ตอนที่ 2

ในขณะที่ร่างของเนี่ยฮุ่ยเฟยถูกชักออกจากน้ำ สวมเสื้อผ้าเปียกปอน ร่างบอบบางของนางแนบแน่นกับพื้นเย็นเฉียบ ผมยาวดำขลับกระเซิงเปียกปอนแนบข้างแก้มอย่างน่าสงสาร สองมือวางอยู่แน่นิ่งข้างลำตัว ริมฝีปากขาวซีดยังคงปิดสนิทดั่งไร้ชีวิต

 

ทันใดนั้น…

 

“ฮึก…!”

เสียงไออย่างรุนแรงดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างของนางสะดุ้งเฮือกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด น้ำในปอดถูกขับออกมาในพรวดเดียวพร้อมกับลมหายใจที่ขาดหายไปครู่ใหญ่ หญิงสาวกระเสือกกระสนขึ้นนั่ง มือสั่นเทายกขึ้นป้องหน้าอย่างสับสน ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปรอบกายอย่างตื่นตระหนก

 

ทุกคนรอบข้างอึ้งงันไปชั่วขณะ

 

“ขะ…คุณหนูใหญ่!” สาวใช้คนหนึ่งอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจระคนดีใจ

 

นางมองกลับไปด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนจะหลุบตาลงต่ำอย่างเงียบงัน

 

นี่ที่ไหนกัน…? ฉันไม่ตายหรือ…? หรือว่านี่คือ…ชีวิตหลังความตาย?

 

หญิงสาวรู้สึกถึงน้ำหนักของเสื้อผ้าหนักอึ้งที่เปียกโชก ร่างกายอ่อนล้า เจ็บจี๊ดตรงช่วงอกข้างซ้าย ความหนาวเย็นแทรกซึมจนถึงกระดูก แต่นั่นยังไม่น่าประหลาดใจเท่าเสียงอื้ออึงในหัวของนางที่ไม่หยุดกึกก้อง

 

“เนี่ยฮุ่ยเฟย” บุตรสาวผู้ถูกทอดทิ้ง…พลัดตกน้ำ…ตายต่อหน้าพี่ชายต่างมารดา…

 

ความทรงจำไม่ใช่ของเธอ แต่กลับแทรกเข้ามาอย่างชัดเจนราวกับเคยเกิดขึ้นกับเธอจริง ๆ

ความทรงจำแว่ววาบหนึ่งผุดขึ้นมา เสียงเบรก…แสงไฟหน้ารถ…เสียงร้องกรีดจากคนเดินเท้า…เลือดไหลนองบนถนนแอสฟัลต์…

 

“ฉันคือลั่วจิง…คือ…คนที่ถูกรถชนตายเมื่อครู่”

 

ลั่วจิง หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปี จากโลกอนาคต ชีวิตเรียบง่าย ทำงานบัญชี เงียบขรึม มีโลกส่วนตัวสูง ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อนสนิท ถูกเลี้ยงมาในบ้านอุปถัมภ์ตั้งแต่วัยเด็ก เธอจากโลกนั้นมาแล้วจริง ๆ และตอนนี้…เธออยู่ในร่างของหญิงสาวอีกคนที่ชื่อ เนี่ยฮุ่ยเฟย

 

หลังจากนั้นไม่นาน ภายในเรือนพักเล็ก ๆ ที่แสนเงียบเหงา เนี่ยฮุ่ยเฟยนอนพักอยู่บนเตียงไม้เรียบง่าย ม่านเตียงถูกดึงเปิดเล็กน้อยให้ลมพัดระบายเข้ามา แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านหน้าต่างบานเล็กตกต้องที่ผิวน้ำในขันทองแดง สะท้อนเป็นเงาวูบไหวไปมา

นางลืมตาขึ้นช้า ๆ จ้องมองเพดานไม้ที่มีรอยร้าวสีดำ รู้สึกถึงความแห้งฝาดในลำคอ และความตึงของกล้ามเนื้อจากการไอมากเกินไป

เสียงฝีเท้าของสาวใช้เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับชามข้าวต้มร้อน ๆ

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านหมอบอกให้พักเยอะ ๆ เจ้าค่ะ…รับข้าวต้มสักหน่อยดีไหมเจ้าคะ?”

หญิงสาวที่นั่งบนเตียงไม่เอื้อนเอ่ยคำใด นางเพียงรับชามด้วยมืออ่อนแรง แล้ววางไว้ข้างตัก

ข้ารอดมาได้อย่างไร? เขา…ยืนมองข้าตกน้ำโดยไม่แม้แต่จะขยับ…

เงาในความทรงจำชัดเจนยิ่งนัก ใบหน้าของพี่ชายที่ยืนเฉย สายตาเย็นชาไร้ซึ่งความหวั่นไหว ภาพเหล่านั้นคือของจริง มิใช่ฝัน

หากนางตายลงไปโดยไม่มีผู้พบ…บัดนี้คงมีเพียงชื่อที่ถูกจารึกในศาลบรรพชนด้วยชื่อของเด็กสาวผู้ “อ่อนแอจนพลัดตกน้ำตายเอง”

 

 

ยามซวีบิดาของนาง เนี่ยหย่งซาน มิได้มาเยี่ยมบุตรสาวแม้แต่ครั้งเดียว เพียงให้คนมาแจ้งว่า “พักให้หาย แล้วอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่” และ ฟู่ซื่อ ก็เพียงส่งคนมาตรวจสอบข่าวคราว ไม่มีใครในจวนที่แท้จริงแล้ว “ห่วงใย”

นางนั่งนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง สวมชุดใหม่ที่สาวใช้เตรียมให้ ผมยาวถูกปล่อยไว้ตามธรรมชาติ ไม่แต่งหน้าหรือประดับเครื่องประดับใด ความงามเรียบง่ายกลับดูแปลกตาจนสาวใช้ยังรู้สึกประหลาด

ขณะเดียวกัน ภายในจิตใจของหญิงสาวจากอีกโลกหนึ่งเริ่มตกผลึกชัดเจนขึ้นทุกขณะ

“ในเมื่อโลกเดิมมิใช่ที่ของข้า และโลกนี้คือชีวิตใหม่ที่ข้าได้รับ… ข้าจะไม่ยอมเป็นเงาให้ใครอีก ไม่ยอมถูกดูแคลน หรือถูกเหยียบย่ำโดยผู้ใด “ นางพึมพำเสียงเบา แทบไม่ได้ยิน

“ต่อจากนี้ไป…เนี่ยฮุ่ยเฟยคนเดิมไม่มีอีกแล้ว”

ในวันถัดมาข่าวการรอดชีวิตของนางเริ่มแพร่ไปทั่วจวน แม้คนส่วนใหญ่จะไม่ใส่ใจ แต่ก็อดประหลาดใจไม่ได้ที่คุณหนูใหญ่ผู้เคยเงียบเชียบ กลับเริ่มเดินออกจากเรือน ดวงตาของนางไม่หลบซ่อนอีกแล้ว คำพูดของนางไม่อ้อมค้อม และท่าทีของนาง…แปรเปลี่ยนจนแม้แต่บ่าวไพร่ยังต้องสบตาอย่างเกรงใจ

 

“คุณหนูเจ้าคะ จะไปที่ใดหรือเจ้าคะ?” สาวใช้คนหนึ่งถามอย่างลังเล

หญิงสาวเพียงตอบเรียบ ๆ ขณะเดินผ่านลานกลางจวนไปยังหอบรรพชน

“ไปไหว้แม่ของข้า”

 

ณ ศาลบรรพชนที่เงียบงัน นางคุกเข่าลงเบื้องหน้าป้ายวิญญาณของมารดา ที่มีฝุ่นเกาะบาง ๆ ประหนึ่งไม่มีใครได้กราบไหว้มานานนัก นางค่อย ๆ ยื่นมือออกไปปัดฝุ่นบนแผ่นไม้

“ท่านแม่…” นางเอ่ยเสียงเบา “แม้ข้าจะไม่ใช่บุตรที่ท่านคลอดมา…แต่ข้าขอสาบาน ข้าจะไม่ยอมให้ใครผลักไสข้าอีก ไม่ว่าท่านพ่อ…ฟู่ซื่อ…หรือแม้แต่ใครก็ตาม ข้าจะทวงทุกสิ่ง…คืนมา”

หลังกลับจากศาลบรรพชน เนี่ยฮุ่ยเฟยนั่งเงียบอยู่ในห้องพัก แสงอาทิตย์ส่องลอดผ้าม่านเข้ามากระทบแก้มขาวซีดของนางที่เริ่มมีเลือดฝาดหลังพักฟื้นได้หนึ่งวัน ทว่าความเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงนั้นไม่ได้อยู่บนผิวกาย หากแต่อยู่ในดวงตาคู่นั้น…ดวงตาที่เคยหลบสายตาผู้อื่น บัดนี้กลับส่องประกายเยือกเย็นราวกับหยกน้ำแข็งที่หลอมไม่ละลาย