สายตาของใครบางคน

วันนี้กนกเริ่มรู้สึกว่า…บางที คนที่ตามเขาอาจไม่ใช่ผีอย่างที่เขาคิด สายตาของใครบางคนเหมือนเฝ้าจับจ้องเขาจากที่ไกลๆ มันไม่ได้เป็นเพียงความรู้สึกวูบไหวหรือภาพหลอนที่เกิดจากความหวาดระแวง แต่มันชัดเจนจนทำให้ขนที่ต้นคอลุกชัน

"หืม…มีอะไรเหรอ?" พราวถามขึ้นระหว่างกำลังตักข้าวเข้าปากในโรงอาหาร

กนกขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้า "เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก" พราวเหลือบตามองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ

ช่วงบ่าย ขณะเดินไปห้องแล็บ มิวเข้ามากระซิบที่ข้างหูพราว เสียงของเขาเบาราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยิน พราวชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าตกใจแต่ก็พยายามเก็บอาการแล้วทั้งสองค่อยๆลดความเร็วในการเดินราวกับกำลังจับตาดูอะไรบางอย่าง

ตรงข้ามกับพวกเขา กนกกลับเดินนำหน้าอย่างสบายใจ หูฟังเสียบอยู่กับหู ขยับปากร้องเพลงเบาๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่

และมันก็เป็นอย่างที่คิด...

เมื่อมิวกับพราวถอยห่างออกมา ก็เห็นชายคนหนึ่งที่ไม่เคยพบมาก่อน สวมหมวกและผ้าปิดปาก เดินลอบเลียบเลาะตามกนกอย่างแนบเนียน ทว่า…มีบางอย่างผิดปกติ

วันนี้เขาใส่เสื้อแขนยาวสีดำ แต่เมื่อวาน มิวจำได้ว่าเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน...

เหมือนเป็นคนเดิม...แต่ก็ไม่เหมือน

พวกเขาเฝ้ามองจนกระทั่งกนกเลี้ยวเข้าห้องเรียน ทว่าชายปริศนากลับเปลี่ยนทิศทางไปอีกทางแทน

"เราว่ามันแปลกนะ" มิวพึมพำ ขณะที่มือยกขึ้นดูนาฬิกา "อีกห้านาทีจะเข้าเรียนแล้ว ตามไปตอนนี้ไม่ทันแน่"

แม้จะรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่มิวก็จำต้องละสายตาจากชายปริศนา และเดินกลับไปที่ห้องเรียนตามปกติ

หลังจากนั้น มิวเริ่มจับตาดูกนกมากขึ้น และเขาก็พบว่าชายคนนั้นยังคงปรากฏตัว…ไม่ใช่เพียงวันเดียว แต่แทบทุกวัน

ลักษณะของเขาคล้ายเป็นนักศึกษา แต่มิวมั่นใจว่าเขาไม่เคยเห็นคนคนนี้มาก่อน ทุกครั้งที่โผล่มา เขาสวมเสื้อผ้าที่แตกต่างกัน บางวันเป็นเสื้อฮู้ดสีเทา บางวันเป็นแจ็กเก็ตสีน้ำเงินแต่มีสองสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยคือ หมวกและผ้าปิดปาก ท่าทางของเขาไม่เป็นที่คุ้นตา และยากจะคาดเดาว่ามาดีหรือร้าย

มิวอยากถามกนกให้แน่ใจ แต่ก็กลัวว่าหากพูดออกไป เพื่อนของเขาจะตื่นตระหนกเกินไปเหมือนเหตุการณ์เมื่อสัปดาห์ก่อน

แต่วันนี้...กนกเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

"มิว..."

"หืม? มีอะไร ใจเย็นๆ ก่อน"

กนกลังเลไปชั่วครู่ ก่อนพูดเสียงเบา "เรารู้สึกว่ามีคนเดินตามเรามาจากห้องน้ำ แล้วก็ตามมาตลอดทางเลย"

พราวกับมิวสบตากัน ก่อนจะตัดสินใจ ทั้งสามคนเริ่มสะกดรอยตามชายปริศนา เมื่อเห็นว่าเขายังคงเดินเลียบเลาะอยู่ข้างหลังและเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเริ่มมีท่าทางผิดปกติ พวกเขาจึงตัดสินใจแจ้งลุงยามให้ช่วย ทันทีที่ลุงยามเริ่มเดินตามไป ชายปริศนาเหมือนจะรู้ตัว เขาคนนั้นชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหันหลังและรีบวิ่งหนีออกไป

พวกเขาพยายามไล่ตาม...แต่สุดท้ายก็คลาดสายตาไป

"บ้าจริง…" พราวกัดฟัน "นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้วนะกนก แกไปทำอะไรใครไว้หรือเปล่า?"  พราวพูดขึ้น สีหน้าฉายแววหวั่นใจ

"แกเคยไปทำอะไรใครไว้หรือเปล่า?" มิวถามเสียงจริงจัง "หรือมีเรื่องกับใครโดยไม่รู้ตัว?"

"ไม่รู้อะ…" กนกยกมือขึ้นกุมขมับ "แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ใครกันแน่ที่ตามเรา? จะปล้นเราเหรอ? หรือจะหลอกไปขาย?"

"โอ๊ย ผู้ชายแบบแก ใครเขาจะเอาวะ ไอ้บ้า!" พราวพยายามแซวให้บรรยากาศคลายลงแต่แววตาของเธอก็ยังเต็มไปด้วยความกังวล

"แต่เรากลัวจริงๆ นะพวกแก..." กนกพูดเสียงแผ่วตัวเริ่มสั่นเล็กน้อย ดวงตาสอดส่องรอบตัวอย่างระแวดระวัง

มิวมองเพื่อนแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เขากลัวว่ากนกจะเกิดภาวะเครียดเหมือนครั้งก่อน จึงตัดสินใจเอ่ยขึ้น 

"งั้น…ช่วงนี้เราไปนอนกับแกก่อนสักอาทิตย์แล้วกัน"

กนกไม่พูดอะไร แต่พยักหน้ารับแทบจะทันที ราวกับกำลังรอคำนี้อยู่

"อย่างน้อยมีเราอยู่ด้วย ก็น่าจะดีกว่าแกต้องอยู่คนเดียว…ใช่ไหม?" มิวพูดพลางยิ้มบางๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวกนกเบาๆอย่างปลอบโยน

เมื่อกลับถึงห้องพัก กนกดูผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดจากที่ก่อนหน้านี้เขาคอยเหลียวซ้ายแลขวา เดินไปไหนก็เหมือนมีเงาของความหวาดระแวงตามติด ตอนนี้บรรยากาศอึดอัดที่รายล้อมรอบตัวเขาค่อยๆ คลายลง กนกทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า สูดหายใจลึกๆ แล้วปล่อยลมหายใจออกมาเหมือนต้องการปลดเปลื้องความกังวลทั้งหมด

"วันนี้รีบพักเถอะ การบ้านก็ไม่มี" 

"อืม..." กนกพยักหน้า ยิ้มอย่างสบายใจก่อนจะหยิบหนังสือนิยายเล่มโปรดขึ้นมา

"อะ...แฮ่ม"

"อะไรอะ? อ่านนิยายก็ไม่ได้เหรอ?" 

"แกควรพักผ่อนนะ... วันนี้เราเหนื่อยกันมามากแล้ว" 

"แต่..." กนกทำตาปริบๆ ออดอ้อนแต่พอเห็นสายตาดุๆของมิวที่ส่งกลับมาก็รู้ได้ทันทีว่าไม่มีทางได้อ่านแน่คืนนี้

"ก็ได้... นอนก็ได้" เขาถอนหายใจ ยอมวางหนังสือลง

มิวหยิบยาแล้วยื่นให้ "เอ้า นี่ กินยาแล้วก็นอนพักซะ"

"ต้องกินด้วยเหรอ?"

"อืม... จะได้หลับสบายไง"

"ก็...ได้" กนกยอมรับยาไปโดยไม่โต้แย้ง เพราะตอนนี้เขาคงต้องเชื่อฟังมิวทุกอย่าง...ก็เพื่อนคนนี้แหละที่อยู่ข้างเขามาตลอดในวันที่เกิดเรื่องไม่ดี

คืนนี้คงเป็นคืนแรกในรอบหลายวันที่เขาหลับสนิทโดยไม่ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความหวาดกลัวอีกเลย