LOGINฟุ่บ~~~~~~~~~ สองร่างกอดประสานกันแน่นโดยที่ร่างหนายังคงสอดใส่อยู่ด้านใน และเริ่มขยับอย่างช้า ๆ ไม่เร่งรีบหรือควบสะบัดแบบที่ชอบทำ “เอาแรงๆ สิ” “ขอฉันดี ๆ” ลูคัสกระซิบบอกข้างหูสวยและเอ่ยด้วยเสียงกระเส่าแกล้งเธอเล่น “ช่วยเอามิลินแรง ๆ ที ลูคัส” มิลินเอ่ยด้วยเสียงอ้อนและกอดก่ายชายหนุ่มไม่ปล่อย “เด็กดื้อ เธอทำตัวน่ารักผิดปกติ จนฉันไม่อยากไปสิงคโปร์แล้วสิ” “ฉันก็แค่อยากทำให้นายคิดถึงเฉย ๆ เอง ไม่ชอบเหรอ ไม่ทำแล้วก็ได้” “เดี๋ยวนี้มีงอน หึ” “ก็....อ๊า” ไม่ทันที่จะได้เถียง ร่างแกร่งก็ขยับใส่เข้ามาลึกขึ้นและจับขาเรียวยกขึ้นสูงหนึ่งข้าง และแทงแก่นกายเข้าใส่อย่างรัวและแรงตามที่ใจต้องการ ตับ! ตับ! ตับ! “อืม...อ๊า..โอ๊ย....ลึกเกินไป..มันหน่วง” ร่างบางเริ่มท้วงเพราะมันลึกเกินไปจนจุกท้องไปหมด “ขอแรง ๆ ไม่ใช่เหรอ นี่ยังไม่ถึงครึ่งเลยนะมิลิน” “ฮะ!.....ยังไม่ถึงครึ่งอะไรลูคัส” มิลินท้วงและตกใจถ้าเต็ม ๆ นี่เธอคงไม่ช้ำในตายเลยเหรอ “หึ หึ” ลูคัสหัวเราะในลำคอและจับร่างสวยติดกับเตียงแน่น ตับ! ตับ! ตับ! ร่างแกร่งทิ้งตัวลงมาหนัก ๆ แทบเป็นหนึ่งเดียวกับหญิงสาว และสวนแทงกดลงมาไม่ยั้ง ร่างบางหัวสั่น
ปึก ปึก ปึก!สะโพกแกร่งบดกระแทกใส่บั้นท้ายงอนงามไปไม่ยั้งที่ส่ายยั่วให้เขาหมดความอดทน จนเขาต้องการกระแทกลงไปหนัก ๆ ด้วยความดิบเถื่อนเผียะ!!มือหนาตีบั้นท้ายงอนด้วยความมันเขี้ยว ทั้งที่ยังสอดใส่อยู่ทางด้านหลัง มือก็บีบขย้ำเต้าอวบอย่างเมามัน“อ๊า~~ อือ ลูคัส”“ชอบไหม อยากให้แรงกว่านี้ไหม” ลูคัสถามด้วยเสียงกระเส่าและหอบเล็กน้อย“อะ อืม แรงอีก...โอ้วววว....อ๊า..อะ..อร๊าย” ร่างบางครางออกมาทันทีเมื่อเธอสั่ง เขาก็ใส่เข้ามาทันทีด้วยความเร็วและแรงตับ ตับ ตับ!!ยังไม่ทันขาดคำร่างแกร่งจัดการสอดใส่กระแทกเข้ามาไม่ยั้งด้วยความแรง แต่ก็เสียวแปล๊บไปทั่วร่าง“อืม แรงอีกลูคัส อร๊ายยย~~” หล่อนขอให้เขาแรงอีกทั้งที่ตัวเธอตอนนี้โยนไปมาด้วยแรงกระแทกกระทั้นจากร่างแกร่งสวบ! ตับ! ตับ! ปึก!ลูคัสกัดฟันและจิกนิ้วเท้าแน่นเพื่อทรงตัวให้แก่นกายกระแทกใส่แรง ๆ ที่ร่องสวาทตามที่หญิงสาวขอ และควบเข้าออกเหมือนม้าพยศที่ดุร้ายไม่สามารถควบคุมได้ และอยากจะตีให้เธอตายคาแก่นกายของเขาให้รู้แล้วรู้รอด“อะ อ๊า อ๊า~.”มิลินร้องครางพึงพอใจและขยับเอวคอดตามจังหวะที่ม้าหนุ่มควบใส่เข้ามาอย่างคึกคะนองเสียงครวญครางดังอื้ออึงประสานเสี
“ว่าไงนะ! วาคิม” “คุณหลินครับ เธอแอบตามคุณมิลินไป และเข้ามาทำร้ายคุณมิลินครับ” “กูให้ไปมึงดูแล มึงปล่อยให้มิลินเจ็บแบบนี้ได้ไง” ลูคัศตวาดลั่นเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาแล้วเห็นรอยแรงที่แขนและมีเลือดซิบจากการโดนเล็บข่วน “อย่าโทษวาคิมเลย ฉันสั่งให้วาคิมรอข้างนอกเองเพื่ออยากซื้อของได้สะดวกขึ้น ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงของนายจะตามมาหึงหวงฉัน” “ผู้หญิงของฉันมีแค่เธอคนเดียวมิลิน คนอื่นแค่ของที่กินชั่วคราวเท่านั้น” ลูคัสพูดและมองหน้าหญิงสาวที่จ้องเขาไม่วางตา ที่เขาบอกเธอคือผู้หญิงของเขาแค่คนเดียว “ฉันไม่ได้เป็นไรมากแค่รอยข่วนเอง” มิลินยกแขนให้ลูคัสดูว่ามีแค่รอยข่วนจริง ๆ “ใครก็มาทำร้ายผู้หญิงของฉันไม่ได้ ถ้าฉันไม่อนุญาต ถ้าใครมันทำเธอเจ็บได้ก็มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น...วาคิม” ลูคัสบอกด้วยเสียงกร้าวและเรียกลูกน้องเสียงเข้ม “ครับคุณลูคัส” “ส่งคนไปจัดการสั่งสอนให้จำว่าอะไรควรเข้าใกล้หรือไม่ควรเข้าใกล้” “ครับ” วาคิมพยักหน้ารับทราบและออกไปจัดการตามคำสั่งทันที ลูคัสจ้องร่างบางไม่วางตาและรู้สึกโกรธที่เธอปล่อยให้คนอื่นมารังแกโดยง่ายได้ยังไง ทำไมไม่สู้คน “มานี่มิลิน” ร่างบางเดินเข้ามาหาร่างสูงที
“มีเรื่องอะไร” ลูคัสถามลูกน้องเสียงเข้มเมื่อยังคงเงียบไม่ยอมรายงาน “เอ่อ....คือว่า..” “มีอะไร อยากให้กูกระทืบก่อนไหมถึงจะพูดได้” ลูคัสถามเสียงเขียวเพราะลูกน้องอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดสักที “ไม่ครับนาย เออคือมีผู้หญิงมาหานายครับอยู่ข้างนอก ผมไล่เธอไปแล้ว แต่เธอไม่ยอมไป แถมขู่ว่าจะให้นายจัดการผมครับ” ลูคัสขมวดคิ้วว่าผู้หญิงคนไหนกล้าเข้ามาระรานพื้นที่ส่วนตัวของเขา เพราะปกติเวลาเขากินจะกินข้างนอกไม่พาเข้าบ้าน ยกเว้นผู้หญิงคนเดียวที่เขาให้อยู่ก็คือของเดิมพันชิ้นเลิศของเขาเท่านั้น แล้วใครมันกล้าเข้ามาถึงถิ่นของเขาแบบนี้ “อยู่นั้นครับ” ลูกน้องชี้ไปที่หน้าประตูบ้านที่มีผู้หญิงสวยหุ่นนางแบบยืนเกาะอกด้วยอารมณ์ไม่พอใจ “คุณลูคัสค่ะ หลินเองค่ะ” “เธอกล้ามาที่บ้านฉันเลยเหรอ..หลิน” ลูคัสถามด้วยความไม่พอใจที่ผู้หญิงตรงหน้าช่างกล้ามาก “หลินคิดถึงคุณค่ะ คุณลูคัสไม่ติดต่อมาหาหลินเลยหลายอาทิตย์แล้วนะคะ” “ถ้าฉันไม่เรียกทีหลังอย่าสะเออะมาที่บ้านฉันอีก” “ทำไมคะ ทำไมอีนังนั่นถึงอยู่ได้ละคะ ทั้งที่มันก็เป็นผู้หญิงของคุณเหมือนกับหลิน ทำไมมันได้อยู่กับคุณลูคัสละค่ะ หลินไม่ยอม” “ออกไปหลินก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากก
“อือ” มิลินขยับตัวด้วยความเมื่อย ลืมตามองชายหนุ่มด้านข้างที่ยังหลับสนิท โดยมือหนากอดเอวเธอแน่น มือบางค่อย ๆ แกะออกแผ่วเบาและก้าวขาลงจากเตียง“โอ๊ยยย...แสบ เวลานายเอาแต่ละที เหมือนอดอยากมาจากไหนลูคัส” มิลินบ่นเบา ๆ ที่ขยับแล้วรู้สึกเจ็บที่กลางกายเพราะเมื่อคืนถึงบ้านชายหนุ่มก็จัดการเธอทันที กินดุแบบที่เขาชอบทำเป็นประจำและไม่มีความอ่อนโยนนุ่มนวลเหมือนเคยขาเรียวค่อยก้าวอย่างช้า ๆ เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มตื่นมากวนเธออีกรอบ เพราะเขาพึ่งจัดชุดใหญ่ไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เองถ้าเขาตื่นมาแล้วต้องการเซ็กซ์จากเธออีก เธอคงตายแน่ ๆ เพราะรับไม่ไหวแล้วร่างเล็กแบบบางจัดการทำความสะอาดร่างกายเรียบร้อยแล้วก็รีบลงมาทำอาหารเช้าง่าย ๆ เหมือนเคยเพื่อรอให้คนบนห้องตื่นมาแล้วจะได้รับประทานตอนร้อน ๆ“อือ หอมจัง”“อุ๊ย..” มิลินสะดุ้งเมื่อมือหนามาสวมกอดทางด้านหลังเขาเดินเข้ามาแบบเงียบ ๆ และกระซิบเสียงแหบพร่าแถวใบหูของเธอ“หอมจัง หิวซะแล้วสิ”“หิวก็ไปนั่ง เสร็จพอดี” มิลินบอกและดันให้ชายหนุ่มออกห่าง“หิวอย่างอื่น”“ว้าย!!" หล่อนกรีดร้องเบา ๆ เมื่อร่างหนาจับเธออุ้มให้นั่งบนโต๊ะ “ไม่เอาแล้วนะ ตรงนี้เดี๋ยวลูกน้องนายเข้
ท่าเรือส่งสินค้าเดเนสไทเปมองมิลินหญิงสาวที่ตนรักที่เดินเคียงคู่มากับชายที่ตนเกลียด เขามองหญิงสาวที่เดินหน้านิ่งใส่แว่นตาดำอันใหญ่ปกปิดดวงตาคู่สวย เขามองสำรวจก็เห็นมีสิ่งผิดปกติที่ลำตัวตรงแขนเรียวมีรอยแดงทั่วแขนเป็นทางยาว ไทเปขมวดคิ้วแน่นและสาวเท้าเข้ามาประชิดร่างบางทันที“มิลิน! มันทำร้ายเธอใช่ไหม” ไทเปจับแขนเรียวมาสำรวจดูและพูดด้วยเสียงสั่นที่เต็มไปด้วยความโกรธ“สำรวจพอแล้ว ก็ปล่อยผู้หญิงของกูซะ กูให้โดนตัวขนาดนี้ก็บุญหัวมึงแล้วไทเป”“หน้าตัวเมีย มึงทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้ได้ไงว่ะ” ไทเปขึ้นเสียงด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป“ผู้หญิงของกู กูจะทำอะไรก็ได้” ลูคัสลอยหน้าลอยตาตอบโดยไม่มีอาการเดือดร้อนใด ๆ ทั้งสิ้น ยิ่งเพิ่มบันดาลโทสะให้ชายหนุ่มอีกคนเป็นอย่างมากหมับ!!“มึงแม่ง..หน้าตัวเมียว่ะ” ไทเปจับคอเสื้อลูคัสแน่น และเอ่ยด้วยความโกรธจนถึงที่สุด อยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปลูกน้องลูคัสเตรียมวิ่งเข้ามา แต่ชายหนุ่มยกมือห้ามและกระตุกยิ้มให้ชายตรงหน้าอย่างไม่รู้ร้อน“ถามมิลินสิ เต็มใจให้กูทำรึเปล่า” ลูคัสพูดด้วยเสียงกร้าวและยิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่างให้ชายหนุ่มที่







