9 : กิ่งทองใบหยก

Chapter 9

‘กิ่งทองใบหยก’

.

.

หลี่ซ่งจวินเดินเข้ามาภายในห้องห้องหนึ่งที่ถูกปิดสนิทซ่อนอยู่ด้านหลังประตูกลที่ต้องใช้กลไกในการเปิด ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งที่เบาะนุ่มก่อนจะที่มือจะวางแนบลงบนพื้นเพื่อก้มกราบป้ายวิญญาณของเหล่าบรรพบุรุษรวมถึงบิดามารดาของเขาด้วย

หมอรูปงามเงยหน้าขึ้นหลังเหยียดตรงท่าทางองอาจเพื่อให้ดวงวิญญาณบรรพชนภาคภูมิใจ

“เหล่าบรรพชน ท่านพ่อท่านแม่ พี่ใหญ่พี่รอง ข้าเจอมันแล้วเจ้าปีศาจชั่วช้าที่สังหารพวกท่าน ข้าเจอพวกมันแล้ว”

ใบหูสีขาวโผล่พ้นออกมาจากผมสีดำขลับ พวงหางหนานุ่มสีขาวเช่นเดียวกันวางแนบไปกับพื้น สำหรับผู้คนอาจจะมองว่าเขาเป็นเซียนหมอที่ลงมาจุติจากสรวงสวรรค์ แต่ความจริงเขาคือปีศาจที่เร้นกายแอบซ่อนตัวอยู่กับมนุษย์

เผ่าของเขาก็คือปีศาจหมาป่าขาว

“นายท่าน” เสียงนุ่มหวานดังขึ้นด้านหลัง

จางชิงหลิว ผู้ช่วย ผู้ดูแล และผู้ติดตามของหลี่ซ่งจวินเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่หน้าห้องก้มลงกราบเหล่านายท่านผู้ล่วงลับทั้งหลาย นางไม่กล้าก้าวเท้าเหยียบเข้าไปภายในห้องเพราะเจียมตัวดีว่าชาติกำเนิดนั้นต่ำต้อยเป็นเพียงปีศาจแมวตัวน้อย ๆ เท่านั้นจะไปเทียบกับปีศาจหมาป่าที่มีสายเลือดบรรพกาลไม่ได้

“นางผู้นั้นตั้งครรภ์ของปีศาจหมาป่าดำจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”

หลี่ซ่งจวินทำเพียงพยักหน้าเท่านั้น

“งั้นก็ไม่ควรไปยุ่งกับนาง ถ้าปีศาจหมาป่าดำมาตามนางกับลูกคืน นายท่านจะเดือดร้อนนะเจ้าคะ”

“ปีศาจหมาป่าดำตัวนั้นคงมีพลังไม่มากพอ จึงยังสัมผัสการมีอยู่ของข้าไม่ได้ บางทีอาจจะเป็นแค่ปีศาจหมาป่าดำที่พึ่งถือกำเนิดได้ไม่นานพลังจึงยังอ่อนนัก เทียบชั้นกับข้าไม่ได้ เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลไปถ้าพลังน้อยกว่าข้าก็ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”

“แต่ก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดีไม่ใช่หรือเจ้าคะ ถ้าปีศาจหมาป่าดำตัวนั้นเอาเรื่องที่ท่านอยู่ที่นี่ไปบอกพรรคพวกแล้วพากันมาล่าท่านเพื่อเอาดวงจิตต้องแย่เป็นแน่ ท่านตัวคนเดียวรับมือไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ”

“ข้าซ่อนตัวอยู่ที่นี่มานับร้อยปี อยู่ในฐานะบิดาจนเปลี่ยนเป็นบุตรชาย ใช้ผ้าปิดบังใบหน้าที่แท้จริงของตนเองมาตลอด แต่ข้าก็มองว่าชีวิตสงบสุขดี ไม่คิดเลยว่ามันจะหายไปรวดเร็วเช่นนี้”

หลี่ซ่งจวินถอนหายใจออกมาอย่างปลดปลง เขาเป็นปีศาจหมาป่าขาวตัวเดียวที่เหลือรอดตัวสุดท้ายของเผ่า ในแดนปีศาจต่างคิดว่าเผาหมาป่าขาวสูญสิ้นแล้วแต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาหนีออกมาจากแดนปีศาจ เป็นผู้รอดชีวิตและหลบซ่อนตัวในฐานะมนุษย์ผนึกพลังปีศาจของตนเอาไว้แล้วพยายามบำเพ็ญเพียรแบบพวกเซียนเพื่อกลบกลิ่นอายปีศาจในตัว

แต่ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะมีผู้นำพาภัยมาเยือนสู่ตัวเขา แต่เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว ไม่อยากจะหลบหนีไปที่ไหนอีกแล้วในเมื่อเหลือแค่ตัวเดียวถ้ามันจะตายก็ให้ตายไปเลยจะได้ไปอยู่กับบรรพชนเสียที

……….

.

“คะ… คุณหลัน”

เสียงของระบบดังขึ้นมันทำให้หลันผิงลั่วลืมตาขึ้น นางรีบหันไปมองด้านข้างก็เห็นนกพิราบอีฟแต่ภาพของอีกฝ่ายกับสั่นไหวไปมาคล้ายว่าสัญญาณจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

“เธอหายไปไหนมาตั้งสามวัน?”

“ขอโทษด้วยค่ะ เนื่องจากระบบเซิร์ฟเวอร์มีปัญหาทำให้ไม่สามารถออนไลน์ได้”

“มา ๆ หาย ๆ แบบนี้แล้วถ้าวันหนึ่งเธอหายไปจริง ๆ ฉันจะทำยังไง”

“ถ้าเกิดว่าเซิร์ฟเวอร์มีปัญหาจนไม่สามารถออนไลน์ได้อีก เจ้าหน้าที่จะทำการปลุกคุณออกจากโลกเสมือนจริงค่ะ”

“ปลุกหรือ?” หลันผิงลั่วก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมายามมองหน้าท้องของตนเอง

“แต่ตอนนี้ข้าท้อง”

“คุณว่ายังไงนะคะ?”

“ฉันท้อง”

“เป็นไปได้อย่างไรคะ เราไม่ได้ใส่การตั้งครรภ์ลงไปในระบบ”

“ฉันไม่รู้ว่าระบบมันมีปัญหาตรงไหน แต่ตอนนี้ฉันท้องแล้ว”

“คงเป็นความผิดพลาดของระบบ ทางระบบจะรีบทำการแก้ไขให้ค่ะ”

“แก้ไข แก้ไขยังไง?”

“ทำให้คุณไม่ตั้งท้องไงคะ”

“มะ… ไม่ ฉันไม่ต้องการ แบบนั้นมันก็เหมือนการทำแท้งไม่ใช่หรือไง?” นางรีบยกมือขึ้นกุมท้องของตัวเองเพื่อปกป้องลูกตามสัญชาตญาณของคนเป็นแม่

“ไม่ลบเด็กในท้องออกไปก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องพึงระลึกไว้เสมอว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ของจริง เมื่อคุณถูกปลุกจากโลกเสมือนทุกอย่างที่นี่ก็จะหายไป”

“ความผิดพลาดของระบบทำให้ข้าตั้งท้อง แล้วระบบก็จะลบเขาออกไปง่าย ๆ เหรอ?”

“การตั้งท้องของคุณคือความผิดพลาด เพราะแบบนี้เราจึงต้องทดสอบระบบก่อนการเปิดให้ใช้งานจริงเพื่อกำจัดปัญหาและความผิดพลาดทั้งหมดทิ้ง มันคือจุดประสงค์ตั้งแต่แรกเริ่มแล้วค่ะ ระบบจะไม่มีการตั้งครรภ์เด็ดขาดเพื่อกันสายสัมพันธ์ที่ยากจะตัดออกไปได้”