ตอนที่31 สถานะเปลี่ยนไป

ตอนที่31 สถานะเปลี่ยนไป

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!

“ไอ้ชาร์” เสียงเคาะประตูบวกกับเสียงตะโกนเรียกอยู่หน้าห้องจากมือขวาคนสนิท

แอ๊ด…

“มึงจะแหกปากอะไรนักหนาไอ้ธารา” ชาร์วีเปิดประตูออกมาหลังจากที่จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวแล้วเสร็จ

“พลอยใสอยู่ไหน” ร่างสูงตรงเข้ามาด้านในทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบ

พลอยใสนอนหลับอยู่บนเตียงในชุดนอนตัวใหม่ที่ชาร์วีเป็นคนจัดการใส่ให้เธอหลังเสร็จภารกิจรัก

“มึงทำอะไรพลอยใส” สายตาคมตวัดมองหน้าเจ้านายหนุ่มเอ่ยถามเสียงลอดไรฟัน

“อย่ามาถามคำถามโง่ ๆ กับกู ทั้งที่มึงก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว” ชาร์วีไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนแก่ธารา แต่คำพูดที่พูดออกมานั้นอธิบายถึงเหตุการณ์ที่พึ่งจบลงได้เป็นอย่างดี

“มึงรู้ใช่ไหมว่าต่อไปเธอต้องเจอกับอะไร ถ้ามึงไม่คิดจะปกป้องดูแลเธอมึงทำทำไม” ถึงตอนนี้ธาราเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของชาร์วีที่มีต่อหญิงสาว ความกังวลปนสงสารกำลังก่อตัวขึ้นในจิตใจบอดี้การ์ดหนุ่ม ดวงตาคมเข้มถึงกลับน้ำตาคลอด้วยความสงสาร

“กูดูแลเธอได้มึงจะกังวลเชี่ยอะไรนักหนา”

“ในฐานะอะไรชาร์ มึงดูแลเธอในฐานะอะไร เด็กในการปกครองอย่างนั้นเหรอ” ธาราที่ผิดหวังกับคนตรงหน้าที่โตมาด้วยกัน

“พลอยใสเป็นเมียกู มึงออกไปได้แล้วกูจะพักผ่อน” เมื่อได้รับคำตอบจากชาร์วีธาราก็เบาใจลงมาหน่อย จึงยอมที่จะเดินถอยกลับออกมา

พลอยใสตื่นขึ้นมาตอนเช้ากับอากาศที่เย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูก ร่างบางใต้ผ้าห่มผืนหนาค่อย ๆ ขยับร่างกายที่เจ็บช้ำไปทั้งตัวก่อนจะเริ่มคิดทบทวนถึงเรื่องราวเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ความทรงจำฉายชัดในหัว ปิดเปลือกตาลงอย่างคนที่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ในใจจะแอบกังวลอยู่ไม่น้อยกับสถานการณ์ต่อจากนี้

หญิงสาวค่อย ๆ ขยับตัวออกจากวงแขนที่โอบรัดเธอไว้ทั้งคืนอย่างแผ่วเบาโดยไม่โวยวายอะไร แล้วค่อย ๆ เดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองโดยไม่ปลุกชาร์วีที่กำลังดูเหมือนว่านอนหลับสนิท แต่ความจริงชายหนุ่มตื่นตั้งแต่ที่เธอขยับตัวออกจากอ้อมกอดเขาแล้ว

ชาร์วีลืมตาขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงปิดประตู สายตาที่มองไปยังห้องน้ำนั้นมากมายหลายความรู้สึก เขาเองก็ยังแยกไม่ออกว่าตอนนี้มีความรู้สึกแบบไหน แต่ที่แน่ ๆ ชาร์วีบอกกับตัวเองว่าเขารู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นเจ้าของเธอรวมถึงรู้สึกหวงแหนร่างกายนั้นอย่างบอกไม่ถูก ร่างสูงลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่ปลายเตียงขึ้นมาสวมทับร่างเปลือยเปล่าของตนเอง ก่อนจะกลับไปนั่งพิงหัวเตียงและหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดทำงาน พลอยใสที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำมาพร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ซึ่งเป็นชุดเดิมที่เธอใส่เมื่อคืน หญิงสาวชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่ยังนอนหลับอยู่ก่อนหน้าลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงและกำลังมองมาที่เธอ

“คุณวีจะรับอาหารเช้าเป็นอะไรดีคะ” พลอยใสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคงนัก

“วันนี้เธอไม่ต้องออกไปทำงานพักอยู่ที่ห้องนี่แหละเดี๋ยวฉันออกไปกับธาราเอง” เสียงเรียบไม่ได้ตอบในสิ่งที่เธอถามแต่กลับออกคำสั่งโดยไม่ได้เงยหน้ามามองเธอแม้แต่น้อย พลอยใสไม่ได้ถามหาเหตุผลที่เขาไม่ให้เธอติดตามไปด้วยและก็ยินดีทำตามที่ชายหนุ่มสั่งแต่โดยดี

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเรียกให้พลอยใสและชาร์วีหันไปมองตามเสียงพร้อม ๆ กันก่อนที่หญิงสาวจะเป็นคนเดินไปเปิด

“เชิญค่ะ” เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าห้องพลอยใสก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบปรับสีหน้ากลับมาให้เป็นปกติ

“พี่เอาชุดมาให้เปลี่ยน อาหารเช้าและยาวางอยู่บนโต๊ะอาหาร ทานข้าวเสร็จอย่าลืมทานยาด้วย” ธาราพูดจบก็หันหลังเดินกลับออกไปทันที คืนพื้นที่ส่วนตัวให้เจ้านายและหญิงสาว

อาหารเช้าสองชุดถูกจัดมาพร้อมทาน พลอยใสปฏิเสธไม่ได้ที่จะร่วมโต๊ะทานอาหารเช้าเพราะอาหารถูกจัดมาเรียบร้อยแล้ว เธอจึงนั่งทานอาหารอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไรและก็ไม่กล้าสบตากับเจ้านายหนุ่ม เมื่อทานไปได้ครึ่งชามก็รู้สึกอิ่มขึ้นมาดื้อ ๆ จึงวางช้อนลง สายตาคมช้อนมองหญิงสาวก่อนจะพูดขึ้น

“ทานให้หมด เมื่อคืนใช้แรงไปเยอะไม่ใช่หรือไง ทานหมดแล้วก็รีบทานยา” คำพูดที่ดูเหมือนห่วงใยแต่แฝงไปด้วยคำสั่งทำให้พลอยใสจำใจตักอาหารในจานขึ้นมาทานต่อจนหมด ก่อนจะหยิบยาในแก้วที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคือยาอะไรบ้างขึ้นมากินโดยไม่คิดที่จะถามอะไรให้อีกฝ่ายต้องรำคาญ

พลอยใสกลายเป็นใบ้ไปโดยปริยายตั้งแต่ทานข้าวเสร็จ ชาร์วีก็อ้อยอิ่งกับการทานอาหารเช้าและทำงานในไอแพดไปด้วย

“นายครับ ใกล้ถึงเวลานัดแล้วครับ”

เสียงเคาะประตูพร้อมเสียงเรียกจากเลขาคนสนิทที่ดังมาจากหน้าห้องไม่ได้มีผลให้ชาร์วีรู้สึกกระตือรือร้นหรือเร่งรีบแม้แต่น้อย แต่กลับเรียกพลอยใสให้เข้ามาหา หญิงสาวเดินมาอย่างว่าง่ายก่อนจะถูกคว้าเอวให้มานั่งลงบนตัก มือหนายกขึ้นทาบตรงหน้าผากมนเพื่อเช็กอุณหภูมิของร่างกายโดยไม่ได้พูดอะไร เธอตกใจกับการกระทำของเขาเล็กน้อยแต่ก็ยอมอยู่นิ่ง ๆ ให้ชายหนุ่มทำตามอำเภอใจ

“ฉันออกไปพบลูกค้าแค่สองชั่วโมงแล้วจะรีบกลับมา นอนพักรอไปก่อนถ้าบ่าย ๆ อาการดีขึ้นจะพาออกไปเดินเที่ยว” เสียงทุ้มบอกออกไปโดยที่หญิงสาวไม่ได้เอ่ยถามอะไร

“ค่ะ” พลอยใสตอบแบบคนไม่มีแรงเพราะกำลังถูกใบหน้าคมซุกไซ้ซอกคอ จากตอนแรกที่แค่จะเช็กให้แน่ใจว่าหญิงสาวมีไข้หรือเปล่า แต่พอได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายสาวชาร์วีก็อยากสัมผัสมากขึ้น ร่างบางถูกยกขึ้นจากตักเพื่อเปลี่ยนท่าให้หันหน้าเข้าหา ริมฝีปากหยักได้รูปประกบลงบนริมฝีปากที่นุ่มชื้นแล้วจูบอย่างอ้อยอิ่ง มือหนาเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเม็ดหน้าของเสื้อที่เธอสวมใส่ ก่อนจะล้วงเข้าไปสัมผัสบีบเคล้นหน้าอกอวบ

“พี่ธารารออยู่หน้าห้องนะคะ” เสียงพูดที่ดูติดขัดเพราะเริ่มเคลิ้มตามสัมผัสรักที่ถูกปรนเปรอบอกกับชายหนุ่มเมื่อปากเธอเป็นอิสระ

“ให้มันรอไป”

ชาร์วียังหาความสุขกับร่างกายหญิงสาวราวกับว่าเป็นขนมหวานหลังจากทานอาหารคาวเสร็จโดยไม่สนใจเสียงเรียกของมือขวาที่ตะโกนเข้ามาเป็นระยะ

“ไอ้ชาร์!! ถ้ามึงไม่ออกมากูจะยกเลิกนัดลูกค้าเดี๋ยวนี้ เงินแค่สี่สิบห้าสิบล้านมึงคงไม่สนใจหรอกใช่ไหม”

“เลื่อนนัดออกไปอีกครึ่งชั่วโมง” เสียงเข้มตะโกนสวนออกไปให้คนที่อยู่หน้าห้องได้ยิน ก่อนจะกลับมาสนใจหญิงสาวที่อยู่บนตักอีกครั้ง

ร่างบางถูกอุ้มในท่าเจ้าสาวไปยังเตียงนอนแล้ววางลงอย่างแผ่วเบา ปากหนาได้รูปเริ่มครอบครองทรวงอกอิ่มอย่างหิวกระหายแล้วลากไล้ลงมายังหน้าท้องแบนราบ มือหนาลูบไล้ไปทุกสัดส่วนที่ไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม กายสาวสะท้านราวลูกนกเกิดใหม่แม้จะเคยผ่านบทรักมาแล้วจากค่ำคืนก่อน

“อื้อ..พะ…พอเถอะค่ะ” เสียงร้องห้ามที่แผ่วเบาไม่ได้ทำให้คนที่กำลังหาความสุขบนเรือนร่างของเธอหยุด แต่กลับกระตุ้นความอยากเพิ่มมากขึ้น

“ขอชิมหน่อย เดี๋ยวจะออกไปทำงานแล้ว”

ชาร์วีที่หมดความอดทนจึงไม่รอช้าที่จะก้มลงไปสูดดมความเป็นสาว มือหนาแยกขาเรียวให้ออกจากกันก่อนจะส่งนิ้วแกร่งเข้าไปสัมผัสกลีบอวบที่เขารู้ดีว่าคับแน่นแค่ไหน

“อื้อ” เมื่อถูกรุกล้ำจนรู้สึกถึงความเสียวซ่านพลอยใสจึงเผลอครางออกมาพร้อมจับบ่าหนาไว้แน่นจิกมือไปทั่วบริเวณลำคอและบ่าชายหนุ่มเพื่อระบายความเสียวซ่าน

“อื้อ…คุณชาร์พลอย พลอยไม่ไหวแล้ว…อ่าส์” น้ำเมือกสีใสไหลย้อนออกมาเคลือบนิ้วเรียวยาวของชาร์วีจนชุ่ม เป็นสัญญาณว่าเธอได้ถึงฝั่งฝันพบกับความสุขหลังมื้ออาหารหลักที่พึ่งทานเสร็จไป

ร่างบางถูกยกขึ้นนั่งคร่อมบนตักหันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม

“จับมันแล้วรูดเบา ๆ” เสียงแหบพร่าบอกคนที่ยังไม่เจนจัดเรื่องบนเตียงเธอจึงทำตามอย่างว่าง่าย พลอยใสกอบกุมความเป็นชายด้วยมือหนึ่งข้างแล้วรูดขึ้นลงเบา ๆ ตามคำสั่ง

“อ่าส์…ดีมากเด็กดี

“อ่าส์ แบบนั้นแหละ อืม..พลอยใสเร็วอีก” มือเล็กขยับขึ้นเร่งความเร็วขึ้นเรื่อย ๆ แข่งกับเสียงครางของชายหนุ่ม

“อ่าา…ใกล้แล้วพลอยใสใกล้แล้ว อืมม อ่าส์”

น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งกระฉูดเต็มมือเล็กเมื่อชาร์วีปลดปล่อยความสุขออกมา มือหนาเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูสีขาวแผ่นใหญ่มาเช็ดให้หญิงสาวอย่างทะนุถนอม

“ไอ้ชาร์” ชาร์วีออกจากห้องไปเมื่อเสียงเรียกของธาราดังขึ้นอีกรอบ

“กินไม่รู้จักอิ่ม กินไม่ดูเวล่ำเวลา” น้ำเสียงตำหนิดังขึ้นทันทีที่คนเป็นนายโผล่มาจากห้อง

“สรุปมึงหรือกูที่เป็นเจ้านาย”

“ไอ้สัส แต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย” ธาราด่ากลับอย่างไม่เกรงใจ เมื่อเจอชาร์วีออกมาในสภาพที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย ความโมโหเมื่อคืนบวกกับเมื่อสักครู่อารมณ์จึงเดือดดาลขึ้นถึงขีดสุด

บอดี้การ์ดที่เดินตามหลังมาต่างพากันทิ้งระยะห่างจากทั้งสองพอสมควรเพื่อเว้นช่องว่างให้เจ้านายและมือขวาคนสนิทได้เคลียร์กัน และเพื่อความปลอดภัยของพวกเขาเองด้วย

“นายครับ นายเป็นภูมิแพ้เหรอครับ” ทันทีที่ชาร์วีก้าวขึ้นนั่งบนรถ เนทที่ทำหน้าที่เป็นคนขับวันนี้เอ่ยถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ ตรงแผงอกคนเป็นนายเพราะชาร์วีรีบร้อนออกมาจึงยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย

“อือ..สงสัยแพ้อากาศ”

“แล้วนายทานยาหรือยังครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มยังถามต่อด้วยความเป็นห่วง

“กินอิ่มแล้ว ก่อนที่จะออกมา”

“กินอิ่มแล้ว นายพูดแปลก ๆ นะพี่” เนทหันไปพูดกับธาราที่นั่งหน้านิ่งไม่สบอารมณ์อยู่ข้าง ๆ