หมกมุ่น

"อาบน้ำก่อนไหม?" ภูมิรพีตั้งคำถามพลางปรายตามองคนข้างกายที่ก้าวขาเข้ามาในห้องที่เคยเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา

แต่ตอนนี้ทุกอย่างถูกเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

"เฮียภูมิอาบก่อนก็ได้ค่ะ"

"แปลกนะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ไม่อยากได้น้ำเย็นๆ ล้างตัวให้หายเหนื่อยเลยเหรอ" เหมือนเจ้าของคำถามกำลังหยั่งเชิง ขายาวก้าวเข้าไปในห้องเพื่อเปิดเครื่องปรับอากาศ จากนั้นก็ตวัดสายตากลับมาจ้องมองเธอตามเดิม

ดวงตาคมกริบเผลอมองสำรวจร่างแบบบางอย่างไม่รู้ตัว

ไม่เคยคบกันมาก่อนก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เคยพบเปี่ยมรัก ที่ในตอนนี้เป็นภรรยาของเขามาก่อน จำได้ว่าเมื่อก่อนที่เคยพบเธอ แม้ตอนนั้นจะค่อนข้างนานมา ทว่าทุกอย่างบนใบหน้ายังคงเหมือนเดิม

ที่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นทรวดทรงของคนที่เป็นสาวจนเต็มตัว

ไม่กะโปโลเหมือนเมื่อก่อน ถึงอย่างนั้นก็พูดไม่ได้หรอก เปี่ยมรักที่ในตอนนั้นแม้จะออกกะโปโลแต่ก็ฮอตใช่ย่อย หน้าสวยๆ กับรอยยิ้มเก๋ๆ ที่มีเสน่ห์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ใครเห็นเป็นต้องสะดุดตา

"รักอยากเตรียมเสื้อผ้าให้เฮียภูมิก่อนน่ะค่ะ เฮียอาบก่อนก็แล้วกันนะคะ" เปี่ยมรักคลี่ยิ้มบาง อีกฝ่ายพยักหน้ารับ ยอมสาวเท้าไปที่ห้องน้ำแต่โดยดี

"ฟู่วว ทำไมต้องมือเย็นขนาดนี้ด้วยเนี่ย!" คนตัวเล็กนิ่วหน้า สองมือประกบและบีบเข้าหากันแน่น บอกตรงๆ ว่าไม่เคยตื่นเต้นกับอะไรเท่านี้มาก่อน

ตอนที่ตกลงแต่งงาน ลองชุดเจ้าสาว ขั้นตอนทุกขั้นตอน แม้แต่ตอนที่อยู่ในพิธีการจริงๆ ที่ว่าตื่นเต้นมากแล้ว แต่การมาอยู่กับเขาตามลำพัง ซ้ำก่อนหน้านี้ยังถูกทวงสิทธิ์ของความเป็นสามีภรรยา แน่นอนว่าเธอวางตัวไม่ถูกถึงขั้นเหงื่อตก

"โตแล้วนะรัก เลิกทำตัวเป็นเด็กเถอะน่า" มือบางตบลงเบาๆ ที่แก้มของตัวเองเป็นเชิงเรียกสติ

หากไม่ไหวจริงๆ ก็คงต้องขอใช้ไม้ตาย ใช้มุขเก่าๆ ตื้นๆ ไปก่อนก็แล้วกัน

ขาสวยรีบก้าวไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเตรียมชุดนอนให้สามีแบบที่บอกออกไปก่อนหน้า วินาทีที่เปิดตู้เสื้อผ้าของเขาหญิงสาวถึงกับห่อปากทำตาโต

กลิ่นน้ำยาซักเสื้อผ้าอย่างดีหอมฟุ้ง ทุกอย่างดูเป็นระเบียบ ซ้ำยังไม่ใช่การจัดเก็บแบบคละสีเช่นเธอเวลาที่จัดเก็บเสื้อผ้าตอนอยู่บ้าน นี่เขาเล่นแยกสี เห็นความเป็นระเบียบจนเปี่ยมรักหันกลับมามองตัวเอง

"ขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย เราดูซกมกไปเลยแฮะ"

มือเรียวแตะเบาๆ ที่เสื้อผ้าภายในตู้ เป้าหมายคือชุดนอนของอีกฝ่าย แต่ตู้ขนาดใหญ่ มีสัดส่วนหลายต่อหลายมุม หญิงสาวมุ่งหน้าหาสิ่งที่ต้องการจนกระทั่ง

หมับ~

"ว้ายยยย!" มือเย็นเฉียบที่แตะลงบนท่อนแขนเรียวทำคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง หันกลับไปกลับพบร่างสูงโปร่งที่ช่วงล่างพันธนาการเอาไว้ด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว

"ตะ ตกใจ"

"ลืมบอกว่าชุดนอนไม่ได้อยู่ตรงนี้"

"แล้ว...แล้วอยู่ตรงไหนล่ะคะ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น แผงอกแกร่งที่มีหยาดน้ำเกาะหมาดๆ ผสมผสานกับกลิ่นครีมอาบน้ำอย่างดีบ่งบอกว่าเขาเพิ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาดๆ

ความสมส่วนของร่างกายแข็งแรง ไหนจะกลิ่นหอมบนลำตัวของผู้ชายที่พอได้กลิ่นแล้วมันกลับรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ เธอไม่กล้าสบตาเขาเลย

"อื้อออ~" ขาสวยขยับถอยหลังอัตโนมัติ แต่ก็ขยับได้เพียงหนึ่งก้าวแผ่นหลังบางก็ประชิดกับตู้เสื้อผ้า เป็นจังหวะที่คนตัวโตโน้มตัวเข้ามา ยื่นแขนยาวควานหาอะไรสักอย่างที่อยู่ตำแหน่งบนสุดของตู้

สิ่งที่เขาหยิบจับมันควรเป็นชุดนอนที่เขาควรเอามาสวมใส่ ทว่าสิ่งที่เขาหยิบติดมือมากลับเป็นกระดาษอะไรสักอย่าง

"ขยะเหรอเนี่ย นึกว่าอะไร"

"หะ..." หญิงสาวที่พยายามห่อตัวให้เล็กที่สุดตอนที่เขาเข้ามาใกล้อ้าปากค้าง เหลือบตามองป้ายห้อยของเสื้อผ้าที่เขาบอกว่าเป็นขยะเพียงนิด

เขาทำให้เธอหัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกเบ้า สุดท้ายเพียงเพราะเก็บขยะออกจากตู้แค่นี้เนี่ยนะ?

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น กำลังด่าฉันในใจ?"

"ปะ เปล่าค่ะ ชุดนอนอยู่ตรงไหนคะเดี๋ยวรักไปหยิบให้"

"ชั้นล่างสุด" ดวงตาคมกริบเหลือบมองต่ำ

ให้ตายเถอะ เธอเผลอมองตรงนั้นของเขาแม้ในตอนที่มันมีผ้าขนหนูปิดกั้นเอาไว้อยู่ก็ตาม

มันดูนูนๆ อะไรที่อยู่ตรงเป้ามันเคลื่อนไหวในตอนที่ดวงตาของเธอหยุดที่ตำแหน่งนั้นพอดี

เปี่ยมรักรับรู้ถึงขนาดที่ใหญ่ ข้าวหลาม กระบอกไฟฉาย แขนเธอ!

ความคิดที่หลุดเข้ามาในหัว เจ้าสาวป้ายแดงสะบัดศีรษะไปมาแทบไม่ทัน!

"บ้านี่"

"ว่าไงนะ?" ภูมิรพีเลิกคิ้ว คนถูกถามลนลานทันที

"ปะ เปล่าค่ะ รักไม่ได้คิดอะไร"

"คิด?" การทวนคำถามพลางหรี่ตามองทำคนที่หลุดปากพูดอะไรออกมาโดยไม่รู้ตัวเม้มปาก ก้มหน้าหลบสายตาแทบไม่ทัน

เลยไม่ทันได้เห็นว่าบนมุมปากหนามีรอยยิ้มเล็กๆ ทว่าเจ้าเล่ห์หลุดออกมา

"แอบมองน้องชายฉันเหรอ?"

"บ้า พะ พูดจาน่าเกลียดเกินไปแล้วค่ะ รักไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย"

"งั้นเหรอ แต่เหมือนว่าฉันจะเห็นว่าเธอแอบมองนะ"

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยค่ะ"

"ไม่ใช่แบบนั้นแล้วมันเป็นแบบไหนก็ฉันบอกเธออยู่นี่ไงว่าฉันเห็นกับตา"

"ก็เฮียบอกว่าที่เก็บชุดนอนมันอยู่ด้านล่าง ในเมื่อมันอยู่ด้านล่างเราก็ต้องทิ้งสายตาลงต่ำ เฮียแต่งตัวไม่เรียบร้อยเองนะคะ รักก็อาจจะมองพลาด แต่ก็มองแค่ผ่านๆ เท่านั้น"

"เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร" คิ้วสวยขมวดยุ่ง มันทำให้หญิงสาวย้อนกลับไปนึกถึงประโยคคำถามของเขาทันที

แอบมองน้องชายเขาเหรอ?

คำถามมันก็ค่อนข้างชัดเจนว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร เธอคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดถึง และคาดไม่ถึงว่าคนอย่างเขาจะกล้าพูดมันออกมา

"ก็เฮียบอกว่ารักแอบมอง..." ดวงตากลมโตตวัดลงต่ำ หยุดที่ช่วงเป้า จากนั้นก็ตวัดสายตากลับมาจ้องหน้าเขาด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อ

"ทะลึ่งไปนะ น้องชายที่ฉันพูดถึงคือไอ้ภูกับนายภพ"

เพล้ง~

เสียงเศษหน้าที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ดังขึ้นในหัวจนก้องกังวาล ดวงตากลมโตกระพริบปริบ และได้เห็นว่าบนมุมปากหนาหลุดระบายรอยยิ้มออกมา

"หมกมุ่น?"

"มะ ไม่..."

"ไม่ต้องห่วง คืนนี้เธอจะได้ล้วงสมใจ!"

--------

กวนประสาทแล้วหนึ่ง ใครกันแน่นะที่ทะลึ่งและหมกมุ่น!!

ขอคนละ 1 คอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้กันนะคะ