EP9.พรานพยัคฆ์

ม่านนภาทั้งอึ้งทั้งทึ่งกับสรรพคุณของเถาวัลย์ราคะจนหัวใจเต้นรัวไปหมด “อย่างนี้นี่เอง...ถ้าอย่างนั้น ลูกสาวของป้าก็ต้องกลับมาบ้านสินะคะ ตอนแรกนึกว่าจะตัดส่งทางไปรษณีย์ซะอีก”

“เรื่องนั้นป้าต้องไปถามน้องชายก่อนค่ะ ว่ามันจะยอมพาไปรึเปล่า มันยังโกรธเรื่องที่ป้าไปถวายเพลพระที่วัดน่ะค่ะ”

“ป้า!”

ป้าพะยอมหัวเราะแหะๆ “แฟนเก่าน่ะค่ะ แต่แค่ครั้งเดียวนะคะ”

“งั้นถ้าน้องชายป้าไม่ยอมพาไป ลูกสาวของป้าจะทำยังไง...แต่อายุยังน้อยอยู่เลย น่าจะรุ่นเดียวกับคุณหนูกระแตข้างบ้าน ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ของแบบนี้เลย”

เมื่อพูดถึงคุณหนูกระแต ก็อดที่จะทำหน้าหยามหยันไม่ได้

“ถ้ามันไม่มีผัวนิโกรก่อนจะมาเจอไฮโซอะไรเนี่ย มันก็คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“โอ้ว นิโกรธเลยเหรอคะ”

ป้าพะยอมพยักหน้าหงึกๆ “มันเป็นนักบอลน่ะค่ะ  ก็พอจะมีตังค์ให้นังพรรณมันใช้ แต่ตอนนี้มันเจอคนที่รวยกว่าหล่อกว่าแล้ว ก็เลยอยากจะชุบตัวเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยต้องมือชาย”

ม่านนภาพยักหน้าพอจะเข้าใจ หากจะอัพราคาตัวเองก็ต้องฟิตปั๋งหน่อย

“แล้วตอนนี้น้องชายป้าอยู่ที่ไหนคะ”

“บวชพระอยู่ที่สำนักสงฆ์วัดป่าบนเขาโน่นแน่ะค่ะ บวชมาสองพรรษาแล้ว เห็นว่าจะสึกตอนกลางปี ไม่รู้ว่าตอนนี้สึกรึยัง โทรไปก็ไม่เคยรับสาย น้องชายป้าน่ากลัวว่าพ่อของป้าอีกค่ะ...คุณม่านถามทำไมคะ”

ที่ถาม เพราะชักอยากจะลองใช้เถาวัลย์สักครั้งน่ะสิ หากสิ่งที่ป้าพะยอมพูดเป็นเรื่องจริง บางทีเธออาจจะกลับมาสวยสดบริสุทธิ์ดั่งสาวแรกแย้ม เป็นเครื่องเพศที่บุรุษหลงใหลติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น  

“เปล่าหรอกค่ะ ม่านแค่สงสัยว่าทำไมไม่เคยเห็นน้องชายของป้า ทั้งที่เราก็รู้จักกันมาเกือบปีแล้ว”

“น่าจะเคยเห็นนะคะ เพราะป้าเคยพาคุณม่านไปทำบุญที่วัดป่าตั้งสองสามครั้ง ที่วัดนั่นมีพระแค่สองรูปเท่านั้นแหละค่ะ หลวงพ่อรอยบุญกับน้องชายของป้า”

เธอพอจะนึกออกแล้ว...พระรูปนั้นนั่นเอง !  ผู้ชายที่มีดวงตาเหมือนเสือ !

“พระเสือ!!”

“ใช่ค่ะ พระเสือ หรือว่าพรานพยัคฆ์”

“พรานพยัคฆ์”

หลังจากรู้ว่าพระเสือหรือพรานพยัคฆ์แห่งสำนักสงฆ์วัดป่าเชิงเขาได้สึกจากความเป็นพระมาตั้งแต่ช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา แต่ยังคงพำนักอยู่ที่กุฏิท้ายวัดเหมือนเดิม เพราะต้องการจะช่วยงานหลวงพ่อรอยบุญต่อไปในฐานะศิษย์เอก...  

ม่านนภาก็ตัดสินใจขับรถเก๋งส่วนตัวมุ่งไปยังสำนักสงฆ์วัดป่าเชิงเขาแห่งนั้นทันที เพื่อเจรจากับพรานพยัคฆ์ ผู้รู้เส้นทางนำไปสู่แหล่งกำเนิดเถาวัลย์ราคะ พืชในตำนานที่ยังซ่อนเร้นอยู่ในหุบเขารัญจวน ส่วนหนึ่งของผืนป่าที่อุดมสมบูรณ์แห่งนี้

เมื่อรถเก๋งแล่นเข้าสู่เขตของสำนักสงฆ์ ก็พบกับบรรยากาศที่เงียบสงบราวกับป่าช้า มีแค่สุนัขสามสี่ตัววิ่งเล่นกันอยู่หน้าศาลาการเปรียญหลังเก่าครึ ที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่หลากหลายพันธุ์ 

เธอจอดรถที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เปิดประตูลงจากรถแล้วกวาดสายตามองไปโดยรอบ

“เหมือนไม่มีมนุษย์เลยสักคน” ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก เพราะปกติสำนักสงฆ์แห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องไสยเวทย์และของขลัง จึงมักจะมีลูกศิษย์ลูกหาและผู้คนที่ชื่นชอบแนวนี้แวะเวียนมาไม่ขาดสาย

“แต่วัดก็สะอาดเรียบร้อยดี เหมือนเพิ่งกวาดเศษใบไม้ด้วยซ้ำ...เขาอยู่รึเปล่านะ”

เธอลองเดินไปดูที่อุโบสถหลังเก่า แต่ก็ยังไม่พบมนุษย์เหมือนเดิม มีแค่แมวสามสี่ตัววิ่งเล่นกันอยู่

“พระท่านคงจำวัดไปแล้ว นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย งั้นวันนี้กลับก่อนดีกว่า”

เมื่อตัดสินใจจะเดินกลับไปที่จุดจอดรถ อยู่ๆก็มีเสียงทุ้มห้าวของใครบางคนทักมาจากข้างหลัง

“มาหาเลข มาแก้บน หรือว่ามาหาของขลัง!!”

เธอหันขวับไปมองคนถามด้วยความตกใจ ก็พบว่าเป็นชายฉกรรจ์ร่างใหญ่บึกบึน อายุราวสี่สิบกลางๆ ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาดุดัน ผมเกรียนเพราะเพิ่งสึกไม่นาน กรามคางแต่งแต้มด้วยเคราดำสั้น สวมเสื้อกล้ามสีขาวที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อ กับกางเกงขาก๊วยสีครามเก่าๆ สวมรองเท้าแตะตราช้างดาว ในมือยังถือไม้กวาดก้านมะพราว !  

“อะ เอ่อ...คือฉัน...”  

“ท่าทางไม่น่าจะมาหาหวย” สายตาดุดันดุจเสือมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างพินิจพิจารณา หากเธอไม่ใช่นางฟ้าลงมาจุติ เธอก็คงเป็นนางในฝันของผู้ชายทุกคนที่ได้พบพาน “หรือว่าหลงทาง??”