Chapter 7 แอบคิด

"สิงโตนายไปรู้จักมักคุ้นกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูท่าทางเธอไม่น่าไว้วางใจ ดวงตาดูล่อกแล่กเหมือนกับมีพิรุธชอบกล"

"ขอบใจนะที่เตือน เห็นว่าเธอจะล้ม เราก็เลยรีบวิ่งเข้าไปช่วยไม่มีอะไรหรอกเนตร" ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกันยาถึงต้องการปิดบังตัวตนของเธอด้วย ทั้งที่บ้านของเธอออกจะรวย นอกจากวันนี้เธอจะนั่งรถเมล์มาที่มหาวิทยาลัยแล้ว กันยายังมีทีท่าเหมือนกับว่าไม่อยากให้ใครรู้ประวัติของเธอ แม้แต่นามสกุลของบิดาก็ยังอยากจะเก็บเป็นความลับซะอย่างนั้น

"กูอิจฉามึงจัง ตัวกันยาคงจะนุ่มนิ่มน่าดู มึงได้สัมผัสแล้วเป็นไงบ้างวะ" ไผ่กระซิบออกไปเบาๆ แต่ทว่าเนตรดาวกลับได้ยินอย่างชัดเจนเธอจึงมองไปที่เพื่อนหนุ่มด้วยแววตาที่เอาเรื่อง แน่นอนหญิงสาวคงไม่ชอบใจ เมื่อเห็นสิงโตเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ

"เก็บสมองไว้ตั้งใจเรียนบ้างก็ดีนะไผ่ จะได้ไม่ต้องเป็นภาระของกู" คำพูดของผมทำให้ไผ่นั่งหน้าจ๋อยเลยทีเดียว ทั้งที่ความจริงแล้วผมอยากจะบอกกับมันเต็มที อย่าคิด