ตอนที่32 ไหว้พ่อแม่

ตอนที่32 ไหว้พ่อแม่

หลังจากเสร็จธุระเรื่องงานที่เมืองหลวงแล้วชาร์วีก็พาหญิงสาวไปบ้านที่ตั้งอยู่ชานเมืองห่างไกลผู้คน

เฮลิคอปเตอร์ขึ้นบินจากกรุงลอนดอนทะยานสู่เขตนอกเมืองที่โอบล้อมด้วยทะเลและภูเขา คฤหาสน์หลังใจที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางทุ่มหญ้าเขียวขจี เฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่ลานหญ้าบริเวณหน้าบ้าน

“ที่นี่บ้านคุณเหรอคะ” ดวงตากลมโตมองสำรวจบริเวณรอบ ๆ ที่ล้อมรอบด้วยธรรมชาติไกลสุดลูกหูลูกตา

“ใช่ บ้านของแด๊ดกับมัม” ร่างสูงเดินนำเข้าไปด้านในที่มีคนดูแลบ้านมายืนรอต้อนรับตรงประตูทางเข้า

“สวัสดีค่ะนาย/นายหญิง” ทั้งหมดก้มหัวให้และกล่าวทักทายชายหนุ่มเมื่อเดินผ่านไป รวมทั้งกล่าวทักทายพลอยใสด้วย

“สวัสดีค่ะคุณธารา” อยู่บ้านนี้ธาราจะอยู่ในฐานะลูกชายบุญธรรมของบ้านฮาร์เปอร์เพราะครั้งยังเด็กธาราและชาร์วีเกิดและโตที่นี่ ก่อนที่พ่อของชาร์วีจะวางมือจากธุรกิจที่นี่และย้ายถิ่นฐานไปอยู่เมืองไทย

“ชาร์วีมึงจะให้พลอยใสพักห้องไหน” ธาราถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาหย่อนสะโพกลงนั่งตรงโซฟาห้องรับแขก

“นอนกับกู”

“ไอ้ชาร์” ทั้งสองฟาดฟันกันด้วยสายตา ต่างไม่มีใครยอมใคร

“พลอยใสขึ้นห้อง” พลอยใสจำเป็นต้องเดินตามชาร์วีขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นห้องนอนของชายหนุ่มที่อยู่ปีกซ้ายของบ้าน ส่วนห้องของธาราจะอยู่ปีกขวา

เช้าวันต่อมา

บรรยากาศสดชื่นยามเช้าที่รายล้อมไปด้วยธรรมชาติที่สมบูรณ์ ชาร์วีเดินพาหญิงสาวไปทางด้านหลังบ้านซึ่งอยู่ติดกับเนินเขา ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลกสีดำเดินถือช่อดอกไม้สีขาวช่อโตเดินขึ้นไปยังเนินเขา

หลุมฝังศพที่มีป้ายชื่อและรูปถ่ายของชายหญิงคู่หนึ่งติดอยู่ด้านหน้า คาดว่าจะเป็นพ่อและแม่ของชายหนุ่ม ดอกไม้ช่อโตถูกวางลงตรงหน้าหลุมศพก่อนจะถอยหลังเดินกลับมายืนข้างหญิงสาว

“เข้าไปไหว้พวกท่านสิ”

“หนูเหรอคะ”

“เธอเป็นเมียฉันไหมล่ะ เข้าไปไหว้พ่อผัวแม่ผัวแล้วขอขมาพวกท่านซะสิที่เธอล่วงเกินฉัน” ชาร์วีบอกออกไป เหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่บริเวณนั้นได้ยินถึงกับหลุดขำออกมากับคำพูดของเจ้านาย

“หนูไม่ใช่เหรอคะ ที่ต้องพูดแบบนั้น”

“เธอไม่มีพ่อกับแม่ที่ฉันต้องไปขอขมาพวกท่าน เพราะฉะนั้นเธอก็ขอขมาพ่อกับแม่ฉันแทนนะถูกแล้ว” ชาร์วียังยืนยันคำพูดของตัวเองหนักแน่น

“ก็ได้ค่ะ” พลอยใสไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับมาเฟียหนุ่มจึงต้องทำตามคำสั่ง

ร่างบางเดินไปนั่งคุกเข่าต่อหน้ารูปถ่ายพร้อมกับจุดธูปและบอกกล่าวแก่ดวงวิญญาณของผู้ใหญ่ทั้งสอง

“ดอกไม้นี่ของใคร” ชาร์วีหันไปถามบอดี้การ์ดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ที่วางอยู่ก่อนหน้าที่เขาจะมาถึง

“ของคุณธาราครับ เห็นเดินขึ้นมาบนนี้ตั้งแต่เช้ามืดครับ”

“แล้วมันหายหัวไปไหน”

“ออกไปขับเจทสกีบนเขากับพี่เนทครับ และฝากบอกว่าถ้านายตื่นแล้วให้นายเคลียร์งานที่พี่ลุคค์ส่งมาให้ทางอีเมลด้วยครับ” บอดี้การ์ดรายงานออกไปตามที่ธาราสั่งไว้

“ไอ้ห่า ออกไปขับเจทสกีแล้วทิ้งงานไว้ให้กูทำเนี่ยนะ” ปากหยักสบถด่าออกไปอย่างหัวเสีย พลอยใสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แอบอมยิ้มจนบอดี้การ์ดเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้

“พวกมึงยิ้มกันทำห่าอะไร” เสียงเรียบตะโกนด่าออกไป

“เอ่อ..นายครับ ยังมีอีกเรื่องหนึ่งครับ”

“เรื่องอะไรก็รีบพูดมา กูจะรีบไปทำงาน” มาเฟียหนุ่มหันกลับมาและตะโกนถามออกไปเสียงดังลั่นบ้าน

“สาย ๆ คุณธาราจะมารับนายหญิงขึ้นเขาไปขับเจทสกีด้วยครับ”

“กูไม่อนุญาต” ชาร์วีตะโกนกลับไปดังลั่น บอดี้การ์ดทุกคนต่างหวาดกลัวก้มหน้างุดไม่กล้ามองหน้าเจ้านายหนุ่ม

“กูไม่ได้ขออนุญาต กูแค่บอกให้มึงทราบ พลอยใสไปเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าพี่เตรียมไว้ให้แล้วในถุง” ถุงกระดาษที่มีโลโก้แบรนด์ดังติดอยู่ด้านข้างส่งให้หญิงสาว พลอยใสยื่นมือมารับและรีบวิ่งขึ้นห้องเพื่อที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ทำไมมึงไม่ทำงานที่ไอ้ลุคค์ส่งมา” ชาร์วีหันไปถามธาราเมื่อเจอเจ้าตัวพอดี

“เป็นหน้าที่ของมึงทำไมกูต้องทำ” ธาราตอบกลับและเดินผ่านหน้ามาเฟียหนุ่มเข้าไปนั่งรอพลอยใสด้านใน

“ไอ้ธารา”

“งานที่นี่กูจัดการเสร็จหมดแล้วส่วนงานที่ไทยมึงก็จัดการเอง หรือมึงจะให้พลอยใสเป็นคนทำ ก็ได้นะกูจะได้บอกเธอว่าไปขับเจทสกีไม่ได้แล้วต้องอยู่ทำงานแทนมึงให้เสร็จก่อน” ธาราถามชาร์วีกลับไป

“จะไปไหนก็ไปไอ้ห่า คุยกับมึงแม่งเสียอารมณ์ฉิบหาย” ชาร์วีเป็นฝ่ายยอมแพ้หรือเรียกว่าพ่ายแพ้จะถูกต้องกว่า ยอมทำงานที่ลุคค์ส่งมาให้เอง

ชาร์วีพักอยู่บ้านตากอากาศสองวันก็ต้องบินไปดูกาสิโนสาขาใหม่ที่ฮ่องกงที่เคนเป็นคนดูแลอยู่ ตั้งแต่เปิดสาขาที่นี่ชาร์วียังไม่ได้เข้ามาตรวจดูความเรียบร้อยเลย

ฮ่องกง

บ่อนกาสิโนถูกกฎหมายที่ตั้งอยู่เขตปกครองพิเศษฮ่องกงที่เป็นย่านของนักเสี่ยงโชคที่พากันเดินทางมาเสี่ยงโชค บางรายดวงดีก็ได้เงินจำนวนมหาศาลติดมือกลับบ้านไป บางรายดวงไม่ดีก็หมดตัว บางรายถึงขึ้นมีหนี้สินติดตัวกลับไปด้วยก็มี

“เนท ดูแลพลอยใสด้วย พาเธอเดินดูรอบ ๆ ก็ได้เดี๋ยวฉันขึ้นไปดูงานข้างบนกับไอ้ธารา” ตอนนี้เป็นช่วงหัวค่ำนักเสี่ยงดวงยังไม่มากันมากนักพลอยใสจึงสามารถเดินดูบริเวณรอบ ๆ กาสิโนได้เพราะมีเหล่าบอดี้การ์ดของฮาร์เปอร์กระจายตัวรักษาความปลอดภัยอยู่โดยรอบอยู่แล้ว

“คุณพลอยใสอยากลองเล่นดูไหมครับ” หญิงสาวเดินมาหยุดหน้าตู้เครื่องเสี่ยงโชคหน้าตาเหมือนตู้เกมที่มีสัญลักษณ์รูปต่าง ๆ โชว์อยู่หน้าจอ

“หนูเล่นได้เหรอคะ”

“ได้ครับ รอเดี๋ยวนะครับเดี๋ยวผมไปแลกชิปมาให้” หญิงสาวยืนพินิจพิเคราะห์เจ้าเครื่องเสี่ยงโชคระหว่างรอเนท

“มาแล้วครับ” เนทส่งชิปจำนวนหนึ่งที่ใช้ชื่อเจ้านายไปแลกมาให้หญิงสาวหยอดตู้เครื่องเล่น

“เกมนี้แจ็กพอตสิบล้านเลยนะครับ” เนทบอกหญิงสาวออกไปเพราะเครื่องเสี่ยงโชคแต่ละเครื่องที่ตั้งอยู่กาสิโนแห่งนี้รางวัลแจ็กพอตค่อนข้างสูงจึงทำให้เรียกนักเสี่ยงโชคมากองรวมกันอยู่ที่นี่ในแต่ละคืนหลายร้อยคน และเงินหมุนเวียนต่อคืนหลายร้อยล้าน

“ถ้าหนูได้หนูจะแบ่งให้พี่เนทครึ่งหนึ่งนะคะ” หญิงสาวหยอดชิปและกดปุ่มสตาร์ต เครื่องเริ่มทำงานและออกรางวัลที่หญิงสาวได้รับเป็นชิปจำนวนครึ่งหนึ่งที่หยอดลงไปก่อนหน้า

“ครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ ถ้าไม่ได้หนูจะพังเครื่องนี้ทิ้งเลยคอยดู” หญิงสาวพูดออกไปด้วยความโมโหที่วงล้อขอเธอมาหยุดตำแหน่งข้างรางวัลแจ็กพอตอยู่หลายครั้ง

“ถึงกับพังเลยเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ หนูโมโหมาก มาหยุดข้าง ๆ แจ๊กพอตตั้งหลายครั้ง”

“ถ้างั้นลองใหม่ครับเผื่อครั้งนี้จะได้ ผมว่าเจ้าที่ที่นี่น่าจะกลัวคุณพลอยใสนะครับ” เนทพูดติดตลกเพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางได้แน่นอนนอกซะจากคนนั้นจะดวงดีจริง ๆ

“เย้!! พี่เนทเรารวยแล้ว” หญิงสาวกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเมื่อเครื่องมาหยุดตรงตำแหน่งแจ็กพอตพอดี ชิปราคาสิบล้านหล่นลงมาจากช่องรับรางวัล

“เราต้องเอาชิปไปแลกตรงนั้นครับ” เนทเดินนำหญิงสาวไปยังเคาน์เตอร์แลกเงินแบบงง ๆ เงินสดสิบล้านบาทถูกวางกองตรงหน้าหญิงสาวท่ามกลางสีหน้างุนงงของพนักงาน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนได้รับรางวัลแจ็กพอตมูลค่าสูงขนาดนี้

ก่อนหน้านั้น (ด้านบนห้องควบคุม)

“นายจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอครับ” เคนที่ทำหน้าที่ดูแลควบคุมเครื่องเสี่ยงโชคทุกเครื่องที่ตั้งอยู่ภายในกาสิโนแห่งนี้ถามขึ้น

“กูสั่งให้ทำก็ทำเถอะน่า”

“รางวัลแจ็กพอตเลยนะครับ”

“เออ..แค่สิบล้าน ไม่ได้ทำให้บ่อนกูเจ๊งหรอก”

“เรียบร้อยครับนาย เครื่องนายหญิงได้รับรางวัลแจ็กพอต”

ด้านล่าง

ชาร์วีเดินกลับลงมาด้านล่างอีกครั้งหลังจากตรวจความเรียบร้อยเสร็จ พลอยใสดีใจรีบเอาเงินรางวัลที่ได้มาหลังจากแบ่งครึ่งกับเนทเรียบร้อยให้ชายหนุ่มดู

“คุณ หนูไปเล่นเครื่องนั้นหนูได้รางวัลแจ็กพอตมาด้วยนะคะ ดูสิตั้งห้าล้านเชียวนะคะ”

“เธอว่าอะไรนะ ห้าล้านอย่างนั้นเหรอ” ชาร์วีหยุดชะงักฝีเท้าและหันกลับมามองหน้าหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยถามย้ำออกไป

“ใช่ค่ะห้าล้าน หนูแบ่งคนละครึ่งกับพี่เนท”

“ฮะ! แบ่งคนละครึ่งกับไอ้เนท เธอเอาเงินห้าล้านไปแบ่งให้ไอ้เนทอย่างนั้นเหรอพลอยใส” ชาร์วีพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดทั้งที่ในใจร้อนรุ่มแทบลุกเป็นไฟ

“ใช่ค่ะ หนูรับปากพี่เนทไว้ว่าถ้าได้รางวัลแจ็กพอตหนูจะแบ่งกับพี่เนทคนละครึ่ง พอได้มาจริง ๆ หนูก็แบ่งกับพี่เนทคนละห้าล้านค่ะ” หญิงสาวตอบออกไปตามความจริง

“เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอได้เงินสิบล้านนี้มายังไง” ชาร์วีถามหญิงสาวขึ้นอีกครั้ง

“หนูก็กำลังบอกคุณอยู่นี่ไงคะ ว่าหนูเล่นได้รางวัลแจ็กพอตมา” ความใสซื่อของหญิงสาวชาร์วีถึงกับคิ้วขมวดเมื่ออยู่ ๆ เขาต้องมาเสียเงินให้กับบอดี้การ์ดถึงห้าล้านเพราะความใสซื่อของเมียตัวเอง

“ฮึ..อยู่ดีไม่ว่าดีเป็นไงต้องเสียเงินให้ไอ้เนทฟรี ๆ ห้าล้าน ไม่โง่จริงทำไม่ได้นะชาร์ แต่เงินแค่นี้บ่อนมึงคงไม่เจ๊งหรอกใช่ไหม” ธาราพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้ชาร์วียืนหัวเสียแต่ทำอะไรไม่ได้พร้อมกับพลอยใสที่มองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจว่าทั้งสองกำลังคุยเรื่องอะไร แล้วทำไมไม่มีใครดีใจที่เธอได้เงินรางวัลนี้มาเลย

“เพราะหนูเล่นได้รางวัลจากกาสิโนของคุณใช่ไหมคะ คุณถึงทำหน้าแบบนี้” ใบหน้าเรียวเล็กที่ยิ้มดีใจแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าลงทันที

“ไม่เกี่ยวกับเธอ เงินนั่นก็เอามาใช้บ้างนะไม่ใช่เก็บไว้ให้ปลวกมันกินหมด”