ตอนที่สาม งานราชกิจ2

 ตอนที่สาม งานราชกิจ

หมดเรื่องภัยแล้ง จ้าวเฟยเฟิ่งจึงหันมาถาม’ไป๋ชุนกัง’ บุตรชายหัวหน้าหมอหลวงซึ่งขณะนี้รับผิดชอบดูแลกรมรักษา

“ข้าได้ข่าวว่าอำเภอเมิ่งมีโรคแปลกประหลาดจนผู้คนล้มหายและเจ็บป่วยเกือบทั้งอำเภอ เรื่องนี้คืออย่างไรเล่ามาให้ละเอียด”

                “ข้าได้ตรวจสอบแล้วผู้คนที่นั่นมีอาการประหลาดมาก แรกเริ่มเพียงมีไข้ปวดหัวตัวร้อนธรรมดา ไม่นานก็ไอจากนั้นจะไอมาก สุดท้ายจะล้มหมอนนอนเสื่อและกินไม่ได้นอนไม่หลับจนขาดใจตายพ่ะย่ะค่ะ”

                “ส่วนใหญ่ผู้ที่ตายมักมีอายุมาก ส่วนเด็กหรือคนหนุ่มสาวยังพอกินยาหายได้บ้าง หมอที่ส่งไปพยายามจัดยาให้หลายขนานแล้ว ทั้งฝังเข็มและเผายา บางรายก็ดีขึ้นแต่บางรายยังคงช่วยไม่ทันพ่ะย่ะค่ะ”

                ไป๋ชุนกังรายงานอย่างละเอียดด้วยเห็นว่าเรื่องนี้น่าจะยังไม่มีผู้ใดกล่าวถึงซึ่งนั่นก็จริงเพราะในท้องพระโรงยามเช้า เหล่าขุนนางอาวุโสต่างตั้งใจข้ามเรื่องนี้ไปด้วยไม่เห็นทางแก้ไขจึงคิดจะปล่อยผู้คนให้ล้มตายไปตามยถากรรม

                แต่ฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งเคยอ่านนิยายที่เขียนถึงเรื่องนี้อยู่หนึ่งบรรทัด เธอจึงไม่คิดจะปล่อยผ่านเพราะคิดว่าน่าจะช่วยคนได้

                “โรคประหลาดนี้ส่งให้ผู้คนติดโรคกันทุกคนหรือ”

                “ส่วนใหญ่พ่ะย่ะค่ะ เด็กน้อยและหญิงสาวรวมทั้งผู้เฒ่าหากได้สัมผัสหรือมีคนในครอบครัวเป็นหนึ่งคน พวกเขาล้วนติดโรคกันโดยถ้วนทั่ว ยกเว้นชายหนุ่มร่างกายแข็งแรง มีบ้างที่ไม่ติดพ่ะย่ะค่ะ”

                อืม...น่าจะคล้ายโรคติดต่อในบ้านเรา

                “เอาเช่นนี้ สั่งปิดอำเภอเมิ่งอย่าให้ผู้ใดเข้าออกเพื่อจำกัดไม่ให้โรคหลุดรอดออกมารวมทั้งหมอที่ส่งไปก็ไม่ต้องกลับมาในระหว่างนี้ จากนั้นจัดส่งยาและอาหารไปให้เพียงพอต่อการเป็นอยู่ประมาณหนึ่งเดือนให้พวกเขา แล้วให้พวกเขาค่อยๆรักษาโดยศึกษาจากผู้ที่หายว่าทำอย่างไรพวกเขาจึงหายดี สำคัญที่สุดคือช่วยคนให้มากที่สุด ดังนั้น เด็กน้อยและหนุ่มสาวให้ช่วยเอาไว้ก่อน ส่วนผู้เฒ่าทั้งหลายหากไม่ไหวจริงๆคงต้องปล่อยไป”

                ชายหนุ่มทั้งสี่เงยหน้ามองใบหน้างดงามของผู้สูงศักดิ์เพียงหนึ่งเดียวในห้องด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก

                ฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งมีท่าทีไม่แยแส เธอจำเป็นต้องช่วยเท่าที่ช่วยได้ แม้จะอยากเป็นแม่พระ แต่คนที่ช่วยไม่ไหวก็ไม่อาจเปลืองยาไปมากกว่านั้นได้

                “อ้อ...ศพผู้ที่ติดโรคให้ทำการเผาอย่างดีอย่าปล่อยให้เป็นแหล่งแพร่เชื้อได้” องค์หญิงน้อยกำชับอีกเรื่องสำคัญ

                “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋ชุนกังถอยออกไปเมื่อหมดเรื่อง

ช่วงที่ไป๋ชุนกังก้าวถอยย่อมเป็นจังหวะให้ ’ข่งซีห่าว’ รองแม่ทัพ บุตรชายแม่ทัพใหญ่คนปัจจุบัน เขารีบก้าวเข้ามาโค้งคำนับและเอ่ยคำด้วยความใจร้อน

                “องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ ขณะนี้แคว้นเยียนซึ่งอยู่ติดชายแดนของเราคงเห็นว่าอดีตฮ่องเต้สิ้นพระชนม์แล้ว บ้านเมืองไร้ผู้ปกครองจึงรวบรวมกองกำลังเตรียมบุกเข้ามาเพื่อชิงเมือง บิดาของกระหม่อมได้ข่าวมาจึงร้อนใจนักส่งกระหม่อมเข้ามากราบทูล ขอองค์หญิงเร่งตัดสินใจด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

                ชิงเมืองอีกแล้ว คนพวกนี้กินข้าวอิ่มไม่มีอะไรทำกันหรือไงนะ ยกพวกบุกตีฆ่าฟันแย่งชิงเมืองกันอยู่นั่น แล้วนางจะไปสู้อะไรกับเขาได้ นางเป็นแค่หญิงสาวแสนอ่อนแอเท่านั้น

                “ท่านรองแม่ทัพข่งคิดจะทำเยี่ยงไร”

                “บิดาของกระหม่อม เอ่อ...ท่านแม่ทัพใหญ่เห็นว่าควรเร่งรับสมัครเกณฑ์ทหารและส่งไปเพิ่มกองกำลังอย่างเร่งด่วน อีกทั้งยังต้องรวบรวมกำลังทหารมากฝีมือที่กระจัดกระจายอยู่ให้มารวมพลเตรียมการต่อสู้อีกทั้งคุ้มครองเมืองหลวงให้ปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ”

                เรื่องการทหาร ฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งไม่ค่อยถนัด เพราะไม่ค่อยได้ทำละครแนวนี้จึงได้แต่พยักหน้าเห็นดีเห็นงามไปด้วย

                “ข้าเห็นด้วย”

                “เช่นนั้นกระหม่อมจะเร่งออกไปจัดการโดยเร็วพ่ะย่ะค่ะ”

                ตัดสินใจไปสามเรื่อง เหลือเพียงชายหนุ่มคนสุดท้ายที่ยังยืนเฉยอยู่ซึ่งก็คือ’หวงฮุ่ยจือ’ บุตรชายราชครูหรือฮ่องเต้ซึ่งจ้าวเฟยเฟิ่งในนิยายเดิมเลือกแต่งงานด้วยนั่นเอง

                ฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งหันไปมองชายหนุ่มด้วยสีหน้านิ่งเฉยเพราะยังหมั่นไส้อยู่มากที่เขาไม่ใส่ใจหญิงสาวผู้งดงามเพียบพร้อมอย่างองค์หญิงน้อยนางนี้ กลับมัวแต่ไปเย่อกับสนมตามตำหนักต่างๆทุกคืน

                “หวงฮุ่ยจือ ข้าเรียกท่านมาด้วยเพื่อให้จดบันทึกเรื่องที่คุยกันในวันนี้ และส่งให้ท่านราชครู ก่อนการประชุมเช้ารุ่งขึ้น ให้ท่านราชครูเข้ามาพบข้าก่อนเพื่อปรึกษาหารือกันอีกที เข้าใจหรือไม่”

จ้าวเฟยเฟิ่งต้องการใช้ให้เขาเป็นแค่ผู้ส่งสารเท่านั้น ถึงอย่างไรความรู้ความสามารถด้านอักษรของเขาก็ไม่เป็นรองผู้ใด บิดาของเขายังนับเป็นอาจารย์ของนาง ปรึกษาผู้อาวุโสเอาไว้บ้างย่อมปลอดภัยกว่า