ตอนที่สี่ รอก่อน

ฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งหันไปมองชายหนุ่มด้วยสีหน้านิ่งเฉยเพราะยังหมั่นไส้อยู่มากที่เขาไม่ใส่ใจหญิงสาวผู้งดงามเพียบพร้อมอย่างองค์หญิงน้อยนางนี้ กลับมัวแต่ไปเย่อกับสนมตามตำหนักต่างๆทุกคืน

                “หวงฮุ่ยจือ ข้าเรียกท่านมาด้วยเพื่อให้จดบันทึกเรื่องที่คุยกันในวันนี้ และส่งให้ท่านราชครู ก่อนการประชุมเช้ารุ่งขึ้น ให้ท่านราชครูเข้ามาพบข้าก่อนเพื่อปรึกษาหารือกันอีกที เข้าใจหรือไม่”

                จ้าวเฟยเฟิ่งต้องการใช้ให้เขาเป็นแค่ผู้ส่งสารเท่านั้น ถึงอย่างไรความรู้ความสามารถด้านอักษรของเขาก็ไม่เป็นรองผู้ใด บิดาของเขายังนับเป็นอาจารย์ของนาง ปรึกษาผู้อาวุโสเอาไว้บ้างย่อมปลอดภัยกว่า

                เชอะ คิดจะเป็นตัวเลือกของนางเพื่อนั่งตำแหน่งฮ่องเต้หรือ

            ฝันไปเถอะ คราวนี้จงเป็นแค่ม้าใช้อยู่ข้างเก้าอี้ก็พอแล้ว

                องค์หญิงน้อยคิดอย่างกระหยิ่มใจ

                “เอาล่ะ หากหมดเรื่องแล้วก็ออกไปได้ จำไว้ว่าให้ส่งรายงานมาทุกสามวัน หากมีเรื่องเร่งด่วนให้รีบมารายงาน และอย่าให้มีการโกงกินหรือเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นโดยที่ข้าไม่รู้” องค์หญิงน้อยกำชับส่งท้ายแล้วมองส่งชายหนุ่มทั้งสี่ออกไป

                แค่นี้ พวกเขาก็คงไปบอกเล่าให้บิดาได้รับฟังแล้ว ว่านางไม่ใช่องค์หญิงน้อยไร้เดียงสาอีกต่อไป

            จ้าวเฟยเฟิ่งนางนี้จะปกครองบ้านเมืองด้วยตนเองอย่างดี

            ส่วนเหล่าชายหนุ่มน่ะหรือ

            รอต่อแถวไปก่อนเถอะ

            เอาไว้ว่างเมื่อไหร่ นางจะไปเล่นด้วยให้สาสมใจ

           

                เรื่องที่องค์หญิงจ้าวเฟยเฟิ่งเรียกขุนนางหนุ่มเข้าไปปรึกษาหารือและตัดสินใจเรื่องสำคัญอย่างเด็ดขาดทำให้ขุนนางอาวุโสต่างดิ้นพล่านด้วยไม่อาจยอมรับ

                พวกเขาอยากเห็นองค์หญิงน้อยผู้อ่อนแอและสั่งได้ต่างหาก ไม่อยากได้องค์หญิงผู้เก่งกาจ และมีวี่แววจะนั่งปกครองเมืองเองเช่นนี้

                “เจ้าบอกว่าองค์หญิงทรงสั่งการเองโดยไม่ปรึกษาผู้ใดเลยหรือ” อัครเสนาบดีจางเอ่ยถามบุตรชายทันทีที่ฟังจบ

                “ใช่ขอรับ นางเอ่ยอย่างเป็นขั้นเป็นตอนโดยไม่มีผู้ใดช่วยเหลือ อีกทั้งยังดูเหมือนคิดไปพูดไป ไม่ได้เตรียมการมาก่อน” จางชงเมิ่งเองย่อมรู้สึกแปลกใจ เขาเคยเห็นองค์หญิงมาหลายคราแต่ไม่เคยเห็นนางในลักษณะเช่นนี้มาก่อน

                ท่าทางเช่นนี้ของนางช่างชวนให้ค้นหาและปลุกความฮึกเหิมในใจยิ่งนัก

                ผู้บิดาได้เอ่ยบอกแล้วว่าจะส่งชื่อเขาให้องค์หญิงได้พิจารณาแต่งเป็นสวามี แม้จะต้องเปลี่ยนแซ่แต่บิดาของเขายังมีบุตรชายอีกหลายคน เรื่องนี้จึงไม่นำมาใส่ใจ ที่สำคัญกว่าคือต้องให้เขาได้นั่งครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้ต่างหาก

                เดิมทีเขาปฏิเสธอย่างแน่นหนัก ด้วยไม่อยากเป็นเพียงหุ่นเชิดของบิดา จึงยืนกรานไม่ยอมจนบิดาเปลี่ยนใจจะเสนอชื่อน้องชายคนรองแทนแล้ว

                “ท่านพ่อ ท่านยังอยากจะส่งข้าเข้าชิงตำแหน่งสวามีขององค์หญิงหรือไม่” จางชงเมิ่งตัดสินใจถาม

                “นั่นย่อมแน่นอน เจ้าทั้งฉลาด มีไหวพริบ เอาตัวรอดเก่ง เป็นตัวเลือกที่ดีกว่าน้องชายมาก เจ้าเปลี่ยนใจแล้วหรือ”

                “ใช่ ข้ายินดีเข้าแย่งชิงตำแหน่งนี้”

                “แต่องค์หญิงยังคงบ่ายเบี่ยงไม่ยอมพิจารณา พวกเราคงต้องกดดันนางให้มากขึ้นอีก จะปล่อยให้นางมัวแต่เล่นอยู่เช่นนี้ไม่ได้”

                ขุนนางอาวุโสพากันนัดพูดคุยในทางลับเพื่อหาทางกดดันองค์หญิงจ้าวเฟยเฟิ่ง แต่หญิงสาวหรือจะยินยอมให้พวกเขาได้ทำสำเร็จสมความตั้งใจ

                องค์หญิงน้อยรู้ดีว่าขุนนางต่างเห็นแก่ได้ แม้จะแบ่งฝ่ายชัดเจนแต่หากมีผลประโยชน์ที่มากกว่ามาเสนอ พวกเขาก็พร้อมจะเปลี่ยนข้างได้ราวจิ้งจกเปลี่ยนสี

                นางจึงส่งนางกำนัลน้อยไปกระจายข่าวยั่วยุทางโน้นทีทางนี้ที จนปั่นป่วนไปทั่ว อีกทั้งยังให้ขันทีเรียกชายหนุ่มมากหน้าหลายตาเข้ามาที่ห้องส่วนพระองค์ ทางหนึ่งเพื่อถามไถ่งานการ อีกทางเพื่อให้พวกเขาระแวงกันเองจนไม่ไว้วางใจซึ่งกันและกัน

                วันนี้เป็นลำดับของ’หลี่จิ่นติ้ง’ บุตรชายของเสนาบดีกลาโหม ซึ่งรับผิดชอบดูแลกรมอาวุธ และ’ฉีเซี่ยหลิว’ บุตรชายเสนาบดีกรมคลัง ซึ่งรับผิดชอบดูแลกรมอากร

                บิดาเหล่านี้ต่างส่งเสริมผลักดันบุตรชายของตนเองจนมีตำแหน่งใหญ่โตในกรมกองที่ตนเองดูแลอยู่ทั้งๆที่อายุยังไม่มาก บางคนมีความสามารถย่อมทำงานได้ดี แต่บางคนอาศัยเพียงเส้นสายของบิดาจึงเพียงนั่งเล่นเช้าชามเย็นชาม อย่างเช่นฉีเซี่ยหลิว คนนี้

                “อากรปีนี้น้อยกว่าเดิมมากนัก เพราะเหตุใดหรือ”

                “ปีนี้บ้านเมืองเราประสบทั้งภัยแล้ง ทั้งน้ำท่วม อีกทั้งฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล และยังเจอโรคระบาด อาจจะเกิดสงครามและชาวบ้านยังเกียจคร้านไม่ยอมทำมาหากินจึงไม่มีเงินทองให้เก็บเข้าคลังหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

                “ฟังแล้วบ้านเมืองของเราคงใกล้ล่มสลายแล้วสินะ” องค์หญิงน้อยประชดประชัน