LOGIN"ให้พี่ทำเถอะนะครับ รับรองว่าเราจะมีความสุขแน่" รามิลลูบแก้มเนียนแผ่วเบา กดจูบย้ำลงไปบนริมฝีปากล่อตาล่อใจเขาอีกครั้ง บดจูบอย่างเอาแต่ใจทั้งมืือข้างนึงขยำอกอิ่มอย่างรู้งาน
เขาเอ็นดูท่าทีไม่รู้ประสีประสาของอีกคนที่ได้แต่นอนนิ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบรับสัมผัสเขายังไง หรือแม้แต่จูบตอบเขาไม่ได้เสียด้วยซ้ำ แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดในใจเลยสักนิด
รามิลคนนี้ผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกรู้งานที่พยายามจะทำให้เขารู้สึกดีเวลามีอะไรกัน แต่กับข้าวหอมเป็นเขามากกว่าที่กำลังพยายามให้เธอรู้สึกดี ยิ่งได้เห็นทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ ยิ่งรู้สึกใจเต้นรัวเข้าไปใหญ่
ปลายนิ้วเกี่ยวกางเกงชั้นในที่เป็นสิ่งเดียวที่เธอเหลือปกปิดล่างกายอยู่ให้ล่นลง ดึงออกจากเรียวขาเล็กข้างนึวแล้วิ้งมันไว้ตรงข้อเท้าอีกข้าง จูบหน้าท้องขาวแบนราบไล้มาจนถึงเนินสวยกลางหว่างขา
ขาเรียวพยายามเบียดปกปิดส่วนนั้นจนเขาต้องจับขาเธอให้อ้าออก กลีบกุหลาบสีชมพูสวยปรากฏให้เห็นตรงหน้า ดึงดูดให้เขาเข้าไปหาอย่างห้ามไม่ได้
ลิ้นร้อนเลียวนรอบจุดกระสันจนคนตัวเล็กสะดุ้ง สลับดูดดึงให้ความเสียวเล่นงานอีกคนเป็นระยะ เสียงครางที่เล็ดรอดออกมาก่อนจะเงียบไปทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง มือสองข้างยกปิดหน้าตัวเองไว้ราวกลับไม่ต้องการรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเธอ
"จับตรงนี้" มือบางถูกเขาดึงมาวางให้จับที่หัว มองนัยส์ตาคู่สวยแสนหยาดเยิ้มที่บ่งบอกว่าไม่เข้าใจนัก ก้มลงจู่โจมส่วนอ่อนไหวอีกครั้ง ขยับปลายลิ้นเร็วและแรงขึ้นจนคนตัวเล็กเตลิดไปไกล มือบางขยำลงบนผมเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน และนั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการ
"อ๊ะ อ๊า พี่รามิล" ยิ่งเสียงครางเริ่มดังเขาก็ยิ่งขยับปลายลิ้นราวกับกลั่นแกล้งให้เธอเสียวซ่านมากขึ้นกว่าเก่า รู้สึกได้ถึงนิ้วยาวที่แทรกผ่านช่องทางคับแคบเข้ามาจนต้องจิกกลุ่มผมเขาแรงขึ้นอีก
"ถ้าเจ็บบอกนะครับ" หูสองข้างอื้อไปหมดยามเขาพูด นิ้วที่ขยับเข้าออกภายในทั้งที่เขายังคงดูดดึงส่วนอ่อนไหวแบบนั้นทำให้เสียวซ่านจนแทบบ้า
"อ๊ะ อ๊า พี่ อื้อ" เพิ่มนิ้วเข้าไปอีกนิ้วเพื่อขยายช่องทางนั้นให้ใหญ่ขึ้นอีก ผละออกมาแล้วขยับขึ้นไปดูดดึงอกอมชมพูทั้งชักนิ้วเข้าออกให้เร็วขึ้นด้วย กายบางจิกเกร็งไปทั้งล่างเป็นสัญญาณของการไปถึงจุดสุดยอดเต็มที
ข้าวหอมจับที่แขนแกร่งแล้วส่ายหัวไปมาแต่ยิ่งเขาเห็นเขาก็ชักเร็วและแรงกว่าเก่า ไม่นานนักคนตัวเล็กก็กระตุกเกร็งอย่างสุขสมท้้งน้ำไหลเปอะเปื้อนบนที่นอน ขาเรียวเบียดชิดกันทันทีที่เขาผละออก มือสองข้างยกปิดหน้าอกที่ถูกถกบาร์เซียตัวสวยลงมา
รามิลถอดเสื้อโยนไปทางอื่น ภาพตรงหน้าของหญิงสาวตัวเล็กที่หอบหายใจถี่แบบนั้นยั่วยวยเขาได้ไม่เบา เสียงหัวเข็มขัดทำให้ใจด้วยน้อยเต้นแรงอีกครั้งทั้งหลับตาหนี กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนมีอะไรมาสัมผัสที่ปาก
"อมให้หน่อยครับ"
"คือ......"
"ถ้าอมให้พี่เสร็จได้ พี่จะเพิ่มเงินให้อีก"
"แต่ข้าวทำไม่เป็น"
"เดี๋ยวพี่สอน" ทิ้งตัวพิงหัวเตียงแล้วดึงอีกคนให้เข้ามาหา จับแก่นกายใหญ่ยัดเข้าริมฝีปากเล็ก แล้วจับมือข้างนึงให้จับช่วงโคนเอาไว้ มือหนากดที่หัวอีกคนแล้วออกแรงให้เธอขยับแบบไม่รีบมากนัก
ปลายส่วนนั้นของเขาที่แทบจะถึงคอทำให้รู้สึกอยากอาเจียนออกมา เพราะเธอไม่เคยได้ลิ้มลองมันมาก่อน แรงขยับที่มือของรามิลส่งมาเร็วและแรงขึ้นจนหายใจแทบไม่ทัน
รามิลมองภาพที่รุ่นน้องตัวเล็กกำลังครอบครองส่วนนั้นของเขาแล้วอมยิ้ม ซี๊ดปากเสียงดังด้วยความเสียวแบบไม่ได้แคร์ว่าคนที่เขาให้อมส่วนนั้นให้อยู่จะสติกระเจิงขนาดไหน ปลายทางที่เริ่มคืบคลานมาอย่างช้าๆ ก่อนเขาจะกระตุกแล้วปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในริมฝีปากเล็กจนล้นออกมาด้านข้าง เอื้อมไปหยิบทิชชู่ที่ถูกวางเตรียมไว้เสมอตรงหัวเตียงให้เธอได้คายมันออก
"คายออกมาให้หมด ไม่ต้องกลืนหรอก"
"มันกลืนได้ด้วยหรอ" แววตาใสซื่อที่ถามออกมาแบบนั้นยิ่งทำให้เอ็นดูเข้าไปใหญ่ ใช้ทิชชู่อีกแผ่นเช็คริมฝีปากที่เปอะเปื้อนให้
ขยับไปครอบครองริมฝีปากแล้วดันให้เธอนอนลงอีกครั้ง แทรกตัวตรงหว่างขาแล้วบดจูบเนิ่นนานอีกรอบ ดันตัวเองลุกขึ้นยืนดึงลิ้นชักอีกฝั่งไล่นิ้วเพื่อเกลี่ยซองดูก่อนจะหยิบถุงยางไซส์ของเขาออกมา คนตัวเล็กนอนมองรุ่นพี่ตัวสูงที่กัดซองถุงยางแล้วฉีกออกแล้วเสมองไปทางอื่น
"มาต่อกัน" รามิลแทรกตัวลงไปอีกรอบ จับแก่นกายถือวนส่วนนั้นไปมา ความรู้สึกถึงช่วงหัวที่จ่ออยู่ตรงนั้นก่อนพยายามดันเข้ามาทำให้คนตัวเล็กจิกหมอนที่เธอหนุนเอาไว้แน่น
ความเจ็บวิ่งดฝเข้าเล่นงานจนน้ำตาไหลหลังเขาใส่เข้ามาได้ไม่ถึงครึ่ง ลืมตามองคนที่ส่งมือมาเช็ดซับน้ำตาให้ มันอ่อนโยนเสียจนเธอเองยังรู้สึกได้ ถึงครั้งแรกจะเกิดขึ้นในแบบที่เธอไม่มีสิทธิ์เลือก แต่รามิลก็ทำให้เธอไม่ได้รู้สึกไร้ค่าเท่าไหร่ เขาทำราวกลับว่ากำลังทะนุถนอมเธออยู่
"เจ็บหรอครับ?" เธอพยักหน้าตอบรับไปจนรามิลต้องหอมแก้มไปฟอดใหญ่เพื่อปลอบประโลม ค้างนิ่งไว้อย่างนั้นไม่ยัดเข้าไปเพิ่มเพื่อให้เธอได้ปรับตัวก่อน
"อย่าเกร็ง มันจะยิ่งเจ็บ" พอพูดให้เธอคลายอาการเกร็งลงก็ดันเข้าไปจนสุด ความจุกเข้าเล่นงานจนต้องอ้าปาก มันเข้าไปแล้วจริงๆ เธอกำลังถูกรามิลครอบครองไปหมดแล้วทั้งตัว
ขยับสะโพกเข้าออกหลังจากรู้สึกว่าเธอคงปรับตัวได้บ้างแล้ว มือบางขยำผ้าปูที่นอนแน่นละบายความเจ็บละคนเสียว
"ทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็เสียวแล้ว" พูดจบแล้วซุกไซร้ที่คอสวย กลิ่นกายหอมแตะจมูกเขาเร้าให้ขบเม้มไปตามลำคออย่างเอาแต่ใจ ขยับช่วงล่างเชื่องช้าให้เวลาคนตัวเล็กได้ทำความเคยชินก่อน
ดึงมือที่ขยำผ้าปูมาจับเอาไว้แล้วออกแรงขยับให้มากขึ้นอีก เสียงครางกระเส่าติดๆขัดๆจนเขาต้องเงยมามอง คนตัวเล็กกำลังกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงครางเอาไว้ ก้มลมกดจูบแล้วผละออกมองสบตาคนตัวเล็ก
"ครางออกมาเลยครับ พี่รอฟังอยู่" กระแทกเข้าไปเต็มแรงแกล้งให้เธอหลุดเสียงครางออกมา จับแขนเล็กตึงไว้แล้วออกแรงขยับเข้าออกเร็วมากขึ้น เสียงครางดังระงมอย่างที่เขาต้องการ
"อ๊ะ อ๊ะ พี่ อ๊า"
"เรียกชื่อพี่หน่อยสิครับ"
"อ๊ะ อ๊า พี่รามิล อื้ม" ซอยสะโพกให้ถี่ขึ้นด้วยแรงปราถนาที่เขาไม่สามารถหยุดมันได้อีก ภาพที่คนตัวเล็กโคลงเคลงไปตามแรงกระแทกของเขาเร้าให้ความรู้สึกในใจตีกันให้วุ่น อยากรุนแรงกว่านี้อีกแต่ว่าก็กลัวอีกคนจะเจ็บ
"ซี๊ดด ยังเจ็บไหมครับ หืม?" ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงครางที่ดังขึ้นกว่าเก่า
พลิกคนตัวเล็กให้นอนคว่ำลง รั้งสะโพกให้ก้นก้มงอนขึ้นมาทางเขา สอดใส่เข้าไปอีกครั้งแบบไม่รีรอ ความลึกที่มากกว่าเมื่อครู่ทำให้ข้าวหอมขยำผ้าปูที่นอนแน่น
แขนข้างหนึ่งถูกรามิลดึงไปจับเอาไว้ ส่วนมือหนาอีกข้างจับที่ก้นงอนบีบไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว ยิ่งเขาเริ่มกระแทกแก่นกายเข้ามาก็ยิ่งเสียวจนครางไม่เป็นภาษา ความเจ็บเมื่อก่อนหน้าหายวับเหลือเพียงความวาบหวิวและความต้องการที่แผ่ออกมาจนรู้สึกได้
แรงกระแทกที่มากขึ้นทุกทีทำคนตัวเล็กกัดริมฝีปากบางเอาไว้แน่น ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบเริ่มเข้าเล่นงาน เสียงครางของรามิลที่ดังประสานกันยิ่งทำให้ใจเต้นแรงจนแทบบ้า
"โคตรดีเลย ซี๊ดดด" ปล่อยแขนเรียวให้เป็นอิสระก่อนจะใช้มือสองข้างจับเอวบางเอาไว้แน่น กระแทกเข้าไปหนักหน่วงกว่าเก่ายามเห็นว่าอีกคนไม่มีทีท่าว่าเจ็บแล้ว ความรู้สึกถึงจุดสุดยอดแทรกเข้ามาให้เขาเร่งจังหวะกระแทกมากขึ้นอีก
"อ๊าา / อ่าา!!" เสียครางดังระงมประสานกันทันทีที่ปลายทางมาถึง กระแทกเข้าไปอีกสองสามทีให้น้ำรักขาวขุ่นไหลออกมาจนหมด คนตัวเล็กฟุบลงที่นอนทันทีหลังจากเขาถอนส่วนนั้นออก
ทิ้งตัวนั่งลงแล้วดึงถุงยางออกทิ้งลงถังขยะ ปริมาณน้ำที่เขาปลดปล่อยมันมากพอที่จะบ่งบอกความสุขสมในระหว่างกิจกรรมของเรา หันไปมองคนตัวเล็กที่ยังนอนหอบหายใจถี่ ก้นกลมดึงดูดสายตาให้มองอย่างไม่ละ
ใช้จังหวะนี้ชักรูดแก่นกายตัวเองให้แข็งขืนขึ้นมาอีก ลุกไปหยิบถุงยางเพิ่มแล้วรีบใส่อีกครั้ง แนบตัวลงกับแผ่นหลังสวยแล้วสอดใส่เข้าไปแบบที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว
"อ๊ะ พี่รามิล.....พอได้แล้ว"
"เจ๊ลีไม่ได้บอกหรอครับ ว่าพี่จ่ายเงินไปทั้งคืนเลยนะ"
"ห๊ะ อ๊ะ อื้อ" ไม่ได้พูดอะไรต่อเขาก็กระแทกกระทั้นเข้าไปเต็มแรง บทรักแสนเร่าร้อนเริ่มต้นใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าเขาจะปล่อยให้คนตัวเล็กได้นอนหลับพักผ่อน
รามิลยืนสูบบุหรี่นอกระเบียงหันไปมองคนตัวเล็กที่นอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่มอย่างหมดเรี่ยวแรง หยิบโทรศัพท์ออกมาดูรูปภาพเขาและเธอในตอนที่ร่วมรักกันแล้วอมยิ้มก่อนกดออก กดโทรหาใครบางคนที่ปลายสายรับสายเขาทันที
(ค่า น้องรามิล)
"พอดีผมเกินเวลาที่ตกลงกันไว้
ยังไงจะโอนเพิ่มให้นะครับ"
(ได้สิคะ ว่าแต่เป็นยังไงบ้าง
พอดีน้องยังใหม่ ถ้าผิดพลาดยังไงก็ให้อภัยหน่อยนะคะ)
"ดีมากครับ"
(อ่า ค่อยโล่งอกที่ได้ยินแบบนี้)
"พอดีผมมีอะไรจะขอเจ๊หน่อยครับ"
(ว่ามาสิคะ)
"ถ้าน้องมาขอรับงานแบบนี้กับเจ๊อีก ห้ามส่งไปให้ลูกค้าคนอื่นนะครับ ติดต่อผมมาได้ตลอดเลย"
(แต่ว่า....)
"ผมยินดีจ่ายให้ไม่อั้น อย่าลืมนะครับ ห้ามส่งน้องไปให้ใครเด็ดขาด"
เดินมาทิ้งตัวนั่งลงพื้นที่ว่างข้างเตียงนอน ไล้มือไปตามใบหน้าสวยแล้วลูบบนแผลมุมปากแผ่วเบา แผลที่เขาก็ยังไม่รู้ว่ามันเกิดมาจากใคร แล้วอะไรทำให้คนตัวเล็กตัดสินใจมาทำงานอย่างว่านี่เพื่อแลกกับเงิน
ทิ้งตัวลงนอนได้ไม่เท่าไหร่กายบางที่ผวาขึ้นมาก็ทำให้เขาต้องลุกขึ้นมอง แขนเรียวยกขึ้นเป็นกำบังให้ตัวเองราวกับป้องกันไม่ให้ใ
ครมาทำร้ายเธอ แขนแกร่งช้อนคนตัวเล็กให้เข้าสู่อ้อมกอด ลูบหัวไปมาจนอีกคนคลายกังวลแล้วหลับสนิทไปอีกครั้ง
รามิลเดินเอากระเป๋าเสือผ้าที่ขนไปเฝ้าคนตัวเล็กที่โรงพยาบาบเข้าไปไว้ในห้อง เขาเดินออกมาแล้วเห็นว่าเธอกำลังยืนมองออกไปนอกระเบียงด้วยรอยยิ้ม รามิลเดินไปโอบกอดอีกคนจากด้านหลัง เขาโน้มลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่จนเะอหัวเราะออกมา "คิดถึงห้องของเราไหมครับ?" "ห้องของพี่ต่างหาก" ข้าวหอมพูดเถียงขึ้น สุดท้ายก็เลยโดนรามิลจับให้หมุนไปหาแล้วดันตัวเธอชิดเอาไว้กับบานกระจก นิ้วยาวจิ้มที่ริมฝีปากเธออย่างไม่ชอบใจกับสิงที่เธอพูดเท่าไหร่นัก แต่เธอกลับเอาแต่ยิ้มทั้งที่รู้ว่าเขาไม่พอใจอยู่ "ไม่ต้องมายิ้มเลย" รามิลขมวดคิ้วใส่แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจอาการของเขาแม้สักนิดแถมยังจะเอาแต่ยิ้มไม่ยอมหยุดอีก แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้แล้วเขย่งเท้าขึ้นไปกดจูบคนที่เอาแต่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ รามิลยังคงตีหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นจนเธอต้องลองทำอย่างเดิมอีกรอบ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลอีกตามเคย ข้าวหอมยืนคิดพักใหญ่ก็พอจะคิดอะไรออก มือเล็กจับไล้ตั้งแต่กลางอกเขาจนมาถึงหน้าท้อง ลูบลงไปจนถึงเป้ากางเกงก่อนจะถูกรามิลรวบมือเอาไว้ "พึ่งนะหายดีก็หาเรื่องใส่ตัวเลยหรอ?" "หรือว่าพี่ไม่ชอบละ" สายตาเย้ายวนแบบนั้นนั่นมันอะไร จะเล่นกับใจขอ
รามิลอุ้มร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดเข้ามาด้านใน เขาพอจะมีสติขึ้นแล้วถึงได้อุ้มเธอไหว เตียงคนไข้เข็นเข้ามารับร่างไร้เรี่ยวแรงจากมือเขา รามิลวิ่งตามเตียงที่เข็นไปด้วยความเร็ว ก่อนจะต้องหยุดในตอนที่พยาบาลดันเขาออกมาแล้วประตูห้องฉุกเฉิดก็ปิดลงเขาทิ้งตัวลงเต็มแรงราวกับคนที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ใจของเขาหลุดลอยออกไปตั้งแต่ได้เห็นเลือดสีแดงสดเต็มตัวข้าวหอมแล้ว เขานั่งนิ่งสมองไม่อาจประมวลผลก่อนเพื่อนจะเดินเข้ามาหา พร้อมแม่เขาที่นั่งลงข้างกายแล้วลูบแผ่นหลัง"แม่ขอโทษนะลูก แม่ไม่คิดว่าหนูมิ้นท์จะทำถึงขนาดนี้""น้องจะตายไหมครับแม่ ข้างหอมจะตายไหมครับ""แม่ไม่ยอมให้ลูกสะใภ้แม่ตายหรอก""แม่...."รามิลมองหน้าแม่ของเขาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ความดีของข้างหอมกับแสดงออกให้เธอได้รับรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้รักลูกชายเธอมากแค่ไหน และนั่นก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องขัดขวางความรักของทั้งสองคนอีกบายประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา เป็นพยาบาลที่วิ่งมาหาด้วยสีหน้าตกใจจนรามิลใจล่วงหล่นไปอยู่ตาตุ่ม"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?""กระสุนถูกจุดสำคัญ แล้วคนไข้ก็เสียเลือดมาก เราจำเป็นต้องผ่าตัดโดยด่วนค่ะ""รักษาได้เลยค่ะ ช่
รามิลลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงง อาการปวดหนึบที่หัวทำให้เขาต้องสะบัดไปมาเพื่อคลายมันลง กว่าจะปรับการมองเห็นได้ก็ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ภาพแรกทำให้ทำเขาเบิกตากว้าง คนตัวเล็กถูกมัดเอาไว้ติดกับเก้าอี้ตรงหน้าเขาทั้งมีผ้ามัดที่ปากเอาไว้ด้วย รามิลพยายามขยับสุดแรงแต่แขนที่ถูกมัดไขว้หลังไว้ทำให้เขาทำตามใจได้ลำบากเขาได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโมโหถึงขีดสุด มุมปากสวยมีรอยแผลอยู่ด้วย สถานการณ์ที่เขาสองคนกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ไม่ต้องบอกจะะรามิลก็รู้ดีว่าใครเป็นคนทำ"ข้าวหอม ไหวไหมครับ?" คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับเขาเพราะไม่สามารถพูดออกมาได้ ก่อนบานประตูจะเปิดขึ้นแล้วคนที่เขาคิดไว้ว่าเป็นคนทำจะเดินเข้ามา"มิ้นท์จับเรากับน้องมาทำไม?""เราแค่มีเรื่องคุยกับมิลหน่อย ส่วนนังเด็กนี่....""อย่าทำอะไรข้าวหอมนะ!" คนตรงหน้าเดินแสยะยิ้มมาหาเขาแล้วมองนิ่ง แววตาแสนอาฆาตแค้นนั้นเขาแทบไม่เคยเห็นมันมาก่อน เขาคิดผิดไปสินะที่เข้าไปพัวพันกับผู้หญิงคนนี้ ถึงมาคิดได้ในเวลานี้มันก็สายเกินไปแล้ว"ห่วงมันเหลือเกินนะ ความจริงมันควรจะตายไปตั้งแต่รอบที่แล้วด้วยซ้ำ""เราไม่เคยคิดเลยนะ ว่ามิ้นท์จะเป็นคนแบบนี้""ก็มิลนั่นแหละที่ทำให้เราเ
"สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนไม่ไหว""มึงก็ลองมีเมียมาอ้อนดูบ้างสิว่ะ" รามิลสวนกลับทิวเขาทันควัน ปกติข้าวหอมไม่ใช่คนขี้อ้อนอะไร แต่พออ้อนขึ้นมาทีใจเขาก็อ่อนยวบไปหมด สุดท้ายก็ต้องแพ้ทางทุกที"กูก็มีแล้วไงเมีย""ปากดีเข้าไปเถอะ คนไหนละเมียมึงอ่ะ" เขาพูดเย้าเพื่อนไปแต่เหมือนว่าอีกคนจะหัวเสีบ ก็กำลังพูดความจริงอยู่นี่ นิรินที่เป็นว่าที่คู่หมั้น หรือว่าปลายฟ้าที่มันได้ไปแล้วทั้งตัวทั้งใจละที่เป็นเมีย"อาหารมาแล้ว" คนตัวเล็กจาเป็นประกายทันทีที่อาหารมาเสิร์ฟ ดูแล้วคงจะหิวมากเพราะนั่งทำงานกับเพื่อนมาหลายชั่วโมง"เป็นครั้งแรกเลยนะที่มาร้านเหล้าแล้วสั่งอาหารเยอะขนาดนี้อ่ะ" ข้าวหอมหันไปมองริวแล้วเกาต้นคอแก้เขิน ก็คนมันหิวจะให้ทำยังไงละ ที่อยากมาที่นี่ก็แค่อยากจะดูหน่อยว่าบรรยากาศร้านเปลี่ยนไปบ้างหรือเปล่าก็เท่านั้น"ทานกันได้เลยนะสาวๆ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง""ก็นึกว่ามีเงินพอเลี้ยงข้าวคนเดียว เลี้ยงเพื่อนข้าวไหวด้วยหรือไง""สบายมาก""เลี้ยงเพื่อนข้าวได้ แต่ห้ามเลี้ยงสาวคนอื่นเชียว""ดูสภาพเพื่อนพี่ มันจะไปเลี้ยงสาวที่ไหนได้" คิมหันต์ขำแล้วส่ายหัว ข้างหอมน่าจะเป็นคนแรกที่เอาเพื่อนเขาอยู่ขนาดนี้ รามิลแทบไม่มอง
"มึงคิดว่าจะเป็นยังไงต่อ?" รามิลมองไปที่ทิวเขาแล้วหยุดนิ่ง คำถาของเพื่อนทำให้นึกคิดอยู๋แต่ก็พอจะเดาได้ไม่อยาก แม่ของคนที่เขาพึ่งแจ้งตำรวจจับคงไม่ยอมปล่อยไปแบบนี้แน่ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำแล้วก็แค่ต้องรอรับมือกับมันให้ได้ "จะเป็นยังไงก็ให้เป็นไป กูแค่อยากจะปกป้องคนของกู""พี่รามิล" พูดไม่ทันจบเสียงหวานจากคนของเขาก็ดังขึ้นพอดี ข้าวหอมโบกมืออยู่ไม่ไกลแล้วเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อนของเธอ วันนี้เขาไม่มีเรียนแต่ก็มานั่งรอรับน้องตั้งแต่เช้า ไม่อยากให้ละสายตาไปไหนอีกแล้ว"เลิกแล้วหรอครับ เรียนเป็นไงบ้าง?""เหนื่อยมาก มีงานต้องทำด้วย" รามิลลูบหัวคนที่ปากยู่ลงยามเราให้เขาฟัง ดูจากสีหน้าแล้วเธฮคงเหนื่อยกับการเรียนมากอย่างที่บอก"พี่รามิลนี่ดีจัง มารอรับข้าวหอมทุกวันเลย" ยี่หวาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซว ไม่ว่าจะมีเรียนหรอไม่มี ยุ่งมากแค่ไหนทุกครั้งที่เรียนเสร็จแล้วเดินลงมาก็จะเห็นรามิลมารอเพื่อนเธอแบบนี้ตลอด น่าจะเริ่มตั้งแต่ที่ข้าวหอมโดนแทงจนเข้าโรงพยาบาลวันนั้นละมั้ง"เมียทั้งคนก็ต้องมารอสิครับ""พี่รามิลพูดอะไรเนี่ย!?" อดไม่ได้ที่จะะบีบแก้มเนียนด้วยความหมั่นเขี้ยว ยิ่งในยามที่มันกำลังแดงระเรื่อด
เสียงเรียกจากพนักงานส่งอาหารดังขึ้นจังหวะเดียวกันกับที่รามิลออกมาจากห้องน้ำพอดี พอรับของมาจ่ายเงินเสร็จแล้วก็เตรียมมันใส่จานเอาไว้ เหลือมองนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เดินกลับไปในห้องก็ยังเห็นคนตัวเล็กนอนคุดคู้อยู่บนเตียง รามิลนั่งลงแล้วหอมแก้มเธอแทนการเอ่ยปลุกแต่เหมือนว่าจะไม่ได้ผล เลยเปลี่ยนมานั่งลูบหัวเธอแทนอย่างเอ็นดูเวลาอาทิตย์กว่าที่เขายุ่งกับการจัดการเรื่องที่คนตัวเล็กเจอมา ขุนเขายอมเปิดปากทั้งหมดว่ามิ้นท์เป็นคนสั่ง จริงๆก็ไม่ใช่ว่ายแมหรอกแต่เป็นเขาที่ไปขู่ต่างหาก ตอนนี้น้องชายของคนตัวเล็กถูกคุมตัวเอาไว้ เหลือก็แค่เพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาที่เขาอยากจะเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง รามิลก็แค่อยากลองให้โอกาสอีกคนเป็นครั้งสุดท้าย ถือว่าชดใช้ที่เป็นต้นเหตุของความแค้นในครั้งนี้เอนตัวลงนอนแล้งดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด หอมแก้มเธออยู่หลายครั้งเป็นการก่อกวนให้คนขี้เซาลืมตาตื่น ครั้งนี้ได้ผลข้าวหอมลืมตาตื่นขึ้นมาทั้งมุ่ยหน้าใส่คงจะหงุดหงิดที่เขาไปกวนเวลาฝันหวาน"ทำไมงอแงครับ?""ข้าวเปล่างอแงก็แค่ยังนอนสบายอยู่เลย""ขี้เซาจัง จะเที่ยงแล้วครับ ลุกมาทานข้าวได้แล่ว" คนตัวเล็กผุดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งยังทำห







