บทที่ 5 บั้งข้าวหลาม(1)

เวลาต่อมา

“ไอ้เฉิ่มไหวปะวะ” เสียงคุ้นหูที่มาพร้อมกับแรงตบที่แก้มเบา ๆ ทำให้ฉันที่เมาจนพยุงร่างไม่ได้ปรือตามองคนที่หิ้วปีกกันอยู่ในขณะนี้

“ไหว๊!!”

“เสียงสูงปี๊ด”

“แล้วจะเอาสองคนนี้ไปนอนไหนวะ แม่งเมาทั้งคู่ ไอ้ได๋ก็ตายห่าไปละ”

“เอาไปบ้านกูก็ได้ เดี๋ยวกูไปนอนกับไอ้ปราก”

“เออเอางั้นก็ได้ ไหน ๆ ไอ้เจนก็กุ๊กกิ๊กกับเฮียมัน”

ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใครบ้างที่ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน รู้แค่ว่าร่างตอนนี้กำลังถูกหิ้วปีกจนร่างเกือบลอยหวือ เพียงไม่นานก็ถูกจับยัดใส่อะไรสักอย่างที่น่าจะเป็นรถ พร้อมกับความเย็นค่อย ๆ วิ่งกระทบเข้ากับผิวกาย

“จะอ้วกอีกไหมเฉิ่ม” อือ เรียกแบบนี้ก็คงจะเป็นพี่ปาย

“ไม่” ส่ายหน้าให้เขาดุ๊กดิ๊ก “จะพาไปไหน…”

“นอนดิ ง่วงจะตายห่าอยู่แล้ว”

“นอนไหน ไอ้เจนล่ะ…” ถามเขาในขณะที่สมองเริ่มประมวลอะไรไม่ได้แล้ว พยายามจะปรือตามองแต่ก็ทำไม่ได้ รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตาและสมอง สติที่มีเริ่มจะหายไป

“เจนอยู่เบาะหลัง”

“อ่อ…” พยักหน้ารับเท่านั้นก็ปิดการสนทนาเพราะคุยไม่ไหวแล้ว ถ้าขืนยังไม่หยุดปากก็อาจจะอ้วกอีกก็ได้ และยังดีที่พี่ปายไม่ได้พูดอะไรต่อเหมือนกัน เพียงไม่นานสติที่มีก็ล่องลอยหายไปทันที

มีเพียงคนไม่เมาเท่านั้นที่ยังมีสติอยู่ในขณะนี้ ปายเหลือบตามองสองสาวนิดหน่อยก็ทำหน้าที่ขับรถเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ใช้เวลาขับรถสักพักก็มาถึงบ้านตัวเอง

“หิ้วสาวเข้าบ้าน?” คนเป็นพี่ชายถามขึ้นในขณะที่กำลังดื่มน้ำอยู่ในครัว และเมื่อเห็นว่าปายหิ้วใครมาก็ยกคิ้วเป็นคำถามทันที “นั่นไข่ตุ๋น?”

“เออ เจนของมึงอยู่ในรถ ดับเครื่องให้กูด้วย” พูดแค่นั้นก็อุ้มไข่ตุ๋นขึ้นห้องโดยไม่สนใจพี่ชายตัวเองอีก และปรากก็ไม่ได้สนใจน้องชายเหมือนกัน เดินไปหิ้วเจนเข้าห้องตัวเองเงียบ ๆ

“ไอ้เฉิ่มอย่าอ้วกใส่ที่นอนพี่นะเว้ย” เขาทิ้งตัวไข่ตุ๋นลงเตียงนอนแล้วพูดขึ้นเสียงดัง ไม่เท่านั้นยังตบมือลงบนแก้มป่อง ๆ นั้นอีกต่างหาก

“รำคาญ…” เสียงเล็กพึมพำออกมาพร้อมกับพลิกตัวหนี คว้าหมอนข้างมากอดเงียบ ๆ เพราะคิดว่าเป็นห้องที่คอนโดฯ

“หน้าเหมือนไข่สมชื่อ” ว่าแล้วก็หัวเราะกับคำพูดของตัวเองอย่างชอบใจ สองขาเดินออกไปข้างนอกเมื่อไม่เห็นพี่ชายมาส่งเจนที่ห้องเขาสักที

“มึงจะให้เจนนอนห้องมึง?” ร่างสูงพิงตัวที่ประตูหน้าห้องของปราก ตาคมหรี่ตามองการกระทำพี่ชายนิ่ง “ให้น้องเขาไปนอนกับเพื่อนดีกว่ามั้ง”

“เสือก”

“ก็เสือกจริง ๆ” ปายไหวไหล่ไม่แยแสต่อคำพูดค่อนขอดนั้น แล้วเดินกลับห้องเงียบ ๆ เพราะรู้ดีว่ายังไงปรากก็คงไม่ปล่อยเจนมา ตาคมเหลือบมองคนเมาเล็กน้อยก็เดินเข้าห้องน้ำเงียบ ๆ อาบน้ำชำระร่างกายสักพักก็เดินเปลือยท่อนบนออกมา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกดโทร.หาทับทิมที่เป็นเหมือนแฟนแต่ก็ไม่ใช่ แต่โทร.ยังไงอีกฝ่ายก็ไม่รับสาย ก็เลยวางมันทิ้งไว้เหมือนเดิมพร้อมกับเดินออกไปสูบบุหรี่ข้างนอกอย่างใช้ความคิด

“ร้อน” เสียงพึมพำบ่นขึ้นทำให้ปายที่ยืนสูบบุหรี่เงียบ ๆ ที่ระเบียงบ้านหันมอง เขาดูดควันเข้าปอดไม่กี่ครั้งก็ดับมันแล้วเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นอนถีบผ้าห่มออกจากตัว ชุดเดรสรัดติ้วถลกขึ้นสูงจนเห็นไปไหนต่อไหน แต่ปายก็ไม่ได้สนใจ

“ไอ้เฉิ่ม” เหมือนจะมันเขี้ยวนั่นแหละก็เลยบีบแก้มกลม ๆ จนมันยับยู่ยี่เข้าหากัน แต่ก็โดนคนเมาปัดมือออกอยู่ดี

“ร้อน ถอดชุดให้หน่อย” เธอพยายามถอดชุดตัวเองออกแต่ก็โดนมือหนาจับไว้

“ยั่วเหรอวะเฉิ่ม ยั่วได้ก็เฉิ่มอยู่ดีนั่นแหละ” ว่าแล้วก็กดเร่งเครื่องปรับอากาศ แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมร่างไข่ตุ๋นไว้เหมือนเดิม

“พี่ปาย…” เสียงเรียกพึมพำขึ้น “หนูมีความลับจะบอก…”

“ความลับอะไรวะ” เจ้าของห้องมองคนเมานิ่ง เธอไม่ได้ลืมตามองเขาหรอก เหมือนแค่บ่นอะไรทั่วไปตามประสาคนเมา

“วันนั้น…หนูเห็นผู้ชาย…” ปายพยายามเอียงหูฟังคำพูดของไข่ตุ๋น แต่สุดท้ายก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อเธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

“เฉิ่มสมชื่อ”

วันต่อมา

ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว รู้แค่ว่าปวดหัวตึ๊บไปหมด รู้เลยว่าอาการนี้คือกำลังแฮงค์ พยายามลืมตาขึ้นสู้กับแสง แต่ก็สู้ได้แค่นั้นเพราะมองไม่เห็นอะไรอยู่ดี ก็เลยควานมือไปทั่วทิศทางเพื่อที่จะหาแว่นตัวเอง ไม่รู้ว่าเมาแล้วเอาแว่นไปทิ้งไว้ไหน ได้ถอดเองหรือมีใครถอดให้ ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“อะไรวะ?” ค่อย ๆ กระชับมือเข้าที่สิ่งนั้นเพื่อที่จะพิจารณาว่ามันคืออะไร เพ่งสายตาที่เลือนรางมองสิ่งนั้นนิ่ง

อืม… มันเป็นแข็ง ๆ เหมือนอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังมีความนุ่มอยู่นิด ๆ แล้วก็ใหญ่ด้วยนะ คลำมือไปอีกนิดก็เจอกับหัวกลม ๆ บิ่น ๆ

“มะเขือยาว?” พึมพำออกมาอย่างสงสัย “เมาแล้วมานอนในครัวเหรอ”

“ไอ้เฉิ่ม!!!”

“เห้ย!” ฉันลุกเด้งตัวออกอย่างลนลานเมื่อได้ยินเสียงพี่ปายที่ว้ากดังขึ้นอยู่ใกล้ ๆ ส่วนมือก็คลำหาแว่นด้วยความรีบร้อน “แว่นหนูอยู่ไหน แล้วนี่ห้องใคร ทำไมพี่ปายถึงนอนกับหนู”

“ตื่นมาก็ลามกเลยนะ” แม้ปากจะพูดค่อนขอดแต่ก็ยอมใส่แว่นให้ฉัน และเมื่อแว่นถูกสวมเข้าที่ตาก็ทำให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังนั่งง่วงมองฉันอย่างไม่สบอารมณ์ ส่วนฉันก็ไล่สายตาไปตามร่างกายของเขา มองเห็นท่อนบนเปลือยเปล่าอย่างชัดเจน จ้องมองไปที่รอยสักที่ไม่คุ้นตาไปจนถึงหน้าอกแน่นแข็ง ยิ่งมีลอนหน้าท้องสวยงามก็ยิ่งทำให้บอดี้ของพี่ปายฮอตขึ้นไปอีกเท่าตัว และสายตาไม่รักดีก็ไปจบที่ท่อนลำยาวที่ตั้งชี้โด่อยู่ตรงเป้ากางเกง เห็นแบบนั้นก็กลืนน้ำลายลงคอทันที

โอ้แม่เจ้า!

ใหญ่มาก... อย่างกับบั้งข้าวหลาม และที่ฉันจับเมื่อกี้ก็คงจะไม่ใช่มะเขือยาวอะไรหรอก เป็นไอ้นั่นของพี่ปายนั่นเอง ว่าแล้วก็กลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง ภาพที่ผู้หญิงในคลิปปนเปรอผู้ชายด้วยการดูดเลียก็โผล่เข้ามาในสมอง

“ไอ้เฉิ่มไอ้เด็กลามก!” เสียงของพี่ปายเรียกสติฉันกลับมา จึงรีบเงยหน้ามองเขาทันที

“หนูแฮงค์อยู่” อ้างไปก่อนเผื่อเชื่อ

“แฮงค์แล้วเป็นแบบนี้เหรอวะ” ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มไปปิดเป้าตัวเองอย่างกับคนรักนวลสงวนตัว “จับส่วนลับคนอื่นไม่พอยังนั่งจ้องตาไม่กะพริบ ไอ้เด็กเฉิ่ม!”

“ก็ใครใช้ให้พี่แข็งเป็นลำแบบนั้นเล่า หนูเห็นหนูก็มองสิ”

“แล้วใครจะห้ามไม่ให้มันแข็งได้วะ ตื่นมามันก็แข็งแล้วเหอะ” เขาเกาหัวแกรก ๆ เหมือนไม่สบอารมณ์ “ไปอาบน้ำไป เสื้อยืดอยู่ในตู้”

นิ้วเรียวชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ ๆ ห้องน้ำ ก็เลยเปิดปากถาม “แล้วกางเกงล่ะ หนูไม่มีกางเกงเปลี่ยน”

“วุ่นวายฉิบหาย”

“ก็พี่หิ้วหนูกลับบ้านตัวเองทำไมล่ะ”

“เมาเหมือนหมากลับห้องถูกมั้ง” แล้วเขาก็ลุกออกจากที่นอนโดยที่ไม่สนใจบั้งข้าวหลามที่กำลังตั้งเป็นลำส่ายไปส่ายมาเลยสักนิด ส่วนฉันก็ไม่คิดที่จะปิดตาเหมือนกัน เป็นไปได้อยากหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้ด้วยซ้ำ

แข็งมาก ใหญ่มาก จะวูบ …

ได้ข้อมูลไปแต่งนิยายแล้วสิ แบบนี้ฉากร่วมรักต้องร้อนระอุมากกว่าเดิมแน่นอน