เขื่อนขุนเขา 8

หลายวันผ่านไป อากาศบนเกาะยังคงอบอุ่นและสดชื่นเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือความสัมพันธ์ระหว่างเขื่อนกับขุนเขา มันเริ่มมีเส้นสายที่ชัดเจนมากขึ้น… ไม่ใช่แค่คนรู้จักหรือคนที่มาเยี่ยมเยือนกันอีกต่อไป

เย็นวันหนึ่ง เขื่อนนั่งอยู่ริมระเบียงกับขุนเขา สายลมพัดอ่อน ๆ กลิ่นเกลือทะเลลอยมาตามลม ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงจริงจังแผ่วต่ำ

“หนู… พี่มีอะไรจะบอก”

ขุนเขาหันมามอง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสนใจ

“พี่… ทำธุรกิจเกี่ยวกับการเดินเรือกับค้าสินค้าต่างประเทศ มันมีทั้งถูกกฎหมายแล้วก็บางอย่างที่… เสี่ยงนิดหน่อย” เขื่อนพูดตรง ๆ ไม่มีเลี่ยงหลบสายตา “พี่อยากให้หนูระวังตัวไว้บ้าง ช่วงนี้พวกมันเริ่มไหวตัว มันอาจจะไม่ชอบใจที่พี่เอาหนูมาอยู่ใกล้ตัวแบบนี้”

ขุนเขานิ่งฟัง ก่อนจะพยักหน้า “อืม… เข้าใจ หนูจะระวังตัว”

เขื่อนยิ้มบาง ๆ อย่างโล่งใจ ยกมือขึ้นลูบผมนิ่มของอีกฝ่ายเบา ๆ “เด็กดีของพี่”

เช้าวันต่อมา เขื่อนออกเรือตามปกติ ทิ้งให้ขุนเขาอยู่บ้านบนเกาะเพียงลำพัง แต่ไม่นานก็มีเพื่อนใหม่เดินเข้ามาในชีวิต

“ชื่อปริมจ้ะ ลูกสาวพ่อตันที่ดูแลรีสอร์ตฝั่งเหนือเกาะ” หญิงสาววัยไล่เลี่ยกันยิ้มสดใสให้ขุนเขา

ทั้งสองคนสนิทกันอย่างรวดเร็ว ปริมสอนขุนเขาทำอาหารพื้นบ้าน ใช้เตาถ่านย่างปลาที่เพิ่งจับสด ๆ จากท้ายเกาะ และสอนพายเรือแคนูไปจับปู ปลาหมึก

เสียงหัวเราะและบทสนทนาเต็มไปด้วยความสนุกสนานจนขุนเขาแทบลืมเวลา

แต่บางช่วงสายตาของขุนเขาก็เหลือบไปเห็นเงาคนแปลกหน้าด้อม ๆ มอง ๆ แถวป่าหลังเกาะ เงาวูบวาบที่ไม่คุ้นเคย เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมาก คิดว่าอาจเป็นชาวบ้าน

ตกเย็น เขื่อนกลับมาบ้าน สีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด ขณะนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะ เขาก้มหน้าคิดอะไรเงียบ ๆ ไม่แตะข้าวในจานเลย

ขุนเขานั่งที่โซฟาใกล้ ๆ มองอยู่นานจนอดถามไม่ได้

“เป็นอะไร… ทำไมดูเครียด ๆ”

เขื่อนเงยหน้าขึ้น สบตาคนตัวเล็ก เสียงทุ้มพร่าบอกช้า ๆ “วันนี้มีข่าวว่าพวกมันเริ่มขยับตัว ใกล้กว่าเดิมแล้ว… พี่แค่เป็นห่วงหนู งานพี่ก็เยอะขึ้นทุกวัน”

ขุนเขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะเบือนหน้ามองทีวีต่อ เขื่อนมองจานข้าวตัวเองแล้วคิ้วขมวด

“แล้วหนูไม่กินข้าวเหรอ ทำไมไม่แตะเลย?”

ขุนเขาส่ายหัว “ไม่กิน ข้าวมันเหม็น…” เสียงพูดเรียบ ๆ แต่ไม่อ้อนเหมือนตอนป่วย ร่างบางเริ่มแปลกไปหลังจากที่ป่วย ดูไม่อยากอาหารสักเท่าไหร่

เขื่อนขมวดคิ้ว งุนงงนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาไม่อยากกดดันคนตัวเล็กตอนนี้ เขื่อนเลือกแค่ยิ้มจาง ๆ แล้วพูดเบา ๆ

“ไม่กินก็ไม่เป็นไร แต่ขอแค่ดูแลตัวเองนะ… อย่าเผลอเดินไปไหนคนเดียวตอนนี้” เขื่อนพูดพร้อมชี้นิ้วสั่งอีกคน

ขุนเขาหันกลับมายิ้มบาง ๆ ให้เขื่อน ดวงตานิ่งสงบ “อื้อ หนูรู้แล้ว..”

เขื่อนมองแววตานั้นแล้วรู้ได้ทันทีว่าขุนเขาไม่ได้เป็นแค่คนตัวเล็ก ๆ ที่ต้องให้เขาคอยปกป้องฝ่ายเดียว…

เช้าวันนั้น เขื่อนออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี เขาบอกกับขุนเขาว่าต้องออกไปดูงานที่เกาะสัมปทานรังนก เพราะมีข่าวว่าพวกมัน—กลุ่มคนที่จ้องจะช่วงชิงผลประโยชน์—เริ่มเข้ามาป้วนเปี้ยน

“อยู่บ้านดี ๆ นะ อย่าลืมล็อกประตูหน้าต่างให้หมด” เขื่อนย้ำก่อนจะหอมขมับบางเบา และจูบลงที่ปากอวบอิ่มก่อนแล้วเดินออกไป

ขุนเขาพยักหน้ารับ เขาไม่ได้รู้สึกกังวลนัก เพราะตั้งแต่ป่วยแล้วเขื่อนก็เพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัยไว้ค่อนข้างดี แต่เขาไม่รู้เลยว่าวันนี้จะไม่เหมือนทุกวัน

เวลาล่วงเลยถึงช่วงค่ำ คลื่นทะเลสงบแต่บรรยากาศกลับอึมครึมโดยไม่มีสาเหตุ

เพล้ง!

เสียงกระจกหน้าต่างด้านหลังบ้านแตกกระจาย ร่างของชายแปลกหน้า 3 คนก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแต้มรอยสักและดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ พวกมัน

กระจัดกระจายแยกย้ายกันค้นของอย่างรวดเร็ว

ขุนเขาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟาในห้องนอนสะดุ้งสุดตัว หัวใจเต้นระรัว มือสั่นจนหนังสือหล่นลงพื้น เสียงฝีเท้าของพวกมันหนักแน่นและใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

เขารีบลุกพรวด วิ่งตรงไปยังตู้เสื้อผ้าด้านล่างเข้าไปขดตัว ซุกตัวในมุมอับที่สุด ใช้มือกวาดเสื้อผ้ากองพะเนินทับศีรษะไว้จนมิด

ในห้อง เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยดังลอดมา

“ที่นอนยังอุ่น มันเพิ่งหนีไปไม่นานนี้เอง มันยังอยู่แถวนี้แน่ ๆ”

“เช็กใต้เตียง กับในตู้เร็ว เดี๋ยวมันหนีหลุดมือไปอีก”

“ถ้าคราวนี้จับตัวมันไปได้พวกมึงได้กินเงินเดือนเพิ่มขึ้นสิบๆเท่าแน่”

ขุนเขาหายใจถี่แรง น้ำตาไหลอาบแก้มไม่รู้ตัว มือขาวกำเสื้อแน่นจนสั่น เขากัดปากแน่นจนเจ็บเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกไป ร่างกายเขาสั่นระริก เหงื่อเย็นไหลซึมเต็มแผ่นหลัง

ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังลั่นขึ้นนอกบ้าน กัมปนาทสะเทือนเลื่อนลั่น เสียงร้องโวยวายของพวกคนแปลกหน้าเปลี่ยนเป็นตะโกนลนลาน

“ไอ้เหี้ย! พวกมันมาแล้ว! ถอยโว้ย!”

เพล้ง!!

เสียงกระจกแตกอีกครั้ง พวกมันกระโจนพรวดออกไปทางหน้าต่างชั้นสองหายวับไปทันที

เพื่อนของเขื่อนทั้งสี่คนพากันวิ่งขึ้นบ้านชั้นสองทันทีหลังเสียงปืนสงบ พวกเขาเรียกชื่อขุนเขาเสียงดังสลับกันอย่างร้อนรน

“ขุนเขา! อยู่ไหน!” ทิวา

“มึงไปหาทางนั้น! ขุนเขาออกมาได้แล้ว ปลอดภัยแล้วนะ!” เจริญชัย

“พี่มาแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ!” ศักดิ์

เมื่อเจอตัว ขุนเขาถูกพาออกมาจากตู้เสื้อผ้าอย่างทะนุถนอม เจริญชัยคว้าผ้าคลุมไหมพรมใกล้ตัวของตัวเองคลุมไหล่คนตัวเล็กไว้แน่น ก่อนจะพากันประคองลงไปนั่งโซฟาชั้นล่าง

ขุนเขายังสะอื้นไห้ตัวโยนอยู่ ผิวแก้มแดงจัดจากแรงสะอื้น ร่างกายยังสั่นเทิ้มไม่หยุด เพื่อนของเขื่อนคนหนึ่ง—พี่ศักดิ์—นั่งยองลงตรงหน้า พูดด้วยเสียงอ่อนโยน

“โอเคไหมน้อง? หายใจลึก ๆ นะ” เขารู้วิธีปลอบคนและมันก็ใช้ได้ผลกับคนรักของเพื่อน

ขุนเขาพยักหน้าหวาด ๆ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร ทำท่าจะอ้วก จู่ ๆ ก็ลุกพรวดวิ่งพรวดไปที่ห้องน้ำ เสียงอาเจียนดังลอดออกมา น้ำหูน้ำตาไหลพรากอีกครั้งโดยที่ไม่มีใครแตะต้องเลย

ในเวลาเดียวกัน เขื่อนเพิ่งมาถึงหน้าบ้าน เสียงรองเท้ากระแทกพื้นรีบเร่ง เขาตะโกนลั่นบ้านด้วยความร้อนรน

“ขุนเขาอยู่ไหน!?”

แม็กซ์รีบตอบ “ไปอ้วกในห้องน้ำ”

ได้ยินแบบนั้นก็แอบหัวเสีย เขื่อนไม่รอช้า รีบวิ่งตรงไปทันที

ในห้องน้ำ เขาพบคนรักของเขาคุกเข่าเหนื่อยหอบอยู่ข้างชักโครก ตัวสั่น น้ำตายังไหลไม่หยุด ขุนเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขื่อนก็กระโจนเข้ากอดแน่น

“ฮึก… พี่เขื่อน… ฮือ หนูกลัว”

เสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขื่อนรีบโอบคนตัวเล็กแน่น ซบปลายคางลงบนศีรษะของขุนเขา พูดเบา ๆ พลางลูบหลังปลอบโยน

“ใจเย็นนะ เด็กดีของพี่ หนูปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นไร พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”

ขุนเขายังคงสะอื้น แต่ไม่นานก็รู้สึกคลื่นไส้อีกระลอก ไม่ทันได้หันหนีก็อ้วกซ้ำจนเปื้อนเสื้อของเขื่อนเต็มไปหมด

เขื่อนหลุบตาลง มองเสื้อของตัวเองเลอะเทอะเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น

“ฮึก ฮืออ ห..”

“หรูอ้วกใส่พี่ ฮื่อออ”ขุนเขาร้องโหวกเหวกพยายามจะผลักคนพี่ออกจากห้องน้ำ แต่ก็ดึงกลับเข้ามากอดไว้แน่น

“โอเค ๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ขอถอดเสื้อก่อน อย่าเพิ่งกอดแน่นนะครับ เดี๋ยวเปื้อนหนูอีก”

พอขุนเขาเห็นเขื่อนจะผละตัวก็ตาแดง ๆ น้ำตาคลอ พูดงอแงขึ้นอีก

“อย่าไป หนูไม่อยากอยู่คนเดียว พี่ไม่กอดหนูแล้ว ฮือ…”

เขื่อนหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะจับคนตัวเล็กมายกขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ

“โอเค ๆ พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนนะ นั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่อาบน้ำแป๊บเดียว”

ขุนเขานั่งนิ่งเชื่อฟัง ถึงแม้จะยังมีเสียงสะอื้นเบา ๆ อยู่ในลำคอ

เขื่อนอาบน้ำอย่างเร็วที่สุด พอเสร็จออกมาก็นุ่งผ้าขนหนูเดินมาหาขุนเขา ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดปากและเช็ดใบหน้าให้อย่างเบามือ ก่อนจะพาไปบ้วนปากเรียบร้อย เขื่อนเปิดประตูห้องน้ำแล้วเรียกเสียงดัง

“ไอ้ชัย! หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ให้หน่อย”

ไม่นานเสื้อผ้าชุดใหม่ก็ถูกส่งเข้ามา เขื่อนจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร็ว ก่อนจะประคองขุนเขากลับออกไปที่โซฟา

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดทุกอย่างก็ดูสงบลง

ขุนเขาเดินออกมาจากห้องน้ำในเสื้อยืดตัวใหญ่ของเขื่อน กางเกงผ้านิ่มสบาย ส่วนเขื่อนก็สวมชุดใหม่ที่เพื่อนเอามาให้ เขายังไม่พูดอะไร แค่เดินไปยืนแอบอยู่ด้านหลังเขื่อน ไม่กล้าสบตาเพื่อน ๆ ของเขา ใบหน้ายังแดงระเรื่อจากการร้องไห้และเหนื่อยอ่อน

เขื่อนรู้สึกตัว หันกลับมาลูบศีรษะขุนเขาแผ่วเบา

“ ไม่มีใครว่าอะไรหนูหรอก ทุกคนเป็นห่วงหนูทั้งนั้น”

เพื่อน ๆ ของเขื่อนก็มองมายิ้ม ๆ สีหน้าผ่อนคลาย ไม่ได้แสดงท่าทีอึดอัดหรือรังเกียจเลยสักนิด

“ปลอดภัยก็ดีแล้ว”เจริญชัยพูดขึ้น

ขุนเขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ มุมปากคลี่ยิ้มนิด ๆ น้ำตาซึมเพราะซึ้งใจ