บทที่23

[ก็ดีสิ ได้นอนหลับสนิทแบบนี้] เสี่ยวเปาเอ่ยถามออกมา

“ก็ดีน่ะซี่ แต่ว่า… ข้าว่าข้าลุกไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นสักหน่อยดีกว่า” เมิ่งฮวานางเอ่ย พร้อมกับลุกขึ้นจากที่นอนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

……

หลังจากที่เมิ่งฮวาอาบน้ำแต่งตัวใหม่เรียบร้อยแล้วก็เดินเข้าห้องครัวเพื่อที่จะทำแซนด์วิชง่ายๆ กินรองท้องเพราะอาหารเช้าเมิ่งฮวานางไม่ค่อยจะชอบกินอะไรที่มันหนักท้องจนเกินไปนัก ซึ่งเมิ่งฮวานางก็คิดว่าจะทำแซนด์วิชทูน่านั่นเอง คิดได้ก็ลงมือทำทันที… นางจัดการตั้งกระทะเทฟลอนโดยที่ใช้ไฟอ่อน วางขนมปังโฮลวีทลงไปปิ้งพอกรอบ ตักใส่จานพักไว้ จากนั้นนางก็หันมาทำสลัดทูน่า โดยที่ใช้ทูน่าในน้ำแร่ผสมกับแครอทและแตงกวาญี่ปุ่นหั่นเต๋าเล็ก ๆ บีบมะนาวลงไปนิดหน่อย ก่อนที่จะคลุกเคล้าเบา ๆ ให้เข้ากัน จากนั้นตักโรยลงบนขนมปังที่เตรียมไว้ จากนั้นก็นำขนมปังกระกบกันแล้วก็จัดการใช้มีดผ่าครึ่งเป็นสามเหลี่ยมจัดใส่จานให้เรียบร้อย

เมื่อทำแซนด์วิชเสร็จเรียบร้อยแล้วก็จัดการเทน้ำส้มคั้นใส่แก้ว กับน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้ว แล้ววางจัดแก้วน้ำกับจานแซนด์วิชใส่ถาดแล้วจึงถือถาดไปนั่งกินที่โต๊ะอาหาร

“อื้ม… อร่อยจริงๆ เล๊ย งั่มๆ …ข้าล่ะอยากให้เจ้าได้ลองชิมฝีมือข้าจริงๆ เลยนะเสี่ยวเปา” เมิ่งฮวาที่กำลังกัดขนมปังอยู่ก็เอ่ยพูดออกมา

[แล้วเจ้าไม่ถามข้าหน่อยรึ ว่าข้าอยากจะชิมฝีมือเจ้าหรือไม่?]

“ฮึ้ย! เจ้านี่นะ… ชอบพูดจาขัดคอข้าเสียจริงเลย ข้าไม่อยากคุยกับเจ้าแล้ว!” เมิ่งฮวานางทำท่าทีฉุนเฉียว พร้อมกับอ้าปากกัดขนมปังด้วยความโมโห

[ข้าก็พูดเล่น เจ้าจะโมโหไปใยเล่า] เสี่ยวเปาเอ่ยอย่างเสียงอ่อนๆ

“เชอะ! ข้าไม่คุยแล้วข้าจะกินอาหารเช้า!” เมิ่งฮวาเอ่ยออกมาด้วยความแง่งอน

[ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เจ้าโกรธนะ]

“หึ… ก็ได้!”

[ถ้าเจ้าหายโกรธแล้ว ข้าก็มีของให้เพื่อที่จะไถ่โทษเจ้า…] เสี่ยวเปาเอ่ยออกมา

“หืม? ของไถ่โทษอันใดรึ” เมิ่งฮวาเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับเคี้ยวขนมปังจนแก้มตุ่ย

[เอาไว้เจ้ากลับมาจากไปหมู่บ้านหนีหรู่แล้วข้าค่อยบอกเจ้าก็แล้วกัน]

เมิ่งฮวานิ่งเงียบอยู่พักนึง ก่อนที่จะเอ่ยตอบออกมา

“อืม… โอเค! ได้” เมิ่งฮวาที่เอ่ยจบแล้ว ก็หันมาสนใจกับการกินแซนด์วิชต่อ

…

หลังจากที่เมิ่งฮวากินแซนด์วิชจนอิ่มแล้ว นางก็ถือจานกับแก้วน้ำเข้าครัวเพื่อไปล้าง แล้วเก็บคว่ำไว้จนเป็นระเบียบ ก่อนที่เดินกลับไปในห้องนอนแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนมานอนอ่านฆ่าเวลา เมื่ออ่านไปได้สักพักก็หันมาเอ่ยถามกับเสี่ยวเปา

“เสี่ยวเปา เอกสารสัญญาที่ข้าให้เจ้าทำให้ข้าเล่าอยู่ที่ใด? ”

[อยู่ในลิ้นชักตรงหัวเตียงเจ้านี้อย่างไรเล่า ลองเปิดแล้วอ่านดูสิ]

เมิ่งฮวาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเสี่ยวเปา แต่วางหนังสือการ์ตูนลงบนเตียงแล้วหันมาที่หัวเตียงเปิดลิ้นชักออกก็เห็นซองเอกสารสีน้ำตาลอยู่ จึงหยิบออกมาจากลิ้นชักก่อนที่จะเปิดอ่านดูเพื่อตรวจสอบ… แต่พออ่านดูทั้งหมดแล้วก็พยักหน้าออกมาเพราะเสี่ยวเปาทำออกมาได้ดีมากๆ ครบถ้วนดีทุกอย่าง จึงเก็บกระดาษเอกสารใส่ซองเอกสารไว้อย่างเดิมแล้ววางเอกสารสัญญาไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียง

[เป็นอย่างไร? เอกสารสัญญาที่เจ้าให้ข้าทำถูกต้องดีหรือไม่] เสี่ยวเปาเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ แต่มันก็เชื่อมั่นในระบบแห่งโลกอนาคตของตนเองเช่นเดียวกันว่าจะไม่มีผิดพลาดอย่างแน่นอน

“เจ้าทำดีมาก ขอบใจเจ้านะเสี่ยวเปา… ถ้าไม่มีเจ้าข้าคงต้องแย่แน่ๆ ” เมิ่งฮวาเอ่ยขอบคุณเสี่ยวเปาออกมา พร้อมกับพูด

[เจ้าอย่ามาดึงข้าดราม่าด้วยจะได้หรือไม่] เสี่ยวเปาที่รู้สึกดีกับคำพูดของเมิ่งฮวา แต่ก็ไม่วายที่กล่าวค่อนแคะเมิ่งฮวากลับเหมือนดั่งเช่นเคย

“เจ้านี่มันชอบขัดข้าตลอดเลยจริงๆ …อีกอย่างนะข้าไม่ได้จะดึงเจ้าดราม่าด้วยสักหน่อย เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้าสิ” เมิ่งฮวากอดอกพร้อมกับแสร้งเชิดหน้าขึ้นด้วยความโมโห ก่อนจะเอ่ยตำหนิเสี่ยวเปา

[มีข้าให้คอยเถียงเจ้าจะได้ไม่รู้สึกเหงาไง เจ้าไม่ดีใจหรือไง?] เสี่ยวเปาเอ่ยถามกลับมา

“แต่เจ้ากับข้าก็ไม่ต้องตีกันตลอดก็ได้กระมัง? เห้อ ข้าไม่เถียงกับเจ้าละ”

[ได้ได้ ไม่เถียงก็ไม่เถียง แล้วเจ้าจะไปหมู่บ้านหนีหรู่ยามใดเล่า?]

“อืม… ไปยามเฉิน (07:00-08:59 น.) ก็แล้วกัน อากาศไม่ร้อนเกินไป” เมิ่งฮวาทำท่าครุ่นคิด ก่อนที่จะเอ่ย

[ก็ดี เจ้าขี่ม้าเองด้วยหากไปสายกว่านี้อาจจะร้อนเอาได้]

“จริงอย่างที่เจ้าว่า” เมิ่งฮวาพยักหน้าออกมาอย่างเห็นด้วย เสี่ยวเปาก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาอีก

หลังจากนั้นเมิ่งฮวาก็หันกลับมาทิ้งกายนอนลงบนเตียงแล้วหยิบหนังสือการ์ตูนที่วางทิ้งไว้มาอ่านต่อ

……

ยามเฉิน (07:00-08:59 น.)

ตอนนี้เมิ่งฮวาได้ขี่ม้าออกมาจากหมู่บ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กำลังมุ่งไปยังหมู่บ้านหนีหรู่ที่อยู่ห่างไปอีก3หมู่บ้าน ซึ่งก็ใช้เวลาประมาณ1ชั่วยามเห็นจะได้

.

.

หลังจากที่เมิ่งฮวาขี่ม้ามาได้พักใหญ่นางก็มาถึงหมู่บ้านหนีหรู่แล้วเรียบร้อย นางจอดม้าถามชาวบ้านเป็นระยะๆ จนกระทั่งก็มาหยุดอยู่บ้านบ้านหลังหนึ่งที่มีขนาดไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่ แต่ดูเก่าคร่ำครึไปเสียหน่อย แต่โดยรวมก็ถือว่าโอเค เพราะต่อให้จะดูเก่าแต่ก็ถูกดูแลทำความสะอาดเป็นอย่างดี…

เมื่อกวาดตาสำรวจไปจนทั่วแล้วนางก็กระโดดลงจากหลังม้า แล้วนำม้าไปผูกตรงต้นไม้ใหญ่ที่ร่มเงาก่อนที่จะนำน้ำวารีสวรรค์ในกระบอกมาเทป้อนม้า แล้วเดินกลับมายังประตูบ้านหลังเดิม