ตอนที่ 1 อีป้าหน้าจืด

“ทำไมวันนี้มาสาย!” เสียงแหลมของจิราภาเอ่ยทักคนที่วิ่งกระหืดกระหอบแทบไม่ลืมหูลืมตาเข้ามาในร้านกาแฟก่อนที่จะรีบถอดเสื้อคลุมตัวโคร่งออกเหลือแต่ชุดฟอร์มของทางร้านพลางจัดการทรงผมฟูฟ่องหลังจากที่เพิ่งลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ แต่จะว่าไป แม้เธอไม่ได้ขับรถมอเตอร์ไซค์มาสภาพทรงผมที่หยิกฟูนั้นก็แทบจะไม่ต่างจากเดิมอยู่แล้ว

ร่างบอบบางขยับแว่นตาหนาเตอะบนหน้าตัวเองให้เข้าที่ ผ่อนลมหายใจให้คงที่แล้วหันมามองหน้าเพื่อนสนิทที่เอ่ยทักเมื่อสักครู่

“ตื่นสาย” เอ่ยเท่านั้นก็ไปประจำตำแหน่งที่หน้าเคาเตอร์กาแฟและทำเป็นจัดแจงโน่นนี่ตามปกติหน้าที่ 

“ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมึงตื่นสาย” จิราภายังคงกระเซ้าเย้าแหย่อย่างสนอกสนใจ แต่เพื่อนสาวกลับไม่สนใจ ง่วนอยู่กับเครื่องทำกาแฟตรงหน้า 

โชคดีในวันที่เธอมาสายไปเกือบครึ่งชั่วโมงนั้นเพิ่งมีลูกค้ามาประเดิมคนแรก ภายในร้านจึงไม่ค่อยชุลมุนวุ่นวายสักเท่าไร ถ้าหากเธอมาสายในวันที่ลูกค้าเยอะ คงโดนยัยเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เรียนอนุบาลด่าหูแหก

“เมื่อคืนกลับดึกเหรอ” จิราภาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนมีงานปาร์ตี้เพื่อนเก่าสมัยมัธยม แต่เธอไม่ได้ไปด้วยเพราะไม่สบาย

“ปละ…เปล่า”

“อ้าว กูคิดว่ามึงไปปาร์ตี้แล้วกลับดึกเลยตื่นสาย”

“เมื่อคืนพอกลับมา กูดูซีรี่ส์รวดเดียวจบ” มีเพียงเธอคนเดียวที่รู้อยู่แก่ใจว่าเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้กลับมาดูซีรี่ส์อย่างที่อ้างเพื่อนไปแบบนั้น

“นี่มึงยังมีเวลากลับมาดูซีรี่ส์อีกเหรอกูล่ะคารวะความขยันของมึงเลยเชียว”

“ก็ทำไมล่ะ กูชอบของกู” 

ด้วยความสนิทสนมกันมาตั้งแต่อนุบาลเลยทำให้ความสัมพันธ์ทั้งคู่แน่นแฟ้นจนเรียก มึง-กูชินปาก 

“กาแฟสักแก้วไหมมึง” เจนจิราถามเพื่อนสาวเมื่อเห็นเธอหาวหวอดๆ ไม่สงวนท่าที

“ก็ดีเหมือนกันนะ” ปกติเธอไม่ค่อยกินกาแฟตอนเช้าๆ อย่างนี้ แต่เห็นทีตอนนี้คงต้องเป็นอเมริกาโน่สักแก้วแล้วล่ะ

โชคดีที่เพื่อนสาวไม่ได้เซ้าซี้เรื่องมาสายมากสักเท่าไร ไม่เช่นนั้นเเธอก็ไม่รู้จะหลุดโป๊ะเรื่องบางอย่างออกมาหรือเปล่า

 

“นุ่มนิ่ม เจน พี่ซื้อน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋มาฝาก” ร่างสูงชะลูดราวกับนายแบบปรากฏตัวขึ้นพลางยกน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ในมือและส่งยิ้มให้กับทั้งสองสาว ใบหน้าหล่อตี๋ตาชั้นเดียว ยามยิ้มทีไรราวกับโลกนี้สดใสทั้งใบ ทำเอาจิราภายิ้มแก้มแทบฉีกตาม

ศรัณญูเป็นเจ้าของร้านกาแฟ ‘You & Me cafe’ และได้จ้างพนักงานประจำร้านสองคนคือจิราภาและนริศรา เขาเป็นคนใจดีไม่ถือตัวแม้จะหล่อลากดินและเป็นทายาทเศรษฐีก็ตาม 

จิราภาส่งยิ้มสดใสให้กับศรัณญูพลางศอกกระทุ้งเพื่อนสาวและกระซิบที่ได้ยินกันสองคน “น้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ของโปรดมึงอีกแล้ว” 

“เขาก็ซื้อมาฝากมึงกับกูนั่นแหละ เกี่ยวไรกับของโปรดกู”

“ก็กูไม่กิน ปลาท่องโก๋อะไร ของมันๆ ทั้งนั้น กูอ้วนแล้ว มีแต่มึงที่ยังกินคนเดียว” ศรัณญูซื้ออย่างนี้มาให้ประจำทั้งที่จิราภาไม่กิน จะว่าไปแล้วที่เขาซื้อมาเพราะเป็นของโปรดของคนๆ เดียวมากกว่า

“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน กูกินคนเดียวก็ได้”

“ขอบคุณนะคะพี่ยู” ทั้งสองตะโกนขอบคุณพลางส่งยิ้มให้

แต่ดูเหมือนคนที่ศรัณญูดีใจที่ได้รับรอยยิ้มนั้นมาจะเป็นหญิงสาวคนๆ เดียวที่เขาตั้งใจซื้อของมาฝาก เขาดูเขินจนเอามือเกาหัวแกรกๆ ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานภายในร้าน

 

‘นุ่มนิ่ม’ หรือ นริศรา หญิงสาวอายุยี่สิบห้าปี รูปร่างผอมบางทว่ากลับมีสัดส่วนที่เพอร์เฟคอยู่ภายใต้ชุดฟอร์มที่หลวมโคร่งนั้น ผมของเธอหยิกฟูฟ่องหลังจากที่อาบน้ำสระผมและขับรถมอเตอร์ไซค์มาเมื่อเช้า อันที่จริงไม่ว่าจะนั่งหรือไม่นั่งมอเตอร์ไซค์สภาพผมหยิกที่มาจากกรรมพันธ์ก็ยุ่งเหยิงอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร ใบหน้ารูปไข่ไร้เครื่องสำอางใดๆ ยกเว้นลิปมันและครีมกันแดด ภายใต้แว่นตาหนาเตอะที่หากไม่ใส่เธอจะมองไม่เห็นหน้าใครในระยะสามสิบเมตร

ใครๆ ก็มักจะล้อว่าเธอเฉิ่มเชย อีป้าหน้าจืดนี่โดนล้อประจำ ไม่ว่าจะจากคนสนิทหรือไม่สนิท อีกทั้งยังเป็นอินโทรเวิร์ท ไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับใคร แต่เธอหาได้แคร์คนทั้งโลกไม่ เธอรู้สึกพอใจในชีวิตของตัวเอง วันๆ ทำแต่งาน ไม่ยุ่งกับใคร ชอบใช้ชีวิตสงบๆ แบบนี้ไปเรื่อยๆ

“กูว่าพี่ยูเขาชอบมึง” เสียงแหลมของจิราภาดังเข้าหู ปลุกคนที่กำลังใช้เครื่องปั่นครีมกาแฟคาปูชิโน่หันขวับไปมองแล้วส่งสายตาค้อนให้

“มึงหยุดล้อกูได้แล้ว พูดแล้วทำมายิ้ม กูไม่เขินหรอก” นริศรารู้สภาพตัวเองดี คนรูปหล่อพ่อรวย ทำร้านกาแฟเป็นงานอดิเรกอย่างศรัณญูน่ะหรือจะมาชอบยัยเฉิ่มเบ๊อะหน้าบ้านๆ แบบตัวเธอ

“กูก็ยิ้มปกติ กูไม่ได้ล้อมึงสักหน่อย กูรู้สึกว่าพี่ยูเขาชอบมึงจริงๆ นะ”

“ยังไง กูไม่เห็นจะรู้สึกเลยว่าเขาจะชอบคนอย่างกู”

“เขาดูแลเทคแคร์มึงเป็นพิเศษ มึงไม่สังเกตเห็นบ้างเหรอ”

นริศราส่ายหัวพรืด ถ้าเขาชอบเธอก็ดีสิ คนเพอร์เฟคแบบนั้นใครจะไม่อยากให้มาชอบบ้าง 

“อย่างเช่น ไอ้เรื่องซื้อน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋มาฝากทุกวันเนี่ยนะ ประสาทแดกแล้วมึง”

“ก็นอกเหนือจากนั้นก็มี มึงอย่าโง่สิ สังเกตบ้าง ไม่ใช่ทำงานงกๆ ไม่สนใจอะไรรอบข้างเลย อย่าให้กุต้องด่ามึงเลย”

“อ้าว อีเจน กูอยู่แบบนี้แล้วกูผิดอะไร พอๆ โน่นลูกค้ามาโน่นแล้ว ไปรับออเดอร์ไป” ทั้งที่ว่าเพื่อนกลับอย่างนั้นแต่ภายในใจเธอก็เต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เพราะก็รู้สึกเหมือนอย่างที่เพื่อนสาวพูดเหมือนกันแต่ไม่กล้าแสดงอาการอะไรออกมามากนัก 

ก็เธอไม่ได้สวยนี่นา หน้าบ้านๆ ผมก็หยิกแถมฟูอย่างกับฝอยขัดหม้อ ใส่แว่นหนาเตอะอย่างกับเอาแว่นตากันน้ำมาใส่ ไม่เหมาะสมกับคนอย่างเขาเลยสักนิด

‘อีป้าหน้าจืด’

‘มนุษย์แว่น’

‘สิงโตใส่แว่น’

เอาอะไรมามั่นว่าเขาจะชอบคนอย่างเธอ…

 

เจย์เดน เลอนอส มาเฟียหนุ่มผู้รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคร้ามตามแบบฉบับลูกครึ่งคมเข้ม ภายใต้ชุดสูทสีดำด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำเช่นเดียวกันด้านล่างเป็นกางเกงแสล็คสีดำขลับและสวมเข็มขัดหนังแบรนด์เนม ที่ข้อมือสวมนาฬิกายี่ห้อหรูราคาหลักล้าน กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังวัวในห้องวีวีไอพีภายใน ‘BKK the legend bar’ ของตัวเองขณะที่สายตาคู่คมกริบกำลังจ้องมองพีอาร์สาวสวยระดับตัวท้อปแทบทุกคนในเลานจ์พลางยกแก้วว้อดก้ามาร์ตินี่ขึ้นมากระดก

‘ไม่มี ไม่ใช่เลยสักคนเดียว’ มองแล้วมองเล่า สังเกตแล้วสังเกตอีก ก็ไม่มีผู้หญิงที่นอนกับเขาเมื่อคืน

พีอาร์พวกนี้สวยๆ กันหมดทุกคนก็จริง แต่ไม่มีใครสวยสะดุดหัวใจเท่าผู้หญิงคนเมื่อคืนที่อยู่ใต้ร่างของเขา

สักพัก ครามและคิริน บอดี้การ์ดมือขวาและซ้ายเดินนำพีอาร์ระดับตัวท้อปคนหนึ่งมาที่เขา เธอส่งรอยยิ้มแพรวพราวดวงตาเป็นประกายโปรยเสน่ห์ให้ เพราะเขาทั้งหล่อและมีอิทธิพลมากที่สุด หากเขาจะเรียกใช้พีอาร์แต่ละคนนั้น ทุกคนล้วนเต็มใจและอยากขึ้นเตียงกับเขาจนตัวสั่น 

“สวัสดีค่ะคุณเจย์เดน” ลิลลี่ พีอาร์ตัวท้อปของทางเลานจ์ ค่าตัวเฉพาะแค่นั่งดริ้งค์เฉยๆ ก็ได้ชั่วโมงละเป็นแสน ทว่าเธอกลับดีใจมากกว่าที่ได้มาดูแลเจ้าของไนต์คลับที่ทั้งหล่อ รวยและมีอำนาจมากขนาดนี้

สองมือเรียวงามยกขึ้นมาบีบคลึงที่หัวไหล่กว้างของมาเฟียหนุ่ม สองตามองเขาหวานหยาดเยิ้ม

หัวคิ้วของเจย์เดนขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิดก่อนที่จะกวาดสายตาเลื่อนมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้แต่มือคู่นี้ก็ไม่เหมือนกับของเธอคนเมื่อคืน

“ลิลลี่ดีใจจังเลยนะคะที่คุณเจย์เดนเรียกใช้ลิลลี่อ่ะ ก็เมื่อคืนลิลลี่อุตส่าห์แต่งตัวรอคุณเจย์เดนโดยเฉพาะเลยนะ…” ลิลลี่ยังพูดไม่จบ เจย์เดนก็โพล่งถามในสิ่งที่อยากรู้ทันที

“เมื่อคืนเธอไม่ได้ขึ้นไปหาฉันใช่ไหม”

“จะไปได้ยังไงล่ะคะ ลิลลี่ขึ้นไปหาคุณแล้วแต่คุณก็ไม่ออกมาเปิดประตูให้ลิลลี่เลย” 

เจย์เดนหันมามองทั้งครามและคิรินทันทีด้วยสายตาเป็นเชิงตั้งตำถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อคืนสองคนนั้นนัดลิลลี่ขึ้นไปหาเขาแต่กลับปล่อยให้มีผู้หญิงคนอื่นสวมรอยขึ้นไปแทน หากศัตรูใช้โอกาสนี้เอานกต่อขึ้นไปเพื่อโจมตีเขาจะเกิดอะไรขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งั้นคืนนี้ลิลลี่จะดูแลปรนนิบัติคุณเจย์เดนเอง ว้อดก้าของคุณเจย์เดนหมดแล้วเดี๋ยวลิลลี่ไปเอามาให้…”

“ไม่ต้อง” สิ้นเสียงทุ้มห้าวดังกังวานเต็มไปด้วยอำนาจที่ทำเอาคนที่กำลังคว้าแก้วหยุดการกระทำลงทันที

“คะ?”

“เธอไปได้แล้ว”

“อะไรกันคะ คุณเจย์เดนไม่ให้ลิลลี่ดูแลเหรอคะ” ลิลลี่เอ่ยเสียงอ่อย พยายามทำตัวในน่ารักที่สุดเพื่อหวังให้เขาเรียกใช้เธอ อุตส่าห์ชูคอลอยหน้าลอยตาพีอาร์สาวคนอื่นว่าวันนี้ได้ดูแลเขา ทว่ามานั่งยังไม่ถึงห้านาทีกลับโดนเขาไล่เสียนี่

ครามและคิรินส่งลิลลี่ออกไปก่อนที่จะนั่งลงด้านข้างมาเฟียเจ้าของเลานจ์อย่างรู้ดีว่าเขาต้องการพูดคุยด้วย

“เมื่อคืนนี้ใคร”

ครามส่ายศีรษะ สีหน้าแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่ามีความเป็นกังวลเพราะยังหาคำตอบให้กับผู้เป็นเจ้านายไม่ได้ ทั้งที่เช็คกล้องวงจรปิดแล้ว เห็นหญิงสาวคนนั้นชัดเจนแต่จนแล้วจนรอด ป่านนี้ก็ยังสืบหาตัวเธอมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร อยู่ที่ไหน

“ยังไม่ทราบครับนาย”

“ไม่รู้?”

“ครับ พวกผมพยายามตามหาตัวเธอแล้ว ทั้งที่สวยๆ อย่างนั้นน่าจะตามหาตัวได้ไม่ยาก แต่กลับไม่พบเบาะแสอะไรเลยครับ” คิรินออกความเห็น

“หรือว่าจะเป็นคนของไอ้คาลอสมันส่งมาเป็นนกต่อ” เจย์เดนแตะคางตัวเองพลางมองไปด้านหน้าอย่างใช้ความคิด

“แล้วเธอทำอะไรนายหรือเปล่าครับ” ครามถามเผื่อจะได้เบาะแสว่าเธอคนนั้นเป็นนางนกต่อจริงหรือไม่

“เมื่อคืนกูไม่พบอะไรผิดปกติ”

“ถ้าเป็นคนของคาลอสจริง ผมว่าเมื่อคืนมันคงใช้โอกาสนี้ทำอะไรนายไปแล้วก็ได้ บางทีอาจจะไม่ใช่คนของมันก็ได้ครับ” 

“เออ ถ้าเป็นคนของไอ้คาลอสจริง ป่านนี้กูคงตายห่าไปแล้ว” เจย์เดนว่าพลางยกแก้วว้อดก้ามาร์ตินี่ขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดแก้ว

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเมื่อคืนภายในห้องสูทระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้นดุเดือดแค่ไหน เขาไม่ระแวงใจเลยแม้แต่น้อยว่าเธออาจจะเป็นคนของศัตรูหรือเป็นใครมาจากที่ไหน ปล่อยกายปล่อยใจเต็มที่ หากโดนเล่นงานจริงคงตายห่าถูกฝังกลบดินไปแล้ว