เขื่อนขุนเขา 10

เช้าวันใหม่ แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดม่านเข้ามาในห้อง เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังแผ่วเบา เขื่อนลืมตาตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้า แขนยังโอบร่างบางของขุนเขาไว้แน่น คนในอ้อมแขนยังคงหลับสนิท ใบหน้าซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างของเขา

เขื่อนก้มลงมองเสี้ยวหน้าคนรักก่อนจะค่อยๆ ผละตัวออกอย่างแผ่วเบา เขาแต่งตัวเรียบร้อยและเดินออกจากห้องไปยังห้องรับรองเพื่อประชุมกับเพื่อน

วันนี้ เพื่อนสนิททั้งสามคน — เจริญชัย ทิวา และศักดิ์ รวมถึงแม็กซ์ มารออยู่แล้ว เอกสารสัมปทานรังนกที่เตรียมไว้ถูกวางกระจายเต็มโต๊ะ เงื่อนไขใหม่จากกรมทรัพยากรธรรมชาติที่เพิ่งส่งมายังเกาะเมื่อคืนนี้ ถูกเปิดอ่านอย่างเคร่งเครียด

“เขื่อน เอกสารนี้มันไม่ชอบมาพากลว่ะ” ศักดิ์พูดเสียงเข้ม เขาผลักแฟ้มเอกสารไปตรงหน้าเพื่อน

เขื่อนเลื่อนเอกสารมาตรวจดูอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที

“สัมปทานชุดใหม่นี้เพิ่มข้อบังคับเรื่องเขตกันชนจากฝั่งเกาะ 15 กิโล ถ้าเรายอมเซ็น… พื้นที่รังนกเราจะหายไปครึ่งหนึ่ง” เจริญชัยอธิบายต่อ น้ำเสียงจริงจัง

“มันจงใจบีบเรา” ทิวาเสริม “พวกมันรู้ว่าเราถือหุ้นใหญ่ที่สุด ถ้าถูกบีบแบบนี้ อีกไม่นานราคาสัมปทานจะตก แล้วพวกมันจะยึดไปง่ายๆ”

เขื่อนกัดฟันแน่น สายตาคมกริบตวัดมองเพื่อนๆ “เราต้องรู้ให้ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง”

แม็กซ์ที่นั่งนิ่งอยู่นาน เอ่ยเสียงเรียบ “ฉันว่า… มันมีคนบนเกาะที่ส่งข้อมูลให้ฝ่ายนั้น ไม่อย่างนั้นพวกมันจะรู้รายละเอียดสัมปทานเราขนาดนี้ไม่ได้”

บรรยากาศในห้องประชุมเริ่มอึดอัด ทุกคนต่างรู้ดีว่ามีหนอนบ่อนไส้ในหมู่เรา

**

ขณะเดียวกัน ในอีกมุมหนึ่งของเกาะ

ขุนเขาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย เขาพาตัวเองลงจากเตียงอย่างระวังและเดินออกจากบ้าน ผ่านทางเดินเล็กๆ สู่บ้านพักพยาบาลบนเกาะ ซึ่งมี “พี่เจน” พยาบาลประจำเกาะและเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ประจำอยู่

“พี่เจน… ผมรู้สึกแปลกๆ ครับ มวนท้อง คลื่นไส้มาหลายวันแล้ว” ขุนเขาบอกด้วยน้ำเสียงเบาแผ่ว ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย

เจนมองใบหน้าขุนเขานิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพาอีกฝ่ายเข้าไปตรวจอย่างละเอียด ในเวลาต่อมา ผลตรวจที่ปรากฏออกมาชัดเจน — ขุนเขากำลังตั้งครรภ์

เจนเงยหน้ามองขุนเขา สายตาเต็มไปด้วยความตกใจและลังเลใจ “ขุน… หนูแน่ใจนะว่าอยากให้พี่บอกเขื่อนตอนนี้?”

ขุนเขากัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าแฝงความสับสนอย่างหนัก ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“ยังครับพี่เจน… ผมยังไม่พร้อม ผมยังไม่อยากให้เขื่อนรู้ตอนนี้ ผมกลัวจะเป็นภาระเขา… ทั้งเรื่องสัมปทาน ทั้งเรื่องของผม มันเยอะเกินไปแล้ว”

เจนพยักหน้ารับ เข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้าเป็นอย่างดี “งั้นพี่จะเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน แต่หนูต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ”

ขุนเขายิ้มจางๆ อย่างฝืนๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ โดยไม่รู้เลยว่า เรื่องราวรอบตัวกำลังจะซับซ้อนและอันตรายยิ่งกว่าที่เขาคิด…

**

ตัดภาพกลับไปที่ห้องประชุม

เขื่อนกำมือแน่น ดวงตาแข็งกร้าว “เราต้องแกะให้ได้ว่าใครเป็นหนอนในเกาะนี้ และต้องทำให้เร็ว ก่อนที่พวกมันจะลงมือมากกว่านี้”

“ฉันกับศักดิ์จะไปเช็กที่เอกสารกรมฯ ดูว่าใครส่งเรื่องนี้มา” เจริญชัยพูด

“ฉันกับแม็กซ์จะลองสืบในหมู่ลูกน้องก่อนว่ามีใครน่าสงสัย” ทิวาเสริม

เขื่อนพยักหน้า ก่อนที่แววตาจะอ่อนลงเมื่อหันไปมองนอกหน้าต่าง คิดถึงคนรักที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เขาไม่รู้เลยว่า นอกจากศึกธุรกิจที่กำลังเผชิญอยู่… ขุนเขาก็กำลังแบกรับความลับที่สำคัญที่สุดไว้ในใจเช่นกัน

เขื่อนกลับถึงบ้านในช่วงเย็น แสงสีทองของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกทอดเงายาวบนระเบียงไม้ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็ชะงัก รอยยิ้มจางบนใบหน้าหายวับไปเมื่อเห็นเสื้อผ้าในตู้ถูกดึงออกมากองระเกะระกะกลางห้อง

เขื่อนขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเคร่งเครียดแฝงความหงุดหงิดโดยไม่รู้ตัว แม้จะโมโห แต่เขาก็ไม่เอ่ยอะไรทันที เขาเพียงสูดลมหายใจลึกแล้วตะโกนเรียก

“ขุนเขา! อยู่ไหน?”

เสียงในบ้านเงียบสนิท ไม่มีคำตอบ เขื่อนสาวเท้าไปเปิดตู้เสื้อผ้า และก็ต้องชะงักเมื่อเห็นขุนเขาขดตัวนอนอยู่ในนั้นเหมือนลูกแมวที่หาที่ปลอดภัย

“ขุนเขา…” เขื่อนพึมพำเสียงเรียบ เขานั่งยองลงและใช้มือลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ ก่อนจะปลุกอีกฝ่ายอย่างใจเย็น

“ตื่นครับ ตื่นก่อน นี่มันเพิ่งเย็นเอง นอนไปจะปวดหัวนะ”ว่าพลางอุ้มอีกคนออกมาจากรัง

ขุนเขาค่อยๆ ลืมตา สีหน้าเหนื่อยล้าและอิดออดเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นตามแรงประคองของคนรัก

“ไปเดินเล่นกันครับ”

ไม่นานนัก ทั้งคู่ก็มาเดินทอดน่องเลียบชายฝั่ง ท้องฟ้าสีส้มอมชมพูยามเย็นสะท้อนเงาบนผิวน้ำ เสียงคลื่นซัดเบาๆ คล้ายจะกล่อมใจให้สงบ แต่ในใจขุนเขากลับไม่สงบเลยแม้แต่น้อย

เขาเดินไปเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ โดยไม่หันไปมองคนข้างกาย

“พี่เขื่อน… พี่เคยคิดอยากมีลูกไหม?”

เขื่อนชะงัก เขาหันมองอีกฝ่าย สีหน้าอ่อนโยนแต่จริงจัง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ

“ยังไม่ใช่ตอนนี้… พี่ยังไม่พร้อมครับ เรามีเรื่องต้องจัดการอีกเยอะ โดยเฉพาะสัมปทาน มันเสี่ยงเกินไปที่จะพาเด็กมาอยู่ในโลกแบบนี้”

“แต่พี่คิดว่าอีกสักสองสามปีค่อยมีก็ดีนะครับ”

คำพูดนั้นเหมือนมีดบางเฉียบที่บาดกลางใจขุนเขา ใบหน้าสวยจางซ่อนความเสียใจไว้ใต้รอยยิ้มจางๆ เขาก้มหน้ารับคำเบาๆ

“อืม เข้าใจครับ…”

ทั้งคู่เดินต่อไปโดยไม่มีบทสนทนา เสียงคลื่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เติมเต็มช่องว่างของความเงียบ แต่ไม่นานนัก… เสียงเครื่องยนต์เรือสปี๊ดโบ้ทก็ดังขึ้นจากขอบฟ้า

เขื่อนชะงัก ฝีเท้าหยุดกึก ดวงตาคมกริบหรี่ลงอย่างระแวดระวัง เมื่อมองออกไปไกลๆ เห็นเรือสปี๊ดโบ้ท 6-7 ลำแล่นตรงดิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง ผิวน้ำแตกกระเซ็นเป็นสายยาว

และแล้ว — เสียงปืนก็ดัง “ปัง!” กระสุนแหวกอากาศตกกระทบผิวน้ำกระจายเสียงดังสะท้าน

เขื่อนเปลี่ยนสีหน้าทันที ดวงตาคมเข้มกร้าวจนเย็นเฉียบ เขาคว้าข้อมือขุนเขาแน่น

“ขุนเขา ไปซ่อน เดี๋ยวนี้!” เสียงเขาต่ำแต่เฉียบขาด

ขุนเขาเบิกตาโพลง แม้ใจจะสั่นแต่ก็เชื่อฟัง รีบวิ่งหลบเข้าไปในแนวป่าชายฝั่งหลังบ้าน

เขื่อนบอกว่าถ้าเกิดมีเหตุการณ์แบบนี้อีกให้ไปหลบที่ชายฝั่งของอีกฟาก

เขื่อนหมุนตัวทันที หยิบพลุสีแดงจากกระเป๋ากางเกงที่ติดตัวไว้จุดขึ้นไปบนฟ้า — แสงสีแดงฉานพุ่งขึ้นกลางอากาศ ส่งสัญญาณเตือนสมาชิกบนเกาะ

เขาควักวิทยุสื่อสารออกมา เสียงเฉียบขาดดังผ่านคลื่น

“เตรียมพร้อมปะทะ! มันมาแล้ว!”

เสียงตอบรับผ่านวิทยุเป็นระลอกๆ เสียงฝีเท้าวิ่ง เสียงปืนลูกซองถูกขึ้นลำ เต็มไปด้วยความวุ่นวายของการเตรียมรับมือ

เขื่อนยืนนิ่งกลางชายหาด ดวงตาคมจับจ้องไปยังเรือที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มุมปากกระตุกยิ้มเหี้ยม

“แก๊งประจิม… ในที่สุดพวกแกก็เปิดหน้ากันจริงๆ” ทิวาที่วิ่งออกมาตั้งรับกับเพื่อนๆพูดขึ้น

เสียงคลื่นยิ่งกระหน่ำแรงเหมือนสะท้อนความตึงเครียด เขื่อนตั้งใจแน่วแน่

วันนี้ เขาจะไม่มีวันยอมให้มันเหยียบเกาะนี้ได้ง่ายๆ

ในขณะที่ขุนเขาซ่อนตัวอยู่หลังแนวไม้ ร่างบางกุมหน้าท้องไว้แน่น ความรู้สึกหนักอึ้งถาโถมขึ้นมาอีกระลอก ใจของเขาหล่นวูบ — ไม่ใช่แค่เพราะกลัวการปะทะเท่านั้น แต่เพราะในอกตอนนี้ มีชีวิตเล็กๆ ที่เขายังไม่ได้บอกคนรักว่ากำลังเติบโตอยู่ข้างใน…

และเขาไม่รู้เลยว่า ชีวิตเล็กๆ นี้อาจจะตกอยู่ในอันตรายก่อนที่จะมีโอกาสลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ