LOGINShare
บทที่ 119: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
Last Updated:
2025-07-05 20:08:32พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง – คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้น
ฤดูใบไม้ผลิในปีที่เรียกกันภายหลังว่า “ปีแห่งการฟัง” มิได้มาพร้อมเสียงนกร้อง หรือการเบ่งบานของซากุระเช่นทุกครา
แต่มันเริ่มด้วยเสียงเรียกชื่อคนตาย
ไม่มีผู้นำ
ไม่มีธง
และไม่มีคำสั่ง
ลมจากภูเขาเหนือ
ในหุบเขาอันห่างไกลทางตอนเหนือของแคว้นยามาโนะ
แต่กลับมีโต๊ะไม้เก่า ๆ ตัวหนึ่งตั้งอยู่กลางลานเปล่า
บนโต๊ะวางสมุดเล่มหนึ่ง ปกหนังสีเข้ม ขอบลุ่ย
เช้าของวันนั้น
เธอเปิดสมุด
เขียนชื่อของน้องชายที่ถูกสังหารเมื่อห้าสิบปีก่อน
แล้ววางดอกไม้แห้งหนึ่งดอก
จากนั้น...ก็เดินกลับบ้าน โดยไม่พูดอะไร
บ่ายวันนั้น เด็กวัยสิบสามเดินมาจากอีกหมู่บ้าน
แล้วนั่งอ่านชื่อทั้งหมดในสมุดเบา ๆ คนเดียว
และเมื่อดวงจันทร์ลอยเหนือเงาไม้...
แต่ทุกดอกมีความหมายเท่ากัน
ต่อให้วางด้วยมือที่เคยจับดาบ
หรือมือที่เคยล้างจาน
การเดินทางของสมุด
ภายในสัปดาห์เดียว
ไม่มีผู้ใดเป็นผู้สั่ง
ไม่มีประกาศจากตระกูล
ไม่มีตราศาสนจักรรับรอง
มีเพียงกระแสใจที่ไหลรวมกันโดยไม่ต้องวางแผน
คนเดินทางจากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้านหนึ่ง
หรือบางคนที่เขาไม่รู้จัก
แต่รู้ว่า “ไม่มีใครเคยเรียกชื่อเขาดัง ๆ อีกเลย”
ในบางหมู่บ้าน
ไม่เรียงลำดับ ไม่แยกชั้น ไม่คัดเลือก
บางชื่อซ้ำกัน
บางชื่อสะกดผิด
แต่ทุกชื่อมีเสียง มีจังหวะ มีเงา
ไม่มีเครื่องแบบ ไม่มีคำนำ
ในพิธีแบบเก่า
ต้องมีพระ
ต้องมีตำรา
ต้องมีธูป ต้องมีกลอง ต้องมีลำดับ
แต่ใน “พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง”
ถัดมา เด็กหญิงอาจอ่านชื่อแมว
ตามด้วยชายชราที่อ่านชื่อเพื่อนร่วมรบซึ่งเขาฆ่าด้วยมือ
ไม่มีใครหยุดอีกคน
ไม่มีการเงียบเพื่อฟัง
เพราะทุกเสียงคือการฟัง
ตระกูลเริ่มสั่น
ข่าวของพิธีแบบนี้แพร่กระจายเร็วกว่าที่ศาสนจักรจะตามทัน
“การสวดโดยไม่มีลำดับ จะพาเข้าสู่ความโกลาหล”
แต่แทนที่ผู้คนจะกลัว
แม้แต่ในเมืองหลวงของแคว้นมิสุโนะ
หญิงรับใช้จากตระกูลสูงศักดิ์คนหนึ่งกลับเป็นผู้วางสมุดฟังเล่มแรก
เธอเขียนชื่อของน้องสาวที่หายตัวไปเมื่อห้าปีก่อน
ไม่มีพิธี
แต่คนสามสิบคนที่เดินผ่าน…หยุดฟัง
แล้วคนแรกที่เดินไปต่อคือพระจากวัดใกล้เคียง
แต่ก่อนจากไป ท่านก็เขียนชื่อของโยไค…เพื่อนสมัยเด็กที่ถูกตราว่าเป็นปิศาจ
เมื่อชั้นวรรณะละลายด้วยหมึก
ในบางหมู่บ้าน
ต้องรอคิวอ่านชื่อถัดจากเด็กหญิงหกขวบ
ไม่มีใครได้ขึ้นแท่นเพราะตำแหน่ง
คนที่เคยฆ่ากัน…ยืนข้างกัน
“พิธีจำ” กลายเป็นเวทีที่ไม่มีเวที
กลายเป็นเครื่องหมายว่ามนุษย์…เท่ากันเมื่อถูกจดจำ
ข้อความที่เดินทางโดยไม่มีเท้า
ในวันที่สิบของพิธี
บนหน้าสุดท้าย
มีเด็กหญิงคนหนึ่งเขียนไว้ว่า:
“ข้าไม่รู้ว่าข้าจะอยู่ถึงปีหน้าไหม
แต่อยากให้ชื่อของข้า…อยู่ในปากใครสักคน”
อาโออิ อาคินาริ อ่านแล้วนิ่งไปนาน
เขียนชื่อของชายที่เขาฆ่าในสงคราม
แล้ววางเล่มนั้นไว้หน้าประตูปราสาท
คนในปราสาทเดินผ่าน
แต่ทุกคนอ่าน
และบางคนร้องไห้
บทสรุปที่ยังไม่จบ
“พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง” ไม่จบในวันใดวันหนึ่ง
ในศาลาที่ไม่มีพระ
ในบ้านที่ไม่มีแท่น
ในหมู่บ้านที่ไม่มีชื่อ
และในใจของผู้คนที่ไม่มีใครสั่งให้จำ
โลกไม่เคยเปลี่ยนเพราะเสียงที่ดังที่สุด
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 123: ศาสนจักรแตกเสียง
ศาสนจักรแตกเสียง - พระหญิงไคเซ็นแปรพักตร์แคว้นตะวันตกเฉียงใต้ของโยะริมิยะ เป็นแคว้นที่แสงตะวันตกตกช้าที่สุดในทุกวัน และเป็นที่ตั้งของ “วัดซุยเร็นจิ” — สำนักของพระหญิงไคเซ็น ผู้ได้รับสมญา “ผู้สวดในเงาแสง”แต่ในวันหนึ่งของเดือนที่ไร้จันทร์เงากลับปรากฏบนใบหน้าของเธอพระหญิงไคเซ็น ยืนอยู่หน้าแท่นเทศน์ในวิหารกลางของศาสนจักรตะวันตกในมือเธอไม่มีตำราไม่มีลูกประคำไม่มีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ใดมีเพียง สมุดฟัง เล่มเดียวที่ถูกห่อด้วยผ้าเก่ารอบตัวเธอ คือพระชั้นผู้ใหญ่ ศิษย์ในส
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 122: เสียงของพระที่เงียบงัน
เสียงของพระที่เงียบงันบ้านหลังเล็กใต้เขาตะวันตก อยู่ห่างจากศาลาเงาไปครึ่งวันเดินเท้า ไม่มีระฆัง ไม่มีแท่น ไม่มีธูปสักดอกแต่ภายในบ้านไม้หลังนั้น มีโต๊ะหนึ่งตัว ตะเกียงน้ำมันหนึ่งดวง และสมุดวางเรียงอยู่สิบห้าเล่ม — หน้าปกเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วพันไว้ ไม่ต่างจากผ้าพันแผลของคนเจ็บฮากุโร่ไม่ได้พูดอะไรเลย นับแต่เขาก้าวเข้าสู่บ้านนั้น เขานั่งลงอย่างเงียบ ๆ ข้างหน้าเขา…คือหญิงชราเงียบงันผู้หนึ่ง และสมุดเล่มหนึ่ง…ซึ่งเปิดค้างไว้ที่หน้าเก่า หน้าแรกเขียนด้วยลายมือที่สั่น…แต่มั่นคง ว่า…
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 121: พระที่ล้มแท่นของตน
พระที่ล้มแท่นของตน — พระบางคนเผาตำราเก่าและฟังเสียงเด็กแทนในหุบเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของแผ่นดินโยะริมิยะมีวัดหนึ่งที่ชื่อว่า โฮเซ็นจิเป็นวัดไม้สูงเจ็ดชั้น ตั้งอยู่กลางผืนป่ามีระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่งมีตำราสวดร้อยกว่าเล่มมีพระผู้เฒ่าสามสิบรูปและคำสวดที่เหมือนกันหมดทุกเช้าเย็นแต่ในวันที่พระรูปหนึ่งเดินลงจากแท่นเอื้อมมือหยิบตำราหนึ่งมา…และวางมันลงในกองเพลิงตรงลานกลางวัดเสียงไฟที่แตกเปรี๊ยะ…เงียบกว่าการสวดพันบทพระที่ไม่สวดอีกต่อไปเขาชื่อว่า คันริวในสมัยหนุ่ม คันริวเป็นผู้เทศน์ที่เข้มงวดที่สุดในโฮเซ็นจิเขาสามารถท่องตำราสิบสามเล่มโดยไม่หยุดเขาเคยคัดลอกบทสวดด้วยหมึกดิบทุกคืนจนมือช้ำเขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิดด้วยการไม่ให้สวดหนึ่งสัปดาห์แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ทุกคืน…นั่งอยู่ใต้ต้นสน นอกหอและจดสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา“เสียงที่แม่ร้องไห้”“คำสุดท้ายของเด็กที่ไม่มีพ่อแม่”“ชื่อที่ถูกลืมในพิธีศพ”“เรื่องเล่าในความเงียบที่ไม่มีใครอยากฟัง”เขาไม่เคยพูดถึงสมุดเล่มนั้นกับใครจนกระทั่งเด็กชายคนหนึ่งปีนข้ามกำแพงวัดมาในคืนฝนตกเด็กที่ไม่ต้องการให้ใครสวดให้พ่อเด็กคนนั้นชื่อว่า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 120: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำรา – พื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึงเริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนาในแผ่นดินที่หมึกของตำราไม่เคยเปื้อนในหมู่บ้านที่พระไม่เคยสวดถึงในหุบเขาที่เสียงระฆังไม่เคยเดินทางไปถึงนั่นคือจุดเริ่มต้นของ “ศรัทธาที่ไม่มีตำรา”หรือที่คนบางกลุ่มเรียกกันเบา ๆ ว่า...“พิธีฟัง”หมู่บ้านอิวาเระ — ดินแดนที่ไม่เคยมีแท่นบูชาหมู่บ้านอิวาเระอยู่ลึกในหุบเขาโซเซ็นต้องข้ามหินร้อยลูก ต้องเดินผ่านป่าไร้ทางไม่มีวัดไม่มีศาลเจ้าไม่มีพระไม่มีธงตระกูลมีเพียงกระท่อนไม้สิบห้าหลัง กับเสียงลมที่โหยหวนในคืนฝนตกแต่เมื่อข่าวของ “สมุดฟัง” แพร่ไปทั่วแคว้นหญิงชราคนหนึ่งในหมู่บ้าน — โยรุมิ — ตัดสินใจใช้ผ้าเก่าเย็บเป็นเล่มสมุดบนหน้าปก นางเขียนว่า“สำหรับชื่อที่ไม่มีใครฟังอีกแล้ว”ไม่มีพิธีเปิดไม่มีโฆษณาไม่มีคำประกาศจากตระกูลไม่มีบทสวดเริ่มพิธีแต่ในคืนเดือนดับชาวบ้านสิบหกคนรวมตัวกันใต้ต้นสนเก่าและเริ่มอ่านชื่อของคนที่จากไปในจังหวะที่ไม่เท่ากันในเสียงที่สั่นในอารมณ์ที่เปลือยเปล่าเด็กชายผู้ไม่เคยเห็นพระเด็กคนหนึ่งชื่อ “ชิน”อายุสิบขวบเขาไม่รู้ว่าพระคืออะไรไม่รู้ว่าพิธีกรรมต้องทำอย่างไรรู้เพียงว่าแม
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 119: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง – คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นฤดูใบไม้ผลิในปีที่เรียกกันภายหลังว่า “ปีแห่งการฟัง” มิได้มาพร้อมเสียงนกร้อง หรือการเบ่งบานของซากุระเช่นทุกคราแต่มันเริ่มด้วยเสียงเรียกชื่อคนตายเสียงที่ไม่มีบทไม่มีผู้นำไม่มีธงและไม่มีคำสั่งลมจากภูเขาเหนือในหุบเขาอันห่างไกลทางตอนเหนือของแคว้นยามาโนะมีหมู่บ้านที่ไม่มีแม้แต่ชื่ออยู่บนแผนที่แต่กลับมีโต๊ะไม้เก่า ๆ ตัวหนึ่งตั้งอยู่กลางลานเปล่าบนโต๊ะวางสมุดเล่มหนึ่ง ปกหนังสีเข้ม ขอบลุ่ยเช้าของวันนั้นหญิงชราในชุดทอมือสีน้ำหม่นเดินมาช้า ๆเธอเปิดสมุดเขียนชื่อของน้องชายที่ถูกสังหารเมื่อห้าสิบปีก่อนแล้ววางดอกไม้แห้งหนึ่งดอกจากนั้น...ก็เดินกลับบ้าน โดยไม่พูดอะไรบ่ายวันนั้น เด็กวัยสิบสามเดินมาจากอีกหมู่บ้านเขียนชื่อของแม่ที่ไม่เคยพบแล้วนั่งอ่านชื่อทั้งหมดในสมุดเบา ๆ คนเดียวและเมื่อดวงจันทร์ลอยเหนือเงาไม้...โต๊ะนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้ที่ไม่มีใครรู้ว่าใครวางแต่ทุกดอกมีความหมายเท่ากันต่อให้วางด้วยมือที่เคยจับดาบหรือมือที่เคยล้างจานการเดินทางของสมุดภายในสัปดาห์เดียวโต๊ะแบบเดียวกันผุดขึ้นในอีกสามสิบหม
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 118: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
"ผู้เงียบที่เริ่มพูด” – คนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ลมฤดูหนาวร่วงผ่านยอดไม้ในเขตตะวันออกของแคว้นยามาโนะ เสียงของสายลมยังไม่ดังเท่าเสียงในใจคนที่กำลังเปลี่ยนไปณ ปราสาทฮิรายามะ ปราสาทที่สูงตระหง่านกลางหุบเขา เคยเป็นหนึ่งในศูนย์กลางของอำนาจเก่า ภายใต้การปกครองของตระกูลอาโออิ — ตระกูลที่ภายนอกดูแข็งแกร่งไม่ยอมเปลี่ยนแปลง แต่ภายใน…เริ่มแตกร้าวโดยไม่มีใครกล้าเอ่ยชายหนุ่มนามว่า อาโออิ อาคินาริเขาเป็นบุตรคนรองของผู้นำตระกูลไม่มีตำแหน่งในสภาไม่มีบทบาทในกองทัพไม่มีเสียงในพิธีใหญ่และที่สำคัญ…ไม่มีใครเคยเห็นเขาพูดเกินสามคำในที่สาธารณะเขาคือ “คนเงียบ” แห่งตระกูลอาโออิแต่เมื่อเงาเริ่มเดินกลางเมืองเมื่อสมุดที่ไม่มีชื่อกลายเป็นสมบัติประจำหมู่บ้านและเมื่อเสียงของเด็กๆ แทรกซึมเข้าสู่ห้องที่เคยปิดตาย…เสียงของผู้เงียบ…เริ่มก้องดังกว่าธงใด เงาที่ไม่มีใครฟังอาคินาริเติบโตมาท่ามกลางคำสั่งของพี่ชายและกฎของบิดาเขาฝึกดาบตั้งแต่ห้าขวบอ่านตำราศาสนจักรตั้งแต่เจ็ดขวบและเรียนรู้วิธีไม่พูดตั้งแต่อายุเก้าขวบเพราะในบ้านของเขา การแสดงความเห็นถือเป็นความอ่อนแอการตั้งคำถามคือการทรยศและการพูดถ
You may also like
รวมเรื่องสั้นสั่นสวาท | NC++
กระดิ่งจันทร์3.4K viewsกฎคือห้ามรัก
ชะนีติดมันส์2.7K viewsเล่ห์ลำดวน
บุหลันดั้นเมฆ57 viewsเส้นทางเชื่อมใจ
Bosskerr70 viewsร้าย ย้อน รัก (ภาคต่อของเรื่อง ป้าน่ะเมียผมนะ รุ่นลูก)
ศานิชล436 viewsรวมเรื่องสั้นบนเตียง
theoneyoulove904 viewsคู่กัด
นังหมูปีศาจ3.1K viewsไม่ขอ(รัก)คนเลว
โบตั๋นสีกลีบบัว486 views
