ห้วงความฝัน

ห้วงความฝัน

เด็กชายตัวเล็กพยายามยื้อแย่งตุ๊กตาในอ้อมปากของเจ้าหมาจอมดื้อ

"อื้ออ... อย่าเอาของน้อง! แงงง!"

เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น ดึงสุดแรงเกิด แต่แรงเด็กน้อยสู้หมาตัวโตไม่ไหว ตุ๊กตาหมีสีเหลืองยังคงถูกคาบแน่นในปากของมัน

"แง... แงงง!" เสียงร้องดังลั่นไปทั่วสนามหญ้า จนเด็กอีกคนวิ่งเข้ามาพร้อมกับไม้ในมือ

"ไอ้หมา! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"

...ฟาด!

... ฟาด!

เจ้าหมาสะดุ้งเฮือก ส่ายหัวไปมา ก่อนจะทนความเจ็บไม่ไหว ยอมคลายตุ๊กตาหมีสีเหลืองออกจากปาก

"เย้ๆๆ!" เด็กน้อยกระโดดดีใจ เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้น พี่ชายใจดีที่ช่วยปกป้องเขาหยิบตุ๊กตาขึ้นมา

"อันนี้ของเราสินะ แต่มันเปื้อนหมดเลย"

"ไม่เป็นไรครับ... หมูเหลืองไปซักได้"

เด็กชายตัวน้อยยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย ก่อนภาพทุกอย่างจะเลือนหายไป…

.

.

.

วี๊วอ! วี๊วอ!

เสียงไซเรนรถพยาบาลดังระงมไปทั่ว ความวุ่นวาย เสียงตะโกนของเจ้าหน้าที่ เสียงวิทยุสื่อสารแทรกเป็นระยะ

มือของเขาเปื้อนเลือด...เลือดสีแดงฉานที่ไหลรินลงมาตามนิ้วสั่นเทา ภาพที่เขาเห็นทำให้เขาเริ่มเขาหายใจไม่ออก... เหมือนมีบางอย่างรัดแน่นที่หน้าอก อึดอัดจนแทบขาดใจ น้ำตาค่อยๆไหลอาบหน้า

"อึก...!"

ความหวาดกลัวพุ่งทะยานขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างกำลังจมหายไปในความมืด—

แต่แล้ว...

เสียงกระซิบแผ่วเบา ดังขึ้นข้างหู

"เราไม่เป็นไรนะ..."

"ไม่ต้องกลัวนะ... กนกไม่เป็นอะไรแล้ว"

สัมผัสอ่อนโยนลูบไล้บนเส้นผมของเขา ความอบอุ่นที่คุ้นเคยซึมซับเข้ามาอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่มประทับลงบนหน้าผาก ละมุนละไม จนความตื่นกลัวเริ่มจางหายไปทีละน้อย...

ค่ำคืนนี้ ฝันร้ายถูกปลอบโยนด้วยสัมผัสที่อบอุ่นที่สุด

สัมผัสของใครบางคน ที่เฝ้าดูแลเขาเสมอมา…

เมื่อคืนกนกหลับสนิท แม้จะเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นราวกับได้รับการปลอบโยนอย่างอ่อนโยนจากบางสิ่งที่มองไม่เห็น

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงพูดคุยเบาๆ ดังขึ้นในห้องพัก

"เมื่อคืนเหมือนแกฝันร้ายเลยนะ แกเหมือนจะร้องไห้ เรากำลังจะปลุกแต่จู่ๆ แกก็กลับมาสงบลงเอง" มิวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

กนกชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้ารับ "อืม...แต่ตอนนี้โอเคแล้วล่ะ"

"ก็ดีแล้ว อย่างน้อยก็ได้พักผ่อนบ้าง" มิวถอนหายใจเบาๆ ก่อนก้มดูนาฬิกาข้อมือ "ว่าแต่ นี่กี่โมงแล้ว?"

กนกหันไปมองนาฬิกา แล้วพยายามหลบสายตาจากเจ้าหมีตัวน้อยที่วางอยู่ข้างเตียง มันเป็นเพียงตุ๊กตาธรรมดา แต่ทุกครั้งที่มอง เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น บางสิ่งที่เขาไม่สามารถอธิบายได้

เมื่อกลับมาเรียน กนกสังเกตตัวเองว่าเขาระแวดระวังผิดปกติจนเพื่อนๆ พากันแซว

"แกเป็นอะไรของแกเนี่ย มองซ้ายมองขวาอย่างกับคนกำลังหาอะไรอยู่ตลอด" พราวเอ่ยถาม พลางเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย

"ไม่ได้หาอะไรหรอก..." กนกตอบเสียงเบา แต่สายตายังคงไล่มองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

พราวจ้องเพื่อนนิ่ง "หรือว่า...แกเห็นอะไรที่พวกเราไม่เห็น?"

กนกเม้มปากแน่นเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะตอบดีไหม แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร พราวก็หวีดร้องลั่นห้อง

"กรี๊ด!"

เธอรีบพุ่งไปหลบหลังมิว ทำเอาเพื่อนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว

"เป็นอะไรของพราว! อายคนเขาไหมเนี่ย?" มิวหันไปเอ็ดเสียงเบา

พราวชี้นิ้วไปทางกนก ดวงตาเบิกกว้าง "กนก...กนกมัน..."

กนกสะดุ้ง รีบหันไปมองรอบตัวทันที แต่...ไม่มีอะไรผิดปกติ

มิวถอนหายใจ ก่อนแกะมือพราวออกจากแขนของตัวเองแล้วเดินไปหากนก "แกโอเคหรือเปล่า?"

"มะ...ไม่มีอะไร" กนกพึมพำ "แค่รู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่"

มิวหันไปมองรอบๆ ตามคำพูดของเพื่อน แต่กลับไม่พบสายตาของใครที่จ้องมาทางพวกเขาเลย มีเพียงกลุ่มนักศึกษาที่กำลังเดินไปยังอาคารแลปเท่านั้น

"แกคิดมากไปเองหรือเปล่า?" มิวตบบ่าเบาๆ "เอาเถอะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน"

พูดจบก็คว้าไหล่กนกแล้วพาเดินออกไป ส่วนพราวก็รีบวิ่งตามมาติดๆ

ระหว่างอยู่ในคลาสเรียนรวม พราวกระซิบเบาๆ "แกเอานิยายมาอ่านอีกแล้วใช่ไหม?"

กนกสะดุ้งเฮือก รีบปิดหนังสือลง

"เป็นอะไร? ฉันแค่ถามเฉยๆ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น?"

กนกเหลือบมองหนังสือในมือ นิยาย ลิขิตรักจากฟากฟ้า ตอนที่กำลังอ่านอยู่เป็นช่วงเหตุการณ์ลี้ลับในอาณาจักร—เหล่าเชื้อพระวงศ์ถูกปลงพระชนม์ทีละองค์ ร่องรอยที่เหลืออยู่ชวนให้เชื่อว่ามันเป็นฝีมือของมนต์ดำ

เขาขมวดคิ้ว "...หรือว่า เราจะโดนมนต์ดำเหมือนกัน?"

"หืม? แกว่าอะไรนะ?"

"ปะ...เปล่าๆ ไม่มีอะไร"

พราวมองหน้าเพื่อนอย่างจับผิด แต่สุดท้ายก็ยักไหล่ "เอาเถอะ อย่างน้อยแกก็กลับมาอ่านนิยายได้ แปลว่าแกเริ่มปกติขึ้นแล้ว" ว่าแล้วก็หันไปสนใจโปรเจกเตอร์หน้าห้องต่อ

กนกไล้นิ้วไปบนปกหนังสือเบาๆ ยิ่งอ่านนิยายเล่มนี้ เขายิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดเข้าไปในโลกของมันจริงๆ ราวกับมีบางสิ่งดึงดูดเขาไว้ไม่ให้วางมันลง

หรือว่า... หนังสือเล่มนี้จะมีเรื่องลี้ลับซ่อนอยู่จริงๆ?

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น เขาก็ยังวางมันไม่ลง

คืนนั้น หลังจากกลับมาถึงห้อง กนกรีบอาบน้ำ ทำการบ้าน เวลานี้งานล้นมือ ใกล้สอบปลายภาค ทั้งรายงาน ทั้งหนังสือเรียน และที่สำคัญ นิยายที่เขาต้องแบ่งเวลาให้

กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จ ก็ล่วงเลยมาตีหนึ่งอีกแล้ว

เขาลุกจากโต๊ะหนังสือ เดินไปที่ประตู ตั้งใจจะตรวจดูให้แน่ใจว่าล็อกแล้ว แต่ขณะที่กำลังจะจับลูกบิด...

มันหมุนไปอีกด้านเอง!

กนกเบิกตากว้าง ก่อนที่ประตูจะเปิดออก และทันใดนั้น—ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก็พุ่งเข้ามาโอบกอดเขาแน่น!

"เฮ้ย!"

เขาพยายามดิ้นหนี แต่เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ข้างหู

"...ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ทำร้ายเธอ"

"อะ...อะไร"

"จะไม่มีใครทำร้ายเรา"

สัมผัสอบอุ่นจากอ้อมกอดของชายแปลกหน้าทำให้กนกนิ่งงันไปชั่วขณะ หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับเสียงกระซิบแผ่วเบานั้นมีอำนาจสะกดเขาไว้

ถึงแม้จะรู้สึกอบอุ่น แต่ความหวาดระแวงก็ยังคงอยู่ กนกพยายามดันแขนแกร่งออก ทว่าคนตรงหน้ากลับโน้มใบหน้าลง กดจมูกลงที่ข้างแก้มของเขา หอมฟอดใหญ่!

"อ๊ะ!"

เขาสะดุ้งเฮือก ความตกใจทำให้ร่างกายแข็งทื่อ แต่ชายหนุ่มเพียงยิ้มบาง

"วันนี้พี่ชื่นใจแล้วครับ"

กนกอ้าปากค้าง หัวสมองว่างเปล่าแม้แต่คำเดียวก็พูดไม่ออก

"คนเก่งของพี่ หลับฝันดีนะ หลังจากนี้เราไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว เพราะพี่จะปกป้องเราเอง"

หลังจากพูดจบ ชายหนุ่มก็เปิดประตู เดินออกไป ทิ้งให้กนกยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ตกใจ ประหลาดใจ เขินอาย และ...อบอุ่น...ใจ