ตอนที่33 จัดการ

ตอนที่33 จัดการ

การเดินทางไปยังประเทศต่าง ๆ ของพลอยใสได้สิ้นสุดลงพร้อมกับประสบการณ์มากมายที่เธอได้สัมผัส เครื่องบินลำใหญ่ของฮาร์เปอร์กำลังเทคออฟออกจากสนามบินฮ่องกงมุ่งหน้าสู่ประเทศไทย

เมืองไทย

ร่างบางนอนหลับในอ้อมแขนแกร่งของชาร์วีตั้งแต่ขึ้นรถมายังไม่ถึงสิบนาที ร่างกายเพลียจากการนั่งเครื่องเป็นเวลานานและเวลาที่ต่างกันของแต่ละประเทศจึงทำให้ร่างกายปรับเวลานอนไม่ทันจึงเกิดสภาพอย่างที่เห็น

“นายไม่ปลุกเธอเหรอครับ” ธาราหันไปถามคนเป็นนายที่กำลังตั้งท่าจะอุ้มหญิงสาวลงจากรถ

“ไม่”

“นายจะอุ้มเธอเข้าบ้านไปแบบนี้ บอดี้การ์ดจะพากันเอาไปพูดเอาได้นะครับ” ธาราเอ่ยเตือนเพราะความสัมพันธ์ของเจ้านายกับเด็กในการปกครองที่เปลี่ยนไปทุกคนในบ้านยังไม่มีใครทราบ

“ใครมันกล้าเอาไปพูดกูจะไล่ออกให้หมด” เสียงกร้าวบอกออกไปพร้อมกับอุ้มหญิงสาวลงจากรถเดินเข้าบ้านใหญ่ไป ท่ามกลางสายตาของบอดี้การ์ดและแม่บ้านคนเก่าคนแก่อย่างป้าณี

“คุณวีพลอยใสเป็นอะไรคะ”

“ไม่ได้เป็นอะไรครับ” คำตอบสั้น ๆ ที่ไม่ขยายความให้คนถามเข้าใจ ก่อนจะอุ้มหญิงสาวเดินผ่านหน้าขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของมาเฟียหนุ่ม

“คุณธาราพลอยใสเป็นอะไรคะ ทำไมคุณวีถึงต้องอุ้มเข้ามาแบบนั้น” ป้าณีเดินตรงดิ่งเข้าไปถามบอดี้การ์ดหนุ่มด้วยท่าทางร้อนใจ

“ไม่ได้เป็นอะไรครับ เธอแค่เพลียจากการเดินทางแล้วหลับไปแค่นั้นครับ”

“แค่หลับถึงขึ้นต้องอุ้มกันเข้ามาแบบนั้นเลยเหรอคะ” ป้าณียังไม่ได้ความชัดเจนในเรื่องนี้จึงยิงคำถามออกไปอีกครั้ง

“ป้าณีรอถามไอ้ชาร์เองดีกว่า” ธาราพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปทันที ปล่อยให้หญิงสูงวัยยืนคิดวิตกกังวลต่างๆ นานา กับเรื่องนี้

ผ้าไหมและแก้มใสที่พึ่งกลับจากไปเดินช็อปปิ้งข้างนอก เห็นตอนที่ชาร์วีอุ้มพลอยใสลงจากรถเดินเข้าบ้านใหญ่พอดีถึงกับโมโหจนตัวสั่น

“นั่นยัยพลอยนี่ ทำไมคุณวีถึงต้องอุ้มมันแบบนั้น” สรรพนามใช้เรียกไม่เหมือนคนที่โตมาบ้านเดียวกันแม้แต่น้อย

“ใช่ สงสัยมันเอาตัวเข้าแลกจนคุณวีหลง เห็นเงียบ ๆ ร้ายไม่เบา” แก้มใสที่อิจฉาที่พลอยใสได้ทำงานใกล้ชิดเจ้าของบ้านเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเมื่อมาเห็นภาพนี้ยิ่งอิจฉาและโมโหเข้าไปใหญ่

“คอยดูนะฉันเจอหน้ามันเมื่อไหร่ฉันจะเดินเข้าไปถาม ที่บอกว่าไม่เคยคิดจะทำแล้วทำไมคุณวีถึงอุ้มเข้าบ้านไปแบบนั้น ดูซิมันจะตอบฉันว่าอะไร”

บนห้องชาร์วี

หญิงสาวนอนหลับอยู่บนเตียงนอนนุ่มขนาดคิงไซซ์ ชาร์วีเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่พันช่วงล่างไว้โชว์แผงอกที่เต็มไปซิกแพค

สะโพกสอบหย่อนลงนั่งขอบเตียงข้าง ๆ หญิงสาว ฝ่ามือหนายกขึ้นวางทาบหน้าผากมนเพื่อเช็กอุณหภูมิของร่างกาย นิ้วเรียวยาวปัดกลุ่มผมที่หล่อนลงมาปกคลุมใบหน้าเนียนออกอย่างเบามือ ดวงตากลมโตที่ชอบมองเขาด้วยแววตาใสซื่อตอนนี้หลับสนิท ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอกำลังหลับลึก

“อื้อ..” เสียงครางในลำคอเมื่อโดนรบกวนการพักผ่อน

“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน นอนทั้งชุดแบบนั้นจะไม่สบายตัว” เสียงทุ้มกระซิบบอกแผ่วเบาขณะที่มือหนากำลังจัดการกับชุดบนตัวหญิงสาว

“อือ..อย่ากวนหนู หนูง่วงมากเลยนะคะ” เสียงครางยานบอกออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น

“อย่าดื้อพลอยใส เปลี่ยนชุดก่อนถ้าไม่งั้นก็ลงไปนอนด้านล่าง” เสียงเข้มเผลอดุออกไปเมื่อเกิดความยุ่งยากในการที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนขี้เซา

“หนูกลับไปนอนห้องหนูก็ได้ แล้วคุณพาหนูขึ้นมาห้องนี้ทำไม” อารมณ์ของคนที่นอนไม่เต็มอิ่มก็เผลอเหวี่ยงกลับจนลืมไปว่าชายหนุ่มนั้นคือเจ้านายและเจ้าของบ้าน

“อย่าดื้อพลอยใส เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนอีกนิดจะเสร็จแล้วจะได้นอนต่อ” ชาร์วีพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจนหญิงสาวยอมทำตามอย่างว่าง่าย

“นี่สินะที่ไอ้ธารามันเคยเตือนมาตลอด” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อกำลังเจอความยุ่งยากในการควบคุมหญิงสาว

“หนูจะนอน” เสียงสั่งห้ามดังอู้อี้ในลำคอเมื่อโดนชายหนุ่มดึงเข้าไปกอดและซุกหน้าเข้าซอกคอขาวเพื่อสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ซึ่งเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของหญิงสาว

“แค่กอดเฉย ๆ” เสียงทุ้มกระซิบบอกข้างใบหู ก่อนที่หญิงสาวจะสงบนิ่งและหลับไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

เช้าวันต่อมา

พลอยใสตื่นมาตอนเช้ามืดหลังจากนอนหลับพักผ่อนเต็มอิ่มมาตลอดทั้งคืน ด้วยร่างกายที่ยังปรับเปลี่ยนตามเวลาไม่ค่อยได้เธอจึงตื่นขึ้นมาอัตโนมัติ หญิงสาวค่อย ๆ ก้าวเท้าลงจากเตียงและเดินกลับบ้านบ้านพักของเธอไปโดยชาร์วียังนอนหลับอยู่บนเตียงไม่รับรู้ของคนที่หายไป

พลอยใสอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเข้าบริษัทเช้าวันนี้หลังจากที่เดินทางไปทำงานต่างประเทศเป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“มาแล้วค่ะ” เสียงเล็กตะโกนมาแต่ไกลเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้าน

“อ้าวแก้มใส มีอะไรหรือเปล่ามาหาพลอยแต่เช้าเลย อ้อ! พลอยมีของ..เพี๊ย!” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบก็โดนฝ่ามือปะทะเข้าที่หน้าเธออย่างจัง

“ตอแหล ไหนบอกว่าไม่คิดอะไรกับคุณวีไง แล้วเมื่อคืนไปนอนอ้าขาให้คุณวีเอามากี่รอบล่ะ มักใหญ่ใฝ่สูงไม่รู้จักเจียมตัว” แก้มใสพ่นคำหยาบใส่หน้าพลอยใสจนหญิงสาวน้ำตาคลอ แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับมา

“ถ้าแก้มใสไม่มีอะไรแล้วพลอยขอตัวก่อนนะ” ประตูบานเล็กถูกปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มเนียน รอยที่หน้าเริ่มแดงเห็นลายนิ้วมือชัดเจน พลอยใสเดินเข้าห้องน้ำจัดการล้างคราบน้ำตาและแต่งหน้าเพื่อปกปิดรอยแดงบนหน้าไม่ให้คนอื่นเห็น

ชาร์วีเดินหัวเสียลงมาจากห้องเมื่อตื่นขึ้นมาไม่เจอเด็กในการปกครองนอนอยู่ข้าง ๆ

“คุณวีไม่สบายหรือเปล่าคะ ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย” ป้าณีเอ่ยถามเจ้านายขณะยกจานอาหารเช้าเข้ามาเสิร์ฟและสังเกตเห็นใบหน้าไม่สู้ดีนักของเจ้านาย

“มันไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ มันแค่อารมณ์แปรปรวนเฉย ๆ ป้าณีอย่าคิดมากเลยครับ” ธาราพูดแทรกขึ้นเมื่อทราบสาเหตุของเรื่องนี้ดี เพราะเขาเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากห้องเจ้านายตั้งแต่เช้ามืดแล้ว และที่อารมณ์เสียอยู่นี่ก็เพราะตื่นมาแล้วไม่เจอเด็กในการปกครอง

“ขึ้นรถ” เสียงเรียบบอกออกไปเมื่อเดินออกมาจากบ้านใหญ่แล้วเจอพลอยใสยืนตากแดดรอเขาอยู่ด้านนอกไม่ยอมขึ้นไปนั่งรออยู่บนรถ

“จะยืนตากแดดทำไม ทำไมไม่ขึ้นไปรออยู่บนรถหรือไม่ก็เข้าไปรอในบ้าน” ชาร์วีหันไปถามด้วยใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่

“หน้าไปโดนอะไรมา”

“อ้ะ!” ใบหน้าเรียวเล็กหันมาตามแรงมือ รอยแดงจากเหตุการณ์เมื่อเช้ายังหลงเหลือให้เห็น เครื่องสำอางราคาแพงก็ช่วยไม่ได้ทั้งหมดเพราะรอยนั้นเด่นชัดมากเกินไป

“หนูคงยืนตากแดดเมื่อกี้ค่ะ เลยหน้าแดง” หญิงสาวโกหกออกไปคำโตเบือนหน้าหลบไปทางอื่น

“ฉันไม่ใช่เด็กที่จะเชื่อคำพูดโง่ ๆ นั้นของเธอ บอกฉันมาว่าเกิดอะไรขึ้น” เสียงกัดฟันดังกรอดเมื่อเห็นรอยแดงบนหน้าหญิงสาวที่มองก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นรอยฝ่ามือ

“หนูเผลอตบยุงค่ะ ตบแรงไปหน่อยก็เลยเป็นรอยแดง” พลอยใสตอบเสียงตะกุกตะกักไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่ม มือสองข้างกำเข้าหากันแน่นบ่งบอกว่าเธอกำลังกลัว

“ธาราเย็นนี้จัดการไอ้คนที่มันกล้าทำกับเมียกูด้วย ลากคอมันมา กูจะจัดการมันด้วยตัวกูเอง” เสียงเหี้ยมเกรียมสั่งมือขวาออกไปแล้วนั่งนิ่งสงบสติอารมณ์สักพักแล้วหันมาถามหญิงสาวที่นั่งสะอื้นไห้อยู่ข้าง ๆ

“ทายาหรือยัง” ฝ่ามือหนาค่อย ๆ ประคองใบหน้าหันกลับมาดูอีกครั้งอย่างเบามือ น้ำเสียงที่เอ่ยถามอ่อนลงจากครั้งก่อน

“ทาแล้วค่ะ”

“เจ็บมากหรือเปล่า” ถ้อยคำห่วงใยที่มาเฟียหนุ่มแสดงออกกับเธอหญิงสาวโผเข้ากอดและร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดชายหนุ่มไว้แน่น

“ฉันขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดี ขอโทษนะพลอยใส” คำขอโทษจากปากมาเฟียหนุ่มที่ทุกคนได้ยินเป็นครั้งแรก เนทถึงกับหันมองหน้าธาราด้วยความแปลกใจ

"แล้วทำไมไม่บอกฉันว่ามีคนทำร้ายเธอ”

“หนูไม่อยากมีปัญหา”

“อย่าเป็นคนดีจนคนอื่นรังแกได้ ดีเฉพาะกับคนที่เขาดีกับเรา และร้ายกับคนที่เขาร้ายกับเรา โลกใบนี้ไม่ใช่ที่สำหรับคนดีร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ” ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวอ่อนประสบการณ์ในเรื่องการใช้ชีวิต ไม่แปลกที่เธอจะเป็นคนจิตใจดีแบบนี้เพราะโดนสอนมาตั้งแต่เด็กให้เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และทำดีกับคนอื่น เธอจึงโตมาเป็นคนที่ใสซื่อและอ่อนโยนแบบนี้

เย็นวันนั้น

ห้องใต้ดิน

“นายครับผมพาเธอมาแล้วครับ”

“ออกไปข้างนอกให้หมด”

ใบหน้าเรียบนิ่งนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ตรงกลางห้องสี่เหลี่ยมที่เปิดไปสว่างจ้าแต่ไม่สามารถมองเห็นด้านนอกได้

“คุณวีมีธุระอะไรกับหนูเหรอคะ” หญิงสาวถามออกไปกล้า ๆ กลัว ๆ ใจหนึ่งก็ดีใจที่เจ้าของบ้านเรียกพบแต่เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องเย็นเฉียบก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ยืนคุยค้ำหัวผู้ใหญ่มันเสียมารยาทรู้ไหม” เสียงเรียบเยือกเย็นพูดออกมาจนหญิงสาวต้องรีบนั่งคุกเข่าลงกับพื้น

“เธอกับพลอยใสโตมาด้วยกันที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็กใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ เราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก” ถึงจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มถามทำไมแต่เธอก็รีบตอบออกไปตามความจริงเพราะตั้งแต่จำความได้เธอก็มีพลอยใสเป็นเพื่อนเล่นมาตลอด

“แล้วพลอยใสเคยทำร้ายหรือคิดไม่ดีกับเธอไหม บอกฉันได้นะ” เสียงเรียบยังเอ่ยถามต่อ

“ไม่มีค่ะ เราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน”

“เธอก็หน้าตาและผิวพรรณดีนะ อาจจะสวยกว่าพลอยใสด้วยซ้ำ” ถึงแก้มใสจะผิวคล้ำกว่าพลอยใสแต่ด้วยหน้าตาที่คมเข้มคล้ายลูกครึ่งแถบอเมริกาใต้จึงดูมีเสน่ห์

“คุณวีคิดอย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ชายหนุ่มมากขึ้น เสื้อยืดคอกว้างที่เธอใส่วันนี้เผยให้เห็นร่องอกอวบชัดเจน

“ใช่สิ”

“หนูยินดีเป็นของคุณวีนะคะ ถ้าคุณวีต้องการ”

“อย่างนั้นเหรอ ฉันขอดูรูปร่างเธอหน่อยสิว่าจะเร้าใจจนฉันอยากขึ้นเตียงด้วยหรือเปล่า”

“ได้ค่ะ” แก้มใสรีบถอดเสื้อผ้าออกจากตัวอย่างลนลาน ไม่นานเนื้อตัวก็เปลือยเปล่าล่อนจ้อน หน้าอกที่หย่อนยาน ยอดปทุมถันสีน้ำตาลเข้มบ่งบอกว่าผ่านการใช้งานมาอย่างหนัก สายตาไล่ต่ำลงมาเรื่อย ๆ มาหยุดที่จุดใจกลางสาว

“เธอเคยขึ้นเตียงกับผู้ชายมาแล้วใช่ไหม” เสียงเรียบเอ่ยถามขึ้นขณะที่ยังนั่งดูดบุหรี่ต่อมวลที่สอง

“เคยค่ะ แต่ว่า..”

“ช่างมันเถอะ ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น”

“เนท” เสียงตะโกนเรียกบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้อง