เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 120: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-05 20:14:16แผ่นดินที่ไม่มีตำรา – พื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึงเริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา
ในแผ่นดินที่หมึกของตำราไม่เคยเปื้อน
ในหุบเขาที่เสียงระฆังไม่เคยเดินทางไปถึง
นั่นคือจุดเริ่มต้นของ “ศรัทธาที่ไม่มีตำรา”
“พิธีฟัง”
หมู่บ้านอิวาเระ — ดินแดนที่ไม่เคยมีแท่นบูชา
หมู่บ้านอิวาเระอยู่ลึกในหุบเขาโซเซ็น
ไม่มีวัด
ไม่มีศาลเจ้า
ไม่มีพระ
ไม่มีธงตระกูล
มีเพียงกระท่อนไม้สิบห้าหลัง กับเสียงลมที่โหยหวนในคืนฝนตก
แต่เมื่อข่าวของ “สมุดฟัง” แพร่ไปทั่วแคว้น
บนหน้าปก นางเขียนว่า
“สำหรับชื่อที่ไม่มีใครฟังอีกแล้ว”
ไม่มีพิธีเปิด
ไม่มีคำประกาศจากตระกูล
ไม่มีบทสวดเริ่มพิธี
แต่ในคืนเดือนดับ
และเริ่มอ่านชื่อของคนที่จากไป
ในจังหวะที่ไม่เท่ากัน
ในเสียงที่สั่น
ในอารมณ์ที่เปลือยเปล่า
เด็กชายผู้ไม่เคยเห็นพระ
เด็กคนหนึ่งชื่อ “ชิน”
เขาไม่รู้ว่าพระคืออะไร
ไม่รู้ว่าพิธีกรรมต้องทำอย่างไร
รู้เพียงว่าแม่ร้องไห้เมื่อพูดชื่อพี่ชาย
และไม่มีใครกล้าพูดชื่อนั้นในหมู่บ้าน
คืนนั้น ชินจึงหยิบสมุด
“พี่อาโอรุ — คนที่แม่ยังร้องไห้ถึง”
แล้วเขาก็อ่านชื่อนั้นดัง ๆ
แม้จะพูดผิด พูดซ้ำ
แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่แม่เขายิ้ม…ในขณะที่น้ำตายังอยู่บนแก้ม
เมื่อเสียงล้อมศรัทธา
ภายในเดือนเดียว
แต่ละแห่งต่างกัน:
บางหมู่บ้านใช้เครื่องดนตรีพื้นบ้านตีจังหวะ
บางแห่งให้เด็กเป็นผู้อ่านเท่านั้น
บางหมู่บ้านเชิญ “ศัตรูเก่า” มานั่งฟัง
ไม่มีตำราใดรองรับ
แต่ทุกเสียงที่เอ่ยชื่อ…ถูกฟัง
ศาสนจักรเริ่มส่งคน
เมื่อข่าวของ “พิธีฟังในแผ่นดินที่ไม่มีตำรา” ลามถึงเมืองหลวง
พวกเขาส่งพระรูปหนึ่ง — พระริวเซ็น — เดินทางเข้าหุบเขาเพื่อ “ชี้แจงแนวทางศรัทธาที่ถูกต้อง”
แต่เมื่อมาถึง
โดยไม่มีใครสั่ง
ไม่มีใครอวยพร
และไม่มีใครต้องการการชี้แจง
พระริวเซ็นนั่งฟังจนจบ
เขาไม่ได้พูดอะไร
พิธีที่ไม่มีพิธี
ในหุบเขาเหล่านั้น
ไม่มีธูป
ไม่มีผู้สั่งให้ยืน
ไม่มีแท่นบูชา
ไม่มีลำดับขั้นใด ๆ
ศพของคนหนึ่งถูกฝังใต้ต้นไม้
จากนั้น...ต่างคนก็เอ่ยชื่อของผู้ตายคนละหนึ่งครั้ง
พร้อมคำบรรยายคนละหนึ่งประโยค
“เขาเคยให้ข้าวข้าตอนข้าหิว”
“เธอเคยเย็บเสื้อให้ลูกข้า”
“เขาเคยยิ้มในวันที่ไม่มีใครยิ้ม”
ไม่มีบท
ไม่มีรูปแบบ
แต่มีความรู้สึก
ไม่มีศรัทธาตามตำรา
แต่มีความทรงจำที่คนไม่ยอมปล่อยให้ตาย
ศรัทธาใหม่ หรือศรัทธาที่เคยถูกลืม?
นักสังคมศาสตร์บางคนเริ่มตั้งคำถามว่า
พิธีฟังมิใช่การปฏิเสธพระ หรือศาสนา
โดยไม่ต้องมีคนอนุญาต
“พ่อของข้าไม่มีบท” – คำพูดของชายผู้ไม่ยอมสวด
ชายคนหนึ่งในหมู่บ้านคิโยโนะ
แล้วพูดว่า:
“ข้าไม่ต้องการให้พระมาสวดให้พ่อของข้า
เพราะบทสวดเหล่านั้น…ไม่เคยรู้จักเสียงหัวเราะของพ่อข้า
ข้าจะสวดด้วยเรื่องที่ข้าจำ”
แล้วเขาก็เล่าความทรงจำสามอย่าง
ไม่มีใครร้องเพลง ไม่มีใครเคาะกลอง
มีเพียงความเงียบที่ฟัง
การเปลี่ยนผ่านที่ไม่มีประกาศ
“พิธีฟัง” ไม่เคยถูกบรรจุในตำราใด
ไม่เคยมีพิธีเปิด
แต่มันเริ่ม...
และเดินต่อ
เหมือนน้ำที่ไหลไม่ถามเจ้าของคลอง
บันทึกจากชายไร้ชื่อ
บันทึกหนึ่งจากหมู่บ้านที่ไร้ชื่อ เขียนไว้ว่า:
“เมื่อคำไม่ต้องถูกตรวจสอบก่อนพูด
เมื่อชื่อไม่ต้องผ่านศาสนจักรก่อนจะถูกเรียก
เมื่อการฟังเป็นของทุกคน
นั่นแหละคือพิธีสูงสุดของมนุษย์”
ในแผ่นดินที่ไม่มีตำรา
ไม่ใช่ด้วยความศักดิ์สิทธิ์
แต่ด้วยความกล้า...ที่จะฟังกันจริง ๆ
บทล่าสุด
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 121: พระที่ล้มแท่นของตน
พระที่ล้มแท่นของตน — พระบางคนเผาตำราเก่าและฟังเสียงเด็กแทนในหุบเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของแผ่นดินโยะริมิยะมีวัดหนึ่งที่ชื่อว่า โฮเซ็นจิเป็นวัดไม้สูงเจ็ดชั้น ตั้งอยู่กลางผืนป่ามีระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่งมีตำราสวดร้อยกว่าเล่มมีพระผู้เฒ่าสามสิบรูปและคำสวดที่เหมือนกันหมดทุกเช้าเย็นแต่ในวันที่พระรูปหนึ่งเดินลงจากแท่นเอื้อมมือหยิบตำราหนึ่งมา…และวางมันลงในกองเพลิงตรงลานกลางวัดเสียงไฟที่แตกเปรี๊ยะ…เงียบกว่าการสวดพันบทพระที่ไม่สวดอีกต่อไปเขาชื่อว่า คันริวในสมัยหนุ่ม คันริวเป็นผู้เทศน์ที่เข้มงวดที่สุดในโฮเซ็นจิเขาสามารถท่องตำราสิบสามเล่มโดยไม่หยุดเขาเคยคัดลอกบทสวดด้วยหมึกดิบทุกคืนจนมือช้ำเขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิดด้วยการไม่ให้สวดหนึ่งสัปดาห์แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ทุกคืน…นั่งอยู่ใต้ต้นสน นอกหอและจดสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา“เสียงที่แม่ร้องไห้”“คำสุดท้ายของเด็กที่ไม่มีพ่อแม่”“ชื่อที่ถูกลืมในพิธีศพ”“เรื่องเล่าในความเงียบที่ไม่มีใครอยากฟัง”เขาไม่เคยพูดถึงสมุดเล่มนั้นกับใครจนกระทั่งเด็กชายคนหนึ่งปีนข้ามกำแพงวัดมาในคืนฝนตกเด็กที่ไม่ต้องการให้ใครสวดให้พ่อเด็กคนนั้นชื่อว่า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 120: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำรา – พื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึงเริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนาในแผ่นดินที่หมึกของตำราไม่เคยเปื้อนในหมู่บ้านที่พระไม่เคยสวดถึงในหุบเขาที่เสียงระฆังไม่เคยเดินทางไปถึงนั่นคือจุดเริ่มต้นของ “ศรัทธาที่ไม่มีตำรา”หรือที่คนบางกลุ่มเรียกกันเบา ๆ ว่า...“พิธีฟัง”หมู่บ้านอิวาเระ — ดินแดนที่ไม่เคยมีแท่นบูชาหมู่บ้านอิวาเระอยู่ลึกในหุบเขาโซเซ็นต้องข้ามหินร้อยลูก ต้องเดินผ่านป่าไร้ทางไม่มีวัดไม่มีศาลเจ้าไม่มีพระไม่มีธงตระกูลมีเพียงกระท่อนไม้สิบห้าหลัง กับเสียงลมที่โหยหวนในคืนฝนตกแต่เมื่อข่าวของ “สมุดฟัง” แพร่ไปทั่วแคว้นหญิงชราคนหนึ่งในหมู่บ้าน — โยรุมิ — ตัดสินใจใช้ผ้าเก่าเย็บเป็นเล่มสมุดบนหน้าปก นางเขียนว่า“สำหรับชื่อที่ไม่มีใครฟังอีกแล้ว”ไม่มีพิธีเปิดไม่มีโฆษณาไม่มีคำประกาศจากตระกูลไม่มีบทสวดเริ่มพิธีแต่ในคืนเดือนดับชาวบ้านสิบหกคนรวมตัวกันใต้ต้นสนเก่าและเริ่มอ่านชื่อของคนที่จากไปในจังหวะที่ไม่เท่ากันในเสียงที่สั่นในอารมณ์ที่เปลือยเปล่าเด็กชายผู้ไม่เคยเห็นพระเด็กคนหนึ่งชื่อ “ชิน”อายุสิบขวบเขาไม่รู้ว่าพระคืออะไรไม่รู้ว่าพิธีกรรมต้องทำอย่างไรรู้เพียงว่าแม
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 119: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง – คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นฤดูใบไม้ผลิในปีที่เรียกกันภายหลังว่า “ปีแห่งการฟัง” มิได้มาพร้อมเสียงนกร้อง หรือการเบ่งบานของซากุระเช่นทุกคราแต่มันเริ่มด้วยเสียงเรียกชื่อคนตายเสียงที่ไม่มีบทไม่มีผู้นำไม่มีธงและไม่มีคำสั่งลมจากภูเขาเหนือในหุบเขาอันห่างไกลทางตอนเหนือของแคว้นยามาโนะมีหมู่บ้านที่ไม่มีแม้แต่ชื่ออยู่บนแผนที่แต่กลับมีโต๊ะไม้เก่า ๆ ตัวหนึ่งตั้งอยู่กลางลานเปล่าบนโต๊ะวางสมุดเล่มหนึ่ง ปกหนังสีเข้ม ขอบลุ่ยเช้าของวันนั้นหญิงชราในชุดทอมือสีน้ำหม่นเดินมาช้า ๆเธอเปิดสมุดเขียนชื่อของน้องชายที่ถูกสังหารเมื่อห้าสิบปีก่อนแล้ววางดอกไม้แห้งหนึ่งดอกจากนั้น...ก็เดินกลับบ้าน โดยไม่พูดอะไรบ่ายวันนั้น เด็กวัยสิบสามเดินมาจากอีกหมู่บ้านเขียนชื่อของแม่ที่ไม่เคยพบแล้วนั่งอ่านชื่อทั้งหมดในสมุดเบา ๆ คนเดียวและเมื่อดวงจันทร์ลอยเหนือเงาไม้...โต๊ะนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้ที่ไม่มีใครรู้ว่าใครวางแต่ทุกดอกมีความหมายเท่ากันต่อให้วางด้วยมือที่เคยจับดาบหรือมือที่เคยล้างจานการเดินทางของสมุดภายในสัปดาห์เดียวโต๊ะแบบเดียวกันผุดขึ้นในอีกสามสิบหม
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 118: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
"ผู้เงียบที่เริ่มพูด” – คนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ลมฤดูหนาวร่วงผ่านยอดไม้ในเขตตะวันออกของแคว้นยามาโนะ เสียงของสายลมยังไม่ดังเท่าเสียงในใจคนที่กำลังเปลี่ยนไปณ ปราสาทฮิรายามะ ปราสาทที่สูงตระหง่านกลางหุบเขา เคยเป็นหนึ่งในศูนย์กลางของอำนาจเก่า ภายใต้การปกครองของตระกูลอาโออิ — ตระกูลที่ภายนอกดูแข็งแกร่งไม่ยอมเปลี่ยนแปลง แต่ภายใน…เริ่มแตกร้าวโดยไม่มีใครกล้าเอ่ยชายหนุ่มนามว่า อาโออิ อาคินาริเขาเป็นบุตรคนรองของผู้นำตระกูลไม่มีตำแหน่งในสภาไม่มีบทบาทในกองทัพไม่มีเสียงในพิธีใหญ่และที่สำคัญ…ไม่มีใครเคยเห็นเขาพูดเกินสามคำในที่สาธารณะเขาคือ “คนเงียบ” แห่งตระกูลอาโออิแต่เมื่อเงาเริ่มเดินกลางเมืองเมื่อสมุดที่ไม่มีชื่อกลายเป็นสมบัติประจำหมู่บ้านและเมื่อเสียงของเด็กๆ แทรกซึมเข้าสู่ห้องที่เคยปิดตาย…เสียงของผู้เงียบ…เริ่มก้องดังกว่าธงใด เงาที่ไม่มีใครฟังอาคินาริเติบโตมาท่ามกลางคำสั่งของพี่ชายและกฎของบิดาเขาฝึกดาบตั้งแต่ห้าขวบอ่านตำราศาสนจักรตั้งแต่เจ็ดขวบและเรียนรู้วิธีไม่พูดตั้งแต่อายุเก้าขวบเพราะในบ้านของเขา การแสดงความเห็นถือเป็นความอ่อนแอการตั้งคำถามคือการทรยศและการพูดถ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 117: บทที่ไม่มีผู้เขียน
“บทที่ไม่มีผู้เขียน” – สมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อเมื่อเสียงไม่ต้องการเครดิต…แต่มุ่งหวังจะถูกฟังลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านศาลาฟังในหมู่บ้านอุซึมิแผ่นไม้ที่เปลือยเปล่าไร้เครื่องตกแต่งกลายเป็นจุดรวมของผู้คนหลากวัยที่เข้ามา—บางคนเงียบบางคนกระซิบและบางคน…เขียนลงไปในสมุดเล่มหนึ่งสมุดที่ไม่เคยมีชื่อเจ้าของและไม่เคยมีใครอ้างว่าเขียนคนแรกมันคือ “สมุดฟัง”สมุดเล่มเดียวที่วางอยู่กลางศาลาทุกคนมีสิทธิ์เขียน แต่ไม่มีใครลงชื่อมันคือบทที่ไม่มีผู้เขียนและมันกำลังกลายเป็นพิธีกรรมใหม่ของยุคที่ไม่มีคำสั่งเสียงที่ไร้เจ้าของ เริ่มเขียนเรื่องที่ทุกคนกลัวจะพูดข้อความแรกในสมุดคือลายมือหยาบ ๆ “ข้าคือผู้ที่เคยเผาบ้านคนอื่น เพราะมีพระสั่งให้ทำตอนนี้ข้าเห็นหน้าลูกเขาทุกคืนในฝันข้าไม่ได้ต้องการให้อภัยข้าแค่อยากให้ชื่อเขายังอยู่ในโลกนี้”บรรทัดถัดมาเป็นลายมือเล็ก ๆ ที่แค่เขียนว่า “ขอบคุณ...ที่เขียนแทนข้าข้าคือเด็กคนนั้น”ไม่รู้ใครเขียนก่อนไม่รู้ใครตอบไม่มีชื่อไม่มีอายุไม่มีคำลงท้ายแต่เมื่อใครสักคนเดินเข้ามานั่งลงหน้าสมุดพลิกอ่านแล้วเริ่มเขียนด้วยตนเอง…ศาลาฟังที่ไม่มีผู้นำ แต่มีคนต่อ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 116: แผ่นดินที่ไม่ต้องสวด
“แผ่นดินที่ไม่ต้องสวด – เมื่อการฟังกลายเป็นวิธีอยู่ร่วม”โลกไม่ได้เปลี่ยนด้วยสงครามแต่มันเปลี่ยน…เพราะผู้คนฟังกันมากพอจนไม่ต้องรบรุ่งอรุณแห่งฤดูที่สามไม่มีเสียงระฆังศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีประกาศิตจากศาสนจักร ไม่มีธงตระกูลใดโบกไหวแต่ทั่วแผ่นดินกลับตื่นขึ้นพร้อมกัน—ด้วยเสียงของกันและกัน“ข้าจำได้ว่าเขาชื่อโทมิสุ เขาเคยสอนเด็ก ๆ ซ่อมรองเท้า...”“น้องสาวข้า ชื่ออาเคะ เธอเคยพูดว่าเสียงหัวเราะของแม่ดังที่สุดในเมือง...”เสียงเหล่านั้นเบา…แต่ลึกราวกับรากไม้ที่หยั่งลงไปในดินที่เคยแห้งผากจากเลือดและคำสั่งณ จัตุรัสกลางแห่งอิวะซากิ ศูนย์กลางเก่าของอำนาจและสงครามวันนี้กลายเป็นที่รวมของผู้ไม่ต้องการอำนาจ แต่ต้องการความหมายไม่มีเวที ไม่มีเจ้าภาพ ไม่มีลำดับการพูดทุกคนต่างยกสมุดขึ้น...และพูดชื่อคนที่เคยถูกลืม คนที่ไม่มีบทสวดรองรับ คนที่ไม่มีศพให้ฝังในมุมเงาหนึ่งของจัตุรัสฮากุโร่นั่งพิงเสากลางหินร่างของเขายังพันด้วยผ้าพันแผลเก่าแต่ดวงตาเบิกกว้างเหมือนดวงจันทร์ที่สว่างในคืนไร้ไฟข้างกายเขา สมุดเล่มหนึ่งเปิดค้างไว้ข้อความในหน้ากระดาษไม่ได้เขียนด้วยหมึก แต่คือรอยนิ้วเปื้อนดินเด็กคนหนึ่งในเมืองท
บางทีคุณอาจจะชอบ
สาวใช้จำยอม
Thinthai806 viewsเล่ห์ลำดวน
บุหลันดั้นเมฆ57 viewsวุ่นนักรักอลเวง (ฟาบริซ-แอลลี่)
ญาตาวีมินทร์167 viewsร้าย ย้อน รัก (ภาคต่อของเรื่อง ป้าน่ะเมียผมนะ รุ่นลูก)
ศานิชล433 viewsรอยบาปสวาท
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา235 viewsสองซ่านักล่าผี
BAPHOMET SATAN147 viewsจะรักหรือจะร้าย
ฮิวโก้4.2K viewsซ้อนเล่ห์รัก | NC18+
กระดิ่งจันทร์468 views
