บทที่22

เมื่อท่านลุงเห็นว่านางยื่นถุงห่อข้าวใส่มือตนเองก็เอ่ยถามออกมา

“เสี่ยวเมิ่ง แล้วเจ้าไม่เข้าไปกินข้าวกับลุงกับป้าเจ้าหรือ? ”

“ข้าห่อมาให้แค่ท่านลุงกับท่านป้าน่ะเจ้าค่ะข้าอยากให้พวกท่านช่วยชิมฝีมือข้าสักหน่อย ไว้วันหน้าข้าจะมาเอาคำตอบว่าอร่อยหรือไม่ สิ่งนี้เรียกว่าข้าวมันไก่เจ้านะเจ้าคะ ถ้าอย่างนั้นท่านลุงรีบเข้าไปกินเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดเสียก่อน ยังไงข้าคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะเจ้าคะ” เมิ่งฮวานางเอ่ยพร้อมกับโบกมือลาท่านลุง แล้วก็เดินหันหลังกลับจวนทันที

…

ทางด้านตระกูลลี่

“มีอะไรหรือตาแก่ สรุปว่าใครมาเคาะประตูเล่า? ” นางจูที่นั่งรอสามีอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แต่ก็ยังไม่เห็นสามีเดินกลับมาเลยเดินมาดู แต่ออกมาก็ไม่เห็นเจอใครเลยเอ่ยถามสามีออกมา

“เสี่ยวเมิ่งน่ะ นางเอาอาหารที่นางทำมาให้พวกเราชิม” เขาเอ่ยตอบภรรยา

นางจูชะโงกหน้ามองออกไปทางด้านนอกประตู พร้อมกับเอ่ย

“อ้าว แล้วไหนเสี่ยวเมิ่งเล่า ไปไหนแล้วเล่า นางกลับไปแล้วหรือ? ”

“นางเดินกลับบ้านไปแล้วน่ะ พวกเราก็รีบปิดบ้านเข้าไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดเสียรสชาติเสียก่อน” เขาเอ่ยบอก พร้อมกับเดินนำภรรยาเข้าบ้านไปทันที

นางจูก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เดินตามสามีเข้าบ้านไปที่โต๊ะกินข้าวเลยทันที หลังจากนั้นก็จัดการกับอาหารที่เมิ่งฮวาห่อมาให้ใส่ถ้วยชามอะไรจนเรียบร้อยแล้ว ก็ลงมือกินข้าวกันทันที

ชายสูงอายุอย่างลี่คุนก็ไม่รอช้ารีบตักข้าวฝีมือเมิ่งฮวาเข้าปากทันทีเพราะเขาเองก็รู้ว่ารสมือของเมิ่งฮวานั้นดีเพียงใด เพียงแต่อาหารที่นางเรียกว่าข้าวมันไก่ เขาเองก็ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนไหนจะไม่เคยได้กินอีกด้วย

“ตาแก่นี่! เจ้าจะรีบกินอะไรขนาดนั้น ห๋า! เดี๋ยวก็ได้ติดคอตาย ค่อยๆ กินสิ” นางจูที่เห็นสามีตักอาหารฝีมือเมิ่งฮวาเข้าปากไม่หยุดไม่หย่อนก็ถึงกับต้องเอ่ยดุสามีออกมา

นางเองที่เห็นสามีกินช้าลงแล้ว ก็เลยตักข้าวเข้าปากตนเองด้วยเช่นกัน

“หืม… ฝีมือของเสี่ยวเมิ่งอร่อยไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ รสชาติเช่นนี้ข้าไม่เคยกินที่ไหนมาก่อน ช่างแปลกยิ่งนักแต่ก็อร่อยมากเช่นกัน” นางจูเอ่ยชม พร้อมกับตักข้าวเข้าปากอย่างไม่หยุดพัก

สองสามีภรรยาต่างก็ผลัดกันพลุ้ยข้าวเข้าปากกันอย่างไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีข้าวมันไก่ในจานก็พร่องไปจนตอนนี้เกลี้ยงจานไปเสียแล้ว

เอิ้กกก

เมื่อทั้งคู่ที่รู้สึกตัวว่ากินอาหารไปเยอะมากก็ตอนที่อาหารหมดแล้วตัวเองก็รู้สึกแน่นท้องจนขยับตัวแทบจะไม่ไหว แถมยังหลุดเสียงเรอออกมาดังลั่นแล้วนั่นเอง …นางจูเองก็ได้แต่ลูบหน้าท้องตัวเองป้อยๆ ด้วยความอิ่ม

…

ตัดกลับมาที่ด้านเมิ่งฮวา

นางที่หิวจนจะทนไม่ไหวแล้วเช่นเดียวกัน ก็จัดการข้าวมันไก่ใส่จาน พร้อมกับตักน้ำซุปใส่ถ้วยแล้วก็ยกเข้าไปนั่งกินที่โต๊ะอาหาร

นางก็ไม่รอช้ารีบราดน้ำจิ้ม แล้วใช้ช้อนตักข้าวมันไก่เข้าปากทันที

“งั้มๆ อื้ม! อร่อยมาก ข้าล่ะคิดถึงอาหารรสชาติของโลกที่ข้าจากมาจริงๆ ” เมิ่งฮวาตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างเศร้าๆ

[เจ้าอย่าเศร้าไปเลย หากเจ้าอยากกินอะไรเจ้าก็ทำเองเลยสิ] เสี่ยวเปาเอ่ยปลอบใจ

“ก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วสิ ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ข้าก็กลับไปกินอาหารของโลกแห่งนั้นไม่ได้แล้ว ข้าก็ต้องลงมือทำเอง! งั้มๆ ” เมิ่งฮวาเอ่ยอย่างฮึกเหิม พร้อมกับตักข้าวเข้าปาก

[ใช่แล้วๆ แต่ข้าว่าเจ้าน่ะกินข้าวช้าๆ ลงหน่อยเถิด เป็นหญิงเป็นนางเหตุใดถึงได้กินข้าวมูมมามเช่นนี้] เสี่ยวเปาเอ่ยบ่นเมิ่งฮวาออกมา

เมิ่งฮวาที่ได้ยินก็ถึงกับยู่หน้าออกมาด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับเอ่ยออกมา

“ก็ข้าหิวนี่! เหตุใดเจ้าต้องมายุ่งวุ่นวายกับการกินข้าวแสนอร่อยของข้าด้วยเนี่ย อีกอย่างข้าก็ทำแบบนี้แค่ที่จวนนะ!”

[เห้อๆ ข้าไม่บ่นเจ้าละ] เสี่ยวเปาเอ่ยอย่างท้อแท้

เมิ่งฮวาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกทำเพียงตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย จนกระทั่งนางกินจนอิ่ม

“อื้อ! อิ่มมาก…” นางเอ่ยพร้อมกับลูบท้องของตัวเองป้อยๆ พร้อมกับหนังตาที่หย่อนลงอย่างง่วงงัน

[ถ้าง่วงเจ้าก็รีบนำถ้วยจานไปเก็บ แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเข้านอนเสีย อย่ามานั่งทำตาเหมือนจะหลับกลางอากาศเช่นนี้]

“อื้อๆๆๆ ข้ารู้แล้วน่า เจ้านี่ขี่บ่นมากเลยจริงๆ ” เมิ่งฮวาบ่นอุบ ทั้งๆ ที่ตาก็จะปิด

นางไม่รอช้าก็รีบลุกขึ้นนำถ้วยจานไปเก็บล้าง แล้วก็เข้ามิติไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็เตรียมตัวเข้านอนทันที

“ราตรีสวัสดิ์นะเสี่ยวเปา” พูดจบนางก็ผล็อบหลับไปด้วยความง่วงงัน

[ราตรีสวัสดิ์ฮวาฮวา ข้าขอให้เจ้านอนหลับได้สนิทขอให้เจ้าไม่ฝัน] เสี่ยวเปาเอ่ยตอบทั้งๆ ที่รู้ว่าเมิ่งฮวานั้นก็หลับไปแล้ว

คร่อก คร่อก ฟี้! z Z

[นอนไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาเสียเลยจริงๆ นะเจ้าน่ะ หึ!] เสี่ยวเปาเอ่ยออกมาเพราะเห็นว่านางนั่นนอนฉีกแข้งฉีกข้า นอนได้ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาเสียเลย

เสี่ยวเปาเมื่อเห็นว่าเมิ่งฮวาหลับแล้วเขาก็ปิดการมอบเห็นภาพทุกอย่าง ให้เหลือเพียงการสื่อสารกันทางจิตได้อย่างเดียว

.

.

ยามอิ๋น (03:00-04:59 น.)

เมิ่งฮวาที่นอนพลิกตัวไปมา ไม่นานก็รู้สึกตัวตื่นนอน นอนกระพริบตาปริบๆ อยู่ลนเตียงใหญ่

“ฮ๊า… เป็นเช้าที่สดใสดีจริงจริ๊งงง~ เมื่อคืนนะข้านอนหลับสนิทมากไม่ฝันอะไรสักแอะเลยแหละ…” เมิ่งฮวาลุกขึ้นมานั่งทั้งสภาพที่หัวฟูๆ แล้วก็เอ่ยเล่าออกมาอย่างกระตือรือร้น