แฟนเก่ามาหาที่บริษัท

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็หลับโดยที่ภูริทัตนอนกอดจารุวีย์

วันรุ่งขึ้น..

จารุวีย์ได้ตื่นขึ้นและอาบน้ำแต่งตัวอยู่หน้ากระจกเธอได้เห็นรอยช้ำที่คอที่เกิดขึ้นจากการมีอะไรกันกับภูริทัตเมื่อคืนเธอตกใจมาก

ตายจริง!! คอฉันช้ำหนิคุณภูทำไมทำฉันแรงขนาดนี้จะทำยังไงดีละที่จะไม่ใครเห็นได้..เธอแต่งหน้าพยายามทารองพื้นปกปิดที่คอให้หนาขึ้นและทำผมลอนปล่อยผมเพื่อปิดเพราะเธออายเธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้จนเป็นรอย

หลังจากนั้นเธอก็ลงไปที่ครัวไปใช้ในครัวแม่บ้านถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกคุณหนูแต่เธอก็ไม่เคยถือตัว

“คุณป้ามะลิวันนี้ทำเมนูอะไรเหรอคะ มีอะไรให้หนูช่วยรึป่าว” เธอถามแม่บ้านที่กำลังเตรียมทำอาหารเช้าให้ทาน

“ไม่เป็นไรค่ะคุณจาร์ คุณจาร์ไปรอที่ข้างนอกเถอะค่ะในนี้กลิ่นอาหารจะติดเสื้อคุณจาร์นะคะ” แม่บ้านรีบปฏิเสธเลยเพราะจะให้เจ้านายมาช่วยมันก็ยังไงอยู่

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ซีเรียสเรื่องนั้นเลย หนูอยากช่วย” เธอยังคงยืนยันที่จะช่วยแต่แม่บ้านก็ปฏิเสธเพราะเธอกำลังท้องอ่อนๆ ด้วย

“ไปพักรอเถอะนะคะเดี๋ยวคุณผู้หญิงมาเห็นจะดุป้าเอา”

“งั้นก็ได้ค่ะ” เธอตอบและเดินไปนั่งที่โซฟาเพราะเธอตื่นแต่เช้าไม่รู้จะทำอะไร

เธอจึงเดินขึ้นไปปลุกภูริทัตเพื่อให้ไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน

“คุณภูตื่นได้แล้วค่ะ!! รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน”

ภูริทัตหันมาด้วยอาการงัวเงียและกอดไปที่เธอ

“ทำไมเธอตื่นเช้าจัง ฉันยังเพลียไม่หายเลยไม่ไปทำงานได้ไหมวันนี้” ภูริทัตพูดด้วยอาการอ้อนเมียของเขา

“ไม่ได้ค่ะ! คุณจะหยุดทำไม?”

“ก็หยุดอยู่กับเมียไง คิดถึงเมีย” เขาคลั่งรักมากทั้งที่เมื่อก่อนเกลียดขี้หน้าเธอด้วยซ้ำทีตอนนี้มาทำเป็นคลั่งรัก

“แหมทำเป็นมาพูดทีเมื่อก่อนทำเหมือนเกลียดขี้หน้าฉันจะตาย”

“ก็ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วหนิตอนนี้ฉันรักเธอแถมยังมีลูกกับเธออีก” เขาพูดจบก็หอมไปที่แก้มของจารุวีย์หนึ่งครั้ง

“แล้วคุณข้าวฟ่างละคุณจะว่ายังไงเขาจะยอมคุณไหมคุณกล้าบอกเขารึป่าวว่ารักฉันหรือกล้าพูดกับฉันแค่คนเดียว”

“ฉันจะไปพูดกับเขาให้จบและไม่ไปยุ่งกับเขาอีกเธอสบายใจได้” ภูริทัตพูดและยิ้มให้เธอแต่ในใจเขาก็แอบกังวลและรู้สึกผิดต่อข้าวฟ่างเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยมีแค่เขาที่ทำแต่เธอต้องมาผิดหวังและเสียใจแบบนี้

“แล้วเขาจะยอมคุณเหรอ..ในเมื่อคุณกับเขาคบกันมาตั้งนานแล้ว”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เขาน่าจะเข้าใจนะ เพราะเรามีลูกด้วยกัน”

“ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ วันนี้ฉันจะเข้าไปบริษัทแม่”

“เดี๋ยวไปพร้อมฉันเลยละกัน เดี๋ยวฉันจะเข้าไปด้วยเดี๋ยวเข้าบริษัทสายๆ” ภูริทัตพูดจบก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัว

 

08:58 น. ที่บริษัทของภูริทัต

ข้าวฟ่างมาหาภูริทัตที่บริษัท

“ฉันมาหาคุณภู คุณภูอยู่ไหม?” ข้าวฟ่างเอ่ยถามเลขาของภูริทัต

“คุณภูยังไม่เข้าบริษัทนะคะวันนี้บอกว่าจะเข้าสายๆ คุณข้าวไม่ลองโทรถามคุณภูดูคะว่าจะมากี่โมงเพราะคุณภูไม่ได้บอกเวลาหนูไว้"

“ฉันโทรไปแล้วแต่เขาไม่รับเลยตั้งแต่เมื่อคืนไม่รู้เป็นอะไรรึป่าวฉันเลยมาหาที่นี่” ข้าวฟ่างทำหน้าเศร้าๆ

“คุณข้าวฟ่างรู้ไหมคะ ว่าคุณภูแต่งงานแล้ว” เลขาถามข้าวฟ่างเพราะคิดสงสารเธอคิดว่าเธอคงไม่รู้ว่าแฟนตัวเองแต่งงานแล้ว

“อะไรนะ!! เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?” ข้าวฟ่างด้วยความตกใจและต้องการฟังอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

“คุณภูแต่งงานแล้วค่ะ”

นี่ถึงขนาดแต่งงานกันเลยเหรอไหนบอกจะแค่ดูแลจนคลอด แล้วภูจะหวั่นไหวรึป่าวฉันจะทำยังไงดี

“ฉันขอนั่งรอภูอยู่นี่นะ” ข้าวฟ่างพูดจบก็ไปนั่งรอภูริทัตด้วยความไม่สบายใจ

ผ่านไปสักครู่….

ภูริทัตก็เดินเข้ามาในบริษัทวันนี้มีประชุมเขาเข้ามาด้วยชุดสูทด้วยหน้าตาของเขาที่หล่อเหลาข้าวฟ่างเห็นเธอคิดเสียดายไม่อยากที่จัะเสียเขาไป

“ภูคะทำไมเมื่อคืนคุณไม่รับสายข้าว โทรไปตั้งหลายสาย”

“คือว่า..ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณเข้าไปข้างในก่อน” ภูริทัตพูดจบก็เดินนำข้าวเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของเขา

“คุณมีอะไรจะคุยกับข้าว?”

“เมื่อวานผมพึ่งแต่งงานไป..ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกคุณ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมไม่ได้รักคุณแล้วเหลือแค่ความรู้สึกที่ดีต่อแค่นั้นตอนนี้ผมรักจารุวีย์คุณเข้าใจผมใช่มั้ยผมกำลังจะมีลูกจะมีครอบครัว”

“แล้ว? แต่คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคุณจะพาลูกมาอยู่กับข้าวคุณรักข้าวมากแล้วทำไมวันนี้คุณมาเปลี่ยนไปแบบนี้”

“ข้าวผมขอโทษจริงๆ ตอนนี้ผมรักจารุวีย์แล้ว..ผมขอให้เราจบกันแค่นี้นะผมมีครอบครัวแล้ว”

ข้าวฟ่างเข้าไปกอดและร้องไห้

“ไม่จริง…คุณยังรักข้าวอยู่เรารักกันมากไม่ใช่หรอคุณแค่พลาดไปทำเธอท้องคุณไม่่ได้ตั้งใจข้าวรับได้”

“ตอนนั้นผมพลาดก็จริงข้าวแต่ตอนนี้ผมรักเขาไปแล้วผมมีความสุขเวลาอยู่่กับเขาผมไม่อยากหลอกคุณ..ผมมันเห็นแก่ตัวคุณไปหาคนใหม่เถอะ”

“คุณไม่ได้รักจาร์คุณแค่หลงมันแค่นั้นเอง เราคบกันมานานมากนะอยู่ดีๆ คุณจะมาบอกให้ข้าวเลิกคุณและไปหาคนใหม่มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ”

“แล้วจะให้ผมทำยังไง ก็ผมมีลูกแล้ว”

“ข้าวไม่มีวันปล่อยให้คุณไปมีความสุชกับมันหรอกคุณจำไว้เลย” ข้าวฟ่างพูดจบก็เดินออกจากห้องทำงานของภูริทัตไป

ภูริทัตยื่นนิ่งพร้อมทั้งกังวลกับคำพูดของข้าวฟ่างเพระเธอน่าจะไม่ปล่อยเขาจริงๆ

เวลา17:15น.

เมื่อประชุมเสร็จวีรภัทรก็เดินมาทักทายภูริทัต

“ไงพี่ภู เป็นไงบ้างแต่งงานไปแล้วคุณจาร์เป็นยังไงบ้าง”

“แกนี่ก็เห็นหน้าฉันก็ถามหาแต่เมียฉันเลยนะ”

“ก็เมียพี่น่ารักหนิแต่เสียดายโดนพี่คาบไปกินซะก่อน” วีรภัทรพูดและทำหน้าเซงๆ

“นี่แกชอบจารุวีย์จริงๆ เหรอ”

“ชอบจริงสิพี่เคยเห็นผมสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเท่านี้มาก่อนไหมละ?”

“ก็ไม่นะ ตัดใจเถอะนี่เมียพี่กำลังจะมีลูกแล้วด้วย”

“พี่ทำเธอเสียใจเมื่อไหร่ ผมจะเข้าไปดูแลเธอเองพี่ฟังผมไว้นะ” วีรภัทรพูดด้วยความจริงจังเพราะเขาหลงรักจารุวีย์มาก แต่เธอก็มีลูกและแต่งงานแล้วเขาถึงยอมปล่อย

“ไม่มีวันนั้นหรอก”

“ถามจริงๆ เถอะพี่รักคุณจาร์จริงๆ เหรอหรือแค่ต้องการรับผิดชอบเธอ"

“จริงดิ แต่ก่อนฉันรักข้าวไม่เคยมองเธอเลยแต่มาวันนี้ความรู้สึกของฉันมันเปลี่ยนไปแล้ว”

>>>>>ติดตามตอนต่อไป