22 เยียวยากันและกัน

สมิติเปิดประตูเข้ามาท่าทางเหนื่อยอ่อน กฤติกาที่วันนี้ไม่ได้ไปไหนเธอมองหน้าเขา แปลกใจที่เห็นความอิดโรยนั้น

“พี่หมิงเป็นอะไรคะ ไม่สบายหรือเปล่า” อยู่ห้องเดียวกัน ถามไถ่กันบ้างก็ไม่ผิดปกติ เธอบอกตัวเอง

“เปล่าจ้ะ” เขาถอดเสื้อนอกวางพาดบนเก้าอี้ สมิติเดินมาหาเธอรวบตัวไปกอดนิ่งนาน กฤติกาตกใจจะผลักเขาออกแต่ชายหนุ่มพูดเสียงอู้อี้ว่า

“ขอพี่กอดนิ่งๆ สักแปบนะ”

เธอยืนนิ่งรับรู้ถึงความไม่สบายใจของเขาเต็มเปี่ยม หญิงสาวนึกไปถึงวันก่อนที่คุณย่าใหญ่ชวนเธอไปอยู่บ้านท่าน ตอนนั้นสมิติทำหน้าตกใจ เขาย้ายไปนั่งใกล้ๆ ท่านบีบนวดไปตามแขน

“คุณย่าครับอย่าเลย ผมเป็นห่วงทั้งคุณย่าทั้งลูกไก่ แยกกันอยู่ดีแล้ว”

ท่านมองลอดแว่น สายตาบอกความรู้ทันความคิดหลานชาย จากนั้นมองหน้าเธออีกครั้ง

“ว่าไงลูก ย่าไม่บังคับนะแต่ถ้าอยู่กับตาหมิงแล้วอึดอัดก็มาที่นี่ได้ตลอด”

“เอ่อ.. หนูขอบคุณคุณย่าใหญ่มากค่ะแต่คงไม่รบกวนหรอกค่ะ หนูอยู่กับพี่หมิงน่าจะไปทำงานสะดวกกว่า” เธอตอบอย่างเกรงใจ

“นั่นสิย่าลืมไปว่าบ้านย่าอยู่ชานเมือง” จากนั้นท่านชวนคุยเรื่องอื่นๆ ปิดท้ายด้วยการบอกว่าสามีของท่านจับตามองพฤติกรรมธำรงอยู่ เผื่อมีอะไรจะไ