บทที่ 4 ~ เมียบำเรอ

บทที่ 4 ~ เมียบำเรอ

แอร์ในรถเย็นฉ่ำขณะที่วิ่งออกนอกตัวอำเภอขึ้นบนเขาเพื่อกลับไปยังไร่

“นี่ไม่คิดจะพูดอะไรสักคำหรือไง”

ศศินาเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินน้ำเสียงหยอกเย้าของคนด้านข้าง

“พ่อเลี้ยงบอกว่ามีเรื่องต้องคุย”

เธอพลันรู้สึกได้ถึงบรรยากาศในรถที่เปลี่ยนไป มีเสียงลมหายใจกระชั้นขึ้นเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

“เดือนรู้หรือเปล่าว่าไร่ถูกเปลี่ยนมือไปแล้ว”

“ได้ยังไง?”

มีแววตระหนกในน้ำเสียงของศศินา ใบหน้าหวานจ้องเขารอคอยคำตอบ

“ไร่ของเดือนแทบไม่ได้ทำกำไรในช่วงปีหลัง ๆ แล้วผู้จัดการไร่ก็ยักยอกหอบเงินหนี จนป่านนี้ยังตามจับตัวไม่ได้”

ศศินาไม่ได้ทำหน้าประหลาด เรื่องพวกนี้เธอพอทราบอยู่แล้วไม่ใช่เรื่องใหม่แต่อย่างไร

“พ่อเลี้ยงตาสอบตกสองสมัย แต่ยังใช้เงินมือเติบเหมือนเมื่อก่อน”

ศศินาผินหน้ากลับไปมองทางที่มืดสนิทนาน ๆ ทีจึงจะมีรถแล่นสวนผ่านสักคัน

“นั่นไม่ใช่เรื่องใหม่อะไร ฉันพอทราบแล้วว่าพ่อขัดสนเรื่องเงินทองบ้าง แต่มันไม่น่าจะทำให้ถึงขนาดต้องขายไร่”

พันแสงเหลือบมองสาวน้อยที่นั่งด้านข้างรถ ใบหน้าหวานมีแววกังวลใจ เขารู้ว่าไร่เดือนฉายสำคัญต่อเธอมากเพราะเป็นไร่ของแม่เธอ ไร่ที่ตกทอดมาจากฝั่งตระกูลจิตกูร แต่แม่ของเธอเลือกคู่ชีวิตผิด พ่อเลี้ยงตาหลังจากที่ได้ไร่สมใจก็ไม่เหลียวแลแม่และลูกสาวอีกเลย โดยเฉพาะศศินาที่ถูกทิ้งขวางมาโดยตลอด

“เมื่อเลือกตั้งปีที่แล้ว พ่อเลี้ยงตาต้องใช้เงินจำนวนมากในการซื้อเสียง จึงเอาไร่มาจำนำไว้กับฉัน”

นี่สินะสิ่งที่เขากำลังจะบอก

คงไม่มีเรื่องประหลาดใจใดในชีวิตอีกแล้ว ศศินานิ่งคิด ตลอดหลายปีแม้ว่าเธอไม่ได้กลับมาที่ไร่แห่งนี้ แต่เธอรู้ว่าเขาได้จัดการฟื้นตัวเองขึ้นจากการเกือบล้มละลายเมื่อหกปีก่อนได้อย่างสง่างาม การฟื้นตัวอย่างรวดเร็วทำให้พ่อของเธอไม่พอใจมาก

อารมณ์ขุ่นเคืองจากการรุกคืบของไร่ข้างเคียงทำให้เขาโทรศัพท์มาระบายความโกรธกับเธอหลายครั้ง และตลอดเวลาเอาแต่ด่าทอเจ้าของไร่ข้างเคียง ที่ตอนนี้กลายเป็นพ่อเลี้ยงพันแสงแล้ว

“ก่อนที่พ่อเลี้ยงตาจะเกิดอุบัติเหตุได้นำสร้อยเก่าแก่มาจำนำไว้อีกหนึ่งเส้น”

ประโยคนี้เรียกความสนใจของศศินาได้อย่างรุนแรง เธอจำได้ว่าสร้อยทับทิมสยามเก่าแก่ที่ตกทอดมาตั้งแต่ครั้งต้นตระกูลครั้งยังเป็นเจ้าเมือง เก็บไว้ที่เซฟของธนาคารเป็นอย่างดีและต้องเป็นเธอเท่านั้นถึงจะเปิดนำออกมาได้

ดวงตากลมโตดั่งกวางตื่นตระหนกจ้องมองนายพรานที่กำลังล่า มือแกร่งบังคับพวกมาลัยเลี้ยวเข้าทางลงเนินเพื่อเข้าสู่พื้นป่าและกำลังจะผ่านเนินเขาไร่ชาเขียวที่เธอเห็นเมื่อเช้า

เขาตลบรถลงจอดริมถนนลูกรังเพื่อจ้องตอบ แววตาเย็นชาดำมืดสนิทใต้ปีกของคิ้วเรียวอย่างชายแท้ จมูกโด่งโค้งงุ้มสวยรับไปกับริมฝีปากหนากว้าง แนวเคราครึ้มเป็นรอยตลอดกรามแกร่งจรดปรายคางและหนวดบาง ๆ ด้านบนริมฝีปาก

“นั่นมันสร้อยของแม่ฉัน” เสียงเล็กดั่งเสียงกระซิบค่อยเอ่ยขึ้นเมื่อรับรู้ได้ถึงบางอย่าง

พันแสงใส่เบรกมือเพื่อจะหันความสนใจมาที่สาวร่างเล็กด้านข้างทั้งหมด ใบหน้างามแดงก่ำโกรธกรุ่นแม้ดวงตาจะมีแววหวาดระแวงและตื่นตระหนก

“ใช่ ตอนนี้สร้อยเส้นนั้นและไร่ทั้งหมดอยู่ในมือของฉัน ศศินา”

ดวงหน้าหวานเรียวเล็กอวบอิ่มมีน้ำมีนวลดั่งสตรี งามเปล่งปลั่งส่องประกายท่ามกลางความมือในรถที่มีเพียงแสงจากแผงควบคุมรถ ริมฝีปากแดงระเรื่อธรรมชาติเผยอค้าง ศศินากำลังค้นหาเสียงของตัวเองเพื่อเอ่ยคำถามที่แม้แต่ตัวเองก็กลัวคำตอบ

“คุณต้องการอะไร พ่อเลี้ยงพันแสง”

“ฉันต้องการเธอ ศศินา ฉันต้องการให้เธอมาเป็นเมียของฉัน”

ร่างเล็กผงะออกเบา ๆ เล็กน้อยก่อนจะตั้งสติได้ จ้องมองเขาไม่หลบสายตาพร้อมส่ายหน้า

“มันเป็นไปไม่ได้พ่อเลี้ยง เราไม่เหมาะสมกัน ถ้าจะให้ฉันแต่งงานแล้วต้องอยู่กับคุณไปตลอด..นั่น ”

เธอเห็นมุมปากของพ่อเลี้ยงพันแสงยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหุบลง ดวงตาคมกริบหลุบลงกวาดไปทั่วร่างบอบบางของเธอแล้วตวัดขึ้นสบสายตากลมโต

“มันไม่ใช่การแต่งงานศศินา ฉันต้องการเธอบนเตียงนอนของฉัน ต้องการมาโดยตลอด และเธอต้องทำทุกอย่างให้ฉันมีความสุข เธอจะต้องมอบร่างกายที่สวยงามนี้ให้ฉันโดยไม่เกี่ยงงอนไม่ว่าเวลาไหน”

“พะ พ่อเลี้ยงหมายความว่า พ่อเลี้ยงต้องการให้ฉันไปเป็นเมียเก็บ เป็นเมียที่คอยทำหน้าที่บำเรอคุณอย่างเดียว?”

น้ำเสียงตระหนกตกใจพร้อมกายสาวที่แข็งตึงดั่งคันธนู ร่างเล็กตึงเครียดราวกับสัตว์ตัวน้อยที่ถูกนายพรานป่าเถื่อนออกล่า คอยระแวงระวังหาทางหนี

ศศินามองมือใหญ่อันหยาบกร้านจากการทำงานหนักยื่นออกมา เขาปัดปอยผมสีน้ำตาลคาราเมลออกจากปลายคางแล้วทาบมือไปตามลำคอโค้งมน รวบต้นคอเธอไว้แล้วใช้นิ้วโป้งดันปลายคางเธอขึ้นให้จ้องเขาตอบ พันแสงโน้มใบหน้าแกร่งลงมาหาเธอใกล้จนเธอได้กลิ่นลมหายใจ กลิ่นกายชายผสมโคโลญจน์ กลิ่นบุหรี่

จมูกโด่งคมสันของพ่อเลี้ยงบานออก สูดดมกลิ่นกายสาวตรงหน้าดั่งพ่อม้าเจอคู่ กายแกร่งขยับไหวใต้เข็มขัดตั้งแต่เขาเห็นเธอบนศาลา ดวงตากลมโตคู่นี้ตามหลอกหลอนเขามาตลอดหกปี ช่างเป็นเวลาที่ยาวนาน และตอนนี้หมดเวลาสำหรับเธอแล้ว เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีหายไปไหนอีก

ความต้องการครอบครองเป็นเจ้าของทำให้เขาต้องสูดลมหายใจสะกดกลั้นอาการกระโจนเข้าใส่ร่างเธอไว้ เขาจะทำให้เธอยอมจำนนทุกอย่าง ทุกวิถีทาง และเตียงนอนคือภาพที่เขาวาดไว้ในใจกับเธอ

“ใช่ ศศินา ฉันต้องการให้เธอมาเป็นเมียบำเรอของฉัน”