EP 6/2 ทัดดอกรักให้ปักที่กลางใจ

อารดาส่ายหน้าระอากับความหน้ามึนของสามีวัยละอ่อน เธอกระถดกายถอยห่างเขา แต่เขาก็ขยับตามมา มือข้างหนึ่งยังคว้าเอวเธอไว้ ดันร่างเธอเข้าหาแผงอกเปียกชุ่มของตัวเอง

ดวงตาสองดวงสานสบกันเนิ่นนาน ส่งแววหวานที่อารดามิอาจจะทานทน เธอหลบเลี่ยงสายตา บอกเขาในสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่

“เลิกมองแบบนั้นนะ ฉันอาย” บอกเขาแล้วก้มหน้าลง เธอตกใจไม่น้อยเมื่อเสื้อที่สวมอยู่เปียกลู่จนทำให้เห็นเสื้อชั้นในที่กำลังโอบอุ้มพุ่มทรวง เธอเอามือปิดไว้ กลัวว่าเขาจะเห็น เขาปล่อยเอวเธอ แต่กลับดึงมือเธอออก ราวกับว่าเธอกำลังทำสิ่งที่ผิดมหันต์

“ให้ผมมองบ้างสิ ผมเป็นเจ้าของมันนะ”

อารดาอยากจะเถียงว่าไม่จริง แต่พอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ริมฝีปากเขาก็ประกบลงมาเพื่อบดบี้ขยี้จูบ จนปากเย็นชื้นของเธอเริ่มร้อนผ่าว เธออยากผลักไส แต่หัวใจในอกกลับคัดค้าน ก็รสจูบหวานๆ ใครจะทัดทานได้เล่า

“เก่งจริง จูบเก่งขึ้นเยอะเลย”

เขาชมเปาะ แต่เธอยิ่งอับอายในคำชมนั้น “พอเถอะ ฉันอาย”

“อายทำไม ต่อไปเราต้องทำมากกว่านี้นะ”

“ฉันขอเวลา ขอไปหลายรอบแล้ว”

“ต้องขอด้วยเหรอ เวลาของผมทั้งชีวิตเป็นของคุณอุ่นแล้วนะ”

อารดาสบตาสามีอย่างจริงจัง บางคราวยังเผลอลดสายตาลงมองที่กลีบปากชุ่มน้ำนั่น สีแดงระเรื่อของมันชวนให้เธออยากดูดชิมไม่รู้เบื่อ ศรัณทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่นิยมชมชอบเรื่องพรรค์นี้ไปได้อย่างไร

“มันเพิ่งจะ...วันสองวันเท่านั้น แล้วศรัณก็เคยบอกว่าไม่อยากเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันนี่นา”

“แล้วตอนนี้ผมเป็นคนแปลกหน้าเหรอ ทำไมยอมให้คนแปลกหน้าจูบขนาดนี้ล่ะ”

ดวงตาของหญิงสาวเผลอค้อนชายหนุ่ม เขาช่างพูดแทงใจดำได้ดีนัก

“ก็ศรัณเจ้าเล่ห์ ถึงอายุมากกว่า แต่ฉันไร้เดียงสาเหลือเกินในเรื่องนี้ ฉัน...คงอยู่เฉยๆ ถ้าศรัณไม่มาแตะเนื้อต้องตัว”

“งั้นก็แย่แล้วล่ะ เพราะผมน่ะ ชอบแตะคุณอุ่นที่สุดเลย...”

มือเขาเลื่อนเข้าใกล้ชายเสื้อของอารดา หญิงสาวมองมันอย่างใคร่รู้ จนในที่สุด มันก็หายเข้าไปในเสื้อของเธอ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น มันตื่นเต้น หวาดกลัว แต่ก็ใคร่รู้นักว่าเขาจะทำเช่นไร นิ้วร้อนๆ ของเขาเริ่มไต่ขึ้นมาตามแนวหน้าท้อง กระทั่งหยุดนิ่งที่ใต้ฐานทรวง

“ให้ผมแตะไหม”

เธอไม่ตอบ เอาแต่เม้มปากแน่น ไม่อยากพูดคำว่า ‘ไม่’ แต่ก็ละอายเกินกว่าจะเอ่ยอนุญาต แล้วในที่สุดฝ่ามือของสามีก็ได้แตะต้องที่เต้าทรวงข้างหนึ่งของเธอ เขาสอดนิ้วเข้าไปในช่องว่างระหว่างผิวทรวงกับเสื้อชั้นใน รู้สึกว่าเต้าทรวงของเธอจะขยายใหญ่ขึ้น หรือเพราะกำลังตื่นเต้นก็ไม่รู้ เขาบีบขยำมันเบาๆ และเริ่มรุนแรงขึ้นตามลำดับ มันเจ็บแต่ก็เสียวซ่านแปลกๆ

“ไม่ไหวแล้ว ผมจะทนไม่ไหวแล้ว บอกให้ผมหยุดสิ ไม่งั้นผมจะเปลี่ยนสะพานเป็นเตียงแล้วนะ”

ศรัณแนะเสียงกระเส่า อารดาได้สติ เธอผลักเขาด้วยแรงที่มี และแม้จะทำอย่างนั้น แต่ตอนที่เขาโน้มหน้าลงมาจูบกัน เธอก็อดไม่ได้ที่จะจูบตอบ รสจูบของเขาช่างมีอานุภาพเสียจริง

“กะ...กลับ กลับดีกว่า ไปอาบน้ำกัน ฉะ...ฉัน ฉันเหนื่อยแล้ว” หาทางออกจากโหมดรัญจวนใจที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตอนไหน เธอยืนรอเขาที่อีกฝั่งของสะพาน แต่ศรัณไม่ยอมตามมา

“กลับกระท่อมถูกไหม”

“อือ...น่าจะถูก”

“กลับก่อนเถอะ ผมจะดูต้นกล้วยแถวนี้อีกสักนิด แล้วค่อยกลับแล้วกัน” บอกหล่อนอย่างนั้นเพราะไม่อยากเดินกลับกระท่อมไปด้วยกัน ไอร้อนจากแรงปรารถนายังลุกโชนในร่างเขา และมันคงไม่ยอมมอดดับหากว่ายังเห็นอารดาในสายตา เขาควรต้องทำงานต่อสักนิด รีดเหงื่อออกจากร่างสักหน่อย แล้วค่อยกลับไปกินมื้อเที่ยงที่กระท่อมด้วยกัน

กรุงเทพฯ เวลาไล่เลี่ยกัน

กระเป๋าใบใหม่แบรนด์เนมราคาแสนต้นๆ คือสิ่งที่ทำให้อรุณฉายยิ้มแป้นจนแก้มจะฉีก ด้วยว่ามารดาที่รักจัดการซื้อหามาให้เนื่องในโอกาสวันเกิดล่วงหน้า เธอกอดมารดาแน่นหนึบ ออดอ้อนอย่างที่ลูกสาวคนเดียวพึงกระทำ

“แม่ใจดีที่สุดเลย”

“แน่นอนจ้ะลูกรัก อะไรดีอะไรสวย ลูกสาวของแม่ต้องได้สิ่งที่ดีที่สุดสิจ๊ะ น้องออมของแม่ทั้งสวย น่ารัก นิสัยดี เป็นกุลสตรีที่ยุคนี้จะหาที่ไหนได้อีกล่ะ แม่ภูมิใจในตัวหนูมากเลยรู้ไหม”

อรุณฉายยังฉีกยิ้มเป็นทัพหน้า กุลสตรีอย่างนั้นหรือ ให้มารดาเข้าใจว่าอย่างนั้นเถิด หากจะทำให้ท่านสบายใจ อันที่จริง...เธอก็ไม่ได้ติดเหล้าหรือมั่วผู้ชายเสียหน่อย เธอก็แค่ชอบสังสรรค์บ้าง คบผู้ชายก็ทีละคนนะ ไม่ได้มั่ว และไม่ต้องกังวลไป เธอป้องกันตัวเองดีเสมอ

เฮ้อ...จะว่าไปแล้ว ช่วงนี้เธอไม่มีคนคุยๆ เลย หรือเพราะความท้าทายใหม่ที่ชื่อศรัณก็ไม่รู้ ที่ทำให้เธอไม่มีกะจิตกะใจจะคุยกับใคร ยิ่งเขาแสดงออกว่าไม่ชอบ ไม่อยากให้เข้าใกล้ ความเป็นแม่เสือนักล่าก็ยิ่งอยากตะปบเขามาชิมสักคำสองคำว่าจะอร่อยล้ำสักแค่ไหน

“วันก่อน พ่อเขาพูดอะไรกับน้องออมหรือเปล่าลูก”

“พ่ออยากให้หนูไปทำงานค่ะ”

“พร้อมหรือยังล่ะ หรือว่า...จะให้แม่หาคนดีๆ มาให้ลูกเลือกดีไหม ลูกเศรษฐีมีเงินทั้งนั้น เพื่อนๆ แม่จับคู่ให้ได้หมดนั่นแหละ ลูกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปทำงานไงจ๊ะ”

“มันจะดีหรือคะแม่ขา...” ทำเป็นไม่เห็นด้วย ทั้งที่เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอจะทำงานไปทำไม ในเมื่อมีว่าที่สามีรวยๆ รอเธออยู่