บทที่ 1

บรรยากาศภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมหรูใจกลางเมืองกรุง เป็นไปอย่างชื่นมื่น เหล่าบรรดานักธุรกิจ คุณหญิงคุณนายแวดวงโฮโซ ต่างถูกรับเชิญมาร่วมแสดงความยินดีกับพิธีมงคลสมรสบุตรชายคนโตของเจ้าสัวชื่อดัง ผู้ที่ซึ่งล่วงลับไปแล้ว แต่ทว่าความร่ำรวยและความมั่งคั่งยังคงอยู่เพราะบุญบารมีของผู้เป็นพ่อ เลยทำให้เหล่าเศรษฐีและคนดังต่างพากันมาแสดงความยินดีกันถ้วนหน้า

ท่ามกลางบรรยากาศที่น่ายินดี ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดทักสิโด้สีขาวนั้น กลับแสดงสีหน้าตรงกันข้ามกับบรรยากาศของงาน สายตาคมดุเหลือบมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก สันกรามของเขาขบกันแน่น เขาเพิ่มแรงบีบมืออันบอบบางที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่ของเขาเพื่อระบายความอัดอั้นที่อยู่ตรงหน้านี้ แขกนับร้อยกำลังจ้องมองเขาและเธออย่างชื่นชม แต่หารู้ไม่ ว่าสิ่งที่พวกเขาเห็นนั้น มันตรงกันข้ามกับความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง!

‘เอมิกา’ สาวน้อยเรือนร่างบอบบางอยู่ในชุดเจ้าสาวที่ถูกออกแบบเป็นพิเศษด้วยผ้าดิ้นสีขาวบริสุทธิ์นำเข้าจากต่างประเทศ ชายกระโปรงยาวกรุยกราย ตัวชุดแนบชิดเรือนกายจนแลเห็นเรือนร่างทรงนาฬิกาทรายอันงดงามสมส่วน ขณะที่ด้านหลังเป็นเนื้อผ้าซีทรูโปร่งลายลูกไม้อวดแผ่นหลังขาวนวลเนียน สะกดสายตาของทุกคู่ให้มองมาที่เธอ ดวงตากลมโตจ้องมองแขกผู้มีเกียรติผ่านผ้าคลุมบางๆ ที่ปิดบังใบหน้าอันงดงามนั้นเอาไว้ ขณะเดียวกันที่มือของเธอข้างหนึ่งนั้นแทบแหลกสลายเพราะแรงบีบอันมหาศาลจากชายร่างใหญ่ที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างกายเธอ เอมิกาพยายามอดทนกับความเจ็บปวดนี้ไว้ ได้แต่บอกตัวเองว่า‘เดี๋ยวมันผ่านไป...’

‘ทำไมคะแม่ ทำไมมิ้นท์ต้องแต่งงานกับคุณธารณ์ด้วยคะ แล้วคุณรสิตาเธอไปไหนคะแม่’

‘มิ้นท์ต้องช่วยแม่นะลูก คุณหญิงเยาวเรศบอกให้แม่ต้องช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ก่อน ตอนนี้คุณหญิงท่านกำลังเร่งตามคุณหนูสิตา ที่หายออกจากบ้านไปเมื่อช่วงพิธีเช้า ลูกอย่าพึ่งถามอะไรแม่เลยนะ ช่วยแม่ก่อนเถอะ’ เสียงของผู้เป็นแม่ยังคงดังกึกก้องในหัวของเธอพอๆ กับเสียงของผู้คนที่มาร่วมแสดงความยินดีในครั้งนี้ เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด

‘บุญคุณ’ คำนี้มันอยู่ในชีวิตของเอมิกามาตลอด 19 ปี ตั้งแต่เธอลืมตามองโลก เธอก็ได้อาศัยอยู่บ้านอัครเมธี ในฐานะลูกสาวของคนรับใช้ แม่ของเธอรับใช้บ้านใหญ่หลังนี้มานาน โดยเมื่อ 19 ปีก่อนนั้นแม่ได้อุ้มท้องเอมิกาเข้ามาขอความช่วยเหลือจากบ้านนี้ ‘คุณหญิงเยาวเรศ’ คือคนที่เมตตารับแม่และเธอเข้ามาในบ้าน ให้ที่อยู่พำนักพักพิง ทำงานเพื่อแลกกับบุญคุณเหล่านั้น

‘วันนี้’ บุญคุณทุกอย่างถูกทวงคืน โดยที่ผู้เป็นแม่ของเธอนั้นไม่อาจปฏิเสธได้เลย เอมิกาถูกจับมาแต่งตัวในช่วงของงานเลี้ยงพิธีตอนเย็น ก่อนหน้านั้นคุณรสิตาก็ยังคงทำหน้าที่นี้ เธอถูกให้มาเป็นเจ้าสาวตัวปลอมแทนตัวจริงที่กำลังหนีหายไปโดยไม่ทราบสาเหตุว่าเพราะอะไร

‘ธารณ์ อัครเมธี’ เจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้างกายของเธอตอนนี้ เขาเป็นคนที่เอมิการู้จักเป็นอย่างดีในฐานะลูกชายของเจ้าของบ้าน แว็บแรกที่เขามองเธอ เมื่อรู้ว่าเจ้าสาวตัวจริงนั้นหายไป สายตาของเขาแข็งกร้าวฉายแววความไม่พอใจออกมาเต็มเปี่ยม เขาคงโกรธและเสียใจที่คนรักของเขานั้นหนีการแต่งงานครั้งนี้ คงจะเสียหน้ามากสินะ เขาและคุณรสิตาเป็นคู่รักที่ใครต่อใครต้องอิจฉา ความเหมาะสมทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะของทั้งสอง ในแวดวงสังคมนั้นรู้เป็นอย่างดี

“และในเวลานี้...ขอเชิญเจ้าบ่าวและเจ้าสาวร่วมกันจุดเทียนและตัดเค้กเพื่อมอบให้กับประธานพิธี พ่อแม่ของบ่าวสาว และญาติผู้ใหญ่ครับ”

เสียงของพิธีกรชายเอ่ยขึ้น ทำให้เจ้าสาวแสนสวยนั้นสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดในทันที ตอนนี้ยังไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของตัวเธอ เนื่องจากรูปร่างของเอมิกานั้นใกล้เคียงกับเจ้าสาวตัวจริงมาก อีกทั้งช่างแต่งหน้าก็พยายามคุมโทนเน้นแต่งให้หน้าตาออกมาเหมือนกันพร้อมกับใช้ผ้าคลุมหน้าสีขาวปิดบังอีกชั้น เพื่อไม่ให้แขกผู้มีเกียรตินั้นเกิดความสงสัย ประกอบกับช่วงงานเป็นเวลากลางคืน ทางทีมงานก็ปรับแสงไฟให้ลดลงเพื่อกลบความผิดปกตินั้น

ทุกคนต่างอยากให้เวลานี้มันจบลงโดยเร็วที่สุด โดยเฉพาะคุณหญิงเยาวเรศที่ดูจะร้อนรนเป็นพิเศษ เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะคุณหญิงเยาวเรศคือต้นเรื่องของการร้องขอให้ลูกชายแต่งงานให้เร็วราวกับสายฟ้าแลบแบบนี้

“เจ้าสาวเปิดหน้าให้เจ้าบ่าวจุ๊บหน่อยค่ะ”

เสียงของแขกผู้มีเกียรติคนหนึ่งเอ่ยแซวขึ้น ท่ามกลางความลุ้นระทึกของใครหลายๆ คนที่กำลังกุมความลับนี้เอาไว้

“นั่นสิคะ...จุ๊บเลยค่ะ อยากเห็นคุณรสิตาโดนจูบค่ะ”

เสียงสนับสนุนเริ่มที่จะดังขึ้นจากหนึ่งเป็นสอง และสามก็ตามมา ทำให้เจ้าบ่าวของงานเหลือบมองเจ้าสาวตัวปลอมของเขาอย่างชั่งใจ ความโกรธที่มีอยู่เป็นทุนเดิมแล้ว กลับทวีคูณขึ้นไปอีกเมื่อเจอสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้

ธารณ์ กำลังระงับอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ‘สิ่งที่แม่ของเขาต้องการ’ ‘ความรักของเขากับรสิตา’ และ ‘การหักหลัง’ ความเสียใจและความเสียหน้าทุกๆ อย่างมันซัดเข้ามาที่ธารณ์ จนเขาแทบอยากจะพังทลายทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าให้พินาศทั้งหมด ‘เอมิกา’ คือเด็กรับใช้ในบ้าน ที่ไม่เคยอยู่ในสายตาของธารณ์เลยแม้แต่นิด ความรู้สึกของการเสียศักดิ์ศรีและการโดนหยามเกียรติ ที่แม่ของเขาเลือกเอาเด็กรับใช้มาแก้ขัดแบบนี้ และสิ่งนี้เองมันทำให้ธารณ์ไม่พอใจอย่างที่สุด สายตาคมดุจับจ้องไปที่ตัวปลอมแก้ขัดราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ทางเจ้าบ่าวว่ายังไงครับ”

พิธีกรเอ่ยเตือนอีกครั้งหลังจากที่แขกผู้มีเกียรติหลายคนเริ่มที่จะมีเสียงไปในทิศทางเดียวกันโดยที่ไม่รู้เรื่องราวเหตุการณ์เหล่านี้เลยสักนิด

“อ่อ ครับ!”

สันกรามของชายหนุ่มขบกันแน่นเพื่อระงับอารมณ์โกรธ พร้อมกับหันไปทางเจ้าสาวแก้ขัดของเขา มือหนาคว้าไปที่ลำแขนของหญิงสาวออกแรงกระชากเข้ามาหาอกกว้าง ร่างอันบอบบางปลิวร่อนตามแรงอันมหาศาลของชายหนุ่ม

“อุ้ย!!”

เอมิกาอุทานออกมาด้วยความตกใจ แรงกระแทกทำให้เธอจุกไปชั่วขณะ ร่างกายของเธอชาไปทั่วทุกส่วน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะหายตกใจ ผ้าคลุมหน้าของเธอก็ถูกเปิดออก พร้อมเงาดำๆ โฉบวูบลงมาทันใด

“อึก!!”

เรียวปากบางถูกกระแทกลงมาด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย แรงกดกระแทกด้วยความไม่เต็มใจทำให้เอมิกาเจ็บปวดราวกับโดนของแข็งบดลงมาที่ริมฝีปากบาง

“ว้าว!!!”

“กรี๊ด...น่ารักจังเลยค่ะ”

“ว้าย! น่ารักอ่ะ”

เสียงแขกผู้มีเกียรติต่างกู่ก้องร้องเชียร์ให้คู่บ่าวสาวทำในสิ่งที่พิธีงานแต่งงานปกติทั่วไปเขาทำกัน โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขานั้นมันคือการแสดงละคร เพื่อตบตาคนดูเท่านั้นเอง

พรึ่บ! ร่างบางถูกปล่อยเป็นอิสระ หลังจากที่ชายหนุ่มทำในสิ่งที่แขกผู้มีเกียรติต้องการตามบทละครที่ถูกแต่งขึ้น เขาใช้ริมฝีปากของตัวเองประกบปากของเธอ โดยมิได้ล่วงล้ำเข้าไปแต่อย่างใด ความโมโหและความโกรธทำให้ชายหนุ่มไม่คิดที่จะใส่ใจความรู้สึกของคนตรงหน้าเลยสักนิด เธอคือเด็กรับใช้ ไม่สมควรที่จะมาทำสิ่งนี้กับเขาด้วยซ้ำ

“ฮึก...”

เสียงหอบหายใจของเอมิกาดังขึ้น หลังจากที่ร่างของเธอโดนผลักออก ร่างบางเซจนเกือบจะล้ม ความเจ็บปวดรวดร้าวระบมไปทั่วเรือนร่างและจิตใจ ทำให้ริมฝีปากบางเม้มสนิทเกือบเป็นเส้นตรงเพื่อสกัดกั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ เอมิกาภาวนาให้ชั่วโมงอันแสนโหดร้ายนี้จบลง เธอรู้ว่าชายหนุ่มไม่พอใจ และอาจจะเสียหน้าเพราะต้องมาร่วมพิธีกับเด็กรับใช้ในบ้านอย่างเธอ

‘บุญคุณ’ ที่ต้องทดแทนสำหรับผู้มีพระคุณ ไม่ว่าเอมิกาและแม่จะต้องการหรือไม่ เธอจะถูกรังเกียจมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เอมิกาทำไปทั้งหมดทั้งมวลนั้น...ก็เพื่อแม่ของเธอ...เท่านั้นเอง...

......................

กดหัวใจ คอมเมนท์ = หนึ่งกำลังใจนะคะ

ฝากกดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น

และรับแจ้งเตือนตอนใหม่ เรื่องใหม่ค่ะ