เข้าสู่ระบบแชร์
นักสวดที่เปลี่ยนใจกลางพิธี
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-04 18:06:22นักสวดที่เปลี่ยนใจกลางพิธี
– เกิดเหตุการณ์คนเทศน์เปลี่ยนคำสวดกลางงานใหญ่**
วันนั้นคือวันที่ 5 แห่งฤดูฟื้นฟูแห่งศรัทธา
พระนับร้อยจากสิบสองแคว้น
รวมตัวกัน ณ ลานสวดหลวงใต้ร่มธงขาวอักษรทอง
ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาจนล้นกำแพงวัด
เสียงกลองโบราณที่ไม่เคยตีเกินสามครั้งในรอบสิบปี
ดังขึ้นห้า... หก... เจ็ดครั้ง
หมายถึงพิธีนี้ “ไม่ธรรมดา”
พระหนุ่มชื่อ เร็นจู
บทที่สั่งให้ทุกหมู่บ้าน “ลบ” ชื่อคนที่ขัดแย้ง
เพื่อให้ความสงบกลับมา
เขาคือศิษย์เอกแห่งสายธรรมะอาวุโส
ผู้เชื่อในศรัทธาโดยไม่เคยตั้งคำถาม
แต่ในคืนก่อนวันพิธี
กับสมุดเงาเล่มหนึ่ง
สมุดที่มีแต่ชื่อ
ชื่อของคนที่เคยสวดร่วมกับเขา
แต่วันนี้... ไม่มีในคำสวดแล้ว
รุ่งขึ้น
เมื่อเขาก้าวขึ้นแท่น
“จงเตรียมใจฟังคำแห่งความสงบ”
แต่เร็นจู…เงียบ
เขากางสมุดเงาขึ้น
อ่านชื่อแรก
“คิริโกะ...ผู้ที่สวดคำเดิมจนวันสุดท้าย”
คนในศาลางุนงง
แต่เขาอ่านต่อ
“เรียวสุเกะ...ผู้ตะโกนชื่อพ่อกลางลานสวด”
เสียงเริ่มสั่น
เสียงจากผู้คนเริ่มเงียบ
บางคนเริ่มพูดชื่อของตนเองตาม
พระที่ยืนข้างแท่นหยุดมือ
นักดนตรีเงาที่แอบอยู่ด้านหลัง
เริ่มดีดสายเบา ๆ
คลอไปกับเสียงชื่อที่อ่าน
นี่คือครั้งแรก
กลายเป็น “ชื่อ”
และชื่อ
หลังพิธีนั้น
เขาเดินลงจากแท่น
วางสมุดเงาไว้
และยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน
วันรุ่งขึ้น
ถูกพักใช้อย่างไม่มีกำหนด
และเสียงใหม่
ไปยังหมู่บ้าน...และใจผู้คน
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 108: ขบวนแห่งชื่อ
ขบวนแห่งชื่อ– เด็กนับพันเดินถือสมุดเข้าสู่เมืองหลวง**ไม่มีกลอง ไม่มีแตร ไม่มีทหารนำมีเพียงฝุ่นลอยจากฝ่าเท้าเล็ก ๆ นับพันบนถนนสายหลักที่ทอดสู่เมืองหลวงฟุซากิเด็กชายในชุดปะปิดหัวเด็กหญิงแบกสมุดหนากว่าร่างบางคนเดินเท้าเปล่า บางคนมีเพียงเศษผ้าพันแผลทุกคนเขียนชื่อทุกคนพูดชื่อแต่ไม่มีใครพูดถึงศาสนาไม่มีใครกล่าวถึงเทพข่าวการเดินทางลุกลามเร็วกว่าลมฤดูใบไม้ผลิตระกูลชินเรผู้ครองเขตตะวันออกเฉียงใต้สั่งทหารหยุดการลาดตระเวนตามทางผ่านแม่ทัพหลานคนของฮากุโร่บอกว่า:“นี่ไม่ใช่กบฏแต่คือขบวนของเสียงที่ไม่มีใครเคยฟังมาก่อน”ในเมืองหลวงประตูหินซึ่งเปิดเฉพาะเทศกาลสำคัญเริ่มสั่นจากแรงเท้าของเด็ก ๆขุนนางศาสนจักรประชุมด่วนบางเสียงสั่งให้ “ห้ามเข้า”บางเสียงเสนอ “รับฟังแต่คัดกรอง”แต่ในที่สุดไม่มีใครกล้าปิดประตูเพราะหากชื่อพ่อแม่ของผู้คุมประตูอยู่ในสมุดเล่มนั้น...ใครจะกล้าไม่เปิด?ซาโยะกับฮากุโร่ยืนบนหอคอยมองภาพนั้นขบวนที่ไม่มีธงแต่ชัดเจนยิ่งกว่าธงชาติใด“พวกเขาไม่ได้เดินเพื่อเปลี่ยนโลก”ซาโยะพูด“แต่แค่ไม่อยากให้ชื่อคนที่รัก หายไปอีกคน”ฮากุโร่ไม่พูดอะไรแต่หยิบสมุดเก่าจากแขนเสื้อเ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 107: ศาลาสุดท้าย
ศาลาสุดท้าย– ศาสนจักรประกาศปิดทุกศาลาที่ไม่ยอมรับตำรา**ในรุ่งอรุณที่ลมหายใจยังติดกลิ่นธูปจากคืนก่อนธงของศาสนจักรถูกชักขึ้นพร้อมเสียงกลองคำสั่งประกาศฉบับใหม่แผ่กระจายไปยังทุกแคว้น“นับแต่วันนี้ ศาลาใดที่ไม่ยึดตามตำราศักดิ์สิทธิ์แห่งบทสวดที่ 47จะถือเป็นศาลากบฏและจะถูกยุบ ถอนสถานะศรัทธา และห้ามมิให้มีการชุมนุมในรูปแบบพิธีกรรมใด ๆ”ข่าวนี้มาถึงหมู่บ้านจิไร ลูกหลานแห่งเสียงเงาศาลาไม้เก่ากลางทุ่งนาที่เด็กใช้เป่าขลุ่ยแทนสวดและคนเฒ่าร่ายชื่อผู้ตายแทนบทสรรเสริญวันนั้น พระ 3 รูปถูกเรียกกลับสมุดเงา 6 เล่มถูกยึดแผ่นไม้สลักชื่อที่แขวนเรียงรายถูกสั่งให้เผาทิ้งแต่ในคืนก่อนวันเผาเด็กน้อยนาม ยูอิปีนขึ้นบนหลังคาศาลาวางสมุดเงาไว้กลางหลังคาและเขียนไว้บรรทัดสุดท้ายว่า“หากข้าต้องเลือก… ข้าเลือกชื่อของคนมากกว่าคำจากเทพ”วันรุ่งขึ้นศาลาถูกเผาแต่หลังคา...ถล่มลงช้าเกินไปไฟไม่ทันกินสมุดทั้งหมดและชื่อเหล่านั้นกระจายไปกับลมในเช้าวันใหม่สิ่งที่ศาสนจักรไม่ได้รู้คือศาลานี้...ไม่ใช่ศาลาสุดท้ายเพราะชื่อไม่มีฝา ไม่มีกำแพงและเมื่อไม่มีศาลาชื่อ...ก็ออกเดินในแคว้นคุเสะที่ศาลาใต้ต้นสนพระหญิง
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” นักสวดที่เปลี่ยนใจกลางพิธี
นักสวดที่เปลี่ยนใจกลางพิธี– เกิดเหตุการณ์คนเทศน์เปลี่ยนคำสวดกลางงานใหญ่**วันนั้นคือวันที่ 5 แห่งฤดูฟื้นฟูแห่งศรัทธาวันพิธีใหญ่ของศาสนจักรกลางพระนับร้อยจากสิบสองแคว้นรวมตัวกัน ณ ลานสวดหลวงใต้ร่มธงขาวอักษรทองผู้คนหลั่งไหลเข้ามาจนล้นกำแพงวัดธูปถูกจุดพร้อมกันทุกมุมเสียงกลองโบราณที่ไม่เคยตีเกินสามครั้งในรอบสิบปีดังขึ้นห้า... หก... เจ็ดครั้งหมายถึงพิธีนี้ “ไม่ธรรมดา”พระหนุ่มชื่อ เร็นจูเป็นผู้ได้รับมอบหมายให้อ่าน “คำสวดแห่งการลืม”บทที่สั่งให้ทุกหมู่บ้าน “ลบ” ชื่อคนที่ขัดแย้งเพื่อให้ความสงบกลับมาเขาคือศิษย์เอกแห่งสายธรรมะอาวุโสผู้เคยเทศน์จนกล่อมทั้งเมืองผู้เชื่อในศรัทธาโดยไม่เคยตั้งคำถามแต่ในคืนก่อนวันพิธีเขานั่งอยู่ลำพังกับสมุดเงาเล่มหนึ่งสมุดที่มีแต่ชื่อชื่อของคนที่เคยยิ้มให้เขาตอนยังเด็กชื่อของคนที่เคยสวดร่วมกับเขาแต่วันนี้... ไม่มีในคำสวดแล้วรุ่งขึ้นท่ามกลางผู้คนนับพันเมื่อเขาก้าวขึ้นแท่น“จงเตรียมใจฟังคำแห่งความสงบ”เสียงประกาศของพระอาวุโสดังลั่นแต่เร็นจู…เงียบเขากางสมุดเงาขึ้นแทนบทสวดอ่านชื่อแรก“คิริโกะ...ผู้ที่สวดคำเดิมจนวันสุดท้าย”คนในศาลางุนงงพระอาวุ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง
บทเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง– เด็กกลุ่มใหม่เริ่มใช้ดนตรีเป็นเครื่องจดจำชื่อ**เสียงแรก...เริ่มจากสายขลุ่ยไม้ไผ่ที่แตกเล็กน้อยไม่ได้ใส แต่นุ่มลึกไม่ได้ไพเราะ แต่สะเทือนใจอย่างอธิบายไม่ได้กลางลานวัดร้างที่ถูกเผาเมื่อฤดูใบไม้ผลิที่แล้วเด็กหญิงสามคนกับเด็กชายอีกสองนั่งล้อมวงรอบเครื่องดนตรีทำจากเศษไม้ เศษหม้อ เศษกระจกที่ยังสะท้อนแสงจันทร์ไม่มีใครพูดชื่อพ่อแม่ที่ตายไม่มีใครกล้าพูดว่า “จำ”เพราะ “การจำ” ถูกห้ามด้วยศรัทธาแต่ทุกคน...เริ่ม “เล่น” แทนเสียงกลองที่ตีสองครั้งเบา ๆ หมายถึงชื่อ "เซนะ" หญิงชราที่มอบข้าวให้เด็กก่อนตายเสียงดีดไม้สามหนถี่ หมายถึง “คาโอรุ” เด็กชายที่หายไปหลังการสวดเสียงเป่าขลุ่ยช่วงสั้น ๆ ที่แผ่วเบา หมายถึง “ยูอิ” แม่ที่ตะโกนชื่อลูก ก่อนถูกลากออกนอกหมู่บ้านเพลงนี้ไม่มีเนื้อร้องแต่ทุกเสียง...คือตัวแทนของคนและคนที่ได้ยิน...เริ่ม “จำได้” โดยไม่ต้องจำวันนั้นมีพระเร่ร่อนคนหนึ่งชื่อ อุเคียว เดินผ่านเขาไม่ได้หยุดเทศน์แต่หยุดฟังเด็กคนหนึ่งยื่นขลุ่ยให้เขาเขาส่ายหน้า“ข้าไม่เป่า” เขากล่าวเบา ๆเด็กหญิงตอบ“งั้นก็เงียบ แล้วฟังเหมือนที่ข้าฟังบทสวดของพวกท่านมาตลอดชีวิต”
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” กำแพงที่เริ่มมีเสียง
กำแพงที่เริ่มมีเสียง– พระในศาสนจักรกลางเริ่มแอบเขียนสมุดเงา**ภายในหอคำสวดแห่งเท็นเซ็นจิ ศูนย์กลางศาสนจักรของแผ่นดินกำแพงหินสูงกว่าเจ็ดเมตรที่เคยสะท้อนแต่เสียงพระ สวดแต่คำเดิมซ้ำบัดนี้เริ่มได้ยินเสียง...ที่ไม่เคยมีในบทใดมาก่อนในยามค่ำ ที่โคมธูปล้าแสงพระรูปหนึ่งยืนอยู่ลำพังหน้าแท่นบูชาว่างเปล่าเขาชื่อว่า เซียวอิน — พระลำดับที่ห้าในสายการเทศน์ผู้ไม่เคยพูดนอกตำราผู้ไม่เคยมองตาเด็กแต่คืนนั้น เขาเขียนชื่อหนึ่ง...ด้วยหมึกจาง บนกระดาษสมุดธรรมะเก่าชื่อของ “อาคิ” — เด็กหญิงที่เขาเคยพบเมื่อนานมาแล้วผู้พูดชื่อพ่อของตนแทนบทสวด“ทำไมเจ้าถึงไม่สวด?”“ข้ากลัว... ว่าถ้าข้าสวด ข้าจะลืมชื่อพ่อ”วันนั้นเขาเงียบแต่วันนี้... เขาไม่เงียบอีกต่อไปเสียงแรกในกำแพงคือเสียงขีดปากกาเล็ก ๆ ที่จดชื่อทีละคนไม่ใช่เสียงสวดไม่ใช่เสียงสั่งเป็นเพียงเสียงของการ “จำ”ไม่นานนัก สมุดเงาเล่มแรกก็เกิดขึ้นในศาสนจักรกลางถูกซ่อนไว้ใต้ผ้าห่มที่พระชั้นล่างใช้มีชื่อของหญิงชราในหมู่บ้านที่ถูกสังเวยชื่อของชายที่หายตัวหลังเทศน์ขัดคำและชื่อของเด็กชายที่พูดบทกลอนแทนคำสวดไม่มีคำว่า “ผู้สละตน”ไม่มีคำว่า “ศักดิ์สิทธิ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ศาลาที่ไม่มีลำดับ – เมื่อเสียงแรกไม่ต้องรอผู้อนุญาต
ศาลาที่ไม่มีลำดับ – เมื่อเสียงแรกไม่ต้องรอผู้อนุญาตศาลาไม้ที่หมู่บ้านโยโคะกาวะครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รวมเสียงสวดแบบดั้งเดิมเด็กไม่สามารถพูดหญิงต้องนั่งด้านหลังชายแก่เท่านั้นที่มีสิทธิ์เปิดสมุดแต่ในเช้าวันหนึ่งเด็กชายอายุสิบสองปีลุกขึ้นถือสมุดเล่มบางเขียนคำสั้น ๆ แล้ววางบนเสื่อหน้าเวที“ชื่อแม่ข้า... ข้าไม่รู้จะสวดอย่างไรแต่ข้าไม่อยากให้หายไป”ไม่มีใครสวด ไม่มีใครกล่าวอาเมนมีแต่ความเงียบจนชายชราผู้เคยเป็นประธานพิธีค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินมานั่งข้างเด็กแล้วพูดแค่คำเดียว“ชื่อใคร?”ศาลานั้นไม่มีลำดับอีกต่อไปไม่มีใครรอใบอนุญาตจากวัดไม่มีตารางสวดที่แข็งตายทุกเช้า ใครมา ก็ได้เขียนใครอยู่ ก็ได้ฟังมันไม่ใช่ศาสนามันกลายเป็น ชุมชนในหมู่บ้านข้างเคียงเด็กหญิงผู้ไม่เคยพูดในพิธีเริ่มอ่าน “ชื่อคนที่เธอเห็นตายในสงคราม”ไม่มีใครถามว่าเธอเป็นใครเพราะศาลาไม่มีเวทีมีแต่เสื่อวงกลมที่ใครก็เดินเข้าได้ข่าวไปถึง ตระกูลอาซึกิตระกูลที่เคยยึดมั่นในลำดับพิธีกรรมบุตรชายคนรองถูกส่งมาสังเกตการณ์แต่เขากลับมาด้วยสมุดที่ไม่มีตรามีเพียงประโยคเดียวบนหน้าปก“ข้าเขียน... เพราะไม่อยากให้ใครสวดแทนอีก”เ
บางทีคุณอาจจะชอบ
