บทที่ 8 คู่นอน

คนตัวเล็กถูกอุ้มให้ขึ้นมานั่งบนโต๊ะทำงาน ก่อนที่บุรินทร์ภัทรจะถือวิสาสะแทรกตัวเข้าไปยืนตรงกลางหว่างขา

สองขาเรียวหุบเข้าหาเอวสอบไว้แน่นตามสัญชาตญาณ เนื้อตัวสั่นเทาอย่างหนักขณะที่ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ที่ลำคอ สูดดมกลิ่นกายราวกับหื่นกระหาย

“เฮียแฟรงก์…ชากลัว”

“กลัวอะไร”

“หนูยังไม่เคย…”

“กำลังจะทำให้เคยอยู่นี่ไง”

เพราะอลิชาคือเป้าหมายตั้งแต่แรก คนอย่างเขาถ้าคิดจะเอาก็ต้องได้ ไม่มีทางยอมปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้ง่ายๆ

“มันจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ” ถามเสียงอ่อนลง จ้องมองใบหน้าคมคายด้วยความกังวล เริ่มเกิดเป็นความกดดันว่าสิ่งที่กำลังทำมันผิดหรือถูก

“ไม่ต้องกินยา เดี๋ยวฉันป้องกันเอง”

“หนูเปลี่ยนใจไม่อยากทำแล้ว”

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอเปลี่ยนใจ”

ผลักหญิงสาวให้นอนราบลงบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะโน้มตัวลงไปคร่อมเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี

ปลายนิ้วเรียวกระหวัดกางเกงชั้นในให้ลงมากองอยู่ที่ข้อเท้า ใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปตามกลีบดอกไม้งามที่มีขนอ่อนปกคลุมอยู่รำไร

ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ ใช้สายตาแทะโลมมองคนตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง

แฟรงก์เลื่อนมือไปปลดขอบราเซียออกให้พ้นจากเรือนร่างบอบบาง ทำให้ผิวขาวนวลเนียนและเนินอกอวบอิ่มปรากฏออกสู่สายตา

“ฉันน่าจะเอาเธอตั้งนานแล้ว” สวยกว่าที่เคยจินตนาการเอาไว้หลายเท่า ถึงแม้การแต่งตัวและใบหน้าจะดูเฉิ่มเชย แต่อลิชากลับซ่อนรูปมากกว่าที่คิดไว้

ลมหายใจอุ่นเจือกลิ่นบุหรี่จางๆ เป่ารดลำคอจนรู้สึกวูบวาบ เป็นเพราะไม่เคยใกล้ชิดกับบุรินทร์ภัทรขนาดนี้มาก่อน เลยไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง

หัวใจของเธอเต้นแรงทุกครั้ง ยามที่เขาเลื่อนมือมาสัมผัสบนร่างกาย

ฝ่ามือหนาบีบเคล้นคลึงหน้าอกอวบอิ่มอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยนิ้วมือ ก่อนจะครอบริมฝีปากลงไปดูดดุน ใช้ปลายลิ้นสากเลียวนขบเม้มที่เนินอกทั้งสองข้างสลับกันไปมาจนลานนมเปียกแฉะไปด้วยน้ำลายใส

“นอกจากฉันแล้ว เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอหรือยัง” กระซิบถามข้างใบหู ค่อยๆ สอดนิ้วเรียวยาวขยับเข้าออกในช่องทางรักสีหวานก่อนจะหมุนควงข้อมือกระแทกซ้ำๆ ด้วยความช่ำชองจนหญิงสาวหลุดเสียงร้องครางอยู่หลายครั้ง

“เฮียเป็นคนแรกของหนู” ลืมตาเงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ แต่บุรินทร์ภัทรกลับมองว่ามันน่าเอ็นดูและใสซื่อกว่าทุกคนที่เคยผ่านมา

ลิชาหัวอ่อน หลอกง่าย แค่ได้ฟันแล้วก็เฉดหัวทิ้ง เหมือนที่เคยทำกับผู้หญิงคนอื่น!

มันเป็นสิ่งที่วนอยู่ในความคิดของเขามาตลอดระยะเวลาหลายวัน

ติ๊ด…เมื่อเห็นเรือนร่างของเธอจนพอใจ แฟรงก์เอื้อมมือไปปิดสวิตช์ไฟภายในห้องทำงาน บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินแค่เสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่

ทุกอย่างมืดลงเหลือเพียงแสงสลัวจากภายนอกที่สาดส่องกระทบเข้ามาภายในห้อง พอให้เห็นภาพตรงหน้าได้อย่างเลือนราง

ร่างกายช่วงล่างสั่นเกร็งมองเห็นบุรินทร์ภัทรถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงแค่ร่างกายกำยำเปลือยเปล่า

มือหนาชักรูดความเป็นชายที่แข็งขืนเพื่อเตรียมความพร้อม ก่อนจะหยิบถุงยางอนามัยที่วางอยู่ขึ้นมาสวมใส่อย่างไม่รีบร้อน

เม็ดเหงื่อสีใสผุดขึ้นตามใบหน้าคมคายจนเส้นผมเปียกชื้น เขาพยายามควบคุมสติทั้งๆ ที่ภายในร่างกายร้อนรุ่มตบตีกับความคิดจนเกิดเป็นภาพเบลอ

“ฮะ…เฮีย” เสียงหวานเรียกคนตรงหน้าด้วยความตื่นกลัว เมื่อร่างสูงดึงมือของเธอให้ไปสัมผัสกับแก่นกายใหญ่ที่มีขนาดเกือบเท่าข้อมือ

ลิชาเม้มปากแน่น พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เธอเองก็คงรับไม่ไหวถ้าเกิดว่าเขาได้สอดใส่มันเข้ามา

“อ้าขาออก แล้วจับมันใส่เข้าไป”

“หนูไม่ไหว”

“รู้ได้ยังไงว่าไม่ไหว”

“…..”

“ถ้าให้ฉันทำเอง รับรองว่าเธอจะนั่งไม่ลงไปหลายวัน”

มือไม้ของลิชาสั่นเทา ฝืนใจจับความเป็นชายจ่อลงมาที่ร่องคับแคบ

“ฮะ…เฮีย” ยกแขนทั้งสองข้างโอบรัดลำคอบุรินทร์ภัทรไว้แน่น เสียงหวานหลุดร้องครางด้วยความเจ็บ เผลอใช้เล็บจิกลงบนหลังคอของชายหนุ่มอย่างแรงจนเลือดซิบ

“ถ้าเจ็บก็แค่เรียกชื่อฉันดังๆ”

“หนูเจ็บ!” ลิชากรีดร้องทั้งน้ำตา เมื่อสัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกปลอมกำลังสอดใส่เข้ามาในร่องสวาทที่ปิดสนิท

“เจ็บแค่ไหน หื้ม…”

“…..”

“มองหน้าฉัน”

“อึก…” ลืมตาขึ้นมองตามคำสั่ง ดันหน้าท้องแกร่งให้ถอยห่างเพื่อให้เขายอมผ่อนแรงลงแต่บุรินทร์ภัทรกลับไม่ได้สนใจ ส่งแรงกระแทกเข้าออกอย่างหนักหน่วง

“ฉันถามว่าเจ็บแค่ไหน”

“มันเหมือนจะตาย”

“แค่โดนเอา…มันไม่มีใครตายหรอก เลิกงอแงสักที ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน แล้วกระแทกเธอแรงกว่านี้”

ลิชารีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำหูน้ำตา กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น เมื่อร่างสูงเริ่มสะบัดเอวสอบอีกครั้ง

เลือดบริสุทธิ์ค่อยๆ ไหลซึมหยดลงบนโต๊ะทำงานจนได้กลิ่นคาวลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

“โดนฉันเอาแบบนี้รู้สึกยังไง” ก้มหน้ามองจุดเชื่อมสัมพันธ์ที่กำลังรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

ช่องทางรักสีหวานกลืนกินแก่นกายใหญ่จนมิดลำ กลีบดอกไม้งามเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นบวมช้ำ หลังจากที่โดนเสียดสีเป็นเวลานาน

“คงดีใจจนตัวสั่นเลยสินะ”

“นะ…หนูเจ็บ”

“เดี๋ยวอีกหน่อยก็คงชิน” จูบลงบนขมับของเธอหนักๆ ร่างกายของลิชาบีบรัดแน่นตอบสนองเขาได้ถึงใจจวนจะปริแตกอยู่รอมร่อ

เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นตามจังหวะที่ชายหนุ่มส่งให้ ทุกตารางนิ้วบนร่างกายบอบบางยังไม่มีตรงไหนที่เขาไม่ได้สัมผัส

“อ่า…” ชายหนุ่มเปล่งเสียงร้องครางกระเส่า จับเอวบางไว้มั่นก่อนจะส่งแรงกระแทกจนร่างกายของคนตัวเล็กสั่นคลอน

ใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกกลั้นเสียงกรีดร้อง ยกมือปัดป่ายไปทั่วแผงอกกว้างเพื่อระบายความรู้สึก

“เงยหน้าขึ้นมาจะจูบ”

ไม่รอให้เธอตอบกลับ บีบท้อยทอยให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ประกบริมฝีปากจูบหญิงสาวอย่างดูดดื่ม

สอดเรียวลิ้นเข้าในโพรงปากเล็กบดขยี้กลีบปากบางซ้ำๆ จนบวมเจ่อพร้อมสะบัดสะโพกสอบขยับเข้าออกในร่องสวาทด้วยเร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อมองเห็นฝั่งอยู่รำไร

“อื้อ…เฮียแฟรงก์!”

ส่งแรงกระแทกไม่กี่นาทีต่อจากนั้น ลิชารู้สึกอุ่นวาบไปทั่วช่องท้องเหลือบสายตามองเห็นน้ำสีขาวที่ขุ่นของชายหนุ่มที่ถูกปล่อยผ่านเกาะป้องกัน

“มองหน้าทำไม ฉันเสร็จตั้งแต่เธอครางเรียกชื่อฉันแล้ว”

บุรินทร์ภัทรอุ้มกระเตงเธอขึ้นจากโต๊ะทำงานก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น รีบยกขาเรียวเกี่ยวเอวสอบไว้แน่นเพราะกลัวหล่น

“เฮียจะพาหนูไปไหน” ลิชาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“บนโต๊ะมันแคบ ฉันอยากเอาเธอบนเตียงดูบ้าง”

“…..”

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลา ช่วยปลุก คนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ให้รู้สึกตัว

“อื้อ…” เพียงแค่ขยับก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บระบมไปทั่วร่างกาย ลิชาปรือตามองแผ่นหลังกว้างของคนตัวโตในขณะที่เขากำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก “เฮียแฟรงก์”

หยัดตัวลุกขึ้นนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง ก้มลงมองสภาพเปลือยเปล่าของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและคราบเกรอะกรังที่ติดอยู่ตามหว่างขา

แน่นอนว่าเขาไม่ได้จบกับเธอแค่ครั้งเดียว บทรักบนเตียงที่บุรินทร์ภัทรมอบให้กินเวลาไปนานจนเกือบทั้งคืน

“ค่าตอบแทนสำหรับเมื่อคืน” เงินสดปึกหนาถูกเขายัดใส่มือในขณะที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“แล้วหนูจะได้อยู่กับเฮียอีกตอนไหนเหรอคะ”

“เอาไว้ถ้าฉันต้องการเธอเมื่อไหร่แล้วจะเรียก” ขยับใบหน้าเข้าใกล้จูบลงบนศีรษะของเธอเบาๆ ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากร้ายกาจ “ปิดปากของเธอให้สนิท อย่าให้ใครรู้เรื่องของเราเด็ดขาด”

“…..”

“ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนอื่นเมื่อไหร่ เธอได้จบเห่แน่”

“…..”

รีบก้าวขาลงจากเตียง วิ่งเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่นจากทางด้านหลัง “เฮียมีแค่ชาคนเดียวได้ไหม”

“แล้วทำไมฉันต้องทำแบบที่เธอบอก คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้น?”

“เปล่าคะ หนูไม่ได้สำคัญตัว”

“งั้นก็ลองบอกเหตุผลมา เผื่อฉันจะเก็บไปพิจารณา”

“ถ้าเฮียอยากให้หนูทำอะไร หนูจะทำให้เฮียทุกอย่าง”

“คิดว่าตัวเองมีดีขนาดไหน?”

“ที่ชายอมเพราะชารักเฮียนะ สนใจหนูบ้างได้มั้ย”

“หวังสูงเกินไปหรือเปล่า ฉันมีอะไรกับเธอมันก็เป็นแค่เรื่องสนุก”

“…..” เหมือนถูกค้อนทุบลงบนหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากได้ยินในสิ่งที่เขาบอก หัวใจดวงน้อยบีบรัดแน่นพยายามฝืนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

“ฉันไม่เคยคิดจริงจังกับใครทั้งนั้น รวมถึงเธอด้วย!”

“…..”

“ฉันเป็นใครแล้วเธอเป็นใคร หัดคิดเองซะบ้างสิ”

“…..”

“ถ้าไม่อยากโดนเฉดหัวทิ้งเหมือนผู้หญิงพวกนั้นก็อย่าเรียกร้องอะไรจากฉัน” บีบปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ก่อนจะตบแก้มนวลเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับมามองเธออีก

“…..”