บทที่สิบแปด

หลี่ซูเหยียนเดินนำหน้าทั้งสามสาวลิ้วๆไปจนถึงลานซ้อมดนตรตอนนี้กำลังบันเลงเต้นกันไปแล้วไปยืนนางดูพวกเขาทั้งร้องทั้งเต้นเข้ากันเป็นอย่างดี จนเพลงจบลงทุกคนหันมายิ้มให้คุณหนูเจ้าของวง

"ผ่านหรือเปล่าขอรับ/เจ้าคะคุณหนู"   นางยิ้มแล้วยกสองนิ้วโป้งขึ้นแล้วพูดเสียงดังกังวานเสียงว่า

"เยี่ยมมากเจ้าคะทุกคนเก่งมาพวกเราต้องรวมกันเป็นหนึ่งเดียวการแสดงจึงจะออกมาดีแบบนี้วันนี้ข้าจะร้องเพลงและถ้าเต้นอีกท่าก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนท่าอีกสามวัน เอาให้เต้นพร้อมกันเราจะเปลี่ยนไปเป็นเพลงใหม่ท่าเต้นใหม่ๆ จนกว่าจะได้หลายเพลงจนพอจะไปทำการแสดงเราก็ยังจะซ้อมเพลงใหม่ท่าเต้นใหม่ไปตลอดลูกค้าจะได้ไม่เบื่อ แถมจะแห่มาชมการแสดงกินอาหารในโรงน้ำชาของเราเยอะๆพวกเราจะได้มีตำลึงไปจุนเจือครอบครัวสร้างตัวให้กับลูกๆของพวกท่านเอง เพราะต่อไปคนโสดหนุ่มๆสาวๆก็ต้องแต่งงานข้าไม่ขัดข้องถ้าใครจะรักกันถ้าคิดว่าคนนี้ล่ะจะร่วมชีวิตด้วยให้มาบอกข้าจะแต่งงานให้ เรื่องนี้ข้าจะบอกพี่ใหญ่อีกทีเอาล่ะมาเต้นเพลงของข้าลองดู นักดนตรีเพลงที่ข้าร้องให้พวกท่านฟังก่อนจะเลิกวงเมื่อวานเจ้าค่ะพอได้ไหมเจ้าคะซ้อมกันไปหลายรอบแล้ว"

"เป็นเพลงที่เล่นดนตรีใส่สนุกมากขอรับคุณหนู"

"พวกพี่ซ้อมกันไปนะข้าจะสอนท่าเต้นให้พี่สาวทุกคนให้เข้ากัน พอกินมื้อเที่ยงเราจะเต้นใส่เพลงกันเลยเจ้าค่ะ"

นางบอกพี่ๆนักดนตรีก่อนจะพาสาวๆหัดเต้นท่าใหม่ทุกคนทั้งสนุกทั้งตื่นเต้นกับท่าเต้นของคุณหนู

"คุณหนูเจ้าคะมันสนุกมากเลยเพลงก็ทำให้อยากเต้นตลอดเลยเกิดมาบ่าวพึ่งจะเคยเห็นนี้ล่ะเจ้าค่ะพวกเจ้าทุกคนรู้สึกเหมือนข้าไหม"

ทุกคนตอบพร้อมว่าชอบท่าเต้นของคุณหนูมาก

"เสียงดนตรีนั้นก็เร้าใจเหลือเกินเจ้าค่ะข้าพึ่งจะเคยเต้นเช่นเดียวกับพวกเจ้านี้ล่ะ"

หัวหน้าสาวซือหงบอกกับทุกคนด้วยรอยยิ้มแถมมองคุณหนูเจ้าของท่าเต้นด้วยความเทิดทูลเพราะคุณหนูคือผู้ชุบชีวิตของพวกนางทุกคนออกมาจากโรงค้าทาสเพราะพวกนางโดนขายจากเจ้าของหอโคมเขียวทั้งคณะด้วยความช่วยเหลือไถ่ชีวิตจากท่านแม่ทัพหลี่ซูหยาง ว่าน้องสาวอยากได้นางรำกับนักดนตรีทุกคนจึงรอดตายมาจากโรงค้าทาส เพราะถ้าหากถูกซื้อแยกไปทีละคนสองคนคงจะไม่มีโอกาสพบหน้ากันครบวงเหมือนตอนนี้ตอนได้ข่าวว่ามีคนมาซื้อทุกคนยกวงพวกเขาถึงกับกอดคอกันร้องไห้ ยิ่งมาเจอคุณหนูน้องสาวของท่านแม่ทัพยิ่งกว่าโชคดีอะไรทั้งหมด ทั้งใจดีอ่อนหวานต่อทุกคนมีข้าวมีที่พักเลี้ยงดูเป็นอย่างดีใครไม่อยู่กับคุณหนูก็โง่เต็มทนแล้วละพวกนางคิดในใจ

"หลังจากทานข้าวมื้อเที่ยงพวกเราจะเต้นใส่ดนตรีกันนะเจ้าคะข้าจะร้องเพลงให้พวกท่านก็เต้นกันพอไหวไหมเจ้าคะ เหนื่อยก็หยุดพักพอเข้ากันดีแล้วอีกสองวันเรามาเปลี่ยนท่าเต้นเพลงใหม่กันเจ้าค่ะ ท่าเต้นยิ่งเยอะยิ่งดีขอให้ทุกคนเต็มที่ก็พอเอาล่ะทุกคนไปทานข้าวกันก่อนเจ้าค่ะ ข้าเองจะทานกับพวกท่านเหมือนกันไม่ต้องกลัวข้าไม่กัดคนเจ้าค่ะ"   นางพูดแล้วหัวเราะคิกคักทุกคนถึงกับหลุดยิ้มตามคุณหนูผู้ร่าเริง

หลี่ซูเหยียนนั่งกินข้าวรวมกลุ่มกับพี่สาวด้วยความเป็นเองนางมีความสุขมากถ้าจะทำให้คนเคยลำบากทุกข์ยากมาเพราะมันได้กุศลยิ่งกว่า ได้เห็นรอยยิ้มพวกเขามีความหวังในชีวิตไม่นั่งหมดอาลัยตายอยากในคอกของโรงค้าทาสเหมือนพี่ชายเล่าให้ฟังพี่ใหญ่จึงไม่ให้นางไปด้วยเพราะกลัวว่านางจะสลดใจกับสภาพของผู้คนในห้องแคบๆแออัดในโรงค้าทาส

หลังจากทานข้าวอิ่มพ่อบ้านมาหานางแล้วบอกว่าท่านแม่ทัพส่งคนจากโรงค้าทาสให้แล้วดูแลสวนสามครอบครัว นางบอกพี่ชายให้ช่วยซื้อยกครัวถ้าช่วยพวกเขาจะได้ไม่พลัดพรากจากกันนางสงสาร

"มีทาสสาวมีวรยุทธมาส่งคุณหนูสามคนด้วยของรับ"  

  " พวกเจ้ามานี้สิต่อไปนี้คุณหนูหลี่ซูเหยียนคือเจ้านายโดยตรงที่ต้องคุ้มกันคุณหนูทั้งในจวนและออกนอกจวน" ท่านพ่อบ้านเรียกหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบปีขึ้นทุกคนดูมีความอ่อนเพลียคงจะลำบากกันไม่น้อยในโรงค้าทาสนั้น

"สวัสดีเจ้าค่ะคุณหนู" ทุกคนต่างทำความเคารพนาง หลี่ซูเหยียนยิ้มให้พวกนางแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส

"สวัสดีเจ้าค่ะพี่สาวทั้งสามคนยินดีต้อนรับเข้ามาร่วมงานด้วยกันนะเจ้าคะ ข้าว่าให้พวกพี่สาวทานข้าวเที่ยงก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ"

"ท่านลุงพ่อบ้านแล้วครอบครัวคนทำสวนของข้าละเจ้าคะ หาข้าวให้ทานกันก่อนแล้วค่อยแจกชุดใหม่ให้พาไปบ้านพักอาบน้ำพักผ่อนก่อนพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานกันใครไม่สบายบอกพ่อบ้านได้เลยนะจะได้กินยา"

นางหันไปหาครอบครัวทาสทุกคนต่างมาหาคุณหนูของเจ้าของจวนก่อน พ่อบ้านแจ้งต่อทาสทุกคนว่าคนที่ให้ท่านแม่ทัพให้ไปซื้อทาสมาคือคุณหนูหลี่ซูเหยียนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทุกคนแล้วตอนนี้  ทุกคนมองคุณหนูด้วยความเทิดทูนหลังจากได้ชีวิตใหม่ออกมาจากโรงค้าทาส

"ขอบคุณเจ้าค่ะ  / ขอรับคุณหนู"    ทุกคนน้ำตาคลอพอได้คำต้อนรับจากคุณหนูเจ้าของจวน

"พี่สาวผิงผิงพาพี่สาวทั้งสามคนทานข้าวอิ่มแล้วไปเรือนนอนแจกจ่ายสิ่งของให้ทุกคนเท่าเทียมกันด้วยนะเจ้าคะ"

"ส่วนครอบครัวคนสวนทานข้าวอิ่มก็ไปพักได้เดี๋ยวท่านพ่อบ้านจะพาพวกท่านไปเองลุกไปตักอาหารมาทานกันเองได้เลยเจ้าค่ะ ตักให้พอดีไม่อิ่มก็ตักเพิ่มได้จนอิ่มขอให้รักใคร่สามัคคีกันในเมื่อกินข้าวหม้อเดียวแล้ว ถึงข้าจะใจดีแต่ใครมีปัญหาข้าพร้อมจะจัดการทันทีหวังว่าพวกท่านจะให้ความร่วมมือกันทุกคนไม่แบ่งพักแบ่งพวกกันนะเจ้าคะ"

นางบอกทุกคนแล้วไปนั่งพักในศาลามองทาสคนเก่าคนใหม่เข้าไปทักทายบอกคุยกันอย่างเป็นกันเอง

ตอนบ่ายนั้นสนุกสุดเหวี่ยงกับการทั้งร้องทั้งเต้นทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเพลงสนุกมาก จนตะวันค่อยจึงหยุดซ้อมทุกคนต่างมีความสุขออกทางสีหน้าเพราะหน้าที่ของการแสดงคือของพวกตนไม่ต้องไปวุ่นวายกับหน้าที่อื่นในจวนของแม่ทัพนั้นต่างมีหน้าที่รับผิดชอบของใครของมันและทุกคนต่างก็รู้หน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี

นางเองกลับไปทานมื้อค่ำกับพี่ชายบนเรือนหลัก   

"เหยียนเอ๋อร์เหนื่อยหรือเปล่าวันนี้เห็นบอกซ้อมเพลงใหม่กันทั้งวันเลยหรือ"

"พี่ใหญสนุกมากเจ้าค่ะข่าวเร็วดีเหมือนกันนะพี่ชายเราอิๆ"  นางตอบแล้วหัวเราะให้พี่ชาย