโกนเรียก “หยุนเซียว นาย…”

ทว่าเมื่อเห็นท่าทางของทั้งสอง โอวจินก็อ้าปากกว้างราวกับค้นพบโลกใหม่...