เมื่อหมอปกป้อง (4)

ภัตรคารหรูที่ตกแต่งเป็นสไตล์จีนตามประเภทอาหารขึ้นชื่อของร้าน ภายในห้องรับรองขนาดกลางครึกครื้นไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของสาวๆ ต่างวัยที่นั่งชิดติดกันพูดคุยกะหนุงกะหนิงไม่สนใจใคร ขนาดที่ว่าฝั่งผู้ชายคุยกันเรื่องธุรกิจจนจบแล้วก็ยังไม่มีวี่แววที่บรรดาแม่ๆ เมียๆ จะเลิกจับกลุ่มคุยกัน

รพีภัทรอมยิ้มกับบรรยากาศตรงหน้าเล็กน้อย ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าลัลนาสามารถฝ่าด่านความเยอะของคุณแม่ และความวุ่นวายของน้องสาวตนเอง เข้าไปนั่งรวมกลุ่มอยู่ตรงนั้นได้

"แม่แกยิ้มหน้าบานใหญ่ มีเพื่อนคุยเพื่อนช็อป ทั้งลูกสาวทั้งลูกสะใภ้สองคน" พีรพลยกยิ้มมุมปาก สายตาทอดมองภรรยาด้วยความรัก ถึงแม้จะผ่านมาหลายสิบปี จนลูกชายคนโตมีครอบครัว คนกลางกำลังจะแต่งงาน ส่วนลูกสาวคนเล็กโตจนเรียนจบไปแล้ว ความรักที่เขามีต่อภรรยาไม่เคยลดน้อยลงสักนิด

"ถูกใจสายสปอยเมียอย่างป๊าด้วยละสิ" รพีภัทรไม่วายแซวพ่อ แถมยังส่งสายตาไปหาพี่ชายที่น่าจะได้เชื้อนี้มาไม่ต่างกัน

"มองอะไรไอ้พีร์ เรื่องสปอยมันอยู่ในสายเลือดเว้ย" พัชระเบนสายตาจากวราลีผู้เป็นคนรักมาคุยกับน้องชาย

"เป็นแค่เฮียกับป๊านี่แหละ" 

"เดี๋ยวมึงก็เป็น" พัชระยักคิ้วตอบน้องชายอย่างมั่นอกมั่นใจ ส่วนคนน้องยักไหล่พลางส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อว่าจะเป็นดังที่พี่ชายพูด

"แล้วนี่เป็นไง งานเรียบร้อยไหม" ผู้เป็นพ่อถามลูกชายคนกลาง เมื่อเห็นสาวๆ ได้ของหวานคนละถ้วยเรียบร้อย

"ก็เหมือนเดิมครับ ช่วงนี้มีหมอมาเพิ่มผมไม่ต้องอยู่เวรมาก" 

"ไอ้นี่ ฉันหมายถึงงานแต่ง" พัชระหัวเราะเสียงดังทันทีเมื่อได้ยินที่น้องชายตอบ ทำไมมันจะไม่รู้ว่าป๊าหมายถึงอะไร แต่ทำเป็นยียวนตอบเรื่องงานตัวเอง

"ป๊าก็ถามเมียป๊าสิ" 

"อ้าว งานแต่งแกไม่ใช่งานแต่งฉัน" พีรพลสวนกลับลูกชายทันที

"งานแต่งผมแต่แม่จัดการทุกอย่างหมดเลยนี่ คนสปอยเมียแบบป๊าจะไม่รู้ได้ไง" พีรพลได้แต่ส่ายหน้าให้กับลูกชายทั้งสองคนที่รวมหัวกันหัวเราะไม่เลิก จะว่ามันก็ไม่ได้ ก็ตัวเขาสปอยเมียจริงๆ นั่นแหละ ได้แต่รอสักวันที่ไอ้ลูกชายตัวดีจะพลาดท่าเข้าชมรมคนหลงเมียตามเขากับพี่ชายมันไปอีกคน

ลัลนาลอบมองว่าที่เจ้าบ่าวตัวเองที่หัวเราะสุดเสียงอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ในยามที่คนหน้านิ่งอยู่กับครอบครัวเหมือนเป็นคนละคนกับตอนปกติ ทั้งพูดจาหยอกล้อ หัวเราะมีความสุข แววตาเป็นประกาย ไม่เหมือนตอนอยู่กับเธอมีแต่ส่งสายตาดุกับตำหนิกัน

"อิจฉาผิวพี่ตาลกับพี่นาวจัง คนหนึ่งก็ขาวเอกซ์แตก อีกคนก็ผิวแทนสเป็คฝรั่ง ตาก็โตเหมือนกันเลย" มะนาวหันมาสนใจคำพูดของพระพรน้องสาวคนสุดท้องของบ้าน หลังจากที่ก่อนหน้านี้เพิ่งคุยกันเรื่องนวดสปา

"แต่เสป็คพี่ลูกคนจีนนะ" วราลีเอ่ยตอบพระพรก่อนจะหันไปขยิบตาให้คนรักที่มองมาอย่างเขินๆ

"ผิวน้องเพนท์ก็เนียนสวยออกค่ะ" ลัลนาเอ่ยชมอย่างใจจริง ตัวเธอนั้นเป็นคนผิวขาวมาตั้งแต่เกิด เรียกได้ว่าขาวเรืองแสงเลย ส่วนพี่ตาลภรรยาของพี่พุธพี่ชายคนโตของบ้านเป็นสาวผิวน้ำผึ้ง แต่ที่คล้ายกันจะเป็นดวงตากลมโตมีเสน่ห์ ที่เธอมักจะได้คำชมอยู่บ่อยๆ แต่ต่างกับพระพรเรียกได้ว่าผิวกลางๆ ทั่วไป แต่ดูเรียบเนียนและสุขภาพดี ดวงตาถึงจะไม่กลมโต แต่รวมๆ องค์ประกอบทุกอย่างบนใบหน้าแล้ว เรียกได้ว่าสวยจนพ่อและบรรดาพี่ๆ คงจะหวงน่าดู

"แบบนี้แหละคนเรามักไม่ชอบของที่ตัวเองมีอยู่ มัวแต่วิ่งไล่ตามหาสิ่งที่อยู่ไกลตัว จนลืมสิ่งที่มีค่าของตัวเอง" รจณีบ่นลูกสาวเรื่อยเปื่อย  ในขณะที่ลัลนาแอบเห็นแววตาวูบไหวแปลกๆ ของรพีภัทร จากที่เขาดูอารมณ์ดีๆ กลับมาเงียบขรึมเหมือนก่อนหน้านี้

"ก็ดูสิเฮียพุธเฮียพีร์ได้ผิวแม่หมดเลย ทำไมเพนท์ได้ผิวป๊าคนเดียว" ลูกสาวคนเล็กบ่นงอแงไม่จริงจังนัก รู้ตัวดีว่าผิวตนเองไม่ได้แย่ หลายคนชอบผิวสองสีของเธอด้วยซ้ำ แต่พอเห็นพี่ชายทั้งสองผิวขาวเนียนอมชมพูก็อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้ตามนิสัยผู้หญิง

"อ้าว พูดแบบนี้ป๊าก็เสียใจแย่ ลูกสาวป๊าไม่อยากเหมือนป๊ารึไง" พีรพลที่เชื้อสายจีนแต่ผิวสองสี ต่างจากภรรยาที่เป็นสาวเหนือแท้มีผิวขาวเหลือง แต่กลับได้ลูกชายสองคนที่ผิวขาวอมชมพู เอ่ยแซวลูกสาวน้ำเสียงไม่จริงจัง

"อยากสิคะ เพนท์อยากทำงานเก่งแล้วก็ฉลาดๆ เหมือนป๊าไง" คนเป็นลูกสาวรีบเดินไปกอดผู้เป็นพ่อพูดประจบทันที

"อย่างเราไม่ต้องทำงานเก่งหรอก แค่อยู่ประจบพ่อแบบนี้พวกเฮียก็ไม่เหลือสมบัติอะไรแล้ว" พัชระพูดแซวน้อง ซึ่งก็คล้ายจะเป็นความจริงเพราะทุกวันนี้ผู้เป็นพ่อแทบจะประเคนทุกอย่างให้ลูกสาว

"ถ้างั้นต้องตามใจเพนท์มากๆ นะคะ เดี๋ยวเพนท์จะแบ่งสมบัติให้" พระพรขยิบตาตอบพี่ชายอย่างขี้เล่น

"แล้วเฮียล่ะ แบ่งให้เฮียไหม" รพีภัทรถามน้องสาวบ้าง 

"เฮียเป็นหมอรวยจะตาย แต่ไม่เป็นไรเพนท์ชอบพี่นาว เพนท์จะแบ่งสมบัติให้พี่นาวเอง เอ๊ะ! เฮียพุธด้วยนะคะ เพนท์เปลี่ยนใจแล้วจะยกสมบัติให้พี่ตาลแทน"

"อ้าว! ไหงเป็นงั้นตัวแสบ" พัชระเริ่มโวยวายเมื่อน้องสาวกลับคำพูด

"เฮียจะโวยวายทำไม ต่อให้ยกให้พวกเฮีย ต่อไปก็ยกให้เมียหมดอยู่ดี สู้ยกให้พี่นาวกับพี่ตาลเลยดีกว่า เนอะๆ" หญิงสาวอายุน้อยสุดหันไปขอความเห็นจากผู้เป็นแม่และพี่สะใภ้

ลัลนานั่งมองภาพตรงหน้าก็ได้แต่ยกยิ้มตามอย่างมีความสุข ทั้งคุณพีรพลและคุณหญิงรจนา ถึงแม้ทั้งอายุและร่างกายจะเปลี่ยนแปลงไปตามวัย แต่สิ่งหนึ่งที่ดูไม่เปลี่ยนเลยน่าจะเป็นความรักที่ทั้งสองมีต่อกัน

ส่วนพัชระและวราลีเรียกได้ว่าใครอยู่ด้วยจะเห็นบรรยากาศรอบตัวที่มีแต่ความหวานจนมดแทบขึ้น เธอมักจะเห็นทั้งสองคอยส่งสายตาให้กันตลอดถึงแม้จะนั่งอยู่ไกลกัน เรียกได้ว่าถอดแบบตามคนเป็นพ่อมาไม่มีผิด

อย่างพระพรน้องเล็กคนสุดท้อง ถึงจะยังไม่มีคนรัก แต่มีคนมอบความรักให้มากล้นจนไม่ต้องออกไปหาที่ไหน เธอมองเห็นแต่ความเอื้อเอ็นดูผ่านสายตาของทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ อาจจะรวมไปถึงเธอด้วยที่ถูกชะตากับพระพรเป็นพิเศษ

ส่วนเขา...คนที่ใครๆ ก็บอกว่าเย็นชา หน้านิ่ง พูดน้อย ดูเหมือนไม่สนใคร แต่พออยู่กับครอบครัว เขาเป็นลูกที่ดี เป็นน้องที่ดี และเป็นพี่ชายที่ใจดีกับน้องตัวเองมากๆ คงอย่างที่เธอเคยได้ยินว่าครอบครัวเป็นเหมือนเซฟโซน

ตั้งแต่เกิดมาเธอคิดว่าตัวเองใช้ชีวิตแบบที่คิดว่าตัวเองมีความสุขดีแล้วมาโดยตลอด 

แต่ตอนนี้เธอกลับคิดว่าตัวเองเหมือนเด็กชะมัด เด็กขี้อิจฉาซะด้วย ยอมรับว่าเธออิจฉาครอบครัวนี้ อิจฉากความรักที่เขามีให้แก่กัน ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสได้มีเซฟโซนเป็นของตัวเองบ้างไหมนะ...