MasukShare
บทที่ 5
Terakhir Diperbarui:
2025-10-14 10:45:46วรรณนรีเดิมตามลุคคามาที่ลานจอดรถเงียบๆ โดยเว้นระยะห่างจากเขาประมาณหนึ่ง
เมื่อถึงรถ เธอก็เดินวนรอบหนึ่งตามที่ได้รับการสั่งสอนมาจากโรงเรียนสอนขับรถ พูดแล้วก็น่าอาย เธอเพิ่งจะไปเรียนขับรถมาเมื่อสามเดือนก่อน ก่อนเข้าสมัครงานนี่เอง เพราะหนึ่งในคุณสมบัติของพนักงานที่นี่คือต้องมีใบขับขี่
หรือจะพูดให้ดีก็คือ ต้องขอบคุณที่การสมัครงานครั้งนั้นทำให้เธอได้รับความสามารถเพิ่ม นั่นก็คือการขับรถยนต์เป็น
“กุญแจรถคุณล่ะ”
เธอยื่นมือไปยังลุคคา ลุคคามองเรียวแขนที่ดูเล็กเรียวและเปราะบางของเธอแล้วเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
“เคยขับหรือเปล่า”
ลุคคาเอากุญแจออกมาแล้วแต่ยังตัดใจส่งให้วรรณนรีไม่ได้
“ขับได้ค่ะ”
“งั้นก็รบกวนด้วยแล้วกัน”
ลุคคาหย่อนกุญแจรถหรูลงบนฝ่ามือวรรณนรีอย่างไม่มีทางเลือก เดินมาเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ วรรณนรีมองกุญแจรถในมือก่อนสูดหายใจลึก สตาร์ทรถเหมือนปกติ ทั้งที่หัวใจเต้นรัวแรงเพราะเพิ่งเคยขับรถรุ่นนี้ครั้งแรก แม้ระบบเกียร์ของรถทุกคันแทบจะเหมือนกันแต่คอนโซลรถกลับแตกต่างกันเล็กน้อย
เธอปกปิดความลนในใจโดยที่ลุคคาไม่ทันสังเกต เพราะขึ้นรถมาได้เขาก็นั่งหลับตา ทอดกายไปกับเบาะ ทำตัวสบายใจเฉิบเหมือนวรรณรีเป็นคนขับรถของเขาจริงๆ
ทว่า...
ปึ้ง!
เพิ่งจะขยับรถได้ไม่กี่ที เสียงท้ายรถชนกับกำแพงลานจอดก็ดังขึ้น ลุคคาลืมตาโพรง ผุดกายขึ้นนั่งหลังตรงทันที มือคว้าที่จับเอาไว้แน่น
“นี่เธอ!”
“ขะขอโทษค่ะ ฉัน... ฉันจะชดใช้ให้ทีหลัง” วรรณนรีหน้าซีดเผือด ยอมรับผิดแต่โดยดี เห็นท่าทางสำนึกได้แบบนั้นลุคคาอยากจะด่าก็ด่าไม่ลง เขานับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อสะกดข่มความโกรธ เอ่ยอย่างคนใจกว้าง
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องชดใช้”
“ตะแต่...” วรรณนรีหันมามองลุคคา จังหวะเดียวกับที่มีรถสวนมาพอดี
“ระวัง!”
“ว้าย!”
วรรณนรีตกใจเหยียบเบรกกะทันหัน... แรงสะเทือนทำให้ทั้งคู่หน้าคะมำแทบจะโขกกับแผงคอนโซล วรรณนรีก็มีสภาพไม่ต่างกันมาก แถมยังหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอีก
“จะฆ่ากันหรือไง” ลุกคคาเงยหน้ามองตาขวาง เสียงยังสั่นเพราะแรงกระแทกเมื่อครู่ “ขับรถยังไงไม่ดูทาง”
“ขอโทษค่ะ” วรรณนรีก้มหน้าพูดเสียงแผ่ว หน้าแดงด้วยความตกใจและอาย มือจับพวงมาลัยเอาไว้แน่น รถที่สวนมาผ่านไปช้าๆ พร้อมเสียงแตรหนึ่งครั้งก่อนเลี้ยวหายไป ลุคคานั่งพิงพนัก ถอนหายใจแรง พลางมองเธออย่างเหนื่อยใจ
“เพิ่งหัดขับรถหรือไง”
“สามเดือนค่ะ”
“อะไร”
“ฉัน... เพิ่งจะขับรถได้สามเดือน”
“....”
คราแรกลุคคาแค่ประชด แต่ไม่คิดว่าจะได้รู้ความจริงที่ทำเอานั่งไม่ติดตลอดทาง
ลุคคาให้วรรณนรีจอดรถหน้าบ้าน พอรู้ว่าวรรณนรีเพิ่งขับรถเป็นไม่นานเขาก็ไม่คิดจะทดสอบความสามารถของเธอ เรียกคนงานในบ้านมาเอารถเข้าไปเก็บในโรงจอดแทน
“...เอารถไปเก็บ แล้วก็เรียกรถมารับ-”
เขากำลังจะบอกคนเรียกรถ ให้ไปส่งวรรณนรี
โครก~
ทันใดนั้นเสียงท้องร้องดังขึ้น ลุคคาหยุดพูดแล้วชำเลืองมามองหญิงสาวที่ยืนก้มหน้าบีบมือด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมอยู่ด้านหลัง และเมื่อรู้ว่าเขามองอยู่เธอก็ยิ่งประหม่าไปกันใหญ่ ชำเลืองสายตาขึ้นมามองตอบเขาทั้งที่ใบหน้ากดลงต่ำ ฉีกยิ้มอายๆ ออกมา
นาทีนี้วรรณนรีไม่กล้าพูดอะไรเลย ลำพังแค่ทำท้ายรถหรูเขาชนกับกำแพงก่อนหน้านี้ก็รู้สึกผิดจะแย่
“ท้องเธอเป็นหลุมดำหรือไง ดึกขนาดนี้ยังหิวอีก”
“ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย ขอโทษค่ะ”
“ไม่ได้กิน? เธอ...”
ลุคคากำลังจะต่อว่า แต่พอนึกถึงภาพวรรณนรีมัวแต่ดูแลความเรียบร้อยที่งานเลี้ยงบริษัทก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องได้
“แล้วที่บาร์ ไม่มีอะไรให้เธอกินหรือไง”
งานเลี้ยงบริษัทอาจจะยุ่งมากจนไม่มีเวลากิน แต่ที่บาร์ทุกคนไปเพื่อพักผ่อน ไม่มีใครใช้งานเธอสักหน่อย การปล่อยให้ตัวเองท้องหิว นับว่าบกพร่องจริงๆ
พอได้ยินแบบนั้น วรรณนรีก็ยิ้มเจื่อนกว่าเดิม พูดตอบเบาๆ
“ตอนไปถึงก็ไม่มีอะไรให้กินแล้ว นอกจากเหล้า...”
ลุคคานัยน์ตาวาววาบ เพราะเหมือนวรรณนรีกำลังทำให้เขารู้สึกผิด แต่พอคิดดูดีๆ อาหารบนโต๊ะก็ไม่มีอะไรให้กินจริงๆ เขาถอนหายใจยาวเหยียด หลังจากใจเย็นลงแล้วก็พูดออกมา
“ช่างเถอะ เข้ามาสิ”
“คะ?”
“ยังไม่กินอะไรไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...” เธอตั้งตัวไม่ทัน มองไปที่คนงานในบ้านที่ออกมารับรถจากลุคคา ทว่าคนงานกลับไม่กล้าออกความเห็น แค่ก้มหน้าลงแล้วเดินไปที่รถเงียบๆ
ลุคคาไม่พูดซ้ำ แค่ใช้สายตากดดันใส่วรรณนรีแล้วเดินเข้าประตูบ้าน วรรณนรีเงอะงะอยู่ครู่หนึ่งก็รีบเดินตามร่างสูงไปด้วยความรู้สึกสับสน
Bab terbaru
เจ้านายคนนี้ห้ามรัก บทที่ 15
ลุคคาจ้องร่างเปลือยเปล่าของวรรณนรีตาเป็นมัน ก่อนเลียริมฝีปาก ก้มลงไปลิ้มลองรสชาติของเธออย่างตะกละตะกลาม “อื้อ อ๊า~” วรรรนรีดิ้นพล่านเมื่อยอดอกถูกเขาเอาเข้าปาก ปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดเลียขึ้นลงสลับดูดเม้มถี่ๆ มีเสียงจ๊วบแจ๊บเล็ดลอดออกมาไม่หยุด หว่างขางามเองก็โดนฝ่ามือหนาโอบกุม ลูบไล้ปลุกปั่นแบบไม่ให้มีเวลาพักหายใจ วรรณนรีส่งเสียงครางประท้วง นอนสั่นไหวดิ้นกระสับกระส่ายภายใต้เงื้อมมือของหัวหน้าตัวเอง “แยกขาออกหน่อย” เสียงทรงพลังเอ่ยขึ้น วรรณนรีอ้าเรียวขาออกกว้างทันทีราวกับโดนประกาศิต ทำตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย “หึ เด็กดี” ลุคคาล้วงเอาแก่นกายออกมาลากไล้กับเนินนวลเล็กจ้อย ค่อยๆ ถูไถลงไปตามกลีบเนื้ออ่อน ความร้อนลวกเอ่อลามแผดกระจายเป็นวงกว้าง ขับกลิ่นอายเย้ายวนออกมาผ่านช่องทางสวาท หยาดน้ำหวานปริ่มเยิ้มราวกับกำลังเชิญชวนให้เข้ามา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนมุมปากลุคคา เขาสัมผัสเธอไม่ถึงห้านาทีก็ดูเหมือนว่าเธอจะพร้อมแล้ว อาจจะเป็นเพราะอารมณ์ที่ต่อเนื่องจากเมื่อคื
เจ้านายคนนี้ห้ามรัก บทที่ 14
“นี่ก็จะสว่างแล้ว ฉันกลับก่อนดีกว่า” วรรณนรีพูดเร็วๆ มุมปากยกยิ้มอ่อนๆ ก้มหลบสายตาคมกริบ เดินเลี่ยงชายหนุ่มออกมา รีบร้อนมองหาเสื้อผ้า หาไปหามาก็นึกได้ว่าเสื้อผ้าเธอถูกปลดที่อื่น ไม่ใช่ในห้องนี้ น่าอายชะมัด ยิ่งรื้อฟื้นความทรงจำมากเท่าไหร่ วรรณนรีก็รู้สึกว่าตัวเองช่างไร้ยางอายมากเหลือเกิน ยอมมีอะไรกับเขาขนาดนั้นได้ยังไงกันนะ แต่เธอก็พูดออกไปแล้วว่าแค่ ‘One Night Stand’จะมาโวยวายหรือเรียกร้องตอนนี้ก็เท่ากับกลืนน้ำลายตัวเองชัดๆ “เอ่อ เสื้อผ้าฉันอยู่ตรงไหน” เธอพอจะจำจุดที่ถูกถอดได้ แต่ที่เอ่ยถามก็เพราะต้องการแก้เก้อเท่านั้น และก็ไม่ได้คิดจะรอคำตอบจากเขาด้วย พูดเสร็จก็เตรียมตัวจะก้าวไปทางประตูห้องเลย แต่เสียงทุ้มต่ำไม่ยินดียินร้ายของลุคคากลับดังขึ้น “ฉันเก็บไว้ให้แล้ว” “คะ?” ไม่พูดเยอะ ร่างสูงหมุนตัวเดินออกไปทางโต๊ะติดผนัง หยิบผ้ากองหนึ่งที่พับเรียบร้อยโดยมีชุดชั้นในสองชิ้นวางอยู่ด้านบนสุด เดิมทีมันก็สะดุดตาอยู่แล้ว ถ้าวรรณนรีใจเย็นและมองรอบๆ ห้องให้ถี่ถ้วนสักหน่อยก
เจ้านายคนนี้ห้ามรัก บทที่ 13
วรรณนรีเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ความรู้สึกหนักอึ้งบนร่างกายมาเยือนทันทีที่รู้สึกตัวตื่น เธอปรือเปลือกตาขึ้นช้าๆ ไล่มองเพดานลงมายังผนังรอบห้อง ก่อนหลับตาลงแช่เอาไว้ครู่หนึ่งแล้วลืมขึ้นมาใหม่ ห้องเบื้องหน้าก็ยังรู้สึกแปลกตาไม่เปลี่ยน ที่นี่คือ... เธอตั้งคำถามในใจขณะดันกายขึ้น “อ๊ะ... อูย~” ความเจ็บร้าวแทรกผ่านกลางร่างทันทีที่ขยับ ตามมาด้วยอาการปวดเมื่อยที่เอวที่ดูจะเด่นชัดขึ้นทุกขณะ ความทรงจำหลั่งไหลกลับเข้ามาในหัววรรณนรีราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก ภาพที่เธอมีสัมพันธ์สวาทกับลุคคาผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ อายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี วรรณนรีดึงทึ้งผ้าห่ม ตีอกชกหัวตัวเองหลังจากรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป “ทำอะไรน่ะ” “อ๊ะ” เสียงทุ้มดังขึ้น วรรรนรีสะดุ้งเฮือก ชำเลืองมองไปทางต้นเสียงอย่างเขินๆ พลางสงสัยว่าเมื่อครู่เขาเห็นหรือเปล่าที่เธอเขกหัวตัวเอง โธ่เอ๊ย... แค่นี้ก็อายจะแย่อยู่แล้ว ยังทำให้ตัวเองขายหน้าเข้าไปอีก วรรณนรีต่อว่าตัวเองในใจ ค่อยๆ เหลือบตาข
เจ้านายคนนี้ห้ามรัก บทที่ 12
แสงไฟอุ่นสะท้อนประกายในดวงตาคมที่มองเรือนร่างของหญิงสาวบนเตียง เธอกำลังหอบแฮ่ก... ขณะที่เขาถอยห่างออกมา เรียวขาขาวเนียนก็ค่อยๆ ขยับปิดอย่างอ่อนแรง และสั่นระริก “อือ~” ลุคคาแตะนิ้วลงบนยอดอกที่ชูชันของวรรณนรี กดคลึงเบาๆ พลางหรี่ตามอง วรรณนรีเม้มริมฝีปากแน่น ช้อนสายตามองคนด้านบนอย่างอายๆ แม้จะผ่านท่วงทำนองรักที่ร้อนแรงกับเขามาแล้วแต่กลิ่นอายบนเตียงกลับยังคุกรุ่น อบอวลไปด้วยห้วงเสน่หาที่บดบังสติสัมปชัญญะ เหลือเพียงสัญชาตญาณดิบของชายกับหญิงที่ยินยอมพร้อมใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย วรรณนรีค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้นเข้าหาลุคคาที่คุกเข่าบนเตียง ฝ่ามือเล็กเอื้อมไปคว้าลำคอเขาขณะปีนขึ้นมานั่งบนตัก แก่นกายลำยาวถูกดันขึ้นมากดแนบกับหน้าท้องคนทั้งสอง แผงอกแกร่งและหน้าอกนุ่มจรดกันอย่างเหมาะเจาะ จุกชมพูและน้ำตาลเข้มกดคลึงกันและกันไปมา ร่างทั้งคู่สะท้านไหวเหมือนโดนไฟช็อตเบาๆ วรรณนรีเป็นฝ่ายจูบก่อน แต่ทำได้แค่ชิมลางเพราะไ
เจ้านายคนนี้ห้ามรัก บทที่ 11
วรรณนรีโดนกดร่างแนบกับผนัง แรงกระแทกด้านหน้าทำให้แผ่นหลังถูไถกับพื้นผนังจนแสบยิบ เสียงเนื้อกระทบกันดังหนักหน่วงยิ่งกว่าครั้งก่อน “อา...” ตับๆๆๆๆๆๆๆ ลุคคาพ่นลมหายใจเร่าร้อนใส่ข้างลำคออีกฝ่าย เร่งรัดจังหวะเร็วขึ้นจนเนื้อตัววรรณนรีสั่นเป็นเจ้าเข้า หน้าอกอวบอิ่มกระเพื่อมไหวราวกับพุดดิ้งหวานฉ่ำ จนชายหนุ่มอดใจไม่ไหว ตวัดปลายลิ้นลิ้มเลียชิมรสชาติพุดดิ้งพุดใจของวรรณนรีอย่างเอร็ดอร่อย “อืม... อา จ๊วบ...” เสียงดูดดึงขบเม้มดังออกมาจากปากลุคคา ขณะที่สะโพกสอบขยับซอยถี่ยิบปากก็ดูดอมยอดอกแข็งชันไปด้วย “ลุคคา อะอ๊า อื้อ ซี้ด... เสียว มะไม่ไหวอื้อ~” ร่างเล็กเกร็งไปทั้งตัว ครางสะท้านไม่หยุด ลุคคาเอามือค้ำผนังเสือกส่งแก่นกายเข้าไปลึกสุดลำ จนวรรณนรีกรีดร้องลากเสียงยาวพลางสั่นกระตุกติดต่อกันหลายที อารมณ์ปรารถนาพุ่งทะลุปรอท เสร็จสมไปทั้งอย่างนั้น โดยที่ลุคคายังคงสอดใส่ความแข็งขึงเอาไว้ข้างใน ไม่ได้ผละออก อึดใจต่อมา เขาก็ผละออกจากผนัง ใช้มือโอบกุมก้นนุ่มหนึบของเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง
เจ้านายคนนี้ห้ามรัก บทที่ 10
“อื้อ~ ลุคคา... อ๊ะ” วรรณนรีสัมผัสถึงความเร่าร้อนที่ปะทุอยู่ข้างใน ความเจ็บแปลบแปรเปลี่ยนเป็นกระสัน ซาบซ่าน และเรียกร้องมากกว่าเดิม บดเบียดกายสาวเข้าหาเขาตามสัญชาตญาณ “อา...”เสียงครางทุ้มต่ำเล็ดลอดจากลำคอแกร่ง โพรงเนื้อนุ่มทั้งร้อนและรัดแน่นจนเขาแทบทนไม่ไหว เร่งจังหวะเร็วขึ้นและเร็วขึ้น... ตับ... ตับ... ตับๆๆๆๆๆ “ซี้ด... อ่า... อึก อ้า~ อะอ๊ะๆ” วรรณนรีร้อนวูบวาบราวกับโดนไฟลนร่าง ครางติดต่อกันไม่หยุด จิตใจกระเจิดกระเจิงไปกับความเป็นชายของลุคคาที่กำลังบดขยี้นวลเนื้อสาวของเธอ เสียงสอดใส่เสียดสีดังเร้าอารมณ์ เคาน์เตอร์สะเทือน เครื่องครัวกระทบกันดังสะท้อนแผ่วเบา ราวกับจะเป็นสักขีพยานความร้อนแรงของคนทั้งคู่ “ลุคคา อ๊ะ อึก...” วรรณนรีตัวสั่นสะท้านอยู่ดีๆ ก็เหม่อลอยเพราะเขาหยุด ผละท่อนลำหนาใหญ่ออก ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้สติ เขาก็ดึงเธอลงมาจากเคาน์เตอร์ แล้วจับหันหลัง สอดแก่นกายเข้ามากระแทกต่อรัวแรง “ยะย้า... อะอ๊า อื้อ ซี้ดอ้าอะ เสียว อ๊าย~” เสียงครางหวาน
Anda juga akan menyukai
รักร้ายพี่ชายข้างบ้าน
ดอกอ้อลู่ลม33.1K Dibacaบำเรอรัก❤️มาเฟียร้าย (เรย์ของพลอย) NC20++SM
Me'JinJIn31.5K Dibacaพลาดรักร้ายนายวิศวะ
Kim Nayeol33.8K Dibacaหวนรักหนีลิขิต
ลูกพีชแสนสวย34.6K Dibacaรอยรักร้าว
นิราอร185 DibacaTURN ME ON สวาทร้อนซ่อนรัก 3P/SM/
อยู่ในตะเกียงแก้ว669 DibacaWife - เมีย
ภูผาสีน้ำเงิน46 Dibacaมาเฟียหลงเด็ก
มงกุฎดอกหญ้า354 Dibaca
