EP 4 สิ่งที่รู้ดีอยู่แล้ว

EP 4

สิ่งที่รู้ดีอยู่แล้ว

......................................

 

"ดาวมาเที่ยวหรอ" ทันทีที่ศิราเห็นดาวทะเลเขาก็จำเธอได้ในทันที ร่างสูงที่กำลังนั่งดื่มสังสรรค์กับเพื่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉยจู่ ๆ ก็ลุกพรวดขึ้น และ ปรี่เข้าไปทักทายดาวทะเลที่นั่งอยู่กับเพื่อน ๆ ของเธอทันที ท่าทางของเขาช่างดูกระตือรือร้นจนทำให้ใครบางคนถึงกับปวดหัวใจ เพราะการปฏิบัติระหว่างเธอกับดาวทะเลช่างต่างกันอย่างชัดเจน

 

"พี่ศิราก็มาเที่ยวเหมือนกันหรอคะ" ดาวทะเลเอ่ย ก่อนจะคลี่รอยยิ้มบาง ๆ ส่งไปให้ร่างสูงตรงหน้าที่เอาแต่ส่งยิ้มให้เธอไม่หยุด

 

"ครับ"

"ดาวไปนั่งกับพี่ที่โต๊ะสิ (^_^) " ศิราเอ่ยเชิญชวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ทว่าจู่ ๆ เขาก็หน้าเสียเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าดาวทะเลเหลือบตามองมาที่มือซ้ายของเขาข้างที่สวมแหวนอยู่

 

พรึ่บ!

 

 

ศิราเผลอเอามือซ่อนไปด้านหลังอัตโนมัติ ก่อนจะแสร้งเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างเนียน ๆ หลังจากนั้น ทั้งดาวทะเล และ เพื่อน ๆ ของเธอก็ย้ายมานั่งร่วมโต๊ะกับกลุ่มเพื่อนของศิรา กลุ่มของพวกเขาในตอนนี้ที่รวมกันเป็นหนึ่งจึงใหญ่ขึ้นถนัดตา หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ทว่าศิราเอาแต่มองหน้าดาวทะเล และ อมยิ้มกรุ้มกริ่มตลอดคืน ทำราวกับกำลังมีความสุขเสียเต็มประดา

 

 

@หลังร้าน

ฟู่ว

ควันสีเทาถูกพ่นขึ้นไปบนอากาศจนลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ ศิราเคาะมวนบุหรี่ยี่ห้อดังเบา ๆ เพื่อให้ขี้เถ้าที่ถูกเผาไหม้ไปแล้วหล่นลงไปอยู่บนพื้น ช่วงเวลานี้เขารู้สึกว่ามันช่างสุนทรีเสียเหลือเกิน แต่ทว่าความสุนทรีย์นั้นก็อยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อเสียงหวานที่แสนคุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้น

 

"ถอดแหวนออกไปแล้วงั้นหรอคะ"

 

"..................." ศิราที่กำลังพ่นควันสีเทาออกจากปากหันไปมองตามต้นเสียง ก่อนจะพบว่าเป็นโลมานั่นเองที่กำลังเดินมาทางเขาพร้อมกับใบหน้าหงิกงอบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจบางอย่างเป็นอย่างมาก

 

หมับ!

"เอามือออกมาให้โลมาดูเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!" เมื่อเห็นว่าศิราเอาแต่นิ่งเฉย โลมาที่ทั้งน้อยใจ และ เสียใจมาตลอดคืนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอพุ่งเข้าไปดึงมือที่ล้วงกระเป๋าอยู่ของศิราออกมาเพื่อดูว่าเขายังสวมแหวนอยู่หรือไม่ ก่อนจะต้องหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแหวนยังคงอยู่บนมือของศิราเช่นเดิม

 

"พอใจหรือยัง" ศิราเอ่ยเสียงเรียบ แต่ทว่าแฝงไปด้วยความเย็นชา ก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของมือเล็กด้วยท่าทางหงุดหงิดและยกบุหรี่ขึ้นสูบต่อทันที

 

ตุ้บ!

ความเย็นชา และ ความเฉยชาของศิรากัดกินหัวใจของหญิงสาวจนปวดหนึบไปหมด หลายครั้งเธอเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมต้องมาหลงรักคนเย็นชาคนนี้ด้วย ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยทำดีกับเธอ ทั้งลำเอียง ทั้งใจร้าย และ เลือกปฏิบัติ แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดแค่ไหนเธอก็ไม่เคยได้คำตอบเลย

 

"พี่ไม่ได้ถอด แต่กลับเลือกที่จะซ่อนมันแทนสินะคะ"

"กลัวพี่ดาวจะเห็นขนาดนั้นเลยงั้นหรอ" น้ำเสียงที่แง่งอน และ ประชดประชันถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากเล็ก สองมือของเธอกำแน่นด้วยความอัดอั้น คู่หมั้นหนุ่มไม่มีทางรู้เลยว่าวันนี้เธอต้องกลั้นน้ำตาไปกี่ครั้ง

"เธอก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แล้วจะถามเอาอะไรอีก" ชายหนุ่มไม่คิดที่จะปิดบังสิ่งที่คิดเลยสักนิด เขายังคงไม่แยแสต่อความรู้สึกของโลมาอยู่เหมือนเคย ราวกับจะตอกย้ำว่าต่อให้เธอจะหมั้นกับเขาแล้ว แต่คนที่เขารักกลับมีเพียงแค่ดาวทะเลเพียงคนเดียว การทำร้ายความรู้สึกของโลมา คงเป็นสิ่งที่ศิราสามารถทำได้ง่ายที่สุดในโลกใบนี้

 

กึด!

โลมากำมือแน่นเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ตัวเอง เขาไม่รักเธอจำได้ แต่จะให้เธอไปจากเขานั้นเธอทำไม่ได้ ต่อให้หัวใจจะปวดร้าวแค่ไหนก็ตาม

 

"พี่จะไม่แบ่งใจมาให้โลมาบ้างเลยหรอ"

"แค่สักนิดก็ไม่ได้หรอคะ" โลมาเอ่ยเสียงสะอื้น

 

"ฉันรักดาวแค่คนเดียว" ศิรายังคงยืนยันคำเดิมไม่เคยเปลี่ยน ในสายตาของโลมาเขาช่างเป็นคนที่ใจแข็ง และ ใจร้ายในคราวเดียวกัน

 

"ต่อให้พี่จะไม่ได้หมั้นกับโลมา พี่ดาวก็ไม่เอาพี่อยู่ดี!"

 

"แต่ถ้าไม่มีเธอ อย่างน้อยฉันก็มีสิทธิ์รักดาวได้เต็มที่"

"ไม่ใช่ทำได้แค่มองอยู่ห่าง ๆ แบบนี้"

แปล๊บ!

 

หัวใจดวงน้อยสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่วันนี้เธอไม่ได้สวมนาฬิกาวัดชีพจรมา เพราะไม่อย่างนั้นสัญญาเตือนก็คงจะดังเป็นร้อย ๆ ครั้งไปแล้ว

 

"พี่มันคนใจร้าย"

"ถ้าวันไหนการมีอยู่ของพี่ไม่ส่งผลต่อโลมาอีกต่อไป ตอนนั้นพี่อย่ามานึกเสียใจแล้วกัน"

 

"งั้นหรอ.....ไม่รู้สินะ" ศิราเอ่ย ก่อนจะชูมือขึ้นมาและค่อย ๆ ถอดแหวนหมั้นออกเก็บใส่กระเป๋าต่อหน้าต่อตาของโลมา

"ในเมื่อฉันยอมใส่มันเพื่อแลกกับข้อตกลงว่าเธอจะไม่มาที่นี่ แต่ในเมื่อเธอมายืนอยู่ตรงนี้ ฉันก็คงไม่ต้องรักษาสัญญาแล้วสินะ"

 

"เออ! ไอ้คนบ้า จะเอาไปให้หมาให้แมวที่ไหนใส่ก็เอาเลย"

"ฮึก ๆ โลมา ฮืออ โลมาก็จะไม่ใส่แล้วเหมือนกัน!" 

โลมาตะโกนใส่ศิราเสียงดัง ก่อนจะวิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตานองหน้า

 

ตึก ตึก ตึก!

"ฮึก ๆ ฮืออออ" โลมาร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาใสไหลอาบสองแก้มทำเอาตาพร่ามัว ทำให้ไม่ระวังจนวิ่งไปชนเข้ากับดาวทะเลที่เดินสวนมาจนทำให้ทั้งสองล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง

 

ผลัก!

 

"อ๊ะ!"

 

"ฮึก ๆ พี่ดาว....."

 

"ดาว!" เสียงของใครบางคนดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงของเขาคนนั้นจะวิ่งเลยโลมาที่นั่งกองอยู่กับพื้นและที่หัวเขาเต็มไปด้วยเลือด เขาวิ่งผ่านเธอไปหาดาวทะเล ก่อนจะรีบพยุง เธอขึ้นด้วยท่าทางเป็นห่วงเป็นใย

 

'โลมาอยู่นี่นะ'

'คู่หมั้นของพี่นั่งอยู่ตรงนี้' โลมาได้แต่ส่งเสียงคร่ำครวญในใจ บาดแผลที่หัวเข่ายังไม่เจ็บเท่ากับบาดแผลที่หัวใจของเธอเลย แต่ทว่าแค่นี้ยังคงเจ็บไม่พอ มันยังคงไม่เทียบเท่ากับสายตาของศิราที่มองมาที่เธอราวกับจะโทษว่าเธอจงใจทำให้ดาวทะเลเจ็บตัว

 

"โลมาเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ" เป็นดาวทะเลที่ไม่ได้เจ็บตัวเท่าไหร่นักผละตัวออกจากศิราแล้วเข้าไปดูอาการของน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

 

"ฮึก ๆ พี่ดาว"

"โลมาเจ็บ" โลมาร้องไห้คร่ำครวญ ก่อนโผกอดดาวทะเลเหมือนตอนเด็ก ๆ ไม่มีผิด เวลาที่เธอเจ็บตัวเธอก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ

 

"กลับไปทำแผลที่บ้านกันนะ" ดาวทะเลเอ่ยในขณะประคองร่างของน้องสาวให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุกลักทุเล ซึ่งพอเห็นดังนั้นศิราก็ทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่ทว่าโลมากลับปัดมือเขาทิ้งด้วยความขุ่นเคือง

 

ผลัก!

 

"ไม่ต้องมายุ่ง" โลมาเอ่ยกับศิราเสียงเข้ม ก่อนจะหันมาเอ่ยกับดาวทะเลเสียงสะอื้น

"พี่ดาว ฮึก ๆ พาโลมากลับบ้านหน่อยนะ"

"อื้อ ๆ กลับบ้านกัน ไม่ต้องร้องไห้นะ"

 

".................." ศิราได้แต่ยืนมองสองพี่น้องประคองกันไปขึ้นรถอย่างคนที่ทำอะไรไม่ได้ เมื่อครู่ที่เขาถูกโลมาปฏิเสธ และ มองด้วยสายตาเย็นชาเป็นครั้งแรกมันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ ในใจชอบกล ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าอาการขมุกขมัวในใจนี้มันคืออะไร