บทที่ 1

บทที่ 1 สัมผัสที่แตกต่าง

กึก! กึก! กึก!

เสียงรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้วกระทบกับพื้นกระเบื้องทางเข้าคลับหรูแห่งหนึ่ง เรียวขาสวยบนรองเท้าส้นสูงก้าวเดินไปยังบาร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองโซนวีไอพี

สิ่งแรกที่เห็นคือโซฟาหนังราคาแพงที่ตั้งอยู่ตามมุมต่างๆ บางคนก็มานั่งดื่มเอาบรรยากาศ บ้างก็นัดลูกค้ามาคุยธุรกิจ ด้วยคลับแห่งนี้เป็นคลับที่มีชื่อเสียงในแวดวงนักธุรกิจและไฮโซจึงไม่น่าแปลกที่ทุกคนเลือกสถานที่นี้เป็นที่พักผ่อนและคลายเครียด

"..." มิกินั่งลงบนโซฟาหนังหรูหราตรงข้ามกับภารันและยกขาไขว่ห้างมองหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างเขาด้วยสายตาว่างเปล่า แล้วตวัดสายตามองหน้าภารันโดยไม่พูดอะไร เพียงเท่านั้นเขาก็รู้ว่าเธอต้องการอะไร

"เอาไว้ค่อยมาบริการฉันใหม่นะ แล้วเจอกัน" ภารันเลื่อนใบหน้าเข้าไปกระซิบเสียงพร่าข้างใบหูของหญิงสาวก่อนที่เธอจะเดินออกไป "แค่มานั่งฟังเพลงอย่างเดียวเหรอคนสวย" มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถามเพื่อนรักเสียงเรียบ

"อืม" มิกิตอบกลับในลำคออย่างเบื่อหน่าย เธอเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ และหยุดสายตาไว้ที่แผ่นหลังกำยำของใครบางคนที่นั่งอยู่หน้าบาร์ด้านล่าง รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยอยากคาดเดาอะไรไม่ได้ และดูเหมือนชายหนุ่มคนนั้นเรียกความสนใจจากเธอไม่น้อย

"ใคร.." ภารันเอ่ยถามพลางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบเล็กน้อย มิกิเท้าคางมองแล้วเลียคมเขี้ยวเบาๆ มือเรียวยื่นไปจนสุดความยาวของมันราวกับเธอจะหยิบอะไรสักอย่างแล้วกำมือเข้าหากันแน่น

"หึ.." เธอแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนดึงสายตากลับมาจ้องหน้าภารันซึ่งเขาก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน "แค่คนรู้จักน่ะ" มิกิตอบกลับไปเสียงเรียบพร้อมยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบเล็กน้อย หากแต่สายตาเธอกลับจ้องมองแผ่นหลังกำยำของใครบางคนจนภารันต้องมองตาม

"อ๋อ..หึ" มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร "ดูกิจะสนใจเขาเป็นพิเศษนะ" ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าสวยหันไปสบตากับชายหนุ่มเจ้าของคำถาม

"เห็นแบบนั่นเหรอ..หึ" มิกิย้อนถาม เพราะเธอไม่รู้ตัวเลยว่าแสดงความสนใจให้ภารันเห็นขนาดนั้น ก่อนจะลุกขึ้นเดินลงไปชั้นล่าง หางตาคมเหลือบมองแผ่นหลังชายคนที่นั่งอยู่หน้าบาร์เพียงนิดแล้วเดินผ่านเขาไป

"ตามมิกิไป" ภารันออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิทก่อนจะตวัดสายตามองชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่หน้าบาร์แต่ก็ไม่เห็นเขาเสียแล้ว

"อืม~ กลับห้องตอนนี้ไหมคะ" เสียงหวานติดหอบของหญิงสาวคนหนึ่งดังเล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำหญิง ซึ่งมิกิกำลังยืนล้างมืออยู่ เด็กสาวมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเงา แต่สายตากลับไปสะดุดกับเท้าของหญิงและชายคู่หนึ่งที่อยู่ในห้องน้ำเดียวกัน

"หึ!" มิกิทิ้งกระดาษทิชชูที่ใช้แล้วลงถังขยะข้างเคาน์เตอร์อ่างล้างมือก่อนกรีดกรายเดินออกไป

"เจ๋ง.." เสียงหวานของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยดังขึ้น ขณะที่ชายหนุ่มกำลังซุกไซ้ใบหน้ากับหน้าอกของเธอ ริมฝีปากหนาขบเม้มยอดปทุมถันสีสวยเบาๆ เพียงเท่านั้นไรขนอ่อนตามร่างกายของเธอก็ลุกชูชัน

ครืด~ ครืด~

"..." ก๊วยเจ๋งหยุดชะงักเมื่อโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแผดเสียงร้องดังขัดจังหวะ เขาดันตัวหญิงสาวออกอย่างหงุดหงิดแล้วล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

(จู๋เล็ก..จะกลับห้องกี่โมง) ทันทีที่เขากดรับสายเสียงหวานของคนเป็นพี่สาวก็กรอกดังเข้ามาในสาย

"ถามทำไมเนี่ย ปกติไม่เคยโทรมาตามกันแบบนี้นิ มีเรื่องอะไร!"

(ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่เป็นห่วงน้องชาย เดี๋ยวเจ๋งจะหาว่าพี่ละเลยหน้าที่พี่สาว) ก๊วยเจ๋งกลอกตาไปมาอย่างไม่มีอะไรจะพูด

"แค่นี้นะพี่เกล เจ๋งไม่ว่าง" ก๊วยเจ๋งกรอกเสียงเกรี้ยวตอบกลับไป แล้วกดวางสายไปโดยไม่รอให้คนปลายสายได้ตอบอะไรกลับมาอีก เขาปรายตามองร่างบางเพียงนิดแล้วจัดแจงเสื้อ ก่อนแล้วเปิดประตูเดินออกไปหน้าตาเฉย หญิงสาวทำหน้ามึนงงที่เขาไม่ทำต่อ เมื่อเห็นแบบนั้นเธอจึงรีบจัดแจงเสื้อผ้าแล้วเดินตามก๊วยเจ๋งไป

"แหม แหม..แหม..ช่างบังเอิญจริงๆนะ"

"..." เท้าแกร่งหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้วนหลัง ก๊วยเจ๋งแสยะยิ้มแล้วเอี้ยวหน้าไปมองต้นทางของเสียงฝ่าความมืดสลัว เขาเห็นรอยยิ้มแสนเยือกเย็นบนใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนพิงสะโพกกับโต๊ะซึ่งเธอกำลังจ้องมองเขาอยู่

"ลืมรูดซิปหรือเปล่านะ.." มิกิกรีดกรายเดินเข้ามาประชิดตัวก๊วยเจ๋งแต่เป็นจังหวะเดียวกันที่แอนเดินมาพอดี เธอผลักไหล่มิกิอย่างแรงจนเซไปด้านหลัง

"อย่ามาใกล้เจ๋งของฉันนะ!" เธอแผดเสียงร้องแสดงความเป็นเจ้าของก๊วยเจ๋งทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบ ก๊วยเจ๋งชักสีหน้าใส่หญิงสาวอย่างหงุดหงิดและดันตัวเธอออกห่าง

"ก๊วยเจ๋งของฉัน ก๊วยเจ๋งของฉัน..หึหึ น่าขำจัง" มิกิหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ยกขาไขว่ห้างมองหน้าแอนด้วยสายตาเย็นชา ริมฝีปากจิ้มลิ้มเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดคลี่ยิ้มบางๆ

"แกหัวเราะอะไร นังบ้า!"

"..." มิกิไม่ได้โต้ตอบ แต่กำลังจ้องหน้าหญิงสาวและตอนนั้นเด็กเสิร์ฟก็เดินผ่านหน้าเธอไปพอดี มิกิค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น เอามือไขว้หลังเดินเข้าไปหาแอนช้าๆ "ปากสวยจัง...นี่ถ้าเอามีดกรีดหน้าเธอ ไม่รู้ว่าเลือดหรือซิลิโคนจะไหลออกมาก่อนกัน ว่าไหม?" เอียงคอพร้อมกับยิ้มบางๆถามกลับ

"ประสาท! โรคจิตไหมเนี่ย" แอนปัดมือมิกิออกอย่างแรง ทำท่าทางรังเกียจมิกิสุดๆ ก๊วยเจ๋งส่ายหน้าไปมาน้อยๆ แล้วรีบห้ามทัพ

"เธอกลับไปได้แล้ว"

"ทำไมล่ะคะ เจ๋งรู้จักยัยประสาทเสียนี่เหรอ" แอนหันหน้าไปฟ้องก๊วยเจ๋ง ในขณะที่มิกิยืนมองหน้าเธอเงียบๆ ก่อนจะตวัดสายตาเย็นชามองหน้าก๊วยเจ๋ง เอียงคอน้อยๆ

"อย่าล้ำเส้น!"

"อะไร! ทำไมเจ๋งเป็นแบบนี้ ทำไมต้องไล่กันแบบนี้ด้วย เมื่อกี้เรายังคุยกันดีๆอยู่เลย หรือว่าเป็นเพราะยัยบ้านี่เจ๋งเลยเปลี่ยนไป"

"..." มิกิเล่นหูเล่นตาพลางทำท่าล้อเลียนแอนด้วยจนทำให้อีกฝ่ายโมโหสุดๆ แอนยกมือขึ้นมาหมายจะตบหน้ามิกิแต่ก๊วยเจ๋งก็จับไว้ทัน

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าแตะต้องตัวเธอ จำไว้!" เขาสะบัดมือเรียวของแอนอย่างแรง แล้วจับมือมิกิ แต่เด็กสาวกลับผลักชายหนุ่มออกไปแล้วจับปากกาที่หยิบมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนเด็กเสิร์ฟแทงแอนนา

พรึบ!

"กะ..กรี๊ด!!" แอนนากรีดร้องสุดเสียงด้วยความตกใจกับการกระทำป่าเถื่อนของเด็กสาวที่อายุน้อยกว่า

"หึ.." มิกิยิ้มเย้ยหยันและจิกตามองหน้าแอนนาราวกับจะฉีกกระชากเธอเป็นชิ้นๆ ก่อนดึงสายตากลับมามองหน้าก๊วยเจ๋งและมองหยดเลือดที่เริ่มไหลจากฝ่ามือของเขา "ไม่เจ็บเหรอ?" เด็กยอมทิ้งปากกาในมือแล้วเอียงคอยิ้มหวานให้ชายหนุ่มอย่างไร้เดียงสา ขณะที่แอนรีบวิ่งออกไปด้วยความกลัว

"ยัยปีศาจ กลับบ้าน"

"ไม่กลับ" มิกิหันหลังเดินออกไปแต่ก็ช้ากลัวก๊วยเจ๋งที่รั้งแขนเธอไว้เสียก่อน ทำให้มิกิเสียหลักเซถลามาตามแรงกระชาก

"อื้อ!" ใบหน้าสวยกระแทกกับแผงอกแกร่งอย่างแรง ขณะเดียวกันริมฝีปากหยักได้รูปก็สัมผัสกับหน้าผากมนด้วย มิกิกัดปากแน่นอย่างสับสน สัมผัสนุ่มละมุนตรงหน้าผากมันต่างจากสัมผัสของภารันอย่างสิ้นเชิง เธอค่อยๆผละตัวออกแล้วก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว

มือเรียวยกขึ้นมาสัมผัสหน้าผากของตัวเองเบาๆ พร้อมกับหลับตาเพื่อให้ได้สัมผัสความนุ่มละมุนนั้น เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วมองไปที่ริมฝีปากหยักของก๊วยเจ๋ง

"สวยจัง..อยากได้" ไม่ว่าเปล่าแต่ยังยื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากหนาของชายหนุ่มเบาๆ แล้วใช้นิ้วชี้ปาดเลือดที่กลีบปากเขามาเลียกิน ก๊วยเจ๋งอึ้งไปกับการกระทำของมิกิ

"หวานจัง อยากได้แล้วสิ"