บทเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง

บทเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง

– เด็กกลุ่มใหม่เริ่มใช้ดนตรีเป็นเครื่องจดจำชื่อ**

เสียงแรก...เริ่มจากสายขลุ่ยไม้ไผ่ที่แตกเล็กน้อย

ไม่ได้ใส แต่นุ่มลึก

ไม่ได้ไพเราะ แต่สะเทือนใจอย่างอธิบายไม่ได้

กลางลานวัดร้างที่ถูกเผาเมื่อฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว

เด็กหญิงสามคนกับเด็กชายอีกสอง

นั่งล้อมวงรอบเครื่องดนตรีทำจากเศษไม้ เศษหม้อ เศษกระจกที่ยังสะท้อนแสงจันทร์

ไม่มีใครพูดชื่อพ่อแม่ที่ตาย

ไม่มีใครกล้าพูดว่า “จำ”

เพราะ “การจำ” ถูกห้ามด้วยศรัทธา

แต่ทุกคน...เริ่ม “เล่น” แทน

เสียงกลองที่ตีสองครั้งเบา ๆ หมายถึงชื่อ "เซนะ" หญิงชราที่มอบข้าวให้เด็กก่อนตาย

เสียงดีดไม้สามหนถี่ หมายถึง “คาโอรุ” เด็กชายที่หายไปหลังการสวด

เสียงเป่าขลุ่ยช่วงสั้น ๆ ที่แผ่วเบา หมายถึง “ยูอิ” แม่ที่ตะโกนชื่อลูก ก่อนถูกลากออกนอกหมู่บ้าน

เพลงนี้ไม่มีเนื้อร้อง

แต่ทุกเสียง...คือตัวแทนของคน

และคนที่ได้ยิน...เริ่ม “จำได้” โดยไม่ต้องจำ

วันนั้นมีพระเร่ร่อนคนหนึ่งชื่อ อุเคียว เดินผ่าน

เขาไม่ได้หยุดเทศน์

แต่หยุดฟัง

เด็กคนหนึ่งยื่นขลุ่ยให้เขา

เขาส่ายหน้า

“ข้าไม่เป่า” เขากล่าวเบา ๆ

เด็กหญิงตอบ

“งั้นก็เงียบ แล้วฟังเหมือนที่ข้าฟังบทสวดของพวกท่านมาตลอดชีวิต”

พระเงียบ

นาน...มากพอที่เด็กเป่าขลุ่ยอีกครั้ง

เสียงเป่าเบาเท่าเดิม

แต่ลึกลงไปในกระดูก

ข่าวลือเริ่มกระจายว่า

มี “เพลงไม่มีเนื้อร้อง” ที่สามารถทำให้ผู้ใหญ่ร้องไห้

มี “วงดนตรีเงา” ที่เดินทางจากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้าน

ไม่มีคำ

ไม่มีคำสั่ง

แต่มีเสียงที่ “ใครก็ร่วมเล่นได้”

ไม่นาน “ขบวนเงา” เริ่มมีเครื่องดนตรีในมือลูกหลาน

มีการแบ่งเสียงตามชื่อ

มีจังหวะที่ไม่ซ้ำกัน

และทุกหมู่บ้าน...เริ่มรู้ว่าแต่ละเสียงหมายถึงใคร

มันไม่ใช่การจำ

ไม่ใช่การสวด

แต่เป็น **“การเล่น” ที่ทำให้ชื่อคนไม่ตาย”

วันหนึ่งที่เมืองหลวง

ในพิธีเทศน์ใหญ่

เมื่อพระเริ่มบทสวดขึ้น

เด็กคนหนึ่งลุกขึ้นเป่าขลุ่ยเบา ๆ

ไม่มีใครกล้าห้าม

และทั้งศาลา...เงียบ

เงียบเพื่อฟัง

นั่นคือครั้งแรกที่ “ดนตรี” ชนะ “คำ”