2.2 ตบเลย

เพื่อนร่วมงาน.. ไม่มีอะไร ไม่สนิท ไม่ได้คิดอะไรเหรอ เหอะ! ร่วมงานกันอิท่าไหนถึงได้กลายเป็นเพื่อนร่วมเตียงเฉย

“ก่อนหน้านี้ก็บอกอยากอยู่คนเดียว อยากให้แยกย้ายกันไปเติบโต อยากจบกันด้วยดี ดีกับผีสิแบบนี้ ไม่ดีห่าอะไรทั้งนั้นแหละ!” ดารินเจ็บใจ

“ตอนถามว่ารักคนอื่นแล้วเหรอ มีคนใหม่รึเปล่า บอกไม่มีใคร แค่หมดแพชชั่น อีนี่ก็อีกคนฉันเห็นสายตามานานแล้วนะ เวลามองแฟนชาวบ้านอะ ถามก็บอกว่าแค่ปลื้มแบบรุ่นพี่ที่ทำงานเก่งมาก ๆ ไม่ได้คิดอะไร หนอย.. อิตอแหล เข้ากันฉิบหายเลยทั้งคู่อะ!”

เมื่อเห็นดารินเริ่มผรุสวาท กราดด่าทั้งตัวเขาและหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างกาย ดนัยจึงรวบรวมความกล้าอันน้อยนิดที่พอจะมีอยู่บ้าง ขยับขาไปยืนบังให้ตัวเองเป็นโล่เพราะปกป้องผู้หญิงอีกคนที่เพิ่งประกาศตัวว่าเป็นคนรักใหม่ให้พ้นน้ำมือของอดีตแฟนสาวหมาด ๆ ที่เพิ่งจบความสัมพันธ์รักแปดปีกันเมื่อไม่กี่วันก่อนอย่างไม่สวยนัก ยิ่งดารินมีกลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาจาง ๆ แล้วดนัยยิ่งไม่ไว้ใจ ด้วยรู้ดีที่สุด รู้ดีกว่าใครว่าดารินเวลาโมโห เธอร้ายกาจและอาละวาดได้พังพินาศแค่ไหน

“เดียร์ ใจเย็น ๆ” ดนัยคว้าข้อมือของดารินที่กำลังทั้งทึ้งทั้งฟาดเขาเป็นที่ระบายแทนการจิกหัวหญิงสาวที่หลบอยู่หลังเขา ชายหนุ่มพยายามเกลี้ยกล่อมให้ดารินสงบลงแต่ดูทรงแล้วไม่ได้ผล

“ใจเย็นเหรอ ใจเย็นกับผีอะไรล่ะ! เย็นได้ก็บ้าแล้วไอ้ชั่วนัท! แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!” เพราะยิ่งพูด ยิ่งห้าม ยิ่งเกลี้ยกล่อมดารินเหมือนจะยิ่งโมโหร้าย มือบางฟาดเข้ากับแก้มสากของดนัยเต็มแรงจนหน้าหันจนผู้หญิงอีกคนตกใจหวีดลั่น

“นี่! เธอทำบ้าอะไร ตบพี่นัททำไม!”

“มันจะมากไปแล้วนะเดียร์” ดนัยทั้งโกรธทั้งเสียหน้า

“ไม่มากไปหรอก แค่นี้ยังน้อยไปนะนัท แกทำฉันเจ็บกว่านี้เยอะ!” เธอทั้งเจ็บทั้งอาย โดนไอ้ตอแหลนี่หลอกไม่พอ มันยังใส่ร้ายเธอให้พ่อแม่มันฟังอีกว่าเธอไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้เลยต้องเลิกกัน ทำไมเธอจะไม่รู้ ป้าข้างบ้านไอ้ชั่วนี่มีประโยชน์ก็ครั้งนี้แหละ เล่าให้เธอฟังละเอียดยิบ ยิ่งคิดแล้วยิ่งเจ็บใจ เธอก็สู้อุตส่าห์ทุ่มเทให้มันสารพัดเลย

ดนัยรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีบวกกับความโมโหที่โดนดารินทั้งต่อว่าและตบหน้า เขาง้างมือหมายจะตบหน้าเธอคืน ทว่ากลับโดนเสียงทุ้มหนักของใครบางคนขัดขึ้นเสียก่อนที่มือหยาบกร้านจะได้สัมผัสกับแก้มงามของดาริน

“ไม่ดีม้าง...” ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามายืนใกล้กับดารินที่ไม่คิดหันกลับไปมองด้วยซ้ำว่าสุภาพบุรุษขี่ม้าขาวที่เข้ามาช่วยเธอคือใคร

นัยน์ตาเธอวาวโรจน์จดจ้องใบหน้าซีดเผือดของอดีตคนรักอย่างท้าทาย เขาเมื่อครู่เขากำลังจะตบหน้าเธองั้นเหรอ

“ตบสิ! ทำไมไม่ตบล่ะนัท ตบเลย!” ดารินท้าพลางผลักอกดนัยจนเซแต่ชายหนุ่มก็ไม่กล้าทำอะไรต่อ เขาขี้ขลาด ตอนนี้ดารินไม่ได้อยู่ตามลำพังแล้ว เขาไม่ใช่คนกล้าหาญขนาดนั้น

เธอเกลียดที่สุดคือการทำร้ายร่างกายกัน เมื่อครู่เธอโกรธจนพลั้งมือก็จริงอยู่ แต่คบกันมาตั้งเท่าไหร่ไอ้เฮงซวยนี่ก็ไม่เคยกล้าทำอะไรเธอแม้แต่ปลายก้อย วันนี้คงอยากโชว์สาวสิท่า ทว่าไม่มีทาง หากหมอนี่ตบมาสัญญาว่าเธอจะฟาดกลับไม่ยั้งแน่ ๆ

“เพลา ๆ หน่อยเถอะแม่คุณ ตัวเองไปตบเขาก่อนนะ เผื่อลืม” ชายหนุ่มข้างกายก้มลงกระซิบชิดใบหูขาวเพื่อเตือนสติสาวเลือดร้อน

“ตัวก็เท่าลูกหมา แต่ห้าวจัง! ปล่อยให้โดนตบคืนเสียดีไหม”

ตอนนั้นเองที่ดารินถึงได้สนใจหันไปมองว่าชายคนนั้นคือใคร เมื่อเธอเห็นหน้าเขา ดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างอย่างประหลาดใจ

“เตชิน?” ดารินพึมพำแต่ยังคงนิ่งอยู่ ตอนนี้เตชินเข้ามาช่วยเธอจะแสดงอาการอะไรให้ดนัยรู้ไม่ได้ เดี๋ยวเสียเปรียบ มือบางจึงคว้าแขนชายหนุ่มมากอดไว้ เธอซบแก้มนวลแนบลงกับกล้ามแขนกำยำของเตชิน

“เตขา..”