Chapter 2/1

Chapter 2

[2/1]

วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านพ้นไป งานมงคลของหมอกันต์และปิ่นหยกก็ผ่านพ้นมาแล้ว ใยบัวได้ข่าวว่าเพื่อนสนิทของเธอต้องย้ายที่อยู่ไปที่กรุงเทพฯ กับสามีป้ายแดง

ซึ่งเธอก็พอจะทราบจากเพื่อนสาวมาว่า แม่ของหมอกันต์และตัวของเขาเองต้องทำงานอยู่ที่นั่น เนื่องจากมีธุรกิจโรงพยาบาลที่ต้องดูแล ส่วนท่านผู้ว่าฯ ไพบูลย์ก็ยังคงประจำการอยู่ที่จันทบุรี

ตั้งแต่เรียนจบมาใยบัวก็กลับมาหางานทำแถวบ้านเลย ทั้งยังไม่อยากจะหนีห่างผู้เป็นแม่ไปไหนไกล เธอเลยเลือกที่จะมาทำงานที่ศาลากลางจังหวัดเป็นพนักราชการทั่วไป แต่ยังไม่ได้รับการบรรจุเนื่องจากทำงานได้ไม่นาน

“ใยบัวจ้ะ หนูจะขึ้นไปชั้นบนตอนนี้ไหม? พี่จะได้ฝากของพี่ไปให้ท่านผู้ว่าฯ เซ็นด้วยน่ะจ้ะ”

สาวใหญ่ในแผนกเดียวกับใยบัวถามขึ้นเมื่อเห็นว่า เธอมีเอกสารไปให้ท่านผู้ว่าฯ ที่อยู่ห้องด้านบนเซ็นเหมือนกัน

“บัวกำลังจะขึ้นไปพอดีค่ะพี่น้ำ จะฝากบัวด้วยใช่ไหมคะ?”

“ใช่จ้ะ งั้นพี่ขอบคุณนะ อ่ะ! นี่เลย” น้ำ สาวใหญ่รุ่นพี่ในแผนกส่งแฟ้มเอกสารเล่มบางมือใยบัว เพราะไหนๆ เธอก็จะขึ้นไปด้านบนพอดี

ใยบัวทำงานกับท่านผู้ว่าฯ คนนี้มาตั้งแต่เขาย้ายมาดำรงตำแหน่งที่นี่ได้ 2 ปีกว่าแล้ว พอดีกับที่เธอก็เพิ่งจะเรียนจบมาหมาดๆ นอกจากงานในสำนักงานแล้ว หากมีการได้ลงพื้นที่ เธอเองก็ต้องไปช่วยเขาด้วย เพื่อที่จะดูรายละเอียดยิบย่อยข้อมูลต่างๆ ที่ประชาชนเรียกร้องมา

“พี่พริษฐ์สวัสดีค่ะ ท่านอยู่ด้านในไหมคะ? บัวมีเอกสารมาให้ท่านเซ็นค่ะ” หญิงสาวเดินมาถึงหน้าห้องผู้ว่าก็เจอกับเลขาฯ ของท่านที่อยู่หน้าห้อง

“อ้าว! บัว เอกสารหรอ? เข้าไปเลยครับ ท่านอยู่ด้านในนั่นแหละ”

พริษฐ์หนุ่มเลขาฯ หน้าหล่อไฟแรง ที่อายุถึงแม้ว่าจะ 30 แล้ว แต่ก็ยังดูดีดูเนี๊ยบเสมอ เขาอนุญาตให้เธอเข้ามาด้านในหาท่านผู้ว่าฯ แล้ว ก็ทำงานของตัวเองต่อ

ก๊อกๆๆ

“สวัสดีค่ะท่าน” ร่างบางเดินเข้าห้องท่านผู้ว่าฯ พลางถือเอกสารเดินเข้าไปมาที่โต๊ะ

“ครับผม ไหนวันนี้มีอะไรมาให้ผมเซ็นเอ่ย?”

ท่านไพบูลย์เมื่อเห็นคนมาใหม่เดินเข้ามาก็หยิบปากกาขึ้นมาเตรียมเซ็นอย่างรู้งาน เพราะมันเป็นเรื่องปกติของการทำงานไปแล้ว ที่แต่ละฝ่ายเดินเข้ามาในนี้จะต้องให้เขาอนุมัติงานต่างๆ ให้

“ของบัวมีโครงการเขื่อนกักเก็บน้ำที่ฝ่ายวิศวกรเสนอราคามาให้เราพิจารณาอนุมัติค่ะ ส่วนอันนี้เป็นรายละเอียดงานเทศกาลประจำปีค่ะ”

“เออ แล้วเมื่อวานหนูกลับก่อนเหรอ? ทำไมไม่เห็นหน้าแล้วตอนเข้าพิธี” ท่านไพบูลย์ก้มหน้าดูเอกสารก่อนเซ็น ขณะที่ถามใยบัวไปด้วย คงจะพูดถึงเรื่องงานแต่งของลูกชายตัวเองเมื่อวานนี้แน่ๆ

“พอดีบัวปวดหัวนิดหน่อยค่ะท่านเลยขอตัวกลับก่อน”

ไม่นึกว่าท่านจะใส่ใจเธอ ว่าเธอจะอยู่หรือไปในงานเมื่อวาน ตอนกลับมาถึงบ้านเมื่อวานเธอเองก็ได้ไลน์ไปขอโทษเพื่อนสนิทแล้ว ที่ไม่สามารถอยู่ในงานจนจบพิธีได้

“เพิ่งรู้นะว่าหนูเป็นเพื่อนกับลูกสะใภ้ของฉันด้วย”

“ค่ะ” ใยบัวได้แต่พยักหน้าตอบสั้นๆ ไป

“หนูหยกน่ะเป็นคนน่ารัก ถูกใจลูกชายฉันเลยล่ะ ฮ่าๆๆ”

จู่ๆ ท่านผู้ว่าฯ ก็พูดถึงเรื่องลูกชายและลูกสะใภ้ให้เธอฟัง ขณะที่มือของเขาก็เปิดกระดาษเซ็นเอกสารไปหลายหน้าบ้างแล้ว

อาจจะไม่ใช่แค่ลูกชายของท่านหรอก แต่ดูเหมือนว่าท่านผู้ว่าฯ ไพบูลย์ก็ถูกใจลูกสะใภ้ป้ายแดงอย่างปิ่นหยกมากเหมือนกัน

“หยกเค้าก็แบบนี้ล่ะค่ะ น่ารัก นิสัยดีมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว” ใยบัวปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเพื่อนของเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ ใครเห็นใครก็รัก

“ก็จริงนะ อ่ะ!... เรียบร้อยจ้ะหนู” เอกสารที่ท่านผู้ว่าฯ เซ็น เสร็จเรียบร้อยพอดี ดังที่ในใจหญิงสาวอยากจะให้รีบเสร็จรีบกลับไปทำงานต่อ

“ขอบคุณค่ะท่าน”

ร่างบางเดินกลับมาที่แผนกของตัวเอง ตอนนี้เป็นเวลาใกล้เที่ยงพอดี เธอจึงวางแฟ้มที่เอากลับมาจากชั้นบนเมื่อสักครู่ไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปจากสำนักงานเพื่อหาอะไรทานในช่วงพักกลางวัน

“บัวๆ รอพี่ด้วยๆ” เสียงพี่ที่แผนกจากด้านหลังตะโกนเรียกเธอขึ้น ก่อนที่หญิงสาวจะหยุดเดินแล้วรออีกคน

“อ้าวพี่น้ำ”

“ไปทานข้าวข้างนอกหรอ พี่ไปด้วยสิ”

“อ่อ ค่ะๆ”

จากนั้นทั้งสองสาวก็ขับรถมาร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก ซึ่งมันก็เป็นร้านประจำที่เธอเคยมา

“อ้าวบัว วันนี้สั่งอะไรดีล่ะ” ป้าเจ้าของร้านตามสั่งชะโงกหน้าออกจากกระทะที่กำลังทำอาหารอยู่ เพื่อทักทายหญิงสาว

“เหมือนเดิมนะป้า”

“ส่วนของน้ำนิ่งคนสวย เอาข้าวผัดปูจ้ะป้า” รุ่นพี่สาวใหญ่ที่มาด้วยกันเอ่ยสั่งตามหลังใยบัวด้วยคน

“เออๆ แล้วเมื่อวานเป็นยังไงบ้างบัว? เห็นว่าเพื่อนเอ็งแต่งงานมีผัวเป็นถึงลูกชายท่านผู้ว่าฯ เลยนะ อู้ยย~ ป้าล่ะดีใจกับมันด้วยนะ หลายอาทิตย์ก่อนยังพาผัวมากินส้มตำที่ร้านป้าเลย ตัวจริงหล่อมากเห็นบอกว่าเป็นหมอด้วยนี่ ใช่ไหมลูก?”

ป้าติ๋มตามสั่งถามลูกค้าประจำอย่างใยบัวด้วยความสนิท เพราะสมัยเรียนใยบัวกับปิ่นหยกมาสั่งข้าวร้านแกเป็นประจำ

“ก็ตามนั้นแหละป้า”

2 วันแล้วที่ไปไหนมาไหนใยบัวก็หนีเรื่องนี้ไม่พ้น ได้แต่ตอบๆ ทุกคนที่ถามไปอย่างจำใจ

“เออ จริงสิบัว เมื่อวานพี่ก็ไปนะ โอ๊ย! งานอลังการมากเลยจ้ะ เจ้าบ่าวก็หล่อมากเลยนะ ยัยหยกเพื่อนเธอนี่มันหนูตกถังข้าวสารจริงๆ เลยนะบัว”

“ไม่ขนาดนั้นมั้งพี่น้ำ”

ใยบัวยิ้มแหย่ๆ ให้รุ่นพี่ไป การที่ได้แต่งงานกับคนรวย ทำไมหลายคนถึงคิดว่านี่คือสิ่งที่โชคดีแล้ว ทว่ากับใยบัวไม่ได้คิดแบบนั้น การที่เราโชคดีคือการที่เรามีความรักที่ดีต่างหาก ไม่ใช่แค่เรื่องเงินทอง

“แล้วบัวล่ะ เมื่อไหร่จะได้แต่งเหมือนเพื่อนตัวเองบ้าง พี่จะได้ตัดชุดรอ”

“พี่ก็เห็นว่าวันๆ บัวทำแต่งาน”

“รีบมีรีบแต่งเลยนะ สมัยนี้ผู้ชายยิ่งน้อยๆ อยู่ เดี๋ยวโดนคนอื่นแย่งไป พี่ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ”

วันเวลาผ่านไปมาร่วมเดือนได้แล้ว การใช้ชีวิตของใยบัวก็ดำเนินไปตามปกติอย่างเช่นทุกวัน เลิกงานตอนเย็นก็เดินเข้าตลาดขายของช่วยแม่ของเธอเสร็จก็เก็บร้านกลับบ้านด้วยกัน เสาร์อาทิตย์ก็มีเวลาพักผ่อนตามปกติ

แต่ที่ไม่ปกติคือวันนี้เธอต้องลางานพักผ่อนอยู่ที่บ้าน เนื่องจากอาการอ่อนเพลียเวียนหัวและอาเจียนทั้งวันไม่หยุด จนไม่สามารถไปทำงานหรือช่วยงานแม่ที่ตลาดสดได้

“เป็นยังไงบ้างบัว? ถ้ายังไม่หายดีพี่จะได้พาไปโรงพยาบาล” ยี่หวาผู้เป็นพี่สะใภ้ของร่างบาง เดินถือแก้วน้ำสมุนไพรมาให้น้องสาวสามี

“บัวไม่เป็นไรมากจ้ะพี่ยี่ เดี๋ยวสักพักก็คงดีขึ้นเองแหละ” ร่างบางรับเอาแก้วน้ำร้อนสมุนไพรจากมือพี่สะใภ้มาดื่ม ขณะที่ยังนอนอยู่ที่เตียงนอนของตัวเอง

“นี่ถ้าบัวมีแฟน พี่คงคิดว่าบัวท้องไปแล้วนะ อาการเหมือนที่พี่แพ้ท้องเจ้าตัวน้อยเลย” ยี่หวาดูอาการน้องสาวแล้วคลับคล้ายคับคลาเหมือนอย่างที่ตนเองเคยเป็น เมื่อตอนตั้งครรภ์ลูกของเธอแรกๆ

ใยบัวเมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นพี่สะใภ้ถึงกับใจหล่นวูบรู้สึกกลัว พอย้อนกลับไปให้คืนนั้นแล้ว เธอเพิ่งนึกได้ว่าเธอไม่ได้ป้องกันอะไรเลย เพราะตอนนั้นก็ไม่มีสตินึกคิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วถ้ามันเป็นจริงอย่างที่ยี่หวาพูดล่ะ เธอจะทำอย่างไรดี

“งั้นพี่ไม่กวนแล้ว ทิ้งหลานเธอไว้ข้างล่างคนเดียวด้วย พี่ไปก่อนนะ หายเร็วๆ ล่ะ มีอะไรก็เรียกแล้วกัน”

ยี่หวาเดินออกไปจากห้องนอนของหญิงสาวแล้ว เหลือเพียงแค่เจ้าของห้องที่ยังนั่งพิงพนักอยู่ที่เตียง ในหัวกำลังคิดวนๆ อยู่กับคำพูดเมื่อสักครู่ของพี่สะใภ้

ในใจของเธอตอนนี้เต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะแล้ว เป็นอารมณ์ที่ไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรต่อไปดี ทุกอย่างมันกำลังจะไปได้ดีแล้วด้วยซ้ำ เพราะหมอกันต์และเธอเองก็เลือกที่จะปล่อยให้เรื่องคืนนั้นมันผ่านไป

เธอไม่หวังให้เขามารับผิดชอบหรือเรียกร้องสิทธิ์อื่นใดเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ควร ส่วนหมอกันต์เองเธอก็รู้ว่าเขารักเพื่อนสนิทของเธอมาก คงจะไม่มีวันปล่อยให้ความผิดพลาดของตัวเองแค่คืนเดียวมาทำลายชีวิตคู่ของเขาทั้งสองคนหรอก