แค่นี้ก็มากเกินพอ 10

1 ชั่วโมงผ่านไป

“ตื่นแล้วเหรอครับ!” ระหว่างที่ฉันกำลังดูของในกระเป๋าที่ไม่รู้ว่าคุณเขาไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วยังเอาเสื้อผ้าของใช้ฉันมาตั้งหลายชุด น้องพาร์ทก็งัวเงียตื่นขึ้นมาพอดี

“อารมณ์ดีแบบนี้หายแล้วใช่ไหมเอ่ย” เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ บนหน้าหล่อ ๆ ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย ถ้างอแงเอาแต่ร้องไห้เหมือนตอนแรกที่ฉันมามีหวังฉันได้ร้องไห้ตามแน่

“......” น้องพาร์ทไม่พูดเอาแต่มองหน้าแล้วส่งยิ้มหวานให้

“ตัวไม่ร้อนแล้วนิ” ฉันเอาตัวน้องพาร์ทมานั่งตัก ตอนนี้ตัวก็ไม่ร้อนมากแค่รุม ๆ แถมยังอารมณ์ดีแบบนี้คงจะดีขึ้นมากแล้ว

ฉันก็นั่งคุยเล่นกับน้องพาร์ท อยู่นาน จะดีแค่ไหนนะถ้าฉันได้มีโอกาสได้อยู่กับน้องแบบนี้ทุกวัน

“หิวไหมครับ!” ฉันก้มหน้าลงหอมแก้มน้อย ๆ ให้เต็มปอด พยายามเก็บเกี่ยวความสุขไว้ให้มากที่สุด เพราะฉันรู้ดีว่าเวลาของฉันมันมีไม่มาก

ส่วนคุณเขาตอนนี้น่าจะอยู่ห้องทำงานละมั้งเห็นแต่งตัวเสร็จก็เดินคุยโทรศัพท์ออกไป ฉันเองก็ไม่ได้สนใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องอะไรของฉัน

“งั้นพี่แนนนี่ว่าเราออกไปหาอะไรทานกันดีกว่า” นี่ก็เกือบ ๆ จะสามทุ่มแล้วฉันเองก็เริ่มจะหิว ๆ แล้วเหมือนกัน

พูดจบฉันก็อุ้มน้องพาร์ท ออกไปข้างนอกเพราะดูท่าตัวเล็กก็คงหิวเห็นบอกไม่กินอะไรเลยทั้งวัน

“ไว้ผมว่างผมไปหาคุณแล้วกัน ครับผมรักพิมพ์นะ”

“ดูแลตัวเองด้วยละไว้เจอกัน!”

“......” ฉันเงียบเมื่อเจอสายตาดุดันเย็นชาคู่นั้น ทันทีที่คุณเขาหันมาเจอฉันจากที่ยิ้ม ๆ เขาก็ทำหน้าขรึมทันที

“ครับงั้นแค่นี้ก่อนนะไว้ปืนจะโทรหาอีกที” คุณเขาพูดเรียบ ๆ ก่อนจะวางสายแล้วเดินตรงมาอุ้มน้องพาร์ทจากฉัน

“ว่าไงครับตัวแสบยิ้มได้แบบนี้แสดงว่าหายแล้วใช่ไหม!” รอยยิ้มคำพูดสีหน้าท่าทางที่เขาพูดกับน้องพาร์ทมันอ่อนโยนมากจริง ๆ

“ไม่หิวหรือไงไปหาอะไรกินสิ!” แต่เวลาคุณเขาพูดกับฉัน มันกลับเย็นชาเอามาก ๆ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะอะไรกับฉันนักหนา บางทีฉันก็ทำตัวไม่ถูกเพราะฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า

“ไม่ค่ะ หนูไม่หิว!” เจอสายตากดกันแบบนี้ใครจะกินอะไรลงละ สำหรับฉันแค่หายใจก็ผิดแล้วสินะ

แต่เมื่อกี้ที่คุณเขาคุยโทรศัพท์ สีหน้าคำพูดเขาอ่อนหวานแบบนั้นแสดงว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสำคัญกับเขามาก ๆ

ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นแฟนคุณเขาเพราะเคยได้ยินพี่ไทเกอร์พูดชื่ออยู่หลายครั้ง รวมถึงเรื่องแต่งงานถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าฉันก็จะได้รับอิสรภาพแล้วสิ

แค่นึกถึงวันนั้นมันก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก

“ยิ้มอะไรของเธอ!” แต่ต้องหลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อเสียงดุดัน ดังขึ้น นี่ฉันเผลอยิ้มออกไปเหรอ

“ปะ...เปล่าหนูแค่ดีใจที่เห็นน้องพาร์ทอาการดีขึ้น!” ฉันยิ้มให้น้องพาร์ทที่เริ่มจะซน มือไม้ไม่อยู่นิ่งเริ่มจิกดึงผมคุณเขา

“ซนนะเรา!”

“พาร์ท...ลูกป๋าเจ็บนะครับ!”

“แกล้งกันใช่ไหมแบบนี้!”

“เอิ๊ก!! อ๊าก ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”

ฉันได้แต่มองดูคุณเขาเล่นกับน้อง หยอกล้อกันแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

เห็นพี่ไทเกอร์บอกแฟนคุณเขาเป็นคนดีน่ารักสุภาพเรียบร้อย และที่สำคัญเธอรักและเข้ากับน้องพาร์ทได้ดี

แบบนี้คงไม่มีอะไรน่าห่วง ฉันต้องดีใจสิที่น้องพาร์ทจะมีแม่ที่ดีเพียบพร้อมทุกอย่าง แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกใจหวิว ๆ จุกแน่นที่หน้าอกข้างซ้ายด้วย

“เธอไม่มีค่าพอที่จะเป็นแม่ใครได้จำไว้แนนนี่” ฉันบอกกับตัวเองในใจ คนอย่างฉันมันก็เป็นได้แค่ของเล่นที่รองรับอารมณ์ของคนมีเงินอย่างคุณเขาแค่นั้น

และคงไม่มีผู้ชายคนไหนที่เขาจะรักและจริงใจกับฉันถ้าได้รู้ถึงอดีตของฉัน

ฉันมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเด็กเสี่ย เมียน้อยที่คนมีเงินเขาชอบเลี้ยงไว้หรอก!

แค่คิดมันก็เจ็บ เจ็บจนแทบจะร้องไห้ออกมาแต่มันกลับร้องไม่ออก

“......” ตอนนี้น้องพาร์ทนอนหลับไปแล้ว ฉันก็ได้แต่มองซ้ายมองขวาไม่รู้จะไปนอนที่ไหน เลยหอบผ้าห่มกับหมอนไปนอนที่โซฟา

แต่กว่าน้องพาร์ทจะหลับได้ก็เกือบแย่เหมือนกันหิวก็หิวจะออกไปหาอะไรกินก็ไม่กล้ากลัวคุณเขาจะดุอีก

“แล้วไปนอนอะไรตรงนั้น!” เสียงเข้มนั้นดังระหว่างที่ฉันกำลังข่มตานอนให้หลับเพราะความหิวกำลังเล่นงาน

“นอนไม่ได้เหรอ งั้นหนูไปนอนข้างนอกก็ได้ค่ะ” ฉันรีบลุกขึ้นหอบผ้าห่มออกไปที่ห้องรับแขก

หมับ!

“เฮ้อ! มีใครบอกไหมว่าเธอมันซื่อบื้อแค่ไหน?” ไม่แม้แต่จะได้ก้าวขาไปไหนคุณเขาก็คว้าแขนฉันไว้ พร้อมพ่นลมหายใจแรง ๆ อย่างเบื่อหน่าย

“......” ฉันส่ายหัวก็มีแต่เขานั่นแหละที่บอกฉันซื่อบื้อ คนอื่นบอกฉันเก่งจะตายสอบได้ที่หนึ่งของห้องทุกปี

“ไปนอนบนเตียง!” คุณเขาพูดเรียบ ๆ แล้วเดินไปที่เตียง

“......” ฉันได้แต่ยืนนิ่ง นอนบนเตียงเหรอ?

“จะรอให้ฉันไปอุ้มมานอนหรือไง!” แต่ต้องหายสงสัยเมื่อเสียงเข้มขรึมฟังดูหงุดหงิดดังขึ้นอีกครั้ง

“......” ฉันได้แต่เม้มปากแน่นค่อย ๆ เดินไปหาคุณเขาบนเตียง คือไม่ใช่อะไรหรอกฉันกลัว กลัวว่าคุณเขาจะ… แต่คงไม่หรอกมั้งน้องพาร์ทก็นอนอยู่ด้วย ฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้!

 “กลัวอะไร?” คุณเขาเลิกคิ้วถามฉัน แล้วกระดิกนิ้วเรียกฉันอีกแล้ว ฉันไม่ชอบเลยที่เขากระดิกนิ้วแบบนี้แล้วสายตาเขานะ บอกเลยใจคอมันไม่ค่อยดีเท่าไร

“นะ... หนูนอนพื้นก็ได้ค่ะ คุณกับน้องจะได้นอนสบาย ๆ” ฉันหันหลังให้คุณเขาทันที

“พิชญา!!!” แต่คุณเขากลับเรียกชื่อฉันเสียงทุ้มต่ำ

“คะ?” ฉันหันหลังกลับไปหาเขาแล้วค่อย ๆ ก้าวขาขึ้นไปบนเตียง

พรึบ!

“ทำไมชอบทำให้หงุดหงิด!” น้ำเสียงดุดันฟังดูน่าเกรงขามดังขึ้นพร้อมมือใหญ่กดฉันนอนราบลงกับเตียง

“กะ... ฮื้อ!” แต่ฉันยังไม่ทันจะได้พูดอะไรคุณเขาก็ปิดปากฉันด้วยริมฝีปากนุ่ม ๆ ของเขา...