บทที่สิบเก้า

สองพี่น้องไม่ได้นั่งทานข้าวพูดคุยกันด้วยความสนุกนานมานเท่าไรแล้วน้องสาวผู้น่ารักหลงผิดไปวิ่งคลั่งรักท่านแม่ทัพลู่เทียนหรงคู่หมั้นวัยเด็ก จนลืมมานั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับพี่ชายเหมือนเมื่อก่อนแต่หลายวันมานี้พึ่งได้ร่วมโต๊ะ มันยิ่งกระชับความสัมพันธ์ของสองพี่น้องให้รักกันมากยิ่งๆขึ้นไป

   "พี่ใหญ่ทานเยอะๆนะเจ้าคะแต่ละวันพี่ใหญ่นั้นฝึกหนักต้องบำรุงเยอะๆจะได้แข็งแรงแล้วหาพี่สะใภ้ให้ข้าสักทีนะเจ้าคะ ไม่ต้องเป็นห่วงข้าอีกต่อไปแล้วเจ้าค่ะพี่ใหญ่ พี่สะใภ้ของข้าจะมาจากหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นสาวบ้านไหนก็ได้ขอเพียงพี่ใหญ่ชอบไม่ต้องเป็นคุณหนูชาติตระกูลดีคนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกเป็นดีได้มีค่าเท่าเทียมกันทุกคนเพียงแต่คนรวยชอบพูดดูถูกคนที่จนกว่าเหยียดผู้หญิงว่าไม่สามารถทำงานเท่าพวกตนได้แต่หารู้ไม่ผู้หญิงเก่งมีมากมายบางครั้งผู้ชายเทียบไม่ได้เลยสักนิดเจ้าค่ะ"

"แต่พี่ยังไม่พบคนถูกใจเลยนะเอาเป็นว่าถ้าพี่เจอจะพามาให้น้องดูก็แล้วกันถ้าพี่เจอนะว่าแต่คนที่พี่หามาให้เป็นอย่างไรบ้างล่ะ"   เขาถามนางเรื่องทาสมีวรยุทธส่งมาให้น้องสาววันนี้

"อือก็ดีนี้เจ้าค่ะแต่ข้าให้พวกเขาพักก่อนพรุ่งนี้ค่อยว่ากันคงจะลำบากกันน่าดูในโรงค้าทาสเห็นแล้วก็สงสารว่าแต่ครอบครัวคนสวนเห็นมีเด็กมาด้วยนี้เจ้าคะพี่ใหญ่อายุสิบสองสิบสามปีหรือเปล่าข้ามองดูผอมโซกันน่าดู แต่ก็ถือว่าโชคดีที่พี่ใหญ่ซื้อพวกเขามาได้ทุกคนเพราะถ้าคนอื่นซื้อไปเด็กอาจจะไม่เห็นหน้าพ่อกับแม่อีกอันนั้นน่าสลดใจมากคนเราทำไมต้องขายกันเหมือนผักปลาด้วยนะ  น่าจะมีกฎหมายห้ามค้าชีวิตคนได้แล้วนะเจ้าคะพี่ใหญ่"

ในภพเก่าของนางก็มีเหมือนกันเพราะเรียนมาจึงได้รู้ว่ามีการเลิกทาสจึงทำให้คนเป็นอิสระมาจนถึงทุกวันนี้นางยังสำนึกในบุญคุณของความกรุณาที่ทุกคนได้รับในยุคนางยังไม่เกิดก็คงลำบากกันนน่าดู

"อืมพี่สงสารพวกเขามาทำงานสวนยังมีข้าวมีน้ำดื่มมีที่พักให้ต้องนอนเบียดกันในกรงแคบๆก็ลำบากมากพอแล้ว ไม่ใช่ใครจะไปซื้อทาสกันง่ายๆหรอกนะถ้าไม่มีตำลึงหรืองานให้พวกเขาทำ ได้เจ้านายใจดีก็ดีไป"   สองพี่น้องคุยกันไปจนดึกจึงแยกกันไปพักผ่อน

ก่อนยามเหมานางพาพี่สาวทุกคนมาลานฝึกเพื่อจะฝึกการต่อสู้กับพี่ชายของนางจะแยกฝึกอยู่กับพี่สาว พี่ชายกั้นแยกเอาไว้ให้พวกนางใครสนใจมาฝึกร่างกายให้แข็งแรงนางก็อนุญาติ ได้พี่สาวที่มีวรยุทธพาฝึกร่างกายจนสว่างจึงแยกย้านกันไปอาบน้ำทานข้าวแล้วจะไปซ้อมเต้นและร้องเพลงต่อไป

 

ตัดไปทางแม่ทัพลู่เทียนหรงเองต่างก็เร่งสืบเข้าหาเป้าหมายเพื่อจบภารกิจให้จับกบฎให้สำเร็จในเร็ววันเพราะตอนนี้เขาคิดถึงภรรยาตัวน้อยแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งตอนนี้นางโกรธเขาจนหน้าก็ไม่มองงานก็ต้องทำเมียต้องไปเกี้ยวใหม่เห้อเมื่อไหล่งานจะจบเสียที เขาวางแผนกับลูกน้องอย่างหนักในการเข้าปราบกบฎในครั้งนี้มันอันตรายมากในทุกย่างก้าว

วันเวลาหมุนเวียนไปจนตอนนางสอนทุกคนทั้งเต้นจนเก่งทั้งร้องเพลงแล้ว นางให้พี่ๆนักดนตรีเล่นได้หลายเพลงจนถึงวันจะไปทำการแสดงในโรงน้ำชา หลงจู๊โฆษณารอทุกวันจนถึงวันทำการแสดงโรงน้ำชาแทบแตกกับการตอบรับของลูกค้า มันสนุกมากลูกค้าจนลุกขึ้นเต้นไปด้วยความสนุก  อาหารก็อร่อยจนติดอันดับโรงน้ำชาขายดี  ใครคิดจะก่อเรื่องพี่ชายให้คนคุ้มกันแน่นหนาด้วยคนของพวกนางเอง  เพราะฝึกมาให้คอยดูแลโรงน้ำชาแล้วนางยังให้พี่ชายทำเป็นหอขายข่าวเอาไว้ฟังทิศทางลมในเมืองหลวงหรือแคว้นใกล้เคียงรู้เขารู้เรา เพราะว่าครอบครัวของนางเป็นทหารจึงต้องระวังทุกย่างก้าว เพราะอำอาจนั้นมันหอมหวานมีคนคอยจะเลื่อยขาตำแหน่งของท่านพ่อของนางมาตลอดแต่ยังหาข้อบกพร่องไม่ได้จึงยังสืบหากันไม่เคยหยุดหย่อน

เสียงร้องเพลงปลุกใจให้สาวน้อยหันมารักตัวเองอย่าหลงผิดวิ่งตามหารักแบบผิดๆของคุณหนูหลี่ซูเหยียนนั้นสาวน้อยต่างมาดื่มกินในโรงน้ำชา จนร้องเพลงตามกันได้เหมือนไปดูคอนเสริตทั้งยังเรียกร้องให้ทุกคนลุกขึ้นมาร่วมเต้นไปด้วยแบ่งฝั่งชายหญิงชัดเจน จึงเป็นการมาหาความสุขอย่างแท้จริงสาวๆเต้นคนละฝั่งกันกับหนุ่มๆความรักจะเกิดในตอนไหนแล้วแต่บุพเพจะพาไป  ยิ่งการแสดงรอบไหนที่คุณหนูหลี่เหยียนนั้นขึ้นแสดงโรงน้ำชาแทบแตกกับเสียงกรีดร้องของสาวน้อยทั้งหลาย หลี่ซูเหยียนกลายเป็นไอดอลของคุณหนูในห้องหอไปแล้วตอนนี้

นางทำการแสดงมาสองอาทิตย์ทำให้ยอดขายในโรงน้ำชาถล่มทลายกับอาหารหลากหลายอาหารเช้ากลางวันรวมถึงมื้อค่ำไม่เคยซ้ำกันเลย เลือกได้ว่าสั่งอะไรได้กินหมดราคาก็ไม่แพงจนเกินไปจนเหลาอาหารต่างให้คนมาสืบเรื่องเมนูอาหารต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เคยกินที่ไหนมาก่อนอย่างแน่นอน

ตอนนี้แม่ทัพหลี่ต้องไปหาซื้อทาสมาเพิ่มให้น้องสาวเพราะนางต้องการคนเพิ่มจะใช้ทาสมากกว่าเพราะพวกเขาจะซื่อสัตย์ต่อเจ้านายมากกว่า

"เหยียนเอ๋อร์สวนผลไม้ของน้องนั้นดีมากเลยตอนนี้ในจวนของเราแทบจะไม่ได้ซื้ออะไรเลย น้องให้พี่ซื้อทาสมาเพิ่มเพื่อจะปลูกข้าวกินเองมันได้ผลดีมากผักก็เก็บมาทำอาหารกินได้แล้วแล้วปลาที่เลี้ยงในร่องน้ำก็เติบโตเหมือนกันกับของน้องทุกอย่างเลยนะในนั้นนะ"   พี่ชายพูดเพราะรู้ว่าในมิติของน้องสาวนั้นมันสวยมาก เวลาข้าวเขียวขจีหรือแม้ตอนเหลืองอร่าม จนตอนนี้ในจวนขอเขากับน้องสาวนั้นไม่ต้องสั่งซื้ออะไรนอกจากเนื้อหมูเนื้อไก่เพียงเท่านั้น ปลานั้นจับในแม่น้ำก็พอกินแล้วเพราะน้องสาวได้สอนการหาปลาให้ทาสผู้ชายแล้วทุกคนมาอยู่ในจวนแม่ทัพได้หนึ่งเดือนต่างมีเนื้อมีหนังไม่ผอมแห้งเหมือนตอนมาจากโรงค้าทาส  ตอนนี้ทุกคนมีความเป็นอยู่ที่ขึ้นเด็กๆเองก็ได้อ่านหนังสือกับพี่สาวในจวน

"พี่ใหญ่ว่าดีไหมเจ้าคะทำตามแบบคาเฟ่ในมิติของข้าได้ผลแบบยั่งยืนด้วนนะเจ้าคะ ที่ดินของเราให้ทาสทำเป็นนาข้าวพวกเราจะไม่อดอยาก แถมนำมาขายทำตำลึงให้ครอบครัวของเราได้อีกข้าบอกแล้วว่าน้องสาวคนนี้จะร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง"   นางตบอกตัวเองบุๆให้พี่ชายดูว่านางทำได้จริงๆ

"พี่เชื่อน้องทุกอย่างเลยเพราะเสียตำลึงซื้อทาสมาทำงานให้น้องนับร้อยคนแล้วในที่ดินใหม่นอกเมืองหลวงนั้นนับพันหมู่ รอให้มันถึงเวลาเก็บดอกออกผลพี่ชายคนนี้ก็ร่ำรวยไม่ต่างกับน้องเล็กเลยละหึ"

สองพี่น้องคุยกันเสียงหัวเราะดังออกมาจากในห้องทานข้าว ทำให้บ่าวได้ยินทุกวันทุกคนก็ยิ้มตามตั้งแต่คุณหนูฟื้นขึ้นมาทุกอย่างในจวนนั้นดีขึ้นทุกวันทุกคนชอบแบบนี้ในจวนมีแต่เสียงหัวเราะ